Red Valley

Γράφω επειδή το ζήτησες.

Είναι κάτι που έχω σταματήσει να κάνω εδώ και καιρό, έχοντας ευνουχίσει αυτή την τόσο νοσταλγική, σχεδόν πάντα μοναχική, μα κυρίως ματαιόδοξη πεθυμιά για καταγραφή και απεικόνιση ιδεών. Αυτό που υπήρχε στα συρτάρια μου σαν ημερολόγιο καταστρώματος με μια διάθεση να μείνει κάτι πίσω ως αποδεικτικό στους υπολοίπους επιζήσαντες ώστε να ανακαλούν στο συλλογικό μνημονικό τους πως κάποτε επιχειρήθηκαν επικίνδυνα ταξίδια στα μεσοπέλαγα των λέξεων και πως υπήρξαν ναυάγια στις ξέρες της Διανόησης.

Μα όπως σου είπα γράφω γιατί μου το ζήτησες.

Διότι πέρα από τις δικούς μας σιωπηλούς μονολόγους, άριστο είναι να στήνουμε αυτί σε παράλληλες φωνές ανταπόκρισης στις δικές μας κραυγές για επικοινωνία. Οι ίδιες άναρθρες κραυγές είναι που άλλοτε φτάνουν στα αυτιά μας ως ψίθυροι νανουρίσματος και έστω για μια στιγμή μας κάνουν να πιστεύουμε πως το παραμυθάκι της αυτοεπιβεβαίωσης επιτυγχάνεται μέσω ενός εγωπαθούς αυνανισμού πάνω στο ματαιόπονο χαρτί ενός γραπτού απολογητικού μαρτυρίου.

Εν ολίγοις, τα τρίτα μάτια ξεδιψούν στην όαση του πηγαίου ή αρέσκονται να κλέβουν ανάσες στις δανεικές προσευχές μας για αποκάλυψη ιδεών, θέσπιση πραγματικών ερωτημάτων και προτάσεις με γνώμονα και κίνητρο το γενικό καλό; Αναπάντητο το ερώτημα αλλά εσύ συνεχίζεις να μου λες πως ο κόσμος διψά εκεί έξω. Μοιάζουν να έχουν στερέψει τα υπόγεια ρεύματα της ανθρωπότητας από αγάπη και η ξεραΐλα πλέον φαίνεται στα αποστεωμένα πρόσωπα της καθημερινής μας τρέλας. Περιφερόμενοι άνθρωποι, μπερδεμένα όντα που αναζητούν εν αγωνιωδώς να κρατηθούν από κάποιον ή κάτι. Να βρουν ένα εσωτερικό στήριγμα σε κάτι που θα τους κάνει να μην κουτσαίνουν στα μάτια των υπολοίπων. Και κάποιοι άλλοι όταν θεωρούν πως αυτό το κάτι το έχουν απαντήσει μεταμορφώνονται σε δρομείς ατέρμονων αποστάσεων ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.

Αυτή η δίψα δεν έχει τελειωμό. Κι όλοι εμείς περιμένουμε να ανοίξουν οι ουρανοί και να βρέξει. Κοιτάζουμε με ανησυχία τα μαζεμένα σύννεφα και ευχολογούμε για ένα κατακλυσμό δίχως προηγούμενο που θα μας κάνει να βουτήξουμε βαθιά μέχρι τη ρίζα της συνείδησης μας. Μα όσο περιμένουμε βοήθεια από ψηλά, ως οφείλουμε, προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε ορθώνοντας στεντόρειο ανάστημα κάθε γαμημένη μέρα για ένα πιο γαλάζιο ουρανό ενώ τις νύχτες καλούμαστε να πληρώσουμε της άχαρης μέρας τα καμώματα αναιρώντας έτσι την υποκειμενική αλήθεια των πραγμάτων. Αυτή την αλήθεια που πολλές φορές την κάνουμε βολικό μαξιλάρι ενάντια στους πιο τρελούς μας εφιάλτες.

Πλέον, οι καιροί έχουν αλλάξει. Κι εσύ μου λες πως πρέπει να συνεχίσω να γράφω μπας και ξορκίσω το κακό των ημερών. Ο καθένας από εμάς καλείτε να πάρει θέση απέναντι στα πράγματα. Ακόμη και η αντί-θεση με την σειρά της διεκδικεί δικαίως την ξέχωρη θέση της απέναντι στα πεπραγμένα και στα λεγόμενα των ανθρώπων. Δεν υπάρχει λόγος να κοιτάζουμε το δάχτυλο που μας δείχνει το φεγγάρι. Δεν υπάρχει λόγος να κοιτάζουμε καν το άτομο που θέλει να μας το δείξει. Πρέπει να το ανακαλύψουμε μόνοι μας στον νυχτερινό ουρανό διότι αυτό υπάρχει και θα υπάρχει εκεί πάνω διαθέσιμο για όλα τα μάτια.

Φρειδερίκος Νίτσε: "Γιατί μισούν τους Έλληνες"

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».


*Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872)- Κεφ.15

Fucking Job

''This fucking job is killing my libido"

Seppuku is the proper way to die

"The apple certainly exists, but to the core [soul] this existence as yet seems inadequate; if words cannot endorse it, then the only way to endorse it is with the eyes. Indeed, for the core the only sure mode of existence is to exist and to see at the same time. There is only one method of solving this contradiction. It is for a knife to be plunged deep into the apple so that it is split open and the core is exposed to the light-to the same light, that is, as the surface skin. Yet then the existence of the cut apple falls into fragments; the core of the apple sacrifices existence for the sake of seeing."[1]

1. Way of the Samurai pg. 32

Holidays

Holidays

are

Holy days

"Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος" - Τάσος Λειβαδίτης (1950)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι' όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα να 'γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Consuming illusions at the Garden of Delight

Μέσα στην ρίζα της πιπεριάς γλύκανα την κάψα της πεθυμιάς του ουρανίσκου μου για λίγη αμαρτία και άφησα τα χέρια μου να χαϊδέψουν όλα του χρόνου τα χαμένα. Πίσω από αμπαρωμένες πόρτες βρέθηκα να κάνω επισκεπτήρια σε φυλακισμένες σκιές που είχαν χάσει το φως τους, παρηγόρησα κουρασμένους οδοιπόρους, θεράπευσα ανίατους ασθενείς και στάθηκα στο πλευρό του δικαίου πληρώνοντας το κόστος που επέβαλε η στιγμή. Είδαν πολλά τα μάτια μου και άκουσαν πολλά τα αυτιά μου, γέμισε το κεφάλι μου με δανεικά ιδεογραφήματα και στούμπωσε η καρδιά μου από δανεικούς έρωτες. Ξεχείλισε το ποτήρι της νιότης μου σε παρφουμαρισμένες γουλιές επικοινωνίας και μέθυσε το δέρμα μου με φάλτσες νότες που δεν μου θυμίζουν πια το παραμικρό άσμα έρωτα.
Πλέον, απουσιάζω από τα Λούνα Παρκ των ψευδαισθήσεων και έχω λησμονήσει την διαδρομή των ανεκπλήρωτων παθών και των ακόρεστων αναγκών που κάνει το τρενάκι του τρόμου μιας κοινωνίας που χολένει στην ευτυχία του διπλανού και αυνανίζεται πάνω από τα κατορθώματα που αφορούν το χτίσιμο σαθρών υλιστικών παραδείσων. Δεν με ταιριάζω με κανένα μοντέλο πιθηκισμού και δεν καταδέχομαι να με μειώνω στις μαθηματικές πράξεις των σχέσεων που κυριαρχούνται από αρνητικά πρόσημα εκμετάλλευσης και ιδιοτελούς ωφελιμισμού. Αντιθέτως, με προσθέτω στην ανθρωπιά που κάνει κύκλους και πολλαπλασιάζεται από πράξη καλοσύνης σε σύμπραξη αγάπης και από ουσία Λόγου σε συνουσία ενεργειών.
Όλα αυτά μαζί κάνουν την μαγιά των ειρηνικών πολεμιστών τόσο μοναδική και την ίδια στιγμή τόσο παράταιρα μισητή στα μάτια του όχλου. Τούτο το ατσάλινο ζυμάρι αφοσίωσης προς το αληθές δένει σχέσεις και ενώνει νοήσεις στα καλντερίμια του κόσμου ενώ την ίδια στιγμή φτιάχνει ανόθευτο χαρμάνι Έρωτος με το Φως στις καρδιές όλων μας.
Έχω περπατήσει στον κήπο της Εδέμ των Ψευδαισθήσεων και είδα πολλούς φίλους μου με γεμάτα καροτσάκια των Σούπερ Μάρκετ να βρίσκονται σε αδέσποτη τροχιά γύρω από την φτήνια μιας φιγουρατζίδικης ζωής . Επίσης, συνάντησα κι άλλους πολλούς που για παράθυρο με τον έξω κόσμο είχαν φορέσει τηλεοράσεις στα κεφάλια τους και όταν τους μιλούσα μου έλεγαν πως κάνω "χιόνια" και πως θα πρέπει να αλλάξω κανάλι στην ζωή μου. Ήταν κι ορισμένοι που όταν με έβλεπαν δεν θυμόντουσαν από που με γνωρίζουν και που με έχουν καταναλώσει.
Έχω περπατήσει πριν αμέτρητα φεγγάρια τον τεχνητό κήπο της Εδέμ των πλανεμένων και ήταν φορές που έχασα από πλάι μου την φωτεινή σκιά της ύπαρξης μου.
Υπήρξαν φορές που με παραπλάνησα με βρώμικο χρήμα, με μέθυσα με σκυλίσια δόξα και με υπέταξα με την δύναμη της απανθρωπιάς, υπήρξαν φορές που μύριζα κακογαμημένο αιδοίο και φιλούσα κατουρημένες ποδιές, υπήρξαν φορές που λύγισα την μέση μου και έσκυψα το κεφάλι μπροστά σε μανιασμένο άρρωστο Εγώ.
Κι όλα αυτά ήταν που με σκότωσαν και με ανέστησαν.
Κι όλα αυτά ήταν που με έκαναν να δω με άλλα μάτια το μάταιο και το τετριμμένο.
Τώρα πια, δεν πουλώ ούτε δράμι της ψυχής μου σε βρώμικα χέρια και δεν αγοράζω εφήμερη ευτυχία από δουλεμπόρους πλαστής ευημερίας.
Τώρα πια, δεν πουλάω εξυπνάδες και δεν αγοράζω βλακεία...μου τέλειωσαν τα ψέμματα και ψάχνω για αλήθειες.

Αχίλλειον

Στην άλλη πλευρά της Αδριατικής μετά φόβου Θεού οι βάρβαροι πορεύονται, οι γέροι προσκυνούν τον θάνατο και οι μεταμελούντες γυρεύουν αποκούμπι. Μετά φόβου Θεού αναζητούνται θαύματα και ανομολόγητες πληγές υπόκεινται σε θεραπεία από τον ιό της δεισιδαιμονίας. Εντός ιερού οι χωρικοί σπέρνουν ευχές και στα σπιτικά τους θερίζουν τη μιζέρια των τεθλασμένων γραμμών που ανακύπτουν από τα κακώς πεπραγμένα μιας αιμομικτικής ζωής. Στα τρελοκομεία, οι γενεές αλλάζουν η μία με την άλλη ζουρλομανδύες και η τρέλα κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους.
Η εκκλησία είναι παντού.
Η αστυνομία είναι πανταχού παρόν.
Ο λαός υπομένει και η αριστοκρατία επιμένει.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Τις νύχτες, αναρχικά ονείρατα ξεφεύγουν από τα ανοιχτά παράθυρα των καφενέδων και ερωτοτροπούν με τα νυχτολούλουδα της πριγκίπισσας Σίσσυ. Το ψάρι σπαρταρά στο κοφίνι του ηλιοκαμένου ψαρά και κείνος καθώς το κοιτά με κρυφή συμπάθεια να λιγοψυχά, αποθυμά τη στιγμή που θα επιστρέψει στην ξηρά και θα δέσει λιμάνι ανάμεσα στα πόδια της κυράς γοργόνας του. Μόνο τότε νιώθει να φεύγει από πάνω του η αλμύρα και η παραζάλη της θάλασσας. Την ημέρα, κρεμασμένες μπουγάδες στα καντούνια μαρτυρούν της γειτονιάς τα άπλυτα και οι σιωπές γίνονται μανταλάκια στα στόματα των γειτόνων.
Όλοι έχουν να πουν κάτι πίσω από την πλάτη σου, κανείς όμως δεν τολμά να σου μιλήσει καταπρόσωπο.
Είσαι ο ξένος.
Ο παρίας.
Αυτός που έρχεται από την άλλη πλευρά του κόσμου και φέρνει μαζί του ιδέες που θα διαφθείρουν την καρδιά της νεολαίας. Εκείνος που θα ξεμυαλίσει τις ντόπιες γυναίκες και θα τις κάνει να δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό του έρωτα. Τούτος, που θα σχολιαστεί μα απαγορεύεται να σχολιάσει. Ο άνθρωπος που θα δοκιμαστεί με την επτανήσια μούρλα και θα δοκιμάσει την περίφημη μεσογειακή κουτσομπόλα. Ο άντρας που θα πρέπει να κυνηγήσει για να φάει και να ταΐσει αγόγγυστα αυτούς που τον φιλοξενούν με το αζημείωτο σε ξένη γη.
Κι όταν τα βράδια θα ξαπλώνεις σε υγρά σεντόνια, στον πιο βαθύ σου ύπνο θα αναζητάς την δική σου ορφανή πατρίδα μα δεν θα σου φανερώνεται ούτε στα πιο ζεστά Καλοκαιρινά όνειρα. Θα είσαι πολύ μακριά για να την φτάσεις ακόμη και με το μυαλό και οι άνθρωποι που κάποτε σε αγάπησαν θα σε μνημονεύουν ονομαστικά πλέον μόνο στις γιορτές. Η πλάτη σου θα βρίσκει απάγκιο από τις μαχαιριές στον τοίχο της ντροπής και το όνομα σου θα μαρτυρά στα βιβλία του νόμου την μούλη καταγωγή σου.
Κι εκεί που θα λυγίσεις αποκαμωμένος καταμεσής της ερήμου, θα φυτρώσει κάκτος που θα χορτάσει την δίψα σου για αγάπη. Στο ίδιο σημείο που έπεσε ο Αχιλλέας από χολωμένο βέλος κρατώντας την πτέρνα του, στο ίδιο σημείο θα φυτέψεις βέλος στην καρδιά σου...

George Carling R.I.P. - May 12, 1937 – June 22, 2008

Kill my Boss

Βρίσκομαι καθισμένος στο γραφείο. Ναι, τώρα έχω KAI γραφείο. Μου το'χαν πει πως η υπομονή, η εργατικότητα και η επιμονή ότι ανταμείβονται. Κι από ότι φαίνεται, για να μου δώσουν τέτοιο γραφείο τα είχα και με το παραπάνω. Είναι περιποιημένο, καθαρό και σε τάξη. Διαθέτει όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Έχω και καφετέρια η οποία αποτελεί συσκευή καθημερινής χρήσης ώστε να απομακρύνω με αυτήν τ'ανείπωτα ονείρατα του Μορφέα. Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω, με κατατρέχουν κάποιοι επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες. Το έχω αποδώσει στο στρες των τελευταίων ημερών. Σε όλους αρέσει το γραφείο μου. Συνεχώς ακούω καλά σχόλια και το πόσο τυχερός είμαι. Μάλιστα, μου είπαν πως στο κοντινό μέλλον πως θα πάρω ακόμα μεγαλύτερο γραφείο και τότε θα σημαίνει πως έχω ανέβει ακόμα πιο ψηλά προς την κορυφή της καριέρας μου. Τα γραφεία πάνε με τις καριέρες.
Ο ιδιοκτήτης έχει ένα απίστευτο γραφείο στον 130 όροφο. Ναι, καλά διαβάσατε είναι στον εκατόν τριακοστό όροφο. Είναι σαν να κάθεται στη στέγη του κόσμου και παρατηρεί τους πάντες από εκεί. Όταν με φώναξε τις προάλλες για να μου ανακοινώσει τα ευχάριστα της εσωτερικής μετακίνησης μου, θυμάμαι πως σε κάποια φάση αφαιρέθηκα τελείως κι ενώ εκείνος μου μιλούσε με στόμφο για τα κατορθώματα μου, εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό καθώς έξω από το παράθυρο περνούσε ένα τεράστιο σύννεφο...ήταν σαν να πετούσαμε! Βέβαια, προς το τέλος φρόντισε να με προσγειώσει, λέγοντας μου ότι θα πρέπει να θυμάμαι πάντα πως όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση μετά κι ότι θα έπρεπε σε καθημερινό επίπεδο να δείχνω αντάξιος της εμπιστοσύνης της εταιρίας μπλα μπλα μπλα (άραγε θα περνούσε κι άλλο σύννεφο;). Δεν θυμάμαι για πόση ώρα ήμουν στο γραφείου του "μεγάλου". Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τον αποκαλούσαν άπαντες έτσι. Η αλήθεια είναι πως ήταν μεγάλος στην ηλικία. Να μια πιθανή εξήγηση. Είχε αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή στο να έχει εκείνο το τεράστιο γραφείο με τα υπερβολικά μεγάλα πράγματα.
Τώρα, το δικό μου αυτές τις μέρες το διακοσμώ. Ο προκάτοχος μου, πήρε όλα του τα πράγματα μαζί κι εγώ μάλλον στο εξής πρέπει να προσθέσω το δικό μου στοιχείο εδώ μέσα. Έτσι μου είπαν. Το πως φτιάχνεις το γραφείο σου είναι μια ολόκληρη επιστήμη (πάλι έτσι μου είπαν). Δηλαδή, η διαρρύθμιση του όλου χώρου πρέπει να είναι προσεχτικά μελετημένη. Αυτόν που εγκαλούμε στο γραφείο μας, οφείλει με μια ματιά να μπορεί να δει ότι θέλουμε εμείς να δει και να του αποκρύψουμε διακριτικά ότι δεν θέλουμε να είναι σε κοινή θέα. Με άλλα λόγια, τα αντικείμενα που τοποθετούμε πάνω στο γραφείο μας, πρέπει να είναι συγκεκριμένα και να δίνουν ορισμένες πληροφορίες για εμάς αλλά και το πάτημα στον άλλον να μπορεί να μας κάνει μια στοιχειώδη κουβέντα για όλα όσα εμείς του δίνουμε σαν ανούσια πληροφορία (φτάνει να είναι σε ένα ικανοποιητικό βαθμό παρατηρητικός, αν δεν είναι δεν αξίζει και της προσοχής μας). Πολλοί από τους συναδέλφους μου, επιλέγουν να βάλουν μια οικογενειακή φωτογραφία ώστε η θέα των παιδιών τους να τους γεμίζει με κουράγιο στις δύσκολες ώρες και να ακούνε από τους επισκέπτες "Μα τι αγγελούδια είναι αυτά; Δικά σας είναι; Θα πρέπει να νιώθουν πολύ περήφανα για την μητέρα τους!". Μερικοί, τοποθετούν σε εμφανές σημείο κάποιο σουβενίρ από το πλέον πρόσφατο και μακρινό τους ταξίδι στο εξωτερικό. Τις μοναχικές ώρες ο νους τους πάει πίσω στα μέρη της ανεμελιάς και όταν έχουν κάποιον αμήχανο επισκέπτη, πολλές φορές ακούνε αναφωνητό του στυλ "Δεν το πιστεύω, έχετε πάει στην Βραζιλία; Όνειρο ζωής είναι για μένα!". Ορισμένοι πιο φιγουρατζήδες, φροντίζουν να γεμίζουν τους τοίχους τους, εκτός από πίνακες και έργα τέχνης, με επιβραβεύσεις και λάβαρα δοξασμένων καριερίστικων highlights ώστε να μην περιαυτολογούν αλλά την ίδια στιγμή αφήνουν να μιλάνε τα χαρτιά για τα επαγγελματικά κατορθώματα τους στον ανυποψίαστο συνομιλητή τους. Οι κουβέντες τότε κυμαίνονται σε άλλο μοτίβο..."Μα τι βλέπω...Υπάλληλος της Χρονιάς! Αυτό είναι υπέροχο!! Θα πρέπει να νιώθετε δικαιωμένος για τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς, ειλικρινά σας ζηλεύω πολύ!".
Με άλλα λόγια, δείξε μου το γραφείο σου να σου πω ποιος είσαι. Οι περιπτώσεις είναι άπειρες και μερικές φορές είναι και πολύ αστείες.
Ωστόσο, το δικό μου δεν λέει και πολλά πράγματα. Κάθομαι ώρες σε αυτό το αναβαθμισμένο καινούργιο γραφείο και ειδικά σήμερα όσο το βλέπω, τόσο πιο περίεργο και παράταιρο μου μοιάζει από πολλές απόψεις. Κοιτάζω απέναντι τον ολόλευκο τοίχο και με πιάνει ένα βουβό παράπονο. Καρφώνω επίμονα το βλέμμα σ'αυτή την άχαρη άσπρη επιφάνεια και καταλήγω πως μου τη δίνει άσχημα αυτό το λευκό που θυμίζει νοσοκομείο. Ενστικτωδώς ανοίγω το μεσαίο συρτάρι που βρίσκεται δίπλα μου, δίχως να ξέρω ακριβώς για το τι ψάχνω. Ψαχουλεύω στο συρτάρι και ανακαλύπτω έναν πορτοκαλί μαρκαδόρο. Είναι Κυριακή, είμαι μόνος στο γραφείο, κανείς δεν με έχει αναζητήσει και φυσικά κανέναν δεν θέλω να δω. Καθώς ξανακοιτάζω με άλλο μάτι εκείνο τον άνοστο τοίχο του γραφείου μου, νιώθω να με κυριεύει μια ακατανίκητη σκανδαλιάρικη διάθεση. Παίζω στο χέρι μου τον μαρκαδόρο καθώς αναζητώ με το οπτικό μου πεδίο το σημείο αφετηρίας πάνω στην πέτρινη πλάκα. Ξεκινώ από την κορυφή του τοίχου να ζωγραφίζω από τα αριστερά προς τα δεξιά. Σαν να γράφω. Αφήνομαι σε μια διάθεση αυτοματισμού και δεν σκέφτομαι, δεν κρίνω, δεν παρατηρώ μα ρέω αδιαμαρτύρητα πάνω στο ρυάκι της ενέργειας που ξεχειλίζει από τα χέρια μου. Ξέρω πως κανείς δεν θα με διακόψει σήμερα. Τέτοια περίπτωση είναι πολύ σπάνια καθώς όλοι είναι στα σπίτια τους μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Άλλη μια βαρετή Κυριακή που διαβάζουν αδιάφορα οικονομική εφημερίδα και αφήνουν τη μύτη τους στα διαλείμματα της μελέτης να κάνει βόλτα στον χώρο της κουζίνας καθώς με υποτιθέμενο ενδιαφέρον ρωτούν την σύζυγο τους, "μμμ...είναι έτοιμο το φαγητό καλή μου;". Κάποιοι άλλοι θλίβονται προκαταβολικά για την επόμενη μέρα που θα τους βρει να ξεκινάνε πάλι από την αρχή την εβδομάδα ενός αδιέξοδου κόπου και κοιτάνε με διαφόρους τρόπους να ξεχάσουν όσο γίνεται το αύριο και να χαρούν όπως μπορούν το κλείσιμο της εβδομάδος κοιτώντας αθλητικές εκπομπές ή παίζοντας λίγο με τον σκύλο τους. Οι γυναίκες αγανακτούν σιωπηλά και ανυπομονούν στωικά να έρθει η Δευτέρα, να πάνε οι άντρες τους στην δουλειά, τα παιδιά στο σχολείο και κείνες να ξαναέρθουν στα νερά της ζεν ηρεμίας τους. Κανονική ζωή δηλαδή.
Εγώ τέτοια προβλήματα δεν έχω. Άρα ούτε κανονική ζωή θα έλεγα πως έχω. Δουλεύω κάθε μέρα και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Δεν έχω γυναίκα και παιδιά. καθημερινά γλιστράν μέσα από τις παλάμες μου οι ώρες και δεν μου φτάνει ποτέ ο χρόνος. Κρύβω πίσω από την δουλειά την εκμισθωμένη δουλεία μου ώστε να μην έχω την ευκαιρία να έρθω αντιμέτωπος με τον ακόρεστο και άτακτο εαυτό μου. Σήμερα όμως χάθηκε ο έλεγχος. Αυτή η Κυριακή θα είναι διαφορετική από τις άλλες κι όταν για μια στιγμή έκλεισα αργά τα μάτια και τα ξανάνοιξα, αντίκρισα έναν τοίχο γεμάτο με ορνιθοσκαλίσματα που εύκολα παραπέμπουν το νου σε παιδικές ζωγραφιές μωρών παιδιών. Είχα φτιάξει ένα πορτοκαλί μωσαϊκό που αποτελούταν από ήλιους, χαμογελαστά πρόσωπα, φουντωτά δέντρα με πουλάκια που βολτάρουν γύρω τους, ταξιδιάρικα σύννεφα που θαρρείς πως με μια πρώτη ματιά ότι μοιάζουν με ινδιάνικα σήματα καπνού, μακρινές βουνοκορφές με σπιτάκια στην ράχη τους και μια τεράστιαααα πορτοκαλί θάλασσα να πλαισιώνει τα πάντα γύρω της ενώ σκούνες χαϊδεύουν τον αφρό της. Ομολογώ πως ίσως και να ξέφυγε σε μέγεθος και διάθεση ο αυθορμητισμός μου. Τώρα είχα έναν πορτοκαλί τοίχο και μάλλον την Δευτέρα θα έπρεπε να δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις στη διεύθυνση. Μα τι λέω;;; Εγώ είμαι η διεύθυνση τώρα! Κι αυτό θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί στους λοιπούς συναδέλφους και προσωπικό. Τα νέα θα μαθευτούν εν ριπή οφθαλμού και όλοι θα μιλάνε για την "τρέλα" και το κακό που με βρήκε. "Τα έχασε για τα καλά ο κακομοίρης. Η προαγωγή σε γενικός διευθυντής τον τρέλανε!Χαχαχαχα...", θα λένε μεταξύ τους κι ο ένας θα κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι στον άλλον. Αν τους δινόταν η ευκαιρία θα το χαιρόντουσαν ιδιαίτερα να με έβλεπαν με ζουρλομανδύα να κάνω διάφορες αλλοκοτιές και να λογοδοτώ σε γιατρούς για τα καμώματα μου. Μπορεί κιόλας κάποιοι από αυτούς να ελπίζουν πως η επόμενη Κυριακή θα τους βρει με μια προαγωγή που έστω για μια φορά θα έκανε την εβδομάδα τους να αποκτήσει άλλο νόημα και ουσία. Λάθος...βασικά το μόνο που θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν απλά να αλλάξει η διάθεση τους απέναντι στα δικά τους πρόσωπα έστω κι αν πίσω από τα χαμόγελα και τα φιλιά της οικογενειακής θαλπωρής και αυτοθυσίας θα υποβόσκει πάντοτε μια ισχνή ωφελιμιστική υποκρισία.
Ας είναι.
Ακόμη κι αν κρατήσει μια εβδομάδα η χαρά μου, αμέριμνος θα καμαρώνω το ζωγραφικό μου κάδρο και μετά ας γίνει ότι θέλει ο Θεός και Κύριος μου. Κι αυτός δεν είναι σίγουρα το χρήμα & το κύρος. Τώρα έχει πάρει μια περίεργη στάση το κορμί μου. Στην ουσία, έχω ημιξαπλώσει πάνω στην καρέκλα μου και μια περήφανα αγναντεύω το τοίχινο έκθεμα μου και μια κοιτάζω έξω από το παράθυρο αφήνοντας το πνεύμα να δραπετεύει στον ορίζοντα κι όποτε του γνέφω να επιστρέφει κοντά μου. Κλείνω τα μάτια και μες το γλυκό απομεσήμερο, ακούω τη θάλασσα να γεμίζει το κεφάλι μου απ'άκρη σ'άκρη. Μου ψιθυρίζει στο δεξί αυτί λόγια του αέρα ενώ στο αριστερό τη νιώθω με απίστευτη υγρή δύναμη να παφλάζει πάνω στα ωστικά τοιχώματα του κρανίου μου. Μάτια κλειστά, αυτιά ανοιχτά. Για την ακρίβεια, μόνο όταν κλείνει τα μάτια του κάποιος ανοίγει η ακοή του πραγματικά. Και η καλοκαιρινή αύρα της θάλασσας μαζί με τους ήχους των κυμάτων της, αποτελεί βάλσαμο για την ψυχή. Όπως τούτη την ώρα δα που σας γράφω. Σαν τώρα που με αφήνει το γαλάζιο της να μεταλάβω λίγη γαλήνη. Εκείνο το αρχέγονο πέρα-δώθε, πήγαινε-έλα. Εκείνη η προαιώνια συνεχής κίνηση που θα έκανε και το αρχαίο εκκρεμές να ζηλέψει τη χάρη της. Τούτο το νανούρισμα της θάλασσας που θα ζήλευε και η πιο στοργική μάνα του κόσμου. Κι όταν μουδιασμένα ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου μπορεί να μην βρίσκεται απέναντι μου αυτή η κλειδωμένη πόρτα του γραφείου μου. Το ιδανικότερο όλων θα ήταν να μην υπήρχε καν. Να μην χρειαζόμουν κλειδί για να την διαβώ, με ένα μου βήμα να βρισκόμουν να κολυμπώ μέσα στη θάλασσα. Να βαφτιζόμουν στην κολυμπήθρα της και ας έπαιρνα το όνομα της.

Καλή εβδομάδα συνάδελφε...

Duets box

Είναι κάτι πολύ δικό μου, κάτι σαν σκοτεινός ήλιος μέσα μου που με κάνει να λειτουργώ στον αυτόματο και να αντιλαμβάνομαι την ζωή μου ως κάτι το θαυμαστό. Η απόλυτη χαρά του να είσαι ο Εαυτός σου χωρίς περιτροπές και μυθεύματα. Είναι πλευρό βγαλμένο από το πλευρό μου, αναπνοή για την αναπνοή μου, ράγισμα μιας φλέβας αγάπης. Κι ότι ραγίζει δεν κολλά ποτέ στη θέση του. Βρίσκεται πάντα αυτή η γραμμή να σου θυμίζει με την παρουσία της πως υπήρξε μια στιγμή που κάτι την χώρισε στα δύο. Ένας μελωμένος πόνος που με πικροχολιάζει κι αφήνει την γλύκα της αθάνατης ελπίδας να χορεύει στον ουρανίσκο μου.
Όλο αυτό το ξεφωνητό που με κάνει να θέλω να βγάλω τα άντερα μου και να τα οιωνοσκοπίσω προς χάριν των αβέβαιων μελλούμενων. Αυτό το τέρμα της διαδρομής που δεν έχω ιδέα στο που θα με ξεβράσει. Τούτο, το μαγικό τέλος που δεν ξέρεις που μπορεί να σε συναντήσει και τι θα έχεις να του πεις εκείνη τη μεγίστη Ώρα. Ακόμη θυμάμαι τις παλιές μέρες όμως. Τότε που ξεψάχνιζα το ψέμα μου και περιέφερα ασκόπως, το άλλοτε περήφανο τομάρι μου στα πανηγύρια της χαράς. Τις άτακτες φυγές μου, σε σκοτεινά σοκάκια γεμάτα από καπνισμένες φωνές ενώ υγρά τσιγάρα ψυχορραγούσαν σε ορφανά τασάκια μιας παρφουμαρισμένης επικοινωνίας. Ακούγονται ακόμη στα αυτιά μου χάχανα καθώς βγάζω την γλώσσα και γλύφω με λαιμαργία τον αλμυρό ιδρώτα που έχει ποτίσει του τοίχους των σπλάχνων μου.
Με περιμένω στο τέλος του δρόμου και μου βάζω τρικλοποδιές και έπειτα γελάω με τον ξεπεσμό μου. Είμαι πάντα εκεί, πάντα όρθιος μετά από κάθε αστεία μου τούμπα. Κι ας με σαμποτάρω πολλές φορές στα παιχνίδια του μυαλού και της καρδιάς. Σε μια πινέζα του χάρτη, ξέρω πως κάπου εκεί είσαι και με περιμένεις να σε ανακαλύψω. Λυγάς από ηδονή όταν πατώ την ήπειρο σου και αργά ή γρήγορα κάπου, κάπως, κάποτε θα είσαι εσύ για μένα ότι είμαι εγώ για σένα. Γη και πατρίδα που θα μας κάνει να πετάξουμε τις ταυτότητες μας και θα αναιρέσουμε διαπαντός τα σύνορα του έρωτα.
Σαλπάρω με την κάρτα του Τρελού στην τσέπη και η μεγάλη βόλτα θα με πάει στα πέρα μέρη μιας ανόητης ζωής. Σε ένα δρόμο με Καρδιά. Ανεβαίνω στο ρετιρέ της σκέψης και μένω για λίγο εκεί ψηλά χαζεύοντας την βραδινή ζωή της πόλης που πάλλεται από ανείπωτα αμαρτήματα και βάσανα ώσπου να έρθει η στιγμή που θα μου γεννηθεί η ανίκητη επιθυμία να βουτήξω μέσα στη θάλασσα του πλήθους και να μπερδέψω την ιστορία μου με τα γνωμικά των αγνώστων.
Έτσι δένει το ατσάλι.
Έτσι πυρώνει η καρδιά.
Οι λεύτεροι καιροί είναι που παθιάζουν.
Οι άνυδρες ζωές είναι που πανιάζουν.

Δεν τρώγομαι με τίποτα.

Ο Παπαλάνγκι

Ο φύλαρχος Τουιάβιι, από το νησί Τιαβέα-Σαμόα, αφηγείται στον λαό του τις εμπειρίες του, με τον λευκό "πολιτισμένο" άνθρωπο και την σχέση του με τον χρόνο, μετά από ένα ταξίδι του στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η καταγραφή έγινε από ένα ιεραπόστολο.
Ως Παπαλάνγκι αναφέρεται ο λευκός, ο ξένος, ο Ευρωπαίος, ο σύγχρονος άνθρωπος.


“...Ο Παπαλάνγκι αγαπάει πολύ το στρογγυλό μέταλλο και το βαρύ χαρτί, όμως αγαπάει και αυτό που δεν πιάνεται και που όμως υπάρχει - το χρόνο.

Κάνει πολύ φασαρία και λέει πολλές ανοησίες γι ' αυτόν. Παρόλο που ο χρόνος ποτέ δεν είναι περισσότερος απ' όσο χωράει στο διάστημα μεταξύ ανατολής και δύσης του ήλιου, για τον Παπαλάνγκι ποτέ δεν είναι αρκετός.

Ο Παπαλάνγκι είναι μόνιμα δυσαρεστημένος με το χρόνο του και κατηγορεί το μεγάλο Πνεύμα που δεν του έχει δώσει περισσότερο. Βλαστημάει μάλιστα το θεό και τη μεγάλη του σοφία, χωρίζοντας και κατα- κομματιάζοντας κάθε νέα μέρα σύμφωνα μ' ένα ορισμένο σχέδιο. Τον κατακόβει ακριβώς όπως όταν κόβουμε εμείς μ' ένα μεγάλο σουγιά σταυρωτά μια μαλακιά καρύδα. Όλα τα κομμάτια έχουν τ' όνομά τους: δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα. Το δευτερόλεπτο είναι μικρότερο από το λεπτό κι αυτό μικρότερο από την ώρα' όλα μαζί κάνουν την ώρα και θα πρέπει κανείς να έχει εξήντα λεπτά και πολύ περισσότερα ακόμη δευτερόλεπτα για να έχει τόσα όσα και μια ώρα.

Αυτό είναι μια μπερδεμένη υπόθεση, που ποτέ δεν καλοκατάλαβα, γιατί μ' αηδιάζει να ξοδεύω περισσότερες σκέψεις απ' όσες είναι απαραίτητες για τέτοια αηδιαστικά πράγματα. Ο Παπαλάνγκι όμως τάχει κάνει επιστήμη. Οι άντρες, οι γυναίκες και ακόμη και τα παιδιά, που μόλις μπορούν και στέκονται όρθια, φοράν στο πανί τους, δεμένη με χοντρή μετάλλινη αλυσίδα και κρεμασμένη στο λαιμό ή δεμένη με ένα λουρί στον καρπό του χεριού, μια μικρή, επίπεδη στρογγυλή μηχανή, απ' όπου μπορούν να διαβάζουν το χρόνο.

Αυτό το διάβασμα δεν είναι εύκολο. Κάνουν εξάσκηση με τα παιδιά, κρατώντας τη μηχανή στ' αυτί τους, ώστε να τους γεννηθεί η επιθυμία να μάθουν να διαβάζουν το χρόνο. Μια τέτοια μηχανή, που μπορεί κανείς εύκολα να τη σηκώσει πάνω σε δύο δάχτυλα, είναι μέσα στην κοιλιά της όμοια με τις μηχανές στην κοιλιά των μεγάλων πλοίων, που όλοι σας γνωρίζετε. Υπάρχουν όμως και μεγάλες και βαριές χρονομηχανές. Αυτές βρίσκονται στο εσωτερικό της καλύβας ή κρέμονται στην πιο ψηλή κορφή του σπιτιού για να φαίνονται από πολύ μακριά. Όταν έχει περάσει ένα μέρος του χρόνου, αυτό το δείχνουν κάτι μικρά δάχτυλα στην εξωτερική πλευρά της μηχανής, ενώ ταυτόχρονα αυτή κράζει ένα πνεύμα και χτυπάει πάνω στο σίδερο μέσα στην καρδιά της. Ένα τρομερό βουητό και σαματάς ακούγεται σε μια ευρωπαϊκή πόλη όταν ένα μέρος του χρόνου έχει περάσει.
Όταν ο Παπαλάνγκι ακούει αυτόν το χρονοθόρυβο, παραπονιέται:
«Κρίμα, που πέρασε πάλι μια ώρα» .

Συνήθως παίρνει και θλιμμένο ύφος σαν κάποιον άνθρωπο που κουβαλάει μέσα του μεγάλη δυστυχία παρ' όλο που την ίδια στιγμή αρχίζει μια εντελώς φρέσκια ώρα.
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα, σκέφτομαι μόνο ότι θα είναι μια βαριά αρρώστια.

«Ο χρόνος μ' αποφεύγει!»

«Ο χρόνος τρέχει σαν το άλογο!»

«Δώσε μου λίγο χρόνο»

Έτσι παραπονιέται ο λευκός άνθρωπος.

Εγώ λέω ότι αυτό θα είναι ένα είδος αρρώστιας, γιατί όταν ο λευκός έχει διάθεση να κάνει κάτι, όταν η καρδιά του λαχταράει ας πούμε να βγει στον ήλιο ή να κάνει βόλτα με το κανό στο ποτάμι ή να κάνει έρωτα με το κορίτσι του, τότε συνήθως καταστρέφει το κέφι του, επιμένοντας να σκέφτεται:
Εμένα δεν μούλαχε χρόνος για να 'μαι χαρούμενος.
Ο χρόνος υπάρχει, αυτός όμως δεν τον βλέπει, όση καλή διάθεση κι αν έχει. Αναφέρει χιλιάδες πράγματα, που του παίρνουν το χρόνο, κάθεται γκρινιάζοντας και παραπονούμενος πάνω σε μια δουλειά, για την οποία δεν έχει όρεξη, η οποία δεν τον ευχαριστεί, την οποία κανένας δεν τον αναγκάζει να την κάνει εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.

Αν όμως ξαφνικά αντιληφθεί ότι έχει χρόνο, ότι κι όμως ο χρόνος υπάρχει, ή αν του δώσει κάποιος άλλος χρόνο - οι Παπαλάνγκι δίνουν συχνά ο ένας στον άλλο χρόνο, τίποτα μάλιστα δεν εκτιμάται περισσότερο από αυτήν την πράξη - τότε του λείπει πάλι η διάθεση ή είναι κουρασμένος από τη δουλειά και χωρίς κέφι. Και πάντα αναβάλλει για αύριο αυτό για το οποίο σήμερα δεν έχει χρόνο.

Υπάρχουν Παπαλάνγκι που ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έχουν χρόνο. Τριγυρνούν ζαβλακωμένοι εδώ κι εκεί σαν να τους έχει καβαλήσει ο Αιτού και όπου και να πάνε κάνουν σαν να τους βρήκε καταστροφή και όλεθρος, επειδή έχασαν το χρόνο τους. Αυτή η μανία είναι μια φριχτή κατάσταση, μια αρρώστια, που κανένας γιατρός δεν μπορεί να γιατρέψει, που μεταδίδεται σε πολλούς ανθρώπους και τούς εξαθλιώνει.

Επειδή ο κάθε Παπαλάνγκι διακατέχεται από το φόβο για το χρόνο του, ξέρει πάντα με μεγάλη ακρίβεια, και όχι μόνο κάθε άντρας, αλλά και κάθε γυναίκα και κάθε μικρό παιδί, πόσες ανατολές της σελήνης και του ήλιου έχουν περάσει από τότε που πρωταντίκρυσε το μεγάλο φως. Αυτό μάλιστα παίζει ένα τόσο μεγάλο ρόλο, ώστε να γιορτάζεται με λουλούδια και με μεγάλα φαγοπότια κάθε φορά που έχει περάσει ένα ορισμένο, ίσο με τ' άλλα, χρονικό διάστημα.

Πόσο συχνά ένιωσα ότι ντρέπονταν για μένα, επειδή όταν με ρωτούσαν πόσων χρονών είμαι, εγώ γελούσα και δεν ήξερα ν' απαντήσω.
«Μα πρέπει να ξέρεις πόσων χρονών είσαι.»

Εγώ σώπαινα και σκεφτόμουν: Είναι καλύτερα να μην το ξέρω.

Πόσων χρονών, σημαίνει πόσα φεγγάρια έχει ζήσει κανείς. Αυτό το μέτρημα και το ψάξιμο είναι γεμάτο κινδύνους, γιατί έτσι οι άνθρωποι μάθανε πόσα φεγγάρια διαρκεί συνήθως η ζωή τους. Ο καθένας λοιπόν προσέχει τώρα πάρα πολύ, κι όταν έχουν περάσει πολλά φεγγάρια, λέει:

«Τώρα πρέπει όπου να 'ναι να πεθάνω».

Έτσι δεν νιώθει πια καμιά χαρά και πεθαίνει πραγματικά σύντομα.
Στην Ευρώπη λίγοι μόνο άνθρωποι υπάρχουν που πραγματικά έχουν χρόνο. Ίσως και κανένας.

Γι ' αυτό και οι περισσότεροι περνάν τροχάδην τη ζωή τους σαν μια πεταγμένη πέτρα.

Όλοι σχεδόν, όταν περπατούν κοιτάζουν στο χώμα και τινάζουν τα χέρια τους προς τα εμπρός για να προχωρήσουν όσο γίνεται γρηγορότερα. Αν τους σταματήσει κανείς, λένε δυσαρεστημένοι:

«Τι θέλεις και μ' ενοχλείς; δεν έχω χρόνο, κοίτα πως θα εκμεταλλευτείς κι εσύ τον δικό σου».
Συμπεριφέρονται στ' αλήθεια, σαν να νομίζουν ότι ένας άνθρωπος που βαδίζει γρήγορα είναι πιο αξιόλογος και πιο γενναίος από αυτόν που βαδίζει αργά.

Έχω δει έναν άντρα που το κεφάλι του κόντευε να σπάσει, που στριφογύριζε τα μάτια του κι άνοιγε το στόμα του σαν ψάρι που πεθαίνει, που είχε γίνει κοκκινοπράσινος και χτυπιόταν με χέρια και με πόδια, μόνο και μόνο επειδή ο υπηρέτης του ήρθε μιαν ανάσα αργότερα απ' ότι είχε υποσχεθεί. Η ανάσα ήταν γι 'αυτόν μεγάλη απώλεια, που δεν σήκωνε συγγνώμη. Ο υπηρέτης εξαναγκάστηκε να φύγει από την καλύβα του, ο Παπαλάνγκι τον έδιωχνε, φωνάζοντας:

« Αρκετό χρόνο μού 'χεις κλέψει. Ένας άνθρωπος που δεν σέβεται το χρόνο, δεν αξίζει τίποτα».

Μόνο μια και μοναδική φορά συνάντησα κάποιον άνθρωπο που είχε πολύ χρόνο, που δεν παραπονιόταν ποτέ ότι του λείπει. Αυτός όμως ήταν φτωχός, βρώμικος και περιφρονημένος. Οι άνθρωποι απόφευγαν να περάσουν από δίπλα του και κανένας δεν τον πρόσεχε. Εγώ δεν καταλάβαινα αυτή τη συμπεριφορά, γιατί το βάδισμά του ήταν χωρίς βιασύνη και τα μάτια του είχαν ένα ήρεμο, φιλικό χαμόγελο. Όταν τον ρώτησα, το πρόσωπο του συσπάστηκε και είπε θλιμμένα:

«Ποτέ δεν ήξερα να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου, γι' αυτό και είμαι ένας φτωχός, περιφρονημένος φουκαράς».

Ο άνθρωπος αυτός είχε χρόνο, κι αυτός όμως δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Παπαλάνγκι ξοδεύει όλη του τη δύναμη και στρέφει όλες του τις σκέψεις στο πως θα μπορέσει να κάνει το χρόνο όσο το δυνατό πιο ταχύ. Χρησιμοποιεί το νερό και τη φωτιά, τη θύελλα και τις αστραπές του ουρανού για να σταματήσει το χρόνο. Βάζει σιδερένιους τροχούς κάτω από τα πόδια του και δίνει στα λόγια του φτερά για να 'χει περισσότερο χρόνο.

Και προς τι όλος αυτός ο κόπος; Τι κάνει ο Παπαλάνγκι με το χρόνο του;
Ποτέ δεν μπόρεσα να τ' ανακαλύψω, παρ' όλο που αυτός λέει πάντα πολλά λόγια και κάνει μεγάλες χειρονομίες σαν να τον έχει καλέσει το μεγάλο Πνεύμα σε Φόνο.

Πιστεύω ότι ο χρόνος ξεγλιστρά από τα χέρια του σαν το φίδι στην υγρή παλάμη, ακριβώς επειδή τον κρατά πολύ σφιχτά, δεν τον αφήνει να συνέλθει. Τον κυνηγά πάντα με απλωμένα χέρια, δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να ξαπλωθεί στον ήλιο. Θέλει ο χρόνος να 'ναι πάντα κοντά του, τον θέλει να τραγουδά και να μιλά. Ο χρόνος όμως είναι σιωπηλός και ειρηνικός και αγαπά την ησυχία και το άραγμα στο στρώμα. Ο Παπαλάνγκι δεν έχει καταλάβει τι είναι ο χρόνος, δεν τον έχει αντιληφθεί σωστά και γι ' αυτό τον κακοποιεί με τις ωμές του συνήθειες...”

Constant Shallowness Leads to Evil

Κοπιάζουμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε.
Χαζεύουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά στην τηλεόραση και ευελπιστούμε να μοιάσουμε σε αυτό που μας σερβίρεται. Υποσυνείδητα γνωρίζουμε πως αν μιμητίζουμε το πιθηκόμορφο έσοπτρο μας, αργά ή γρήγορα θα καταλήξουμε να συμπεριφερόμαστε ως το τέλειο φερέφωνο των εκάστοτε "τάσεων" που μας σερβίρουν οι βαρόνοι του μάρκετινγκ. Με σπασμωδικές κινήσεις υστερικών φυσιογνωμιών, ρίχνουμε αλάτι στις ανοιχτές πληγές μας και λύσσα ξεσπά μέσα μας καθώς προσπαθούμε να ξεδιψάσουμε το ανικανοποίητο που διαφεντεύει σε κάθε βήμα της καθημερινότητας την προσωπικότητα μας.
Δεν αναλώνουμε, αναλωνόμαστε.
Δεν καταναλώνουμε, καταναλωνόμαστε.
Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την έννοια της βολής και της υπερβολής.
Μια αυτοκρατορία που δεν αφουγκράζεται τον εαυτό της εφαρμόζει τους κανόνες της ακμής και της παρακμής δίχως το παραμικρό μέτρο. Κι εμείς ακολουθούμε. Έτοιμοι να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια τα εφήμερα κεκτημένα μιας αφόρητης ζωής. Κι ας ποζάρουμε με πλατύ χαμόγελο έτοιμοι για την ύστατη φωτογραφία στο χείλος της καταστροφής, κι ας γνωρίζουμε πως δεν μας ανήκει τίποτα.
Κι εσύ, υπέρμαχος μιας γκλαμουράτης περσόνας ψάχνεις στα συρτάρια σου πια μάσκα θα πάρεις μαζί σου στα εφήμερα πανηγύρια.
Την ίδια στιγμή ο ουρανός συνεχίζει να παραμένει ερμητικά κλειστός στο διάβα σου, ο ήλιος αρνείται πεισματικά να σε λούσει με τις αχτίδες του και η σελήνη σε κρατά φυλακισμένο στη σκιά της παλιανθρωπιάς.

Να μου το θυμηθείς, στο τέλος των Ημερών, κανείς δεν θα υμνεί εμάς και τα καμώματα μας.

*Man is the animal*

ο Θεός των μικρών πραγμάτων

"Λατρεύω τον Θεό των μικρών πραγμάτων,
είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών"

Ego psalm

Από μικρή είχε μάθει να ζει με το Εγώ της. Όλες τις στιγμές της ημέρας και της νύχτας το κουβαλούσε μαζί της. Ποτέ δεν θα την πετύχαινες μόνη. Είχε ταυτιστεί τόσο πολύ με το επίκτητο Εγώ που όσο μεγάλωνε, ένιωθε πως δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό. Κάποιου είδους άρρωστη ταύτιση έπαιζε μέσα της. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, κι ενώ μεγάλωναν και οι δυο τους, το Εγώ της είχε αρχίσει να την συμβουλεύει κιόλας σε πράγματα που αφορούσαν ακόμα και τις πιο προσωπικές της επιλογές και βιώματα. Κι όταν στο τέλος της ημέρας έπεφτε στο κρεβάτι της για ύπνο και πριν αρχίσει να μετρά προβατάκια που θα την οδηγούσαν πέρα από το μαντρί αυτού του κόσμου, το Εγώ της ψιθύριζε στο αυτί ακατάπαυστα.
"Επεδίωκε την μοναξιά ώστε να ξεφύγεις από την υποταγή"*, και εκείνη αναλογιζόταν αν και σήμερα είχε καταφέρει να έχει τον απόλυτο έλεγχο κατά την διάρκεια της ημέρας. Το είχε καταφέρει. Αλίμονο αν ξέφευγε από τις συνιστώσες που είχε χαράξει το Εγώ της. Η επιβράβευση δεν θα αργούσε να την συνοδέψει ως τις πύλες του Μορφέα.
"Πάλι νικήτρια βγήκες και σήμερα. Καμία αδυναμία σου δεν μπορεί να σε κάμψει", της έλεγε η φωνή και ο ήλιος την έβρισκε το επόμενο πρωί να σηκώνεται από το κρεβάτι με τον αέρα μιας αόριστης κατάκτησης.
Όταν μετά από καιρό, άφησε κάποιον άλλον άνθρωπο να μπει στην ζωή της του έκανε εξήγηση. "Ξέρεις, τα βράδια δεν είμαι ακριβώς μόνη μου. Κοιμάμαι πάντα με το Εγώ μου κι ανάμεσα μας δεν θα αφήσω κανέναν να μπει. Στο λέω εξαρχής ώστε να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις μεταξύ μας", το αγόρι την κοιτούσε με απορία και δεν ήξερε αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει.
Για μια στιγμή τα μάτια τους συναντήθηκαν και ύστερα της αποκρίθηκε με ήρεμη φωνή, "Να είσαι καλά που με ενημέρωσες, μα πρέπει να σου πω κι εγώ κάτι. Ούτε και για μένα θα είναι καλό η γνώμη μου να είναι απέναντι σε δύο. Δύσκολη θα είναι η συνεννόηση μεταξύ μας. Κι αν ήταν και μπορούσα να διαλέξω τότε σίγουρα θα επέλεγα εσένα και όχι το Εγώ σου. Κι αν πάλι αγαπούσα, εσένα θα κοιτούσα. Κι αν μου έμελλε κάτι από σένα να μισήσω, αυτό θα ήταν το Εγώ σου. Διότι μέσα στην καρδιά του Όντος δεν υπάρχει χώρος και για τα δυο"


*http://the-law-of-4l.blogspot.com/2008/07/ego.html

Vivere Pericolosamente

Να αγαπάς επικίνδυνα.
Να επιλέγεις επικίνδυνα.
Να σκέφτεσαι επικίνδυνα.
Να νιώθεις επικίνδυνα.
Να βιώνεις επικίνδυνα.
Να ζεις επικίνδυνα.

Κι όλα αυτά χαίρουν ιδιαίτερης επικινδυνότητας όταν συμβαίνουν σε ένα πλαίσιο χωροχρόνου που αποκαρδιώνει οτιδήποτε άπτεται του αυθεντικού και του αυθόρμητου.*

"Zoetrope" Movie trailer (1999)

Απ'τα Άγραφα

Θα έχεις περπατήσει ολόκληρη την Αλφάβητο ανάποδα και θα ξαποστάσεις όταν έρθει η στιγμή που από το "Ω" θα έχεις κωλοκαθίσει στο "Α". Άπειρα βιβλία θα έχεις λαίμαργα ρουφήξει και εξαρχής θα ξεσκονίσεις όλα τα βοηθήματα της γραμματικής. Κι όσο ψάχνεις τόσο θα αναρωτιέσαι για το τι μέρος του λόγου είμαι. Εκείνες οι ώρες που παλιότερα σε γέμιζαν με περίσσια αδημονία για το που ταξιδεύω με το μυαλό και την καρδιά μου θα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η μέρα που κάποτε διάβαζες τα γραπτά μου και σε ταλάνιζαν ως το μεδούλι τώρα θα σου φαίνονται τα απομεινάρια μιας άλλης ένδοξης μα λησμονημένης εποχής. Θα'ναι κείνη η αποφράδα μέρα που αφού θα έχεις γλύψει καλά καλά και το τελευταίο κοκαλάκι έμπνευσης μου, μην μπορώντας να χωνέψεις την αλήθεια μου, αναγουλιασμένη θα με ξεράσεις στο πάτωμα.

Και δυο μας ξέρουμε καλά πως τα γραπτά μένουν ανέπαφα στα κιτάπια του χρόνου, κι ενώ χαρακώνουν ανεξίτηλες φλέβες πάνω στο σώμα μας, αναζητούν αργά και βασανιστικά την μακροβιότερη διαδρομή προς την καρδιά. Κι ας είμαι εγώ αυτός που γνωρίζει τι ήταν αυτό που σε τράβηξε εξαρχής κοντά στην φωτιά και τι ήταν αυτό που στην συνέχεια σε έκανε να θες να την σβήσεις.
Δεν σε αφορούν όμως εσένα τέτοιοι επικήδειοι αγαπητέ μου αναγνώστη. Αυτό έχει να κάνει με την δική μου ματαιοδοξία και με τα "κενά" πτήσης της εκάστοτε πνευματικής απογείωσης που βιώνω. Αυτό που σε αφορά εσένα γνωστέ μου άγνωστε αναγνώστη είναι η ανοιχτή πρόσκληση σου σε καννιβαλιστικά φαγοπότια δίχως αρχή και τέλος. Να ικανοποιήσεις αυτή σου την ακόρεστη πείνα για όλα όσα από μέσα σιγά σιγά τρώνε τα σωθικά σου. Ο ανθρώπινος νους απέναντι στο ολότελα φρέσκο και στο αμιγώς άγνωστο επιδεικνύει μια πρωτοφανής άπληστη διάθεση που μου δημιουργούν αλλεπάλληλες νυχτερινές ονειρώξεις πάνω στα χαρτιά μου. Ίσως έχει να κάνει με την καθημερινότητα αλλά και με το πλαίσιο μέσα στο χώρο και το χρόνο που εμείς θέλουμε να καταλαμβάνουμε. Μπορεί και να μη είναι τίποτα από όλα αυτά που σου τσαμπουνώ και απλά μέσα σου να θεωρείς πως ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα.
Όπως και να έχει είναι δικό σας το τραπέζι και χάρισμα σας τα σερβίτσια μα όσο και να φάτε όρνια, το πτώμα μου, ανήκει σε όλους και τέτοιο χαμό δεν τον χάνω με τίποτα.
Όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο.
Όσο περισσότερα θα είναι τα κούφια λόγια τόσο πιο πολλά θα είναι τα γραπτά λάφυρα μου.

Σταυροδρόμι

Η κοινωνία με απατά συστηματικά κι εγώ πιστός κερατάς ανασκαλεύω στο μυαλό μου το τι μπορεί να έφταιξε. Γιατί ήμουν τόσο λάθος. Τι πήγε στραβά στο ίσιωμα του κόσμου. Περπατώ στην πόλη όταν ο λύκος δεν είναι εδώ και αφουγκράζομαι από τις γκρίζες χαραμάδες των σπιτιών μια ιστορία που ποτέ δεν θα ειπωθεί στα μαγαζιά ή στις μπουάτ των κολλαρισμένων αυτοχθόνων. Δεν ελλοχεύουν τα λεγόμενα μου κάποιο είδος μισανθρωπισμού αγαπητή μου. Είναι μια πίκρα που μου τρώει τα κόκαλα και ίσως είναι αυτή η αθέμιτη απομόνωση που με κάνει να νιώθω τόσο απόμακρος από την ίδια μου την ανάσα.
Το ξέρω, θα επιθυμούσες να ντυθώ Καλοκαίρι για να με έχεις Ήλιο και Φως μα κάτι τέτοιο θα ακύρωνε και τις 4 εποχές μου. Θέλω να μπορώ να γίνομαι ένα με την φύση και όχι απλά να είμαι κάποιο μούλικο κομμάτι της το οποίο θα αλυχτά για αναγνώριση στα μάτια ενός ολότελα ξένου σπλάχνου. Σε αντιδιαστολή με αυτό επιζητώ τρυφερότητα. Μια ζεστή αγκαλιά που θα αναζωπυρώνει το Είναι μου σε βαθμό εσωτερικής απόλυτης ζέσης με αυτό που λέγεται Αγάπη.
Και πάλι σε τρία μέρη θα χρειαστεί να με σπάσω. Το ένα θα το αφήσω στο "Χθες", το άλλο θα το προσπεράσω στο "Σήμερα" και το τελευταίο μου κομμάτι θα το αφιερώσω στο "Αύριο". Στέκομαι σε κείνο το τόσο αλλόκοτο και μετέωρο σημείο που δεν θα το βρεις σε κανένα χάρτη της οικουμένης. Λίγο πιο πάνω από τη γη θα με έβαζα και λίγο πιο κάτω από τον ουρανό θα με σκέπαζα. Είναι εκείνο το τρελό συναπάντημα δρόμων που σε κάνει να είσαι για μια στιγμή το κέντρο στο κοσμικό σταυροδρόμι. Οι αλληγορίες και οι συμβολισμοί καβαλούν την πλάτη των τεσσάρων μονοπατιών του πεπρωμένου, καθώς με διαπερνούν και με προσπερνούν ακατάπαυστα, κι εγώ πότε νομίζω πως όλα καταλήγουν σε μένα και πότε νιώθω την σιγουριά πως όλα ξεκινάν από εμένα. Υπό το νεύμα των φωτεινών σηματοδοτών, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις περιμένουν την σειρά τους στο μποτιλιάρισμα των σκέψεων και εγώ σαν τον πεζό προσπαθώ να περάσω την διάβαση των υποσχέσεων.
Ακόμη μπορώ να κοιτάζω χαμηλά και να δακρύζω, ακόμη μπορώ να σηκώνω το κεφάλι ψηλά και να ψάχνω ουρανό στις γωνιές του πλανήτη.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρω τον Τέταρτο Δρόμο...δεν μπορεί παρά να γράφει το άρρητο όνομα μου. Κι αν όχι, θα πρέπει εγώ να ονομάσω το άγνωστο διάβα της ζωής & του θανάτου.

Snow

"Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις άσπρη μέρα"
-Κινέζικη Παροιμία-

Estrella

Για λίγες μέρες.
Ταξίδεψε η ανάσα μου σε ξένα σοκκάκια.
Για μερικές ώρες.
Το έσκασα μαζί της στα αστέρια.
Για μια στιγμή.
Είδα μέσα από το μάτι του Θεού, εμένα.

Dead Can Dance - The Ubiquitous Mr. Lovegrove

I thought that you knew it all
Well you've seen it ten times before.
I thought that you had it down
With both your feet on the ground.
I love slow ... slow but deep.
Feigned affections wash over me.
Dream on my dear
And renounce temporal obligations.
Dream on my dear
It's a sleep from which you may not awaken.
You build me up then you knock me down.
You play the fool while I play the clown.
We keep time to the beat of an old slave drum.
You raise my hopes then you raise the odds
You tell me that I dream too much
Now I'm serving time in disillusionment.
I don't believe you anymore ... I don't believe you.
I thought that I knew it all
I'd seen all the signs before.
I thought that you were the one
In darkness my heart was won.
You build me up then you knock me down.
You play the fool while I play the clown.
We keep time to the beat of an old slave drum.
You raise my hopes then you raise the odds
You tell me that I dream too much
Now I'm serving time in a domestic graveyard.
I don't believe you anymore ... I don't believe you.
Never let it be said I was untrue
I never found a home inside of you.
Never let it be said I was untrue
I gave you all my time.

Mr. Freeman 58-Όλοι σας, μισείτε ο ένας τον άλλον

Should I stay or should I go?

Τώρα ο καθένας μας κοιτάζει την ποδιά του και δεν ασχολείται με την μπουγάδα των πέρα μαχαλάδων. Τα απόνερα τα ξεφορτωνόμαστε το συντομότερο και κοιτάζουμε να μην λεκιαστούμε από τις συνήθειες μας. Η δουλειά είναι υποταγή στην ανάγκη και καθώς μοιρολατρικά πορευόμαστε σε έναν μικροαστικό θάνατο των αισθήσεων και των παραισθήσεων δεν ξέρουμε τι από όλα θα είναι αυτό που θα μας λείψει περισσότερο.
Είναι μια απόφαση. Πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Δεν ξέρεις αν κερδίζεις ή αν χάνεις, δεν γνωρίζεις αν είναι σωστό ή λάθος μα οφείλεις να προστατέψεις την επιλογή σου. Με θυσία τον ίδιο σου τον εαυτό πολλές φορές ή ακόμη και το ενδεχόμενο να οδηγήσουν όλα σε μια απρόσμενη έκβαση που θα ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία. Δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις το "μετά". Για την ακρίβεια, δεν είσαι ικανός να ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο. Εκεί που πατάς σήμερα, μπορεί να είσαι θαμμένος αύριο.
Κυριολεκτικά & μεταφορικά, το αναφέρω.
Το απίστευτο είναι όταν αρχίζεις και υποπτεύεσαι πως η κάθε σου λέξη και αντίδραση στην εκάστοτε περίπτωση, από την στιγμή της γέννησης σου μέχρι σήμερα, συνηγορούσαν αθόρυβα στο να σε φέρουν στο σημείο που στέκεσαι...Τώρα! Με την δική σου φυσικά συμμετοχή στα κρίσιμα ζητήματα, με την δική σου απάντηση στα πιο βαθιά ερωτήματα, με την δική σου άλλοτε συγκατάθεση και άλλοτε ανοχή. Δεν μπορείς να είσαι παρατηρητής ούτε να αποτραβηχτείς από την σκηνή του Τώρα, οφείλεις να είσαι Παρόν στο στερέωμα της υπόστασης σου.
Και το θαύμα θα ξεπηδήσει μέσα από την κατάρα της στιγμής εκείνης που καλείσαι να πάρεις θέση απέναντι στα πράγματα και να λογαριαστείς με τον εαυτό σου.
Πόνεσε αυτό...και μόνο που το έγραψα.
"Κι όλα είναι για καλό.", σου λένε.
"Κι όλα Είναι.", θες να αποκριθείς μα κάτι σφηνώνει στον λαιμό σου σαν μαχαίρι και σου λέει πως αυτός που στεριώνει μέσα σ'όλα είναι ο ίδιος ο Χρόνος. Αυτός που μας λογαριάζει σε κάθε μας βήμα και μετρά την κάθε κίνηση μας αντίστροφα. Εκεί είναι που αποκτούμε βαρύτητα σαν όντα και λογοδοτούμε απέναντι στους εαυτούς μας, όχι για όσα τολμήσαμε αλλά για όσα δεν κάναμε ποτέ.
Μάταια προσπαθούμε να ανακαλέσουμε στην μνήμη τα παραμύθια της γιαγιάς, το πρώτο μας παιχνίδι, το πρωτόγνωρο σκίρτημα του παιδικού μας έρωτα, το παρθένο φιλί μας. Έχουμε μεγαλώσει τώρα. Κι όσο μεγαλώνουμε γιατί μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως όλα όσα μας συμβαίνουν σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο αποσκοπούν κάπου και υπάρχει ένα νόημα πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις των ανθρώπων;
Πιθανόν, έχουμε φυράνει στο ζύγι της αμοιβαιότητας που χαρίζει η αγάπη.
Μάλλον έχουμε φαλιρίσει στον εγωισμό μας και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από την μύτη μας.
Κίνηση...μόνο έτσι πεθαίνει η σκουριά.

Αλλιώς

Πάσχω από δυσλεξία. Μπερδεύω την γλώσσα μου και παραπατώ σε ολισθηρά μονοπάτια που ξερνάνε σκότος. Πλέκει η ψυχή μου κόμπους και το κορμί μου βολοδέρνει έναν γόρδιο δεσμό ανάμεσα στο μυαλό & την καρδιά. Αυτή η επίκτητη, καλπάζουσα δυσλεξία έχει καταλάβει και την τελευταία συλλαβή. Δαγκώνω την γλώσσα μου μέχρι το αίμα να με λούσει στα κόκκινα ενώ μάταια ορίζω τα πράγματα. Τραυλίζω στα λάθη μου και σκιάζομαι τον πιο μεγάλο μου φόβο.
Ξέρω ότι μου ανήκω.
Πρέπει να μου ανήκω.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Όλα τα άλλα είναι νεκρή φύση. Υποκατάστατο μιας δανεικής ζωής. Μισόλογα που δεν βλέπουν το φως της μέρας. Ψίθυροι που στέκονται στο πλατύσκαλο της κώφωσης.
Κι όλα γίνονται ανάποδα.

Αλλιώς τα είχες στο κεφάλι σου,
αλλιώς τα υπολόγιζα
και αλλιώς τα πράξαμε.
Όλα αλλιώς.
Γιατί το Εγώ μας δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Πως αλλιώς δηλαδή;

Οι άνθρωποι τόσο προβλέψιμοι μέσα σε μια ζωή, τόσο απρόβλεπτοι μέσα σε μια στιγμή. Αργά ή γρήγορα όλα οδηγούν στην άνευ απροόπτου και πλήρως αναμενόμενη έκπληξη. Στον κούφιο εντυπωσιασμό μιας απρόσωπης μάζας που κρυφό χαιρέκακα αυνανίζεται με το μοχθηρό, στα ουράνια σφοντύλια που μας κάνουν να περι-τριγυρίζουμε τον Εαυτό μας.
Στην ολική ανατροπή της ερμηνείας που κάνουμε για εμάς και τον κόσμο.

Που θα έχουμε φτάσει;
Τι θα έχουμε μισήσει;
Πόσο θα έχουμε αγαπήσει;
Πως θα τα έχουμε ξεχωρίσει;

Η αβεβαιότητα στο θολό τοπίο της σκέψης θα με ξεβράσει σαν άδειο μπουκάλι στην ξέρα της λήθης. Ναυαγός μιας ξενιτεμένης πατρίδας που εδώ και καιρό έχει μείνει ορφανή από ιστορία και παρελθόν. Εκεί θα νιώθω πιο μονάχος από το ποτέ και το πουθενά.
Όλα αλλιώς...

ΑΒΑΤΟΝ - Ουκ εθέλω πλουτείν

"Ουκ εθέλω πλουτείν ουκ εθέλω πλουτείν,ουκ εύχομαι
αλλά μοι αλλά μοι είη αλλά μοι αλλά μοι είη ζην
εκ των ολίγων μηδέν εκ των ολίγων μηδέν έχοντα κακόν"

"Να γίνω πλούσιος, δεν το επιθυμώ, ούτε το εύχομαι
μα να μπορούσα να ζω με λίγα
χωρίς στις συμφορές του βίου να μετέχω."

Άβατον-Εξ Αδοκήτω

Grace Jones - Walking in the Rain

Βροχή, πότε θα ξεπλύνεις τη βρωμιά μας;

Walking down the street,
Kicking cans,
Looking at the billboards,
The also-rans,

Summing up the people,
Checking out the race,
Doing what I'm doing,
Feeling out of place,

Walking, walking,
In the rain.

Feeling like a woman,
Looking like a man,
Sounding like a no-no,
Mating when I can,
Whistling in the darkness,
Shining in the night,
Coming to conclusions,
Right is night is tight,

Walking, walking,
In the rain.

Come in all you jesters,
Enter all you fools,
Sit down no-no's,
Vulgar fools,
Trip the light fantastic,
Dance the swivel hips,
Coming to conclusions,
Button up your lips,

Walking, walking,
In the rain.

Dr. Strange

"There is a barrier that separates the known from the unknown.
Beyond this threshold lies a battleground where forces of good and evil are in eternal conflict.
The fate of mankind hangs in the balance and awaits the outcome..."

"In every age and time,
Some of us are called upon
to join the battle..."

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟ (original video clip)