Πρόσωπα,
απόντα πάσα ελπίδας.
Βλέμματα,
αντιλαλούντα κούφιο κουράγιο.
Σκέψεις,
εξοστρακισμένες στο χαμό της λήθης.
Περηφάνια,
ορθώνεται τσαλακωμένη
στα υποστυλωμένα κορμιά των ανθρώπων.
Απέραντη οδύνη,
κυλά στις φλέβες καθώς
ανείπωτος πόνος πελεκάει την καρδιά
ως τα τώρα.
Και η Οργή;
Θεέ μου,
πόση οργή σιγόκαιγε
μες τα σωθικά της η αδικοχαμένη γη
πριν κάμει παντοτινή στάχτη
με το άσβεστο πυρ της τα κέφια των ανθρώπων;
απόντα πάσα ελπίδας.
Βλέμματα,
αντιλαλούντα κούφιο κουράγιο.
Σκέψεις,
εξοστρακισμένες στο χαμό της λήθης.
Περηφάνια,
ορθώνεται τσαλακωμένη
στα υποστυλωμένα κορμιά των ανθρώπων.
Απέραντη οδύνη,
κυλά στις φλέβες καθώς
ανείπωτος πόνος πελεκάει την καρδιά
ως τα τώρα.
Και η Οργή;
Θεέ μου,
πόση οργή σιγόκαιγε
μες τα σωθικά της η αδικοχαμένη γη
πριν κάμει παντοτινή στάχτη
με το άσβεστο πυρ της τα κέφια των ανθρώπων;
1 σχόλιο:
Πολύ καλό...
Δημοσίευση σχολίου