Η Ροη των πραγμάτων καταδεικνύεται με ακρίβεια από την ίδια τη Φύση. Ο κύκλος των εποχών μας δείχνει πως έναρξη και φινάλε καταλήγουν στον αέναο κύκλο της εξέλιξης. Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας...και πάλι Άνοιξη!
Αν καλοκοιτάξουμε το ανθρώπινο οδοιπορικό του βίου μας και προβούμε στην αντιστοιχία αναλογιών, πολύ εύκολα μπορούμε να το παραλληρήσουμε με τα παραπάνω.
Γέννηση-Εφηβεία (Άνοιξη),
Ενηλικίωση (Καλοκαίρι),
Μέση Ηλικία (Φθινόπωρο) και
Γήρας-Θάνατος (Χειμώνας).
Όταν ήμουν μικρότερος λοιπόν, και με πυξίδα των ανωτέρω συλλογισμό, πίστευα πως το καινούργιο έτος ξεκινούσε μετά το Πάσχα και όχι μετά την Πρωτοχρονιά (κι ακόμη το πιστεύω). Άρα λογικό και επόμενο ήταν έπειτα από το φετινό Πάσχα, να αποπειράθω και πάλι την αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε.
Χωρίς περιστροφές και αναστολές οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μια δύσκολη χρονιά και αναμένεται ακόμα δυσκολότερη η συνέχεια της καθώς υπάρχουν οιωνοί που δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Ωστόσο, ως τα τώρα, το μενού της χρονιάς (που πλέον αποτελεί παρελθόν για μένα) είχε απ'όλα. Ταξίδια, έρωτες, ανατροπές, ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, απογοητεύσεις, κρίσεις σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων, νεύρα (πολλά νεύρα), καταθλιπτικές περιόδους, ευχάριστα και δυσάρεστα απρόοπτα, προδοσίες από πολυαγαπημένους Ιούδες, αναίτιες και ύπουλες επιθέσεις από κομπλεξικά ανθρωπάρια που με νύχια και με δόντια αγωνίζονται να ανταπεξέλθουν στις εμμονές των Εγώ τους, ποικίλα ναυαγισμένα σχέδια και ανεκπλήρωτα θέλω.
Εν ολίγοις, απ'όλα είχε ο μπαχτσές μα υπεράνω όλων υπήρχε Πίστη. Αυτή η τόσο σιωπηλή Πίστη που με συντροφεύει από παιδί και ψιθυρίζει μέσα μου πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Προσδοκώ Ανάσταση λοιπόν έπειτα από τον οποιοδήποτε ψυχολογικό και πνευματικό θάνατο που μου συνέβει κατά την διάρκεια αυτού του έτους και ξέρω πως τούτη η μέρα δεν θα αργήσει να έρθει.
Στα βήματα του Κρόνου, και με οδηγό ακόμα μια δύσκολη χρονιά ως προμηνείεται, χρειάζεται ψυχραιμία και υπομονή μα πάνω απ'όλα την απόλυτη πίστη πως το κάθε τι που συμβαίνει έχει λόγο και αιτία καθότι το ζητούμενο των εκάστοτε μαθημάτων δεν είναι η συμφορά που προκαλεί μια αδιευκρίνιστη θεία δύναμη αλλά η μάθηση.
29.4.08
Κρόνιοι Παίδες
25.4.08
21.4.08
Το μπαρ "Το Ναυάγιο"
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος
Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ΄ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό
18.4.08
Παίγνιο δια ενηλίκους
Σε ένα μείγμα ρεαλισμού και υπερρεαλισμού εμπνεύστηκα δύο Post που νομίζω πως κολλάνε γάντι με την παραπάνω πρόσκληση καθώς το ένα είχε να κάνει με τη μουσική αλλά και με τον κινηματογράφο. Παραθέτω τα εξής παρακάτω λοιπόν.
17.4.08
Άρωμα Γυναίκας...
Θυμάμαι πως ήτανε νύχτα.
Προχωρημένη ώρα για όλους τους υπολοίπους που έπρεπε να σηκωθούν νωρίς το πρωί και να πάνε για δουλειά. Μαζί με αυτούς κι εγώ, μα η απόφαση μου ήταν τετελεσμένη. Δεν θα πήγαινα το πρωί στην δουλειά μου. Θα έκλεινα τα τηλέφωνα και θα τους έβαζα να σκεφτούν ότι θέλει ο καθένας για την αναίτια απουσία μου. Γνώριζα από πριν τις αντιδράσεις. Ορισμένοι θα χαμογελούσαν με νόημα και θα ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον "μα καλά τι τρέλα έκανε πάλι χθες το βράδυ ο μπαγασάκος και δεν έχει δώσει σημεία ζωής;", κάποιοι άλλοι θα σκούπιζαν πρώτα τα χείλη τους από την χολή και θα πρόσθεταν με στόμφο "ποιος ξέρει τι έτυχε πάλι στον θεόμουρλο και δεν εμφανίστηκε σήμερα χωρίς καν να μας ειδοποιήσει".
Θυμάμαι πως ήτανε νύχτα την στιγμή που έλαμψε μέσα μου το αέναο Φως σου. Μετά από αυτό δεν ήθελα να ανταμώσω ξανά το αμυδρό κι άρρωστο φως της μέρας. Εκείνη την νύχτα ήταν που αποφάσισα πως θέλω να σου χαρίσω τον σκοτεινό μου ήλιο και συ να με ευλογήσεις με την φωτεινή σου σελήνη. Εκείνη ακριβώς την νύχτα ήταν που τελέσαμε αλχημιστικό ιερό γάμο σωμάτων & πνευμάτων και εξοστρακίσαμε τον ενδόμυχο Φόβο ενός προαναγγελθέντος εγωιστικού φονικού. Με τα νύχια μας σκάψαμε τον τάφο μας και με δάκρυα στα μάτια δροσίσαμε τα νεκρολούλουδα της άγονης αγάπης.
Θυμάμαι πως ήταν περασμένη η ώρα καθώς προσπερνούσαμε λεκτικά εμπόδια, επιδερμικές περσόνες και άχαρα στολίσματα διάκοσμων επίκτητων αναγκών. Όλα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια στιγμή και μάλιστα την ίδια ώρα που δεν γινόταν τίποτα μες στην γραμμική αδρανή πορεία του Χρόνου. Όλα μπορούν να καταρριφθούν, να δικαιωθούν και να αναιρεθούν μέσα μας. Φτάνει μια στιγμή, για να πεθάνουμε και να αναγεννηθούμε. Εκείνη την νύχτα, πέθανα και αναστήθηκα τετράκις στην αγκαλιά σου. Κείνη την νύχτα ήταν που σου παραδέχτηκα πως η στενομυαλιά, η χολή και η άκαρδη συμπεριφορά του κόσμου πως δεν μας αφορά πλέον.
Θυμάμαι, με το χάραμα του ήλιου να οραματίζομαι τα πεπρωμένα μας να πλέκουν περίτεχνο υφαντό στον καρμικό ιστό της αγωνίας μας για απελευθέρωση και εκπλήρωση του Έργου.
15.4.08
8.4.08
Αλλεργίες παντός καιρού
Επίσκεψη 1η
"Καλημέρα, ψάχνω το γραφείο του Αλλεργιολόγου. Μήπως ξέρετε που είναι;"
"Είναι στο 305 αλλά ο γιατρός έχει φύγει από τις 12 το μεσημέρι"
"Υπάρχει απογευματινός;"
"Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή υπάρχει πρωινός και απογευματινός γιατρός. Δευτέρα, Τρίτη μόνο πρωινός"
"Ωραία, θα έρθω τότε την Τετάρτη το απόγευμα"
"Έλα καλύτερα την ερχόμενη εβδομάδα γιατί ο απογευματινός γιατρός έχει βγει σε άδεια"
Επίσκεψη 2η
"Καλημέρα, γιατρέ...αψουυύ!"
"Τι έχουμε;"
"Φταρνίζομαι συνέχεια"
"Είστε αλλεργικός!"
"Ε ναι, γι'αυτό ήρθα σε σας...αψουυυύ"
"Γνωρίζετε σε τι μπορεί να οφείλεται η αντίδραση του οργανισμού σας;"
"Είμαι σίγουρα αλλεργικός στους μαλάκες και στις γάτες"
"Εεε, χμμμ...τόση ώρα δηλαδή που φταρνίζεστε στο γραφείο μου, σε τι μπορεί να οφείλεται δηλαδή;"
"Τι να σας πω...γάτα πάντως δεν βλέπω!"
