ΑΒΑΤΟΝ-Αερίων επέων άρχομαι

Ένας από τους σημαντικότερους ελληνικούς δίσκους της τελευταίας 15ετίας...

*αερίων επέων άρχομαι
Μτφρ. -με λόγια αιθέρια θ'αρχίσω

*Ζά<.>ελεξάμαν όναρ Κυπρογενηα
Μτφρ. -Πως συζητούσα με την Αφροδίτη ονειρεύτηκα.

*άγι δή χέλυ δια + μοι λέγε +
φωνάεσσα + δε γίνεο +
Μτφρ. -εμπρός λύρα θεϊκή, με την φωνή σου μίλησέ (μου)

ΑΒΑΤΟΝ-"Εξ Αδοκήτω" (1996)

Γιατί φοράς κλουβί;

Το "ψηλά" δεν είναι μια ιδέα.
Δεν είναι μια νοητή εικόνα.
Δεν αποτελεί όνειρο άπιαστο.
Κι όσο αναζητάς να πετάξεις στους ουρανούς, να έχεις στο νου σου πως ο μικρός ποταπός εαυτός σου θα σε τραβά όλο και πιο χαμηλά στην γη. Θα σε καρφώνουν στο έδαφος όλα αυτά που κουβαλάς στις πλάτες από παιδί. Όλες οι επίκτητες ιδέες σου -οι οποίες θαρρείς πως είναι δικές σου ανακαλύψεις μα μόνον έτσι δεν είναι τελικά-, το πλασάρισμα μιας κοινωνικής περσόνας η οποία σαφώς και δεν είναι αυτόφωτη μα δανεισμένη από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον, το ρέον κεχριμπάρι που ξεχειλίζει από τις τσέπες μα αγνοεί τι πάει να πει "αυτοδημιούργητο πλάσμα" και η εμμονή σου στην Ζήτηση και όχι στην Προσφορά θα σε κρατούν δέσμιο σε μια αφηρημένη ιδέα για το τι είναι Ζωή. Για το τι είσαι εσύ. Για το πως θα απαρνηθείς τα κοντόφθαλμα κιάλια που σου χαρίζουν θέα σε μια εικονική πραγματικότητα.
Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να σου χρυσώσω το χάπι μα δεν με αφήνει η ίδια η Αλήθεια. Ούτε μου επιτρέπει ο εαυτός μου να σε αφήσω πίσω από τα σίδερα ενός επίχρυσου κλουβιού. Μα όλα αυτά πρέπει να συμβούν με την συγκατάθεση σου. Με την ολόψυχη εναπόθεση του Εγώ σου στην ολοκληρωτική Ταπείνωση. Να καείς στο όνομα του Όντος και να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου. Να στερέψουν οι πηγές σου ξεδιψώντας την καρδιά σου με Αγάπη.
Κι όλα αυτά ξέρω πως σου μοιάζουν τόσο απόμακρα και ξένα. Γιατί εσύ θες να φοράς κλουβί. Να περπατάς και να περιφέρεις στους δρόμους την σκλαβιά σου περιχαρής για την καβάτζα και την ασφάλεια που σου χαρίζει. Να πουλάς τσαμπουκά σε ρομαντικούς αυτόχειρες και να ρωτάς την τιμή στα πάντα.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα...
Στην μούρη θα σε φτύνω, να μην σε ματιάξω
στην μούρη θα σε φτύνω, να σε ξαναβαφτίσω.

"Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ
Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ
Φοράς κλουβί
Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί
Γιατί φοράς κλουβί."

Πουκάμισα

"Στα αντρικά πουκάμισα τα κουμπιά βρίσκονται στη δεξιά πλευρά,
στα γυναικεία στην αριστερή"

Την πόρτα του Πολυαγαπημένου...

...την έχω διαβεί

Το πρόβλημα της στέγης

‘Κύριε,
μην μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειες μας.

Δεν έχουμε που αλλού να μείνουμε.’



Κική Δημουλά,
Συλλογή
"Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως".

Ο κερδισμένος τα χάνει όλα

Ορισμένες φορές νιώθεις τόσο οδυνηρά αβάσταχτο το βάρος της πνευματικότητας να σου λυγίζει τις πλάτες. Πρέπει να συνεννοηθείς. Σε ένα πρωτόλειο επίπεδο. Σε μια κατάσταση που δεν αφορά κάτι βαθύτερο αλλά ένα ζήτημα επί του πρακτέος αν μη τι άλλο. Πολλές φορές, ένας κούφιος χαιρετισμός, ένα "όχι" ή ένα "ναι", ένα ορφανό ευχαριστώ μπορεί να σε βγάλει από αδιέξοδους συνειρμούς για την ευγένεια ή την καλοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Κι όλα αυτά είναι τόσο επιδερμικά μέσα σου.
Άλλες φορές, ντύνεις με κορδέλες κενά κουτιά και νομίζεις πως έτσι θα μπορέσεις να προσελκύσεις το σημαντικότερο και πλέον σπάνιο δώρο που έχεις λάβει ως τώρα. Στις ζέστες νύχτες του καλοκαιριού αναμασάς παγάκια στο μπαλκόνι και αναπολείς στιγμές που ο πάγος παντρευόταν την φωτιά.
Εκ του μακρόθεν όλα μοιάζουν τόσο θολά. Είναι ο λίβας που καίει τον αέρα και τον κάνει να χάνει την αλαφροΐσκιωτη πατημασιά του στις μέρες των ανθρώπων, είναι ο λίβας που πυρπολεί τις σιλουέτες και τις απελευθερώνει από το καθεστώς των μορφών, είναι η μυρωδιά από τα αποκαΐδια των λιβανισμένων ονείρων που θα σου θυμίζει πως όλα ξεκίνησαν για να καταλήξουν θυσία στον βωμό της αγάπης.
Μην γυρίζεις αλλού το κεφάλι.
Να βλέπω τα μάτια σου θέλω κι ας είναι για μια στιγμή. Μια απειροελάχιστη στιγμή φτάνει για να κολυμπήσω στο βλέμμα σου, να ορθώσω πανιά σε πελάγη ευτυχίας, να πλεύσω στις φουσκοθαλασσιές των λυγμών σου έχοντας περισώσει από τα ναυάγια της ζωής μόνον αυτά που αγαπώ περισσότερο.
Περίοδος εκ-πτώσεων δεν υπάρχει για τους εραστές, καθώς η αποτίμηση συναισθημάτων δεν μπορεί να κοστολογήσει πράξεις ανάμεσα σε δυο καρδιές που χορεύουν στους ίδιους ρυθμούς. Κατόπιν Πτώσεως του Όντος, δεν υπάρχουν εκπτώσεις στο όνομα της αληθινής αγάπης και στο βίωμα αυτής. Δεν θα την βρεις με φρου φρου και αρώματα να μοστράρει τον εαυτό της στις βιτρίνες εμπορικών κέντρων και σε εξώφυλλα περιοδικών. Μήτε θα την αντικρίσεις εκεί που κοιτάν οι πολλοί. Ίσως και να την προσπεράσεις άθελα σου μια μέρα που έμοιαζε σαν όλες τις άλλες.
Μα αν τολμήσεις να την κοιτάξεις κατάματα, φρόντισε να θυμάσαι πως μόνον η γύμνια σου θα σε σώσει από του χρόνου τα εφήμερα καμώματα.

Άγνωστες οι βουλές του Έρωτα και Κυρίου μας.
Σε αυτόν προσκυνούμε και γι'αυτόν εξυψώνουμε σταυρό μαρτυρικής Αγάπης.

Μηδέν το κόστος...κι ας φαίνεται πως έχεις χάσει τα πάντα.

Osho-Strange Consequences

After Friedrich Nietzsche declared that "God is Dead",
F*CK has become the most important word in the English language...

άΝΤΡΑΣ που δεν ΕΚάΤΕΧΕ

έσβησ' αέρας το κερί που κράτουνα στην χέρα
κι είναι για μένα η ζωή σκοτίδι νύχτα μέρα

άντρας που δεν εκάτεχε τα μάτια του πως κλαίνε
αγάπησε, και τρέξανε -σαν του μωρού, που λένε

Ψαραντώνης
~ΙΔΑΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ~

η Αγάπη ορμάει μπροστά

''Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω

Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Σα με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω

Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά

Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδήσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματάω και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά

Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να γιατρευτώ ξανά''

Αγγελάκας και οι Επισκέπτες
Απο 'δω και πάνω (2005)

080808

8 8 8

Melorman-Apricot Fields

Όλα από χέρι καμένα

"Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
Λάβαρα, κόμικς, super market, ηγέτες,
Ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
Και ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις

Κίνημα, χάπια, σελοτέιπ, πτυχία,
Άγιοι, σέρβις, body-building, ηχεία,
Κάμερες, gay, φουστανέλες, ψυχώσεις,
Και ότι σου δίνουνε για να καυλώσεις

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
όλα από χέρι καμένα

Λείψανα, κέικ, χορωδίες, μουστάρδες,
βίζιτες, χύτρες, ινστιτούτα, κονκάρδες,
κόλλυβα, πόστερ, άφτερ σέιβ, διαγνώσεις,
και ότι σου τάζουνε για να τα χώσεις

Κλύσματα, σέντρες, γκομενάκια, πακέτα,
άγγελοι, τέλεξ, ανθοδέσμες, κουφέτα,
πρόεδροι, κέτσαπ, βαλβολίνες, ενέσεις,
και ότι σου υπόσχονται για να τη πέσεις

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
όλα από χέρι καμένα

Έρανοι, άλμπουμ, ονειράκια, πατέντες,
Κάψουλες, μπόνους, φωτοκόπιες, κουβέντες,
Κίναιδοι, τίτλοι, γουιντσερφινγκ, εκπλήξεις,
Και ότι σου δίνουνε για να πηδήξεις

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
Λάβαρα, κομικς, super market, ηγέτες,
Ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
Και ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
όλα από χέρι καμένα "




Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Τοξοβόλος

Ωσάν τόξο τεντώνεται το κορμί.
Λυγίζει με τις άκρες του να θέλουν τον ουρανό να αγγίξουν.
Βέλος το πάθος, την έναστρη μήτρα της νύχτας σκίζει στα δύο
μια επαφή γόνιμη που δεν χωρά κανένα αμάρτημα για αστείο.

Αναπαυμένος στη ζέση της σκέψης της,
εκσπερματώνω καινούργια σύμπαντα και πλανήτες
με του κόσμου τα σύνορα να ξαναγεννιούνται
και πάλι από την αρχή απ'της Αγάπης την ορμή να τυραννιούνται.

Έγερσις

Περιπλανώμενος στις παρυφές του όρθρου σε καλούσα,
μες την ψυχή μου το αιώνιο φως αναζητούσα.
Ανάστημα όρθωνα στην μοναξιά κάθε φορά που σε κοιτούσα,
κι αθάνατη αγάπη ήταν το μόνο που ποθούσα.

Διάβαζα τα σημεία των καιρών της ανθρωπότητας κι αγκομαχούσα,
ότι μοιραίο και γραπτό θε να΄ρθει αργά μα ας περάσει γρήγορα παρακαλούσα.

"Μόνον Αγάπη εφεξής", είπα στον εαυτό, είναι το αγαθό

που μέχρι το τέλος της ζωής μου θ'αποζητούσα.

Ανοιχτή επιστολή του Νικόλα Άσιμου

Το γράμμα αυτό το έστειλε ο Νικόλας Άσιμος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης λίγο καιρό πριν την αυτοκτονία του.



ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ

Μήνυμα προς όλους, για όλα.
Μια είναι η βόλτα, μόνο μια, αυτή θα μας λευτερώσει.
Δε σταματάει αυτή η βόλτα, ούτε ποτέ της έχει αρχίσει.
Magic theater fur fur
Το μεγαλύτερο θέατρο στην ιστορία, που καταργεί την ιστορία. Εγώ που το έχω ξεκινήσει έχω αναλάβει την ευθύνη.
Με ξέρουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, κι όλοι οι καλλιτέχνες του πλανήτη.
Στην αρχή υπήρξα μονάχος μου, τώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπήκανε στο θέατρο μας.
Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να'χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρο. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.
Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς.
Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί.
Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέιπ.
Είμαστε καθαροί γι' αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε.
Δίνουμε παραστάσεις στην πλατεία και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά.
Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης . ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας.
Οι άλλοι σπανέ λάμπες και μπουκάλια, εμείς τα καθαρίζουμε με σκούπες. Οι σκουπιδιάρηδες είναι μαζί μας και όλοι οι άνθρωποι το πλανήτη.
Ρωτήστε στην περιοχή των Εξαρχείων που μας ξέρει. Μας αγαπάνε όλοι. Ρωτήστε αν χρωστάμε τίποτα και σα κανένα. Σε όλους έχουμε δώσει παραπάνω.
Μπακάληδες, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες μας εκτιμάνε.
Χαρίζουμε το γέλιο, αγάπη και ευτυχία.
Κάναμε τους γέρους να αισθάνονται παιδιά.
Τα πρεζόνια να κόψουνε την άσπρη και να γελάνε.
Εγώ που το' χω ξεκινήσει δεν έδειρα ποτέ και πουθενά κανένα.
Με έχουν περάσει από όλα τα μπουντρούμια και το κορμί μου είναι γεμάτο πληγές.
Τα όπλα μου είναι πιστολάκια και νταούλια απ' αυτά που παίζουν τα παιδάκια, παίζει και η μικρή μου κόρη.
Όταν όλοι εσείς κολλάτε αφίσες και γεμίζετε σκουπίδια την Αθηνά εγώ σας πολεμάω με μια ζωγραφιά στον τοίχο του σπιτιού μου. Εκεί που ήταν βόθρος και μπάζα και ουρλιάζανε τα κομπρεσέρ.
Εκεί μένω τώρα, τρία χρόνια μαζί με την μικρή μου κόρη, φιλοξενώντας κι άλλους που δεν είχανε να φανέ και που να κοιμηθούνε.
Και δε φοβάμαι να δώσω τη διεύθυνση μου, την ξέρουν όλοι
'ΑΡΑΧΩΒΗΣ 41' ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ.
ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Έμαθα πως συνεχίζονται οι διώξεις εναντίον μου. Πως βάλανε εισαγγελέα για να με βάλουνε ξανά στο ψυχιατρείο και να μου κάνουν ίσως και λοβοτομή
Είμαι υποχρεωμένος να με σώσω
Καταγγέλλω λοιπόν δημόσια.
Στις 6 Οκτώβρη με πιάσανε έξω από το δρόμο του σπιτιού μου να παίζω θέατρο του δρόμου.
Με σύρανε με τη μια στο αστυνομικό τμήμα, με δέσανε με χειροπέδες, μου σπάσανε τα πλευρά μου, με πήγαν στο Αιγινίτειο ψυχιατρείο, με είχανε δεμένο.
ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ και αυτοί με βγάλανε τρελό.
Έκανα ακόμη και αυτούς που με χτυπούσαν να γελάνε.
Αντί να τηρήσουν ένα λόγο ότι πια δε θα μ' αγγίξουν με σύρανε δεμένο στο ΔΑΦΝΙ.
Στο χειρότερο μπουντρούμι με ξάπλωσαν, με ξαναχτύπησαν και μου κάνανε ενέσεις απ' αυτές που σκοτώνουνε βουβάλια (παρ' όλο που πάλι μου δώσανε λόγο ότι δεν θα μ' αγγίξουν ) και με πάτησαν σα χαλάκι και με βάλανε με τις χειρότερες ρουφήχτρες.
Τους αρρώστους που προσπαθούσαν να μου πάρουν το ρολόι και ότι άλλο είχα πάνω μου, ακόμη και το τελευταίο μου τσιγάρο.
Όλοι οι γιατροί του κόσμου δεν τήρησαν ένα λόγο.
Αλλά εγώ κατάφερα και βγήκα και είμαι ζωντανός.
Σε λιγότερο από δυο μέρες κι απ' το χειρότερο μπουντρούμι.
Ας έρθουν οι ψυχίατροι μια βόλτα μαζί μου και θα τους δείξω.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ.
ΞΕΡΩ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΟΥΖΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΣΠΙΡΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Ευχαριστώ όλους όσους κινητοποιήθηκαν για να με βγάλουν έξω, αν και κάπως καθυστερημένα. Ήμουν ήδη έξω και περίμενα τον πατέρα μου να βάλει μια υπογραφή.
Ευχαριστώ την Κατερίνα Γώγου που παράτησε το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ήρθε.
Ιδίως το Διονύση το Σαββόπουλο καθώς και το φίλο μου ψυχίατρο Δημήτρη Μαντούβαλο.
Πήγα χθες μονάχος στο αστυνομικό τμήμα, ρώτησα αν κατά λάθος άγγιξα κανένα, μου είπαν όλοι όχι
Τους ζήτησα να μου δώσουν πίσω ένα μενταγιόν και μια καρφίτσα ανεκτίμητης αξίας (μου είναι χαρισμένα) Κάνανε ότι δεν ξέρουνε και ούτε το μισοσπασμένο χέρι μου δεν είχαν την τόλμη να μου σφίξουν.
Ας μου τα δώσουν όλα πίσω και τους συγχωρώ όλους.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ.
ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΝΑ Μ' ΕΚΤΕΛΕΣΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΠΑΡΑ ΤΟ ΨΕΜΑ, ΣΤΑΥΡΟ Η ΚΡΕΜΑΛΑ.
Τώρα εγώ βρίσκομαι αποσυρμένος στο προσωπικό μου νησάκι όπου κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Εδώ βλέπω και τη νύχτα και χρειάζεται να ξεκουραστώ και να θεραπεύσω το πληγωμένο μου κορμί.
Ταχυδρομώ αυτό το γράμμα στον πληρεξούσιο μου δικηγόρο. Προς όλους και για όλα.
Ακόμα και στους ψυχιάτρους και τον τυχόντα εισαγγελέα.
Βοηθήστε με να επανέλθω στον κόσμο και να παίξω τη μουσική που δεν έπαιξα ακόμα. Και ας μου σπάσανε τις κιθάρες και τα μηχανήματα μου. Δεν ζητάω αποζημίωση, ένα μονάχα συγνώμη εγώ ζήτησα χιλιάδες.
Καλώ τους φίλους δημοσιογράφους που με ξέρουν όλοι. Τώρα που κινδυνεύω, να δημοσιεύσουν το γράμμα, όλο, χωρίς περικοπές.
Τόσες συναυλίες έχω δώσει και δε γράφτηκε γραμμή. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ και σας συγχωράω. Πολεμήστε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι αυτό που έχετε ξεχάσει.
Το μήνυμα της βόλτας είναι για όλους και για όλα.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν και με θεωρήσανε τρελό εμένα ας κάνουνε τον κόπο να μελετήσουν βιβλία.
Όπως το '1984' του Όργουελ το λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε, τις 'ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ' του Δον Χουάν, τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία για το Διόνυσο, τον Πάνα, τον Ιάσονα και άλλους, τη 'Δολοφονία του Χριστού' του Βίλχελμ Ράιχ, την Αποκάλυψη του Ιωάννη το Διογένη με το φανάρι, την κατσαρίδα που έμαθε να πετάει.
Η ας διαβάσουν το βιβλίο μου 'ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ' και πολλά άλλα, ΖΕΝ και ΓΙΟΓΚΑ, ακόμα και τον Αϊνστάιν.
Εγώ τα κάνω πράξη κάθε μέρα και στο δρόμο.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΘΩΩΣΩ.
Αλλιώς ο άγγελος του κόσμου το είπε και θα το κάνει, θα φύγει και θα σας αφήσει να περπατάτε μπουσουλώντας ή θα σας κολλήσω τη χειρότερη βρισιά που λέω,
ΕΙΣΑΣΤΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ.
Καλώ και το Μίνω Βολανάκη να έρθει και να μας σφίξει το χέρι.
Εμείς κάνουμε συμβάντα και χάπενινγκ και όχι αυτός στα Βραχιά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
Και όλο το MAGIC THEATER FUR FUR
Υ.Γ.
ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ ΟΜΩΣ ΑΜΕΣΩΣ.
Η αλλιώς πάτε μια βόλτα μέχρι το πολυτεχνείο εκεί που είναι εκείνο το κεφάλι που προσκυνάτε όλοι. Κάντε τον κόπο, σκύψτε και διαβάστε.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κάτω δεξιά είναι γραμμένο του Ανδρέα Κάλβου είναι.
Ή πάτε μια βόλτα μέχρι τον τάφο του Καζαντζάκη κάτι γράφει 'Δεν έχω τίποτα να χάσω. Είμαι ελεύθερος'
ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ.

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Νικόλας Άσιμος

"...Ήταν σαν να πέρασε από δώ ο Έτσι και να μας έδωσε ζωή, και να γινήκαμε όλοι έτσι, και ξαναφεύγοντας ο Έτσι ρούφηξε όλη τη ζωή, παίρνοντας πίσω ό,τι είχε δώσει. Μαζί και μια σταγόνα απ' τον καθέναν. Ίσως του χρειαζόταν για να 'χει τη δύναμη να περπατά, για το αίμα που 'χε χάσει. Ίσως αυτό νομίζουν όλοι. Κι ίσως γι' αυτό τον αποφεύγουν, τον βρίζουν και τον θεωρούν αλήτη. Ίσως το πήρα κι εγώ έτσι. Αλλά τον ξέρω 'γώ τον Έτσι. Και ήμουν πριν κι εγώ σαν Έτσι. Θέλει κουράγιο να 'σαι Έτσι. Για να μπορείς να παραμένεις έτσι, πρέπει να παίζεις την ψυχή σου. Κι εγώ το ξέρω, δεν είν' έτσι. Και ο καθένας είν' ο Έτσι..."


Νικόλας Άσιμος [1949-1988]

Prodigy-Poison

I got the Poison,

I got the Remedy.

Όταν το φάρμακο γίνεται φαρμάκι

Είναι λιγόψυχο και φτηνό να ψάχνουμε αναδρομικά την χαμένη μας μαγκιά με ανορθόδοξους τρόπους και ειδικότερα όταν το πρόσωπο του άλλου είναι διατεθειμένο να μας συμπεριφερθεί με αγάπη και ενδιαφέρον.
Όταν έχουμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο συμπεριφοράς από το άλλο φύλο, όταν δεν τολμούμε να σηκώσουμε ανάστημα και εμφανίζεται ένας άνθρωπος για να μας συμπεριφερθεί επιτέλους με αισθήματα αγάπης και ενδιαφέροντος τότε οι ρόλοι αλλάζουν. Σηκώνουμε παντιέρα και θεωρούμε πως έχουμε το πάνω χέρι. Πως πλέον "μαγκέψαμε" και δεν ανεχόμαστε άλλα σκατά από τρίτους ενώ στην ουσία το μόνο που κάνουμε είναι να μεταφέρουμε τα απωθημένα μιας προηγούμενης σχέσης στην επόμενη.
Έτσι είναι όμως οι σχέσεις δύναμεις.
Όχι οι σχέσεις αγάπης.
Και οι σχέσεις δύναμεις δεν ανταποκρίνονται στην αμοιβαιότητα αλλά στην σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Στην ενέργεια που δεν ελευθερώνει μα καταδυναστεύει.
Εκεί που σκύβαμε το κεφάλι και ακούγαμε τον άλλον να μας επιβάλλει βίαια με ψυχολογικά ή ακόμη και σωματικά μέσα κάθε είδους ιδέες, συμπεριφορές, συνήθειες, τρόπους αντίληψης ορισμένων πραγμάτων κατόπιν βρισκόμαστε σε μια άλλη σχέση και αντί να ευλογούμε τον πανάγαθο για την τρυφερότητα που μας έφερε στο διάβα μας, καθόμαστε και τεντώνουμε το σχοινί μόνο και μόνο γιατί έτσι πιστεύουμε πως επιβεβαιώνουμε τα κεκτημένα συναισθήματα του άλλου. Ότι με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να μας αποδεικνύει την σταθερότητα που τον διακατέχει απέναντι στα πιστεύω του και φυσικά να ανέχεται κάθε μέσο συναισθηματικής επιβολής.
Εκεί που στο παρελθόν δίναμε απλόχερα, τώρα σκεφτόμαστε τι θα πάρουμε.
Εκεί που ρίχναμε τον εαυτό μας στην φωτιά για τον άλλον, τώρα επιθυμούμε να τον βλέπουμε να καίγεται για μας.
Κι αυτό είναι τόσο λάθος. Ούτε ο ένας είναι τρόπος αλλά ούτε ο άλλος ώστε να αποδείξουμε σε μας ή στον σύντροφο μας πως θέλουμε ο ένας τον άλλον.
Διότι αυτό που με τόσο γενναιοδωρία μας χάρισε τον σύμπαν, θα μας το πάρει πίσω με την ίδια ευκολία όταν δείχνουμε πως δεν το εκτιμάμε και το εκφυλίζουμε. Όταν επιλέγουμε να συμπεριφερθούμε στο/στη σύντροφο μας με χολή και όχι με μελένια λόγια. Εμείς οι ίδιοι φυτεύουμε τον σπόρο της αγάπης και αυτό που θα θερίσουμε πάντοτε είναι ανάλογο της προσοχής, της φροντίδας και της αγάπης που του δώσαμε.
Αντίστοιχα όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.
Το νόμισμα είναι πάντα το ίδιο. Εξαρτάται πια πλευρά του νομίσματος θα επιλέξεις.
Και το ευτύχημα είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις συμβαίνει το εξής παράδοξο...ο χαμένος τα παίρνει όλα κι όχι ο κερδισμένος.
Πριν χρόνια μέσα από μια μαντινάδα του Ψαραντώνη μπόρεσα και αντιλήφθηκα το τι μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να παίζουν τέτοια παιχνίδια μεταξύ τους. Κι αυτό είναι η αίσθηση/παραίσθηση του δεδομένου.

"Να μη θαρρείς πως σ' αγαπώ και τύχει και ξεγνοιάσεις,
το πώς μπορώ να σ' αρνηθώ πάντα στο νου σου να 'χεις. "