Ο χρόνος είχε χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά την διαβρωτική του δύναμη. Οι εικόνες είχαν θολώσει, το πάθος έκανε υπερατλαντικά ταξίδια με την μορφή ενός ξεφούσκωτου μπαλονιού, το χρώμα των ματιών είχε ξεθωριάσει όμοια με μελάνι διαλυμένο στο νερό, το σχήμα του προσώπου είχε χάσει την συμμετρία του και όλα αυτά που μύριζαν έρωτα είχαν μαραθεί κι αυτά στο κατόπι του χρόνου.
Το ενδιαφέρον, η έγνοια, η προσμονή, το πάθος, η αμοιβαιότητα είχαν πάρει και αυτά το δρόμο της απώλειας.
Η επαναλαμβανόμενη ερώτηση είχε πιαστεί στον ιστό της αγάπης.
"Τι έφταιξε;"
"Ότι αφήνεις σε αφήνει"
"Τα άφησα όλα πίσω για να προχωρήσω εμπρός"
"Όχι όλα. Κράτησες μαζί το Εγώ σου"
10.9.08
Ιστότοπος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Α ναι! Μην αφεθείς, θα πληγωθείς!
Α ναι, αλλαξαν πολλά, ''ΕΓΩ (ΕΣΥ δλδ, καθότι η άλλη πλευρά του ΕΓΩ είναι το ΕΣΥ) προχώρησα''.
''Κάνε το ίδιο κι εσύ''!
Ξέρεις τι βλέπω ακόμα καθαρότερα;
Το μπλε (νερό ή η μάσκα σου) είναι η όψη μου, εγώ, το καθρέπτισμα του (τον σιχαίνομαι ,δεν τον μισώ απλά για την ακρίβεια και ενιότε τον αυτομαστιγώνω μέχρι να ισιώσει/σταθεροποιηθεί ή να ξυπνήσει, σωστά ΜΑΣ τα πες) και το πράσινο είναι το γατίσιο, λιονταρίσιο πνεύμα/βλέμμα.
(Το) Παιδί (που θες να γίνεις) ήσουν πάντα!
Γυναίκες ε; Και σε αυτό ΜΕΣΑ επεσα/επεσες
{(παντά θα είσαι για μένα όχι, ΠΑΙΔΙ αλλά ΠΑΙΔΑΚΙ, αθώο, ειλικρινές, τίμιο, παντοδύναμο και ΝΑΙ και ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΗ από πλευράς μου (κι άργησα) ή ΣΚΙΑ, πες το όπως το θες ή ΒΛΕΠΕΙΣ)}
Δημοσίευση σχολίου