Kodo

Every Soul Beats on and on...

Περί αποδείξεως του Εσώτερου

Άθελα, ένα σχόλιο της Versallinas μου έδωσε τροφή για το συγκεκριμένο Post. Έτσι, αντί να απαντήσω σε λίγες γραμμές στο σχόλιο της σε προηγούμενο μου Post, θεώρησα καλύτερο να γράψω ένα Post για ορισμένα πράγματα που με μια γενικότερη ταμπέλα τα κατατάσσουμε πολλές φορές στην κατηγορία του Μεταφυσικού με συνέπεια άλλες φορές να παρεξηγούνται ως ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και άλλες φορές μας κάνουν να σκεφτόμαστε, "μπορείς να αποδείξεις αυτό που λες;".

Τι σημαίνει πρώτα απ'όλα η λέξη Μεταφυσικό;
Σαφώς και εννοείται πως έχει σχέση με την Φύση κάποιων πραγμάτων καθώς εμπεριέχει μέσα της τον όρο του Φυσικού εφόσον εμείς ως όντα κινούμαστε σε ένα καθαρά τρισδιάστατο περιβάλλον αντίληψης και εμπειρίας. Με απλά λόγια, αντιλαμβανόμαστε ως γνώση και βίωμα πολλά πράγματα (αν όχι όλα) μέσα από την τριαδική έννοια χώρου και χρόνου. Όσον αφορά το Χώρο, αυτό μεταφράζεται και οριοθετείται από μεγέθη μέτρησης που δεν είναι άλλα από το ύψος, το μήκος και το πλάτος. Δηλαδή κινούμαστε σε έναν χώρο στον οποίο εξ'ορισμού μας πλαισιώνει άρα μας περιορίζει κιόλας κατά κάποιο τρόπο. Ακόμη και τον Χρόνο, νοητικά αλλά και εμπειρικά τον έχουμε χωρίσει σε τρία μέρη. Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον. Το ότι ο ανθρώπινος Νους τον έχει "σπάσει" σε τρία μέρη αντίληψης και κατανόησης, δεν σημαίνει απαραίτητα πως στην πραγματικότητα ο Χρόνος είναι κατ'ανάγκην Τριαδικός. Ο Χρόνος είναι γραμμικός και αδιαίρετος.
Στην ουσία αυτό που μας μαθαίνει η ιδέα της Μετενσάρκωσης είναι πως δεν υπάρχει Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον. Το μέγιστο δίδαγμα είναι πως το μόνο που υπάρχει κάθε στιγμή είναι το Αιώνιο Παρόν. Επίσης ο Άνθρωπος, μέσω της ιδέας της μετενσαρκώσεως, δίνει στην ζωή έναν πνευματικό τόνο και αντιλαμβάνεται ότι η κάθε του ενσάρκωση έχει ένα βαθύτερο νόημα και αποστολή στο γενικότερο εξελικτικό Έργο του πλανήτη. Συνειδητοποιεί πως δεν έχει απλά έναν αναλώσιμο και πεπερασμένο ρόλο στα πράγματα και στο σχολείο της ζωής. Ούτε ερχόμενος από το Πουθενά, βρίσκεται εδώ μόνο για να ικανοποιήσει υλικές επιθυμίες και μετά από 70 χρόνια μέσο όρο ζωής να επιστρέψει ξανά στο Πουθενά. Ο Άνθρωπος, ως μικρογραφία του Σύμπαντος Κόσμου διακατέχεται και ορίζεται από τις ίδιες δυνάμεις (σε μικρότερη αναλογία σαφώς) από αυτές που συντελούν το Σύμπαν. Άρα ο Χρόνος είναι ένα και το αυτό. Δεν χώρισε λοιπόν ο Χρόνος τον εαυτό του σε τρία μέρη αλλά εμείς οι άνθρωποι δημιουργήσαμε αυτή την ψευδαίσθηση έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια του Χρόνου στη ζωή μας.

Η Μεταφυσική, είναι αλληλένδετη με τη Φυσική.
Η Φυσική, έχει ως οδηγό τις πέντε μας αισθήσεις και προσπαθεί να εξηγήσει το μυστήριο της Ζωής μέσα από αιτιάσεις και αποδείξεις που έχουν σαν κινητήριο μοχλό την γενική αποδοχή και απόδειξη μιας ιδέας μέσα από όργανα μετρήσεων που πάλι έχουν να κάνουν με την εξίσωση τρισδιάστατων παραγόντων.
Η Μεταφυσική, ασχολείται με το "μετά" της Φύσεως των πραγμάτων. Την βαθύτερη τους ρίζα και έννοια δηλαδή. Πράγματα που είναι εντός εκτός κι επί ταυτα με το Φυσικό αλλά το διακατέχουν κιόλας μέσα από μια σχέση που είναι συμπληρωματική και όχι αντίθετη. Αυτό σημαίνει πως αν και αποδέχεται την ύπαρξη των πέντε αισθήσεων θεωρεί πως είναι ατελής στην εφαρμογή τους αν και εφόσον ο άνθρωπος δεν έχει καλλιεργήσει και μια ακόμα έμφυτη εσωτερική του αισθητήρια αντίληψη.
Η Μεταφυσική, επειδή ακριβώς πολλές φορές χρησιμοποιεί άλλου είδους "όργανα" μέτρησης και αντίληψης δεν ενδιαφέρεται στο να αποδείξει κάτι στο ευρύ κοινό. Το βίωμα είναι προσωπική υπόθεση. Ξεκινά από το άτομο και μένει σε αυτό ως εμπειρία. Ένας άνθρωπος ο οποίος θα βιώσει κάποια μεταφυσική εμπειρία δεν ενδιαφέρεται να πείσει και να αποδείξει σ'ένα ευρύ κοινό ανθρώπων την προσωπική του αλήθεια. Αυτό είναι δουλειά της Φυσικής και των Θετικών Επιστημών.
Γι'αυτό και γενικότερα οι επιστήμες κατόπιν εορτής έρχονται να επιβεβαιώσουν διαχρονικές αλήθειες που υποστήριζε η Μεταφυσική από τους αρχαίους χρόνους.

Κι ακριβώς επειδή, η ανθρωπότητα πέρασε μεγάλες περιόδους σκοταδισμού και δογματισμού, η Επιστήμη ως σημαντικό μέρος του Συστήματος ανέκαθεν αντιμετώπιζε πρόβλημα προόδου αλλά και επαναστατικού πνεύματος. Οι μισοί επιστήμονες αντιμάχονταν τους άλλους μισούς και όλοι μαζί σαν επιστημονική κοινότητα πέραν από το γενικότερο καλό του πλανήτη πολλές φορές μπήκαν στον πειρασμό της Δόξας αλλά και του Χρήματος. Αυτό σημαίνει κίνητρο αλλά και διαφθορά. Διότι το Έργο για το γενικό καλό μπορεί να είναι ένα πολύ σοβαρό κίνητρο αλλά για το Σύστημα ως χειραγωγός και εκμεταλλευτής της επιστημονικής ανακάλυψης προς όφελος του, σημαίνει ωφελιμιστικό κέρδος και απληστία.
Στις μέρες μας είθισται λοιπόν να ζητάμε αποδείξεις από τους πάντες και τα πάντα. Θεωρούμε πως ο λόγος κάποιου αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν αυτό που μας λέει μπορεί να αποδειχθεί σε τρίτους με "χειροπιαστές" μεθόδους επιβεβαίωσης των λεγόμενων του.

Ως επί το πλείστον μιας και ο Δυτικός κόσμος είχε την ανάγκη της χειροπιαστής απόδειξης μέσα από τις θετικές επιστήμες, άργησε πάρα πολύ να αποδεχθεί διαχρονικές αλήθειες που παλαιότεροι πολιτισμοί είχαν ονοματίσει μέσα από μύθους ή συμβολισμούς ώστε έτσι να περάσουν στο υποσυνείδητο της ευρύτερης μάζας των ανθρώπων διαχρονικές αλήθειες που υπάρχουν εκ καταβολής του ανθρωπίνου είδους.
Όταν οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για το DNA (βλ.κηρύκειο του Ερμή), οι δυτικοί το ανακάλυψαν μόλις το 1953 καθώς προσπαθούσαν, με μαθηματικούς τύπους και όργανα μέτρησης που αφορούν το τρισδιάστατο πεδίο, να εξηγήσουν κάτι που άλλοι πολιτισμοί είχαν εντοπίσει εδώ και χιλιετίες χρησιμοποιώντας άλλα "όργανα μέτρησης" και αντίληψης.
Όταν η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ στα μέσα του 1800, μίλησε για υποατομικά σωματίδια η επιστημονική κοινότητα μόλις το 1964 άρχισε να υποψιάζεται περί αυτού με τελική ορθολογιστική απόδειξη μόλις το 2000!
Όταν ο Ανατολίτικος Εσωτερισμός, όχι μόνο ανέφερε αλλά και απεικόνιζε λεπτομερώς το ενεργειακό σώμα κοινώς αποκαλούμενο ως Αύρα, στην Δύση άρχισαν να λογαριάζουν αυτό το ενδεχόμενο μόλις το 1939(?!) όταν και ανακαλύφθηκαν από το ζεύγος Κίρλιαν, οι Φωτογραφίες Κίρλιαν. Ακόμη και εκεί όμως υπήρξε κύμα σκεπτικισμού και επιθέσεων από επιστημονικά κατεστημένα καθώς τα συμφέροντα που παίζονταν ήταν πολλά και κυρίως χρηματικά (βλ. φαρμακοβιομηχανίες).
Όταν ο Καρλ Γιουνγκ, έχτισε γέφυρες ανάμεσα στην επιστήμη και στις παραδόσεις των αρχαίων λαών δίνοντας μέγιστη προσοχή και σημασία στα σύμβολα και στην μυστικιστική όψη της ζωής, οι ορθολογιστές κοντόφθαλμοι συνάδελφοι του τον χαρακτήρισαν αλλοπαρμένο.
Όταν ο Πυθαγόρας, αποκαλέστηκε ως πατέρας των μαθηματικών και της μουσικής κανείς δεν σκέφτηκε πως πριν απ'όλα ήταν Μέγας Μυστικιστής και Μύστης των Αρχαίων Μυστηρίων.

Η λίστα είναι ατελείωτη. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες και προσωποποιούνται μέσα από εξέχουσες μορφές που εκπροσωπούν όλους τους τομείς των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ο Ορθολογισμός απέτυχε οικτρά και αυτό πλέον το γνωρίζει η πλειοψηφία των επιστημόνων. Στις μέρες μας, Φυσικοί επιστήμονες και Καλλιτέχνες κάνοντας στροφή 360 μοιρών, κοινωνούν μέσα από τις αρχαίες μεταφυσικές παραδόσεις προσπαθώντας να βρουν δίοδο εξήγησης που αφορά την γενεσιουργό δύναμη και τις ποικίλες εκδηλώσεις αυτής (βλ. Ανώτερα Μαθηματικά, Θεωρία του Χάους, Κβαντική Φυσική, Κυβισμός, Σουρεαλισμός κτλ).

Ο Εσωτερισμός δεν είναι Θεωρητική Φιλοσοφία.
Αποτελεί έναν συγκρητισμό και συνδυασμό Φιλοσοφιών, Θρησκειών, Τεχνών και Επιστημών όμως πάνω απ'όλα είναι μια βιωματική αντίληψη του Φιλοσοφείν με πρακτική εφαρμογή στην καθημερινότητα μας. Η ξερή γνώση που είναι απλά πληροφορία και δεν σε κάνει καλύτερο ως Άνθρωπο, πρώτα στα απλά και καθημερινά πράγματα της ζωής δεν είναι πραγματική γνώση. Είναι παπαγάλισμα Ιδεών που δεν σου ανήκαν ποτέ διότι πολύ απλά ουδέποτε βίωσες την βαθύτερη αλήθεια τους.
Ας βιώσουμε λοιπόν τη Γνώση που θα μας επιτρέψει να γίνουμε πιο θετικοί άνθρωποι και τότε θα μπορέσουμε να βαδίσουμε προς την κατάκτηση της Ανώτερης Γνώσης που είναι η Αλήθεια Ορατών & Αοράτων.

Για το τέλος, ας έχουμε το παρακάτω ρητό για οδηγό μας...
"Να βιώνεις ότι διδάσκεις και να διδάσκεις ότι βιώνεις"

Ενθύμηση

Το Δώρο

Πρέπει να ήταν ξημερώματα όταν χτύπησε το κουδούνι της πόρτας μου.
Ο τσιριχτός ήχος μέσα στην άγρια νύχτα με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι λες και με διαπέρασαν ηλεκτροφόρες εκκενώσεις.
Ολόγυμνος και μισοκοιμισμένος καθώς ήμουν, άνοιξα την πόρτα χωρίς καν να σκεφτώ να κοιτάξω ποιος μπορεί να με περιμένει πίσω από αυτή.
Ανοίγοντας την πόρτα μέσα στην ζάλη μου, αντίκρισα μια αντρική φιγούρα γύρω στα δύο μέτρα να στέκεται με επισημότητα στο κατώφλι του διαμερίσματος μου. Ήταν τέτοια η έκπληξη που μου προκάλεσε η εμφάνιση του που δεν σκέφτηκα καν τη δική μου γύμνια προς το πρόσωπο του. Το σκελετωμένο του παράστημα τον έκανε να δείχνει ακόμα πιο ψηλός από ότι ήταν πραγματικά. Φορούσε ένα κολλητό σμόκιν με το πρόσωπο του να είναι το μισό βαμμένο άσπρο και το άλλο μισό μαύρο. Τα χείλη του ήταν έντονα βαμμένα μωβ με τρόπο που θύμιζαν καρικατούρα του Joker. Ένα βιολετί παπιγιόν πλαισίωνε το λιπόσαρκο λαιμό του και στο κεφάλι του φορούσε ένα ψηλό χρυσό καπέλο σε σχήμα κώνου που σίγουρα ξεπερνούσε τους πενήντα πόντους!
Μα τον Θεό, ήταν τόσο παράξενος, που δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν αλλά και τι ήθελε τέτοια ώρα από μένα. Ένας φόβος με είχε ζώσει σαν τεράστιο ανακόντα και είχε σφίξει το λαιμό μου για τα καλά καθώς δεν μπορούσα να εντοπίσω τον σκοπό της επίσκεψης αυτού του αλλόκοσμου πλάσματος.
Η σιωπή ανάμεσα μας κράτησε ελάχιστες στιγμές που σίγουρα από την πλευρά μου έμοιαζαν για ώρες.
Τότε ένας χειρότερος ήχος ακούστηκε, ο οποίος μου θύμισε την εποχή που είχε χαλάσει το κουδούνι της εξώπορτας μου. Το οποίο, εκείνη την εποχή είχε βραχυκυκλώσει σε τέτοιο βαθμό που όποτε χτυπούσε κάποιος το κουδούνι άνετα σε έκανε για μια στιγμή να νομίζεις πως το σπίτι σου είχε γίνει χώρος φαινομένων poltergeist. Μετά από μια στιγμή κατάλαβα πως αυτή ήταν η λαλιά του καθώς άκουγα λέξεις να χτυπούν τα αυτιά μου με ένα σχετικό echo στον τόνο και στο βάθος της φωνής του. Επίσης, παρατήρησα την διαφορά που υπήρχε ανάμεσα στην ταχύτητα του ήχου και στην εκστόμιση των λέξεων που υποτίθεται πως έβγαιναν από το στόμα αυτού του όντος.
"Έχεις ένα Δώρο", συμπέρανα πως άκουσα ότι ήθελε να πει αφού παρά το τέλος της πρότασης το στόμα του ανοιγόκλεινε ακόμη.
Τότε μόνο, πήρα το βλέμμα μου από πάνω του και κοίταξα λίγο πιο χαμηλά. Στα χέρια του κρατούσε με υπέρμετρη επισημότητα ένα υφασμάτινο κόκκινο κουτί.
"Για τα γενέθλια σου", μου είπε με τον ίδιο αλλόκοτο τρόπο.
Μην περιμένοντας καν να δω τα χείλη του να σταματούν υπεραμύνθηκα της προσφοράς και με μια δόση απελπισίας στην φωνή μου του αποκρίθηκα, "Τα γενέθλια μου έχουν περάσει εδώ και πολύ καιρό. Κάποιο λάθος θα έγινε.", πρόσθεσα σε μια ύστατη προσπάθεια ώστε να αποφύγω ένα άγνωστο "Δώρο" από έναν επίσης άγνωστο αποστολέα.
"Σήμερα είναι η Μέρα", μου είπε με μια απόλυτη κενότητα στην φωνή του, που ήταν σαν να έχασκε ένα βάραθρο κάτω από τα πόδια μου. Μου πρότεινε το κουτί με αργές κινήσεις και με το που το πήρα στα χέρια μου, έκανε να γυρίσει την πλάτη του.
"Εεε, συγνώμη, από ποιόν είναι παρακαλώ;", κρατούσα με τρεμάμενα χέρια το κουτί και αν μη τι άλλο αν ήταν να εκραγεί στα χέρια μου ήθελα να μάθω ποιος είχε την ευγενή σκέψη να μου κάνει ένα τέτοιο εμπνευσμένο γενέθλιο δώρο και μάλιστα μια μέρα εντελώς άσχετη με τα γενέθλια μου.
"Ξέρεις...", αποκρίθηκε με τέτοια σιγουριά που μόνον ο Θάνατος έχει απέναντι στους ανθρώπους. Πριν καν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου είχε γίνει στην κυριολεξία καπνός. Η μυρωδιά του καπνού μαζί με μια ανεξήγητη παγωνιά στην ατμόσφαιρα και η σκέψη ότι μπορεί να ξαναγυρνούσε αυτό το Ον, με έκαναν να κλείσω την πόρτα πολύ πιο γρήγορα από ότι θα έκανα σε άλλες περιπτώσεις σαστίσματος.
Κάθισα στο κρεβάτι και με θρησκευτική ευλάβεια έλυσα την χρυσαφί κορδέλα που στόλιζε το κουτί. Όπλισα τον εαυτό μου με κουράγιο στην επερχόμενη έκπληξη και με ορθολογισμούς προσπαθούσα να ξορκίσω το κακό. Δεν υπήρχε λόγος να είναι ας πούμε μια βόμβα. Αν ήταν κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να την είχαν αφήσει έξω από την πόρτα μου και όχι να μου την παραδώσει τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα ένας τύπος που έμοιαζε λες και είχε βγει από ιστορία του David Lynch, σκέφτηκα και συνέχισα με προσοχή να εξερευνήσω το κουτί.
Εξαρχής, το συγκεκριμένο κουτί είχε μια ιδιομορφία. Αντί για κλειδαριά είχε μια μικρή γυάλινη σφαίρα που άλλαζε συνεχώς χρώματα. Κάθε φορά που άλλαζε χρωματισμό ήταν λες και σου μιλούσε για την διάθεση του. Όταν σήκωσα το κουτί στο ύψος του προσώπου μου, έτσι ώστε να το περιεργαστώ καλύτερα, εκείνο πήρε ένα σταθερό ηλεκτρίκ μωβ χρώμα και την ώρα που κοιτούσα το είδωλο μου μέσα στην σφαίρα να είναι λουσμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου, ως δια μαγείας το κουτί άνοιξε αυτοβούλως κάνοντας με να αναπηδήσω από έκπληξη. Ομολογώ πως μετά βίας το κράτησα σταθερό για να μην φύγει από τα χέρια μου.
Αφού πέρασαν μερικές στιγμές και συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν σαλεύει εντός του, έφερα το περιεχόμενο του στο οπτικό μου πεδίο. Αντίκρισα μια επιστολή σφραγισμένη με βουλοκέρι που είχε έναν Ουροβόρο Όφι πάνω του και κάτω από την επιστολή υπήρχε τυλιγμένο σε μετάξι ένα αντικείμενο. Με προσοχή έβγαλα το γράμμα από το κουτί και σπάζοντας την σφραγίδα το άνοιξα. Το κείμενο δεν ήταν γραμμένο στο χέρι αλλά σε γραφομηχανή. Αυτό εξαρχής με έκανε να σκεφτώ πως κάποιος μου είχε στήσει κάποια καλοστημένη φάρσα και δεν ήθελε να δω τον γραφικό του χαρακτήρα. Λαμβάνοντας όμως ευθύς αμέσως υπόψιν τα προηγούμενα γεγονότα και φέρνοντας στο μυαλό μου την εξωπραγματική εμφάνιση/εξαφάνιση αυτού του τύπου, απέκλεισα κάθε πιθανότητα φάρσας. Που ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί και να είναι καμία τρομοκρατική οργάνωση που δεν θέλει να αφήσει αποτυπώματα και σημάδια συναισθηματισμών πάνω σε χαρτί.
Άρχισα λοιπόν να διαβάζω το δακτυλογραφημένο χαρτί.

"Αδίρις είναι το Όνομα.
Η Χάρη του, δίνει πολύχρωμη λάμψη στις καρδιές των αγνών υπάρξεων και ξεθωριάζει τα πεπερασμένα δοχεία της Ματαιότητας περνώντας τα στην ανυπαρξία.
What goes around comes around και το Αδίρις φροντίζει αυτό τον Συμπαντικό Νόμο να τον πραγματώνει πότε για Καλό και πότε για Κακό. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει με την χρήση του αλλά και με το ποιόν αυτού που το τιμάει.
Το Αδίρις δεν γνωρίζει Οίκτο σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και την Αγάπη ως προέκταση του Εγώ τους και φροντίζει πάντοτε ώστε να υπάρχει Ανταποδοτική Δικαιοσύνη. Άρα, το Αδίρις σε καταστεί αυτομάτως υπόλογο και υπεύθυνο για τις πράξεις σου αλλά και σε προφυλάσσει από τις κακόβουλες πράξεις των άλλων επιστρέφοντας τους αυτά που έσπειραν στο χωράφι της καρδιάς σου.
Το Αδίρις εκπληρώνει το μέγιστο της ισχύς του την Πανσέληνο και φροντίζει την διεκπεραίωση των όποιων εκκρεμοτήτων πριν την έναρξη της Νέας Σελήνης.
Να το αγαπάς, να το σέβεσαι και να το προσέχεις ως κόρη οφθαλμού διότι τούτο φέρει πάνω του το Ασυμβίβαστο της Εσωτερικής Αλήθειας σου.
Αν ποτέ το βγάλεις από το λαιμό σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να το ξαναβάλεις γι'αυτό πριν το φορέσεις σκέψου πριν απ'όλα αν είσαι έτοιμος να δεσμευτείς απέναντι του. Αν αμφιβάλλεις ή δεν νιώθεις έτοιμος, κανόνισε την τεσσαρακοστή μέρα κατόπιν των γενεθλίων σου, να βρεθείς δίπλα στην θάλασσα και βύθισε το στα μεσοπέλαγα αποκαλώντας το ως <<Μέγιστο Αστερία>>.
Η ενέργεια του θα επιστρέψει στο Άργυρο Άστρο και το μειδίαμα της θνησιμότητας σου δεν θα σε ξαναενοχλήσει.
Το Αδίρις δεν πρόκειται να σου ευχηθεί Χρόνια πολλά, ούτε να στα εξασφαλίσει.
Μπορεί όμως να σου χαρίσει Χρόνια Αληθινά.

Υπογραφή,
The Order of *11_11*"

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό!
Το περιεχόμενο της επιστολής μου ήταν τόσο οικείο αλλά και ταυτόχρονα τόσο ακαταλαβίστικο. Όσο για τον αποστολέα, παρ'όλο που ο επισκέπτης είπε πως τον ξέρω εγώ δεν είχα ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτή η υπογραφή. Τίναξα το κεφάλι αριστερά δεξιά λες και ήθελα να συνέλθω από το χαστούκι που μόλις εισέπραξα.
Γύρισα το βλέμμα μου προς το κουτί ώστε να δω το Αδίρις. Βρισκόταν στον πάτο του κουτιού τυλιγμένο με ύφασμα καθώς αδημονούσα να το πάρω στα χέρια μου και να καταλάβω με τι ακριβώς έμοιαζε. Ξετυλίγοντας το πανάλαφρο ύφασμα με αργές κινήσεις είδα ένα κρεμαστό για το λαιμό που θα έβαζα στοίχημα πως είναι η μικρογραφία ενός boomerang! Αν και έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από κάποιο κρυστάλλινο διάφανο ορυκτό, με το που το άγγιζες, αυτό έπαιρνε τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου και στο κέντρο του παρουσιαζόταν ξανά ο Ουροβόρος Όφις.
Δεν είχα συναντήσει ξανά κάτι τέτοιο.
Κοιτούσα αποσβολωμένος την μοναδική ομορφιά αυτού του αντικειμένου και χωρίς δεύτερη σκέψη το φόρεσα...

Έκτοτε δεν χρειάζεται να αναφέρω πως δεν το έχω βγάλει από το λαιμό μου.

Ζεν ΙΙ

Δύο Βουδιστές μοναχοί είχαν αφήσει το μοναστήρι τους και κατευθύνονταν προς το διπλανό χωριό.
Περπατούσαν μέσα στο δάσος για ώρες.
Βγαίνοντας από ένα ξέφωτο και φτάνοντας στις όχθες ενός ποταμού αντίκρισαν μια νεαρή όμορφη κοπέλα να στέκεται δίπλα στα ορμητικά νερά και να κλαίει.
Ο γηραιότερος από τους δύο, προχώρησε προς το μέρος της και σαν έφτασε πίσω της τη ρώτησε.
"Γιατί κλαις;"
Η κοπέλα στο άκουσμα της φωνής του γέρου πετάχτηκε σαν τρομαγμένο ζώο. Αντικρίζοντας τους δύο μοναχούς ηρέμησε. Σκούπισε τα δάκρυα της και μιας και θεώρησε πως δεν κινδυνεύει από τους δύο άντρες, αποκρίθηκε στην ερώτηση του ηλικιωμένου.
"Ξεκίνησα από το διπλανό χωριό να πάω σε ένα γάμο. Ετοιμαζόμουν τόσες μέρες για αυτό. Έραψα το πιο καλό μου φόρεμα και τώρα πρέπει να περάσω μέσα από το ποτάμι ώστε να φτάσω στην ώρα μου. Τα ρούχα μου θα καταστραφούν κι εγώ μάλλον μέχρι να φτάσω στο χωριό, σίγουρα θα έχω αρρωστήσει για τα καλά. Δεν περίμενα να συναντήσω δυο μοναχούς μέσα στην ερημιά. Αχ, μακάρι να μπορούσατε να με βοηθήσετε να περάσω απέναντι."
Ο νεαρός μοναχός, στο άκουσμα της παράκλησης της νεαρής κοπέλας, κοίταξε με τρόμο τον Δάσκαλο του. Οι οδηγίες του δόγματος ήταν σαφής. Οι μοναχοί απαγορεύονταν να αγγίζουν γυναίκες. Αυτή του η σκέψη, φρέναρε απότομα καθώς με έκπληξη άκουσε τον Δάσκαλο του να της λέει.
"Θα σε βοηθήσουμε εμείς"
Ο νεαρός μαθητής δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του μα πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τα λεγόμενα του Δασκάλου του, ο γέρος είχε πάρει στην αγκαλιά του την κοπέλα και προχωρούσε μέσα από τα ορμητικά νερά του ποταμού προς την απέναντι πλευρά. Έκπληκτος αλλά και τσαντισμένος με την πρωτοβουλία του Δασκάλου του, άρχισε να τρέχει κι αυτός από πίσω τους ώστε να περάσει το ποτάμι.
Μετά από λίγα λεπτά, είχαν φτάσει και οι τρεις απέναντι.
Ο γέρος χωρίς να χρονοτριβήσει, άφησε απαλά την κοπέλα στο έδαφος την χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Κάνοντας ένα νεύμα στον μαθητή του έδωσε να καταλάβει πως ήταν ώρα να πηγαίνουν.
Οι δυο μοναχοί αφού είχαν περπατήσει για αρκετή ώρα αμίλητοι μέσα στο δάσος ο νεαρός γύρισε προς το Δάσκαλο του και τον ρώτησε με συννεφιασμένο βλέμμα στο πρόσωπο.
"Μεγάλε Δάσκαλε, γιατί το έκανες αυτό;"
Ο Δάσκαλος τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να περπατά με αργό βήμα.
"Εννοώ, πως μπόρεσες να παραβείς τον κανόνα και να πάρεις εκείνη την κοπέλα στα χέρια σου αφού ξέρεις πως απαγορεύεται;"
Ο γέρο Σοφός τον κοίταξε με συμπάθεια και του αποκρίθηκε.
"Η διαφορά είναι πως εγώ την κοπέλα την άφησα πίσω στο ποτάμι.
Εσύ έπειτα από τόση ώρα συνεχίζεις να την κουβαλάς μέσα σου."

Δίχως Καβάτζα Καμιά

Όλα ξεπήδησαν και θα καταλήξουν στης γενέτειρας μου το κατόπι.
Στο στερητικό Μηδέν.

Άχρονο.
Άφθαρτο.
Άτοπο.
Άυλο.
Ατάραχο.
Άμεμπτο.
Αληθινό.
Αθάνατο.

Μήτε θετικό ή αρνητικό, λέγω.
Ουδέτερο, προσκυνώ.
Εγώ ειμί το στερητικό Άλφα & Ωμέγα αυτού του κόσμου.

Ως τέτοια ορίζεται η φύση της Ουσίας.
Και σαν κλείνει το μάτι στην παραφύσιν της Ανοησίας, ως τέτοιο καθορίζεται πάντοτε το Μάταιο .

Παραδέξου.
Άνοιξε τα μάτια καλά και χώρεσε την ωμή Πραγματικότητα που έφτιαξες για σένα και τα λοιπά γούρουνα τούτης της κακόγουστης φάρμας.
Δεύτερο δέρμα έχεις κάμει την φορεσιά ενός παχύδερμου Εγώ.
Επισφαλείς ανασφάλειες κυλούν στις φλέβες σου Ανθρωπάκο, κάνοντας πλέον τους χτύπους της καρδιάς σου να μην είναι και τόσο σίγουροι για την επόμενη στιγμή.

Με αγγίζεις και στάζεις ματαιότητα.
Μια αρρωστημένη εμμονή να αποδείξεις, επιδείξεις το πως πρέπει να ζω.
Μια γαμημένη ματαιότητα, ίδια με ύπουλο ιό, έχει μολύνει απ'άκρη σ'άκρη τα σωθικά του πλανήτη.
Χρεωμένη πλουτοκρατία βασιλεύει στο φαλιμέντο του κόσμου.
Ματαιοδοξία συναισθημάτων, ονείρων, προσδοκιών, κερδών, επιτευγμάτων και φιλοδοξιών έχουν αρρωστήσει τα ανθρώπινα μυαλά.
Παράτα με.
Άσε με στην φτώχεια μου λοιπόν.
Δεν σε θέλω.΄
Ξέγραψε με από τον χάρτη της κοινωνίας σου και άσε με να κλέβω ανάσες στο περιθώριο της γειτονιάς σου.
Δεν είμαστε καμωμένοι ο ένας για τον άλλον ανθρωπάκο.
Ούτε νομίζω πως ποτέ θα μπορέσεις να είσαι Ένας μες τους πολλούς.
Όπως φυσικά πιστεύω πως δεν μπορούν να τολμήσουν οι πολλοί να γίνουν Ένας για Όλους.

Κι όλα αυτά βαραίνουν τις πλάτες σου γιατί αντί να αφουγκραστείς τον Έτσι, καθόριζες της ζωής τα καμώματα "κάπως έτσι".

Έτσι, κανόνισες την κοινωνία σου.
Έτσι, αυτοπεριορίστηκες.
Έτσι, σκλαβώθηκες.
Έτσι, δεν προσπάθησες να ακούσεις την φωνή του Έτσι.

Έτσι κι αλλιώς, είσαι πια τελειωμένος.

Μήτε θετικό ή αρνητικό, λέγω.
Ουδέτερο, θαρρώ.

Δεν αξίζει(ς) τον κόπο.

Άλλωστε,
όλα ξεπήδησαν και θα καταλήξουν στης γενέτειρας μου το κατόπι.
Στο στερητικό Μηδέν.
Εγώ ειμί το στερητικό Άλφα & Ωμέγα αυτού του κόσμου.

Κι έχεις δίκιο Νικόλα,
Ουδέν άλλο πραγματεύεται την Αταραξία του θνητού Έτσι.




Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο.
Πέρασε, έκανε την Βόλτα του και φώτισε λίγο περισσότερο τούτο τον κόσμο.

Μονά - Ζυγά

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.

Γκρίζοι δρόμοι που τις νύχτες φαίνονται ακόμα πιο σκοτεινοί και μοναχικοί, περιμένουν καρτερικά να προϋπαντήσουν και τους τελευταίους πειρατές της ασφάλτου.
Λησμονημένες Λεωφόροι, βρίθουν από φώτα που αιωρούνται σαν φιλάσθενα φωτόδεντρα κατά μήκος της παραλιακής φωτίζοντας έτσι αχνά τις διαδρομές που αποκαλύπτει πότε ψιθυριστά και πότε με κραυγές η μουσική τις υγρές νύχτες του φθινοπώρου.
Νυσταγμένες Γειτονιές έχοντας παραδοθεί σ'έναν άνευ επιστροφής ύπνο του δικαίου, αναπνέουν με δυσκολία τον αέρα της ζωής καθώς άνθρωποι στοιβαγμένοι σε τσιμεντένιους περιστερώνες αγωνίζονται να επιβιώσουν από την λογική του κουτιού. Τέτοιες νυχτιές η συντριπτική πλειοψηφία των μικροαστών κοιμωμένων προσεύχεται ικετευτικά σε κάποια ληστρική βραδιά που ως ακριβοθώρητο λάφυρο θα τους παραδοθεί, μια νυχτερινή πτήση που θα είναι πλουμισμένη με τα πολύχρωμα φτερά της φαντασίας ώστε να επιτρέπει στους ανθρώπους όλων των ηλικιών να πετάξουν πάνω από την μιζέρια της πόλης χαρίζοντας τους έτσι πολύτιμες ανάσες ελευθερίας ενάντια στην αδιέξοδη αυτοικανοποίηση ενός φαύλου υπαρξιακού αυνανισμού.

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.

Μια καθημερινή σαν όλες τις άλλες καθημερινές μέρες.
Κρατώ ακόμη ασφαλής αποστάσεις από τ'αμάξια και τον λαό του Σαβ/κου.
Η ατμόσφαιρα μοσχοβολά διαφορετικά όταν απουσιάζουν οι ώρες αιχμής. Όταν η νύχτα ξεκουράζει τις ξέπνοες όψεις τεντωμένων ανθρώπων, τα γειωμένα και αυστηρά όρια του καθένα χαλαρώνουν με τα σύνορα του ατομικισμού να παραδίδονται αμαχητί με τον καθένα μας να αποθέτει προσωπικά τάματα βρέχοντας το λαρύγγι του με ποικίλα οίνο-πνεύματα. Τούτα με την σειρά τους, ζαλισμένα θα υποκλιθούν στην αναπόφευκτη αλλά και επερχόμενη συνειδητοποίησης μιας νηφάλιας πραγματικότητας που θα ξημερώσει ακόμη πιο σκληρή και ωμή από την χθεσινή της όψη.
Κι όλα αυτά, όταν η μουσική συνεχίζει απροκάλυπτα πότε να χαϊδεύει και πότε να γρατζουνά τα αυτιά της ανέραστης σελήνης με ένα βλέμμα που αρνείται ως τα τώρα να γονατίσει στα πόδια σκυφτών ανθρώπων.

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.
Η ώρα που κυκλοφορούν τα αταίριαστα ζυγά.

Earthlings

Πολλές φορές στη ζωή δεν μπορείς να πεις με ακρίβεια ή να εξηγήσεις με σαφήνεια αν ορισμένα πράγματα εκπορεύονται από σένα ή απλά αν καταλήγουν σε εσένα προερχόμενα από μια εξωγενή πηγή πραγμάτων. Δεν μπορείς επακριβώς να εκτιμήσεις αν πραγματικά κάτι επήλθε από καθαρή επιλογή σου ή απλά εμφανίστηκε στη ζωή σου σε ανύποπτο χρόνο μέσα από δυσανάλογα μεγέθη και απίθανες πιθανότητες.
Σαφώς και υπάρχουν φορές που μια ιδέα, ένα βιβλίο, μια ταινία, ακόμα και μια στιγμή "τρελής" έμπνευσης μοιάζει πως κατά κάποιο τρόπο πως μας "επέλεξε" για ορισμένους λόγους που τουλάχιστον στην αρχή φαντάζουν τουλάχιστον αδιευκρίνιστοι τόσο στα μάτια τα δικά μας αλλά και των τρίτων. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η επιλογή της ελεύθερης βούλησης μοιάζει να μην είναι και τόσο ακέραια αυτόβουλη καθώς προσπαθούμε να ονοματίσουμε ή ακόμα και να εξηγήσουμε ορισμένα συμβάντα στη ζωή μας με μάλλον απλουστευμένο και ρηχό τρόπο.
Λέξεις όπως "Τύχη", "Ατυχία", "Κωλοφαρδία", "Σύμπτωση" κ.ο.κ., γίνονται ψωμοτύρι στην αποκωδικοποίηση της καθημερινότητας μας και τις χρησιμοποιούμε κατά κόρον ενώ μια άλλη πλευρά του εαυτού μας προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει και να εξηγήσει με ορθολογιστικά μέσα ΤΙ ήταν αυτό που μας έσπρωξε να πράξουμε έτσι σε μια δεδομένη στιγμή και φυσικά ΤΙ είναι αυτό που πολλές φορές μας φοβίζει ώστε να το πετάμε σε μια γωνιά του μυαλού μας ονοματίζοντας το ως "Καθαρή Τύχη/Ατυχία".
Πράγμα περίεργο ομολογώ καθώς έτσι αυτομάτως μεταθέτουμε ολοκληρωτικά την όποια τύχη/ατυχία μας πάλι σε μια εξωτερική δύναμη αφού το μόνο σίγουρο μετά από αυτό είναι πως αντιλαμβανόμαστε την ζωή με έναν μοιρολατρικό τρόπο. Τα γεγονότα εναλλάσσονται με τέτοιο ρυθμό που πάντοτε μας πιάνουν απροετοίμαστους και εν γένη οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στεγανά ορθολογιστικά σύνορα με τα οποία έχουμε οριοθετήσει τους χάρτες της πραγματικότητας μας, νιώθουμε το λιγότερο ανίκανοι να τα εξηγήσουμε.
Οι περισσότεροι από μας που ίσως και να αποκαλούνται δεισιδαίμονες όλο αυτό το μεταθέτουν σε μια αποκαλούμενη Ανώτερη Δύναμη, Θεά Τύχη, Σύμπαν με Συνωμοτικό χαρακτήρα κ.ο.κ.
Προσωπικά πιστεύω πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τυχαίο ή ατυχές.
Πιστεύω τόσο στην δράση αλλά και στην αντίδραση.
Κάτι που συναντούμε στον δρόμο της καθημερινότητας μας είναι επειδή εμείς το ζητήσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα και εκείνο μας αποκαλύφθηκε επειδή το χρειαζόμασταν σαν κομματάκι ενός παζλ που σιγά σιγά το κάθε ένα με την μοναδική συμμετοχή του θα μας χαρίσει μια ολοκληρωτική εικόνα του Εαυτού μας αλλά και του Κόσμου σε συνάρτηση με την ανθρώπινη φύση μας φυσικά.
Άρα, η δράση/επίδραση κάποιων πραγμάτων δεν είναι άβουλη αλλά ούτε ολοκληρωτικά αυτόβουλη. Λειτουργεί σε αλληλοεπίδραση κάποιων πραγμάτων που σαφώς και αφορούν επιθυμίες, θέλω, αναζητήσεις, εξηγήσεις, νοήματα και αν μη τι άλλο πολλές φορές έχουν να κάνουν με κάτι βαθύτερο από αυτό που φέρουμε ως εικόνα για την αληθινή Φύση των Πραγμάτων.
Τώρα ένα μεγάλο θέμα, είναι το κατά πόσο και σε τι ποσοστό ο καθένας μπορεί να δημιουργεί την πραγματικότητα την οποία θέλει αλλά και με πιο τρόπο φυσικά. Φυσικά και αυτό έχει να κάνει πάνω απ'όλα με το τι εικόνα έχει κάποιος για το γίγνεσθαι της Φύσης προτού οι αισθήσεις και η κατανόηση του τον διαψεύσουν καθώς του φανερώνονται πράγματα που ίσως άλλοι άνθρωποι τα προσπερνούν σκεπτόμενοι καθαρά ορθολογιστικά και κυνικά για τους ίδιους αλλά και για τη Γη την ίδια.

Μπορεί ένας άνθρωπος να ενεργήσει ως θύτης και όχι σαν θύμα στην διαμόρφωση της πραγματικότητας του;
Μπορεί να αντιληφθεί χωρίς φόβο και πάθος αυτό που είναι πάνω από το εγωιστικό του γήινο προφίλ και να κάνει την ΣΥΝΔΕΣΗ ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που τον ενώνουν και όχι τον χωρίζουν;
Μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό Θεό που θα καθρεφτίζει μέσα από τις πράξεις του την Θετική πλευρά της ζωής, γκρεμίζοντας έτσι τους πλαστούς μικρόκοσμους που τον κρατούν μακριά από την Ουσία;
Μπορεί να ανταποκρίνεται ως μαθητευόμενος Μάγος απέναντι στον άκρατο μυστικισμό ο οποίος σαφώς και εκδηλώνεται μέσα από κάθε έμφαση και φορέα της ζωής;
Μπορεί να πει ΟΧΙ σε πράγματα που το σύνολο της κοινωνίας τα θεωρεί αυτονόητα και επιβαλλόμενα ως προς την πλήρη υποταγή και υπακοή νοήμων ανθρώπων;
Μπορεί να επιλέξει ως το σημείο που το προσωπικό του Θέλημα δεν θα έρχεται κατ'ανάγκην σε σύγκρουση με αξίες ή έννοιες που θεωρεί ξένες ως προς την ατομική του ευδαιμονία και αυτοπραγμάτωση;

Σαφώς και μπορεί ως έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα αναλύσει τον Τρόπο.
Διότι μπορεί να υπάρχει ένας προορισμός για τον καθένα μας αλλά σίγουρα δεν υπάρχει ένας τρόπος για να ταξιδέψει κανείς προς τα εκεί.
Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που τον εκφράζει αλλά και θα τον κάνει στην πορεία ΚΑΛΥΤΕΡΟ Άνθρωπο.
Αυτό είναι το μοναδικό ζητούμενο.

Κι αν σας έχει συμβεί να βρεθείτε πχ. σε βιβλιοπωλείο ώστε να αγοράσετε ένα βιβλίο μα στο τέλος αποχωρήσατε νιώθοντας πως το βιβλίο σας επέλεξε και όχι εσείς αυτό, μην σκιάζεστε.
Υπάρχουν και όντα που κρατούν πυξίδες δια την ορθή πορεία του Ανώτερου Εαυτού μας προς την Αφύπνιση.
Κι αν σας κάνει να νιώσετε άβολα η παρακάτω ταινία, είναι επειδή δεν μπορεί να φιμωθεί η κραυγή της Συνείδησης προς όλη αυτήν την αιματοβαμμένη παράνοια.

Αυτή την στιγμή δεν ζητώ να επιλέξετε το ένα ή το άλλο.
Αυτό μόνο εσείς μπορείτε να το πράξετε.

Σας ζητώ απλά να ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ.





Υ.Γ: Οι εικόνες είναι πολύ σκληρές και οδυνηρές.
Το ίδιο όμως είναι και η Αλήθεια.

O---O

"Αν φυτεύεις για ένα χρόνο, φύτεψε ρύζι.
Αν φυτεύεις για πέντε χρόνια, φύτεψε δέντρα.
Αν φυτεύεις για το μέλλον, εκπαίδευσε ανθρώπους."

Κινέζικη παροιμία

"Earth to Earth, Ashes to Ashes, Dust to Dust..."

Πρόσωπα,
απόντα πάσα ελπίδας.
Βλέμματα,
αντιλαλούντα κούφιο κουράγιο.
Σκέψεις,
εξοστρακισμένες στο χαμό της λήθης.
Περηφάνια,
ορθώνεται τσαλακωμένη
στα υποστυλωμένα κορμιά των ανθρώπων.
Απέραντη οδύνη,
κυλά στις φλέβες καθώς
ανείπωτος πόνος πελεκάει την καρδιά
ως τα τώρα.

Και η Οργή;

Θεέ μου,
πόση οργή σιγόκαιγε
μες τα σωθικά της η αδικοχαμένη γη
πριν κάμει παντοτινή στάχτη
με το άσβεστο πυρ της τα κέφια των ανθρώπων;