Ανάδρομο Καλοκαίρι

Φτάνοντας κι αυτό το Καλοκαίρι σιγά σιγά στο τέλος του ο κάθε κατεργάρης σαν καλός εργατάκος και ευσυνείδητος πολίτης που πρέπει να είναι θα επιστρέψει στον πάγκο (εργασίας) του. Οι καλές νοικοκυρές πού είναι δούλες και κυρές αφήνουν τα αγαπήμενα τους εξοχικά για να επιστρέψουν ontime πίσω στα τσιμεντόκουτα τους ώστε να προλάβουν και τα σκασμένα τους την έναρξη της σχολικής χρονιάς ενώ εκείνες θα σουλατσάρουν ανέμελα στις εβδομαδιαίες λαϊκές αγορές. Οι μεν μικροαστοί, πάλι φέτος με την ευγενική συνδρομή τους και τα ανεκπλήρωτα απωθημένα τους θα αποθεώσουν τα μηχανάκια της AGB τα οποία και σαφώς θα γνωρίσουν την επίσημη λατρεία μας σε μια άλλη version της σειράς "η Ζωή που δεν έζησα και δεν πρόκειται να ζήσω εκτός τηλεόρασης". Οι απανταχού πιτσιρικάδες επιστρέφουν πλέον ως ωριμότερα καμάκια έπειτα από ένα κουραστικό Καλοκαίρι και οφείλουν αν μη τι άλλο να ξεκουραστούν ώστε να αντέξουν έναν εξίσου κουραστικό ποδοσφαιρικό Χειμώνα που τους περιμένει. Γέμισαν και τις μπαταρίες τους οι κάθε λογής εργαζόμενοι συμβασιούχοι λουόμενοι σε κάθε γωνιά της χώρας μας και τώρα ήρθε η ώρα να συσπειρωθούν σε μαζικότερες απεργιακές κινητοποιήσεις αμολυμένοι σε ότι αυτοκινητόδρομο και πλατεία βρουν διαθέσιμη. Οι εφοπλιστάδες/celebrities έπειτα από εξοντωτικές διακοπές στην Μύκονο (ακόμα να συνέλθουν από τα φλας των παπαρράτσι) θα γυρίσουν στις βιλίτσες τους ώστε να προετοιμάστουν και εκείνοι για ένα ενδοξότερο από το προηγούμενο χειμωνιάτικο gala το οποίο φυσικά και θα περιλάμβανει αλεπάλληλες εμφανίσεις στην τιμημένη Τατιάνα. Οι μεν αγαπημένοι πολιτικοί μας δεν μπορώ να πω πως κατάλαβαν Καλοκαιράκι εφόσον και τον Χειμώνα κάνουν διακοπές διαρκείας, άλλωστε μια ματιά στα έδρανα της Βουλής θα σας πείσει.

Το φετινό Όσκαρ όμως ασυζητητή πάει στο Καλοκαιράκι που ημερολογιακά πλέον μας πέρασε και αυτό. Διαλέεεχτε...Φοιτητικές διαδηλώσεις, γρυπωμένα πτηνά, πολέμους, Μουντιάλ παντός καιρού (σε ποδόσφαιρο & μπάσκετ), διακοπές μετά βασάνων και κλάδων, τρομοκρατικές απειλές και τέλος ξεχωριστό νεό από τα καθημερινά τεκταινόμενα σε αυτό το ανάδρομο Καλοκαίρι ο εκπεσών Πλούτων!
Ο πλάνητης που πλέον δεν θεωρείται πλανήτης κι αυτό γιατί, αν θυμάμαι καλά, δεν θεωρείται από έγκριτους επιστήμονες πλέον ζωντανός. Άρα, πάρε τον αποκλεισμό σου στην μούρη από το Champions League και ρούφα τον υποβιβασμό στην Β' Εθνική κατηγορία αλά Juventus. Άντε κύριε Πλούτωνα να παίξεις μπαλίτσα με τους άλλους νανοπλανήτες τώρα. Κι ερωτώ εγώ τώρα...όλοι εμείς οι περίεργοι, υποχθόνιοι και πλουτώνιοι τύποι τι θα κάνουμε; Που θα βρούμε αστρολογικό αποκούμπι; Μην μου πείτε τώρα την ξενέρωτη Αφροδίτη και φρικάρω. Επίσης να βγάλετε από το μυαλό σας τελείως τον φιλοσιωνιστή Άρη. Εδώ κάνουμε αμάν να αποκαλύψουμε πράγματα και θα φιλήσουμε εκεί που φτύναμε πρότεινως; Για τον Ποσειδώνα δεν το συζητώ γιατί μου θυμίζει την άστατη ζωή των Μυκονιατών και όλα αυτά τα λούσα και αρώματα δεν είναι στο στυλ μου, άσε που μπορεί να αποκτήσω και κανένα υιοθετημένο εβρόπουλο (δεν είπα ευρώπουλο διότι το ευρώ έχει γίνει όνειρο θερινής νυκτός). Τώρα που το σκέφτομαι Ο Δίας θα ήταν μια χαρά αλλά με χαλάει όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια. "ο Θεός των Θεών"...όπως και να το κάνουμε σηκώνεις πολύ βάρος στις πλάτες σου βρε παιδί μου, άσε που ακόμη δουλεύω το status του ημίθεου. Το βρήκα, θα ψηφίσω Ερμή! Άλλωστε αυτό είναι που μας λείπει κιόλας...η επικοινωνία. Όχι η συγκοινωνία...τέτοια λέμε πως έχουμε τώρα με το μετρό. Επιπλέον, στον εσωτερισμό θεωρείται και ο πλάνητης των μυστικών τεχνών και της μαγείας. Λίγο το έχεις αυτό; Μόνο με μάγια θα πάρουμε τα ίσια μας σαν ανθρωπότητα πριν μας πάρει οριστικά και αμετάκλητα ο κατήφορος.
Για να μην ξεχαστώ, οι απανταχού κύριοι αστρολόγοι παρακαλούνται να με βοηθήσουν στο αδιέξοδο για το οποίο οι ίδιοι με έφεραν -βλ. Πλούτων-...(απαντήσεις στο mail μου)

Από την άλλη, η Εθνική μας ομάδα (προσκείμενη αστρολογικά στον Υδροχόο), που αν και τροπαιούχος του Ευρωπαικού Κυπέλου, ήταν απούσα από το Μουντιάλ το οποίο ήταν και το χείροτερο που έχουμε παρακολουθήσει. Αν δεν ήταν και αυτή η σπαζοκεφαλιά του Ζιντάν πάνω στον αρχοντοχωριάτη Ματεράτσι στον τελικό, σίγουρα θα είχαμε κοιμηθεί στους καναπέδες μας εφόσον ένα ολόκληρο μήνα με το μόνο πράγμα που ασχολούμασταν ήταν οι παπάτζες των διαιτητών που σε γκάφες-κάρτες-πέναλντι ξεπερνούσαν ακόμα και τους εγχώριους δικούς μας. Ωστόσο, μιας και το είχαμε απωθημένο που δεν είδαμε την εθνική μας στο Μουντιάλ την θαυμάσαμε στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Εκεί όχι μόνο συμμετείχαμε αλλά πρωταγωνιστήσαμε κιόλας παρακαλώ. Αυτό εξηγείται και αστρολογικά εφόσον η όλη διάκριση της ομάδας μας πήρε σάρκα και οστά ακριβώς μετά το μεγάλο μπαμ περί Πλούτωνα. Τι να σου κάνουν οι Αμερικάνοι όταν τους καίει το απεμπλουτισμένο Ουράνιο (η μήπως καλύτερα πλουτώνιο να πω;), που μυαλό για μπάσκετ όταν κουβαλάν στις πλάτες τους το άγχος όλης της ανθρωπότητας;
Και όλα αυτά σε συνδυασμό μάλιστα με το Ισραήλ που ήρθε σε εκεχειρία με τον Λίβανο μέτα από 1 μήνα πολεμικού unfair play. Που να το πάρουμε χαμπάρι όμως; Αν και στην αρχή τα ΜΜΕ προσπάθησαν να μας χαλάσουν τις πολύτιμες διακοπές μας και να μας μαυρίσουν τις ψυχές μας με εικόνες φρίκης μα στη συνέχεια οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι έκαναν πίσω εφόσον τα διαφημιστικά σποτ ήταν πολύ πεσμένα λόγω εποχής. Εν ολίγοις, σπάστηκαν με το όλο σκηνικό που έγινε Αυγουστιάτικο και δεν ασχολήθηκαν τόσο όσο θα μπορούσαν. Και ξέρουμε πολύ καλά τι είναι ικάνοι οι δημοσιογράφοι να κάνουν όταν δείχνουν υπερβάλων ζήλο, έτσι δεν είναι; Τέλοσπαντων, κάτι τέτοιο δεν έγινε σε αυτή την περίπτωση εφόσον και οι ίδιοι προτίμησαν τις διακοπές τους (ευτυχώς για μας δηλαδή)...άσε που η πλειοψηφία από δαύτους γνωρίζει πως το Χείμωνα θα έχουν άπειρες ευκαιρίες για να τους βροντοφωνάξει ξανά ο κόσμος "αλήτες-ρουφιάνοι δημοσιογράφοι".

Ξέρω ότι σας μαύρισα την ψυχή μα δεν χρειάζεται να τρελαίνεστε από την στιγμή που το έργο είναι σε επανάληψη κάθε Καλοκαίρι...10586 επεισόδια έχω γράψει μέχρι στιγμής στο βίντεο μου...το ένα χειρότερο από το άλλο...ο Σεπτέμβριος γαρ εγγύς!

Ακάνθινο Στεφάνι

Τα δάκρυα μου έχουν στερέψει εδώ και πολύ καιρό.
Ενώ κυλούσαν αργά αλλά σταθερά
κάποια από αυτά στερεοποιήθηκαν
και μεταμορφώθηκαν σε ακάνθινο στεφάνι
το οποίο από τότε φορώ γύρω από το λαιμό μου.
Έκτοτε σαν τύχει να σταθώ μπρος στον καθρέφτη, αντικρίζοντας το είδωλο μου,
δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτά για τα οποία έχω θρηνήσει μέχρι σήμερα.

Μερικές φόρες πρόσεχουν και άλλοι άνθρωποι πως το φορώ
και με ρωτάν αν είναι ίδιο με το δικό τους ή αν το αγόρασα από το ίδιο μαγαζί.
Τότε λέω ότι το καθένα είναι μοναδικό και διαφορετικό ταυτόχρονα
μα ο σχεδιάστης τους παραμένει πάντα ο ίδιος
"Και το όνομα αυτού;",ρωτάνε.
"ο Πόνος",απαντώ.

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς

Οι πιο πολλοί δεν θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πεί
και με αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή
το βόλεμά σας και την ατέλειωτη χαρά
κι ό,τι είχα αφήσει απ' την προηγούμενη φορά.
Τα ίδια μάτια με την τόση αδιαφορία
καλά στημένη και η αλώβητη ιστορία
βλέπεις τώρα είναι μπανάλ η ωμή ολιγαρχία
κυβερνάει η γκλαμουριά και η σινιέ αληταρχία.
Η ευκολία τα λεφτά πανίσχυρο το τέρας
μα για τα αδέρφια μου δε φτάνει ο αέρας
τους μοιάζει η φτώχια φυλακή και ζητούν την ευκαιρία
να ξεφύγουν από αυτή την τιμωρία.
Και πάν’ εκεί, φυτώριο, καλό, εντατικό,
σε ένα κολλέγιο που λες ιδιωτικό
λαμπρό το μέλλον γιάπης με φράγκα
κι αν την χωθείς και σε Στοά σε κάνουν μάγκα.
Τη λέν παιδεία, τι κοροιδία
λαπαδιασμένα τα όνειρά τους τι αηδία
αυτά τα αδέρφια χάνονται εδώ στο δυο χιλιάδες
και φταίτε εσείς ρε πατεράδες και μανάδες.

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι
τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε
μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.
Γι' αυτά τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω
και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει
δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

Αλλού γιορτάζουνε αλλιώς γι' αυτό και εγώ στάνταρ τρελός
σκάω ακάλεστος και έχει ο Θεός.
Παιχνίδια εδώ πολιτικά κι ας έχει έδρανα αδειανά
είν' η πορεία σταθερή στο πουθενά.
Γιουροκουρέλια από εδώ το μισοφέγγαρο από εκεί
και πάνω απ' όλα η μαμά Αμερική
νοιώθω καλά που είμαι απ' την χώρα σου Σωκράτη
κι ας έχω τσίμπλα στο ένα μάτι.
Μα δε βαριέσαι πόσα αδέρφια να χαθούνε
οι υπόλοιποι ίσως να μπορούνε να πηδιούνται απ' το PC τους
και να αλλάζουν τη ζωή τους με κοκτέλα χημικών, παραγωγής τους.
Με λίγο clubbing πρασινοκόκκινα μαλλιά
πίσω κουφάλες θα μας βάλουν τα γυαλιά
αυτοί τα πάνε πιο καλά στους αριθμούς
θα μας κερδίσουν στους μαρμάρινους σταυρούς.

Κι είναι τα αδέρφια μου πιστοί σαν καταναλωτές
φανατικοί των show τηλεθεατές
άλλοι ντιλέρια μπορεί και δικηγόροι
το ίδιο μου κάνει κι ας αλλάζουνε οι χώροι.

Άλλοι μπράβοι και μες την νύχτα καθώς πρέπει
αφού η φτώχια η πουτάνα το επιτρέπει
άλλοι φορέσανε στολή για εκείνους ντρέπομαι πολύ
άλλοι τελειώσαν όποια να 'τανε σχολή.
Άλλοι γιατροί και επιχειρηματίες
άλλοι στον τόκο τα λεφτά και εγκληματίες
μα δεν τ' αντέχω ρε παιδιά εγώ σας έζησα αλλιώς
γι' αυτό σας λέω ότι δεν είμαι τυχερός.
Έμεινα εδώ να τραγουδάω και σας ρωτάω
τελικά από ποιους εκδίκηση ζητάω
από εκείνους που ξέρουμε ότι φταίνε
ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαίνε.


Υ.Γ: Αφιερώμενο σε όλα τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
Προς B.D.Foxmoor...τα σέβη μου!

Πίστη στο Χάος

π
(Πίστη στο Χάος)

Προσπαθείς να ξεκλειδώσεις όλα αυτά που σε κλειδώνουν μέσα στο αχανές και περίπλοκο σύμπαν. Το μυαλό σου τρέχει δαιμονισμένα σε αριθμούς και σε φαινομενικά άτακτες παραστάσεις ενώ ξέρεις καλά πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη φύση, σε εμάς και κατ’ επέκταση στον γαλαξία. Παντού αριθμοί...χορεύουν σε κάθε πιθανή - απίθανη διάταξη και παράσταση εικόνων. Μπορεί να κρύβονται απεικονίζοντας αρχετυπικά πρότυπα και πανάρχαιες αλήθειες, μα η λύση είναι εκεί μπροστά σου και παραμονεύει σε κάθε σου βήμα αν και δεν είσαι ακόμη συνειδητά παρόν μπρος την επικείμενη αποκάλυψη που σου επιφυλάσσει η ενέργεια. Το βλέμμα σου, κοντόφθαλμο, παρατηρεί τα βήματα που χαράζεις μοιρολατρικά πάνω στα λευκά και μαύρα τετράγωνα της ζωής. Ας γινόταν να πάρεις τα μάτια σου πέρα μακριά και να έβλεπες αυτό που απλώνεται πέρα από σένα για σένα. Άδραξε τη στιγμή λοιπόν με το να γίνεις συνειδητός!

Καθώς τρέχουν οι αριθμητικές ακολουθίες, απλά παρακολουθείς αυτή την κοσμική βουή να συμβαίνει με ακατάπαυστη και επαναλαμβανόμενη συχνότητα μέσα στο κεφάλι σου...1-2-3-4-5-6-7-8-9 ή 9-8-7-6-5-4-3-2-1 ή 1-3-2-4-5-7-6-8-9 ή 9-7-8-6-5-3-4-2-1 ή 2-4-1-3-6-8-5-7-9 ή 2-4-6-8-1-3-5-7-9 ή...άπειρο;
Αν και τα μαθηματικά αποτελούνται στη βάση τους από 9 ψηφία, όπως άλλωστε και η ίδια η δομή του Σύμπαντος κόσμου, ωστόσο, οι πιθανοί συνδυασμοί και οι μεταξύ τους αριθμητικές πράξεις ξεδιπλώνονται άπειρες στο περιορισμένο ανθρώπινο μυαλό μας. Όλοι τους όμως καταλήγουν να υποκλίνονται σε ένα κοινό τέλος και μοίρα, που είναι κάτι περισσότερο από αριθμός μιας και μοιάζει περισσότερο να ενσαρκώνει την ίδια την απόλυτη πηγή των Πάντων, το 0.
Αφουγκράσου το Χάος λοιπόν.
«Κι από το Σκότος εγέννετω Φως»...θυμάσαι;

Οι πονοκέφαλοι σου φωνάζουν πως ακροβατείς ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο και το ένστικτο σε κάνει κάθε στιγμή να νιώθεις βαθιά μέσα σου πως δεν είσαι έτοιμος για μια τέτοια τρομερή ανακάλυψη. Επιμένεις όμως...ενώ το μυαλό σου επαναστατεί και φλερτάρει με το έρεβος, συνεχίζεις να προκαλείς την επικείμενη υπερβατική αποκάλυψη. Οι αριθμοί συνεχίζουν των ξέφρενο αγώνα ταχύτητας τους...1-2-3-4-5-6-7-8-9 ή 9-8-7-6-5-4-3-2-1 ή 1-3-2-4-5-7-6-8-9 ή 9-7-8-6-5-3-4-2-1 ή 2-4-1-3-6-8-5-7-9 ή 2-4-6-8-1-3-5-7-9 ή...άπειρο;

«Πόσο κάνει 342 Χ 688;», ρωτάνε.
«235.296» , απαντάς χωρίς καν να σκεφτείς.

Ανατρέχεις στα πολύτιμα βιβλία σου, συμμαχείς με τον Ευκλείδη και εντυπωσιάζεσαι από τον Αρχιμήδη, γητεύεσαι από την μυστική Καμπάλα και φωτίζεσαι με την σοφία της Σπείρας που δίδαξε ο Πυθαγόρας. Μήπως αρχίζεις να ανελκύεσαι στην Κοσμική Σπείρα σε κάτι που ποτέ η άσχημη κάμπια μα ανερχόμενη πεταλούδα δεν μπορούσε να φανταστεί αλλά υπήρχε ανέκαθεν μέσα της ως βαθιά και ενστικτώδη ανάγκη για μεταμόρφωση; Συνεχίζεις να αναρωτιέσαι, να αναζητείς, να τυραννιέσαι, να πονάς και να παρανοείς...αρχίζοντας να νιώθεις πως ο Νους δεν είναι η κατοικία του Πνεύματος αλλά ενός επίκτητου και εύθραυστου Εγώ.

Σίγουρα παρανοείς...ο Σαλός του Θεού...θυμάσαι; Συνέχισε να ανεβαίνεις την Κοσμική σκάλα και θα γίνεις ένα με την Θεϊκή Φλόγα, ένα και το αυτό με την Πηγή των Πάντων. Φοβάσαι; Μην φοβάσαι τον εαυτό σου και συνέχισε ώστε να συναντήσεις αυτό που ανέκαθεν Υπήρχε και πρόσμενε εσένα να το αντικρίσεις. Η μοίρα της πεταλούδας σε περιμένει μικρή φλόγα...γίνε ένα με τη φωτιά και σταμάτα να υπάρχεις έτσι όπως γνώριζες τα πάντα ως τώρα.

«Πόσο κάνει 658 Χ 8965;», ρωτάνε.
«5.898.970» , απαντάς χωρίς ούτε καν να σκεφτείς.

Κάτι τέτοιο σε τρομάζει ακόμα περισσότερο εφόσον συνειδητοποιείς πως το μυαλό συνεχίζει να είναι δυνατό και μαζί με αυτό αντιστέκεται σθεναρά το ίδιο το εγώ σου στην εξάλειψη της επίκτητης περσόνας. Οι γύρω σου τρομάζουν, άλλοι φοβούνται, κάποιοι άλλοι δεν θα σε καταλάβουν ποτέ ενώ είναι κι όλοι αυτοί που θέλουν να σε εκμεταλλευτούν προς όφελος της θρησκείας και της τεχνολογίας με κοινό στόχο την εξουσία. Μα οι πιο επικίνδυνοι ξέρεις πως είναι αυτοί που ζούνε στην άγνοια και τον σκοταδισμό της τρισδιάστατης πραγματικότητας που με τόσο κόπο έχουν χτίσει. Μην φοβάσαι...ανέβα πιο ψηλά και χάσου μέσα στην Κοσμική δίνη κάνοντας ολότελα δικό σου αυτό που οι άλλοι θέλουν να σου κλέψουν. Θα σε απειλήσουν, σίγουρα θα σε χλευάσουν, μπορεί και να σε σταυρώσουν...ωστόσο, μην φοβηθείς μιας και ποτέ δεν θα κατανοήσουν κάτι που αποκαλύπτεται στον καθένα μας ξεχωριστά. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να εξουσιάσουν το ιερό Λόγο της Αλήθειας μιας και ο ίδιος ουδέποτε αναίρεσε τον εαυτό του.

Έχεις ήδη φτάσει πολύ ψηλά, μήπως ζαλίστηκες; Σταμάτα για μια στιγμή και κοίταξε κάτω στο απύθμενο βάθος, στάσου για ένα δευτερόλεπτο, πάρε μια ανάσα και δες την απόσταση που σου χάρισε όλη αυτή η ύψιστη γνώση σε σχέση με τον κόσμο που μέχρι πρότινος θεωρούσες ως τον μόνο πραγματικό. Στρέψε το βλέμμα σου προς τα πάνω και συνειδητοποίησε το πόσο χαμηλή φαντάζει η ουράνια σκέπη στους Γνώστες. Ξεδίψασες από κόπο και κουράγιο ώστε να συνεχίσεις αυτό το μεγαλειώδες Έργο το όποιο σου ανατέθηκε; Ξέρω τον κόπο σου, συμπαθώ τον πόνο που κουβαλά η ψυχή σου χιλιάδες φεγγάρια τώρα, καταλαβαίνω πως νιώθει ένα σπάνιο λουλούδι που ψυχορραγεί μονάχο στη κορφή του ψηλότερου βουνού, παραδομένο στο ψυχρό αγέρα. Αυτό είναι όμως το ευλογημένο βάρος σου, μην το απαρνείσαι, αγκάλιασε το σαν το μεγαλύτερο δώρο που σου χάρισε το Σύμπαν διότι αυτό είναι που μια μέρα θα σε κάνει πιο ελαφρύ και από φτερό στην αγκαλιά του ανέμου.

Σε όλους αυτούς που δε σε καταλαβαίνουν και νομίζουν πως ψάχνεις το κλειδί του Χάους, σε όλους αυτούς τους πλανεμένους που νομίζουν πως είναι ευτυχία να κουβαλάς όλο αυτό το βαρύ φορτίο της γνώσης και να μην μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν, σε όλους αυτούς τους μωρούς που θεωρούν πως θα εκμεταλλευτείς για προσωπικό σου όφελος και φιλοδοξίες το απόσταγμα της αναζήτησης και τέλος σε όλους αυτούς που θα προσπαθήσουν να κλέψουν τα κεκτημένα που κέρδισες με μάθημα τον πόνο, απάντησε τους με την χάρη της Κοσμικής Αγάπης και συγχώρησε τους διότι αν και μέσα από διαφορετικό μονοπάτι, και αυτοί μια μέρα θα φτάσουν στον ίδιο προορισμό με τον δικό σου.

Κι αν πάσχιζες και πάλευες καθημερινά με τον τρόμο της αποκάλυψης που θα σου χάριζε η απάντηση στο αίνιγμα του Χάους τώρα πλέον γνωρίζεις καλά πως ανεξάρτητα από συστήματα γνώσης, εναλλακτικές πρακτικές και δεκάδες θεωρίες που φυτρώνουν στο περβόλι της αναζήτησης πως η φωτεινή στιγμή και παρουσία της αλήθειας θα εμφανιστεί μπροστά σου μόνο εκείνη την ευλογημένη στιγμή που σώμα-νους-πνεύμα θα βρίσκονται σε απόλυτη αταραξία. Μέχρι πριν λίγο παραλογιζόσουν καθώς έβλεπες την υπερβατική σου αντίληψη να σκαρφαλώνει στις υψηλότερες κορυφογραμμές του στοχασμού, αμφέβαλλες καθώς εισέπραττες την αμφιβολία της λογικής της κοινωνίας προς την φιλοσοφία και το πρόσωπο σου, ως την ημέρα φυσικά που βίωσες την ανάλογη αταραξία που βίωσε ο Αρχιμήδης στην μπανιέρα του. Αυτή την αταραξία που επέτρεψε στη Θεία Έμπνευση να τον επισκεφτεί κάνοντας τον την επόμενη στιγμή να φωνάζει περιχαρείς «Εύρηκα»!

Μπορεί να μην ήσουν εσύ αυτός που ανακάλυψες το Νόμο της Βαρύτητας, ωστόσο η δική σου ανακάλυψη είχε μια άλλου είδους «βαρύτητα» απέναντι στην ίδια τη Ζωή. Ακόμη κι αν δεν βρήκες το κλειδί του Χάους (όχι τουλάχιστον όπως το είχες οραματιστεί) κατανόησες όμως πως κι εσύ σάν σύγχρονος μαθηματικός αντιλήφθηκες εκ του αποτελέσματος πως εξαρχής η αλήθεια έστεκε γυμνή μπροστά στα μάτια σου όσο εσύ έψαχνες κάποιο «μυστικό» κώδικα. Μια στιγμή χαλάρωσης σου χάρισε το «ξεκλείδωμα» του Χάους ψιθυρίζοντας σου εκείνη τι στιγμή πως μέσα από το Χάος εκπορεύεται η σοφή Τάξη και συνοχή των πραγμάτων.

«Ο Θεός ποίησε τα πάντα με Σοφία και Αγάπη», θυμάσαι να το έχεις ξανακούσει κάπου; Δεν το ένιωθες πάντα αυτό; Όταν κοίταζες την πλάση δεν αισθανόσουν ασφάλεια και σιγουριά για την έμπνευση αυτής της Δημιουργού Δύναμης; Όταν τα βράδια αγνάντευες τον έναστρο ουράνιο θόλο δεν αισθανόσουν την διαφορά που απέδιδε στον Γνώστη η ταξινόμηση και η σημασία των αστερισμών σε αντίθεση με τον αδαή; Για πιο Χάος μιλάμε όταν όλα είναι δημιουργημένα με απόλυτη Τάξη & Πρόνοια; Γιατί διαστρεβλώνουμε το απλό σε περίπλοκο; Έπειτα από όλο αυτό το μακραίωνο και γεμάτο ταξίδι σου, το οποίο σου πήρε χιλιάδες ενσαρκώσεις στο Φυσικό πεδίο, επιτέλους διακρίνεις καθαρά πως οι πολυπληθείς αντιφάσεις και ασχήμιες που βιώνουμε ενίοτε στη καθημερινότητα μας και μας περικυκλώνουν ασφυχτικά, πως δεν είναι παρά ανθρώπινο προϊόν και όχι δημιούργημα κάποιας «γεννησιουργού» δυνάμεως. Άλλωστε η ίδια ιστορία απέδειξε πως το μεγαλύτερο δώρο αλλά και κατάρα του ανθρώπινου γένους είναι το δώρο της ελεύθερης βούλησης ή μάλλον καλύτερα της ψευδαίσθησης της ελεύθερης βούλησης που δεν ξεκινά από την καρδιά αλλά έχει το Εγώ σαν οδηγό.

Όσον αφορά το Χάος (και το μυστικό κλειδί που ξεκλειδώνει την απόκρυφη σημασία του) θα πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να κατανοήσουμε πως ουδέποτε υπήρχε η εικόνα του Χάους που μας είχε εντυπωθεί σαν κάποια μαύρη τρύπα η σαν κάτι καταστροφικό. Αυτό δεν είναι παρά μια πλάνη του νου. Κι αυτό γιατί, ανέκαθεν το μεγαλύτερο πρόβλημα της γήινης νόησης -άρα κατ’ επέκταση και του ανθρώπινου εγώ- ήταν η έννοια του πως γίνεται «κάτι» να υπάρχει από πάντα. Ο νους μπροστά σε αυτό το ερώτημα βρίσκεται πάντα εγκλωβισμένος μιας και για όλα τα πράγματα υπάρχει η δυαδική πρακτική ανάλυσης και επεξεργασίας. Πως γίνεται κάτι να μην έχει αρχή και τέλος; Πως γίνεται κάτι να υπήρχε από πάντα; Σε αυτόν τον αδιέξοδο στοχασμό για το ανθρώπινο μυαλό εφευρέθηκε η λέξη χάος ή οποία έχει σαν καθρέφτη και συνοδευτική ερμηνευτική συνοδεία μια άλλη λέξη που ονομάζουμε Άπειρο (το οποίο μπορεί να μην έχει τέλος μα σίγουρα έχει μια αρχή). Αυτή είναι η μεγαλοσύνη του Χάους σαν φιλοσοφία και έννοια...η υπέρβαση της Δυαδικότητας. Εκεί είναι όπου το μυαλό, άρα και το Εγώ μας, φαίνεται ανήμπορο να εξηγήσει αυτό που ονομάζεται «Κοσμογονία».

«Πόσο κάνει η Αγάπη στο τετράγωνο;», ρωτάνε.
« π » , απαντάς δίχως καν να το σκεφτείς.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κλειδί που αντιτάσσεις απέναντι στο αίνιγμα του Χάους. Ούτε αρχή ούτε τέλος, παρά η Χάρη της Κοσμικής Αγάπης που εκφράζεται μέσα από την απεραντοσύνη της.

Μα πάνω απ’ όλα βρήκες τον ίδιο σου τον εαυτό μόνο και μόνο για να τον χάσεις οριστικά και αμετάκλητα μέσα στην δίνη του Χάους. Τώρα η πεταλούδα επιτέλους έγινε ένα με την πύρινη δίνη της φωτιάς ώστε να εξαϋλωθεί σαν Μονάδα και να γίνει το ένα και το αυτό με την Αιώνια Φλόγα της Ύπαρξης .

Τι μεγαλείο η ίδια η Ύπαρξη!


Υ.Γ: Αφιερωμένο στον Μέγα Αρονόφσκι για την αριστουργηματική ταινία του με τίτλο «π».

Ashes and Snow

Περιφερώμενος ασκόπως στο Διαδύκτιο "γνωρίστηκα" με μια πολύ όμορφη έκθεση η οποία είχε γίνει στην Νέα Υόρκη προ ενός έτους αν δεν κάνω λάθος. Ομολογώ πως το αποτέλεσμα μου άρεσε πάρα πολύ και δεν αναφέρομαι στην τεχνοτροπία του πράγματος μα περισσότερο στο feeling που απέπνεε στα "μέσα" μου. Περιττό να σας πώ πως στην Αμερική η συγκεκριμένη έκθεση δίχασε πολύ κόσμο ώστε αρκετοί από αυτούς να την λατρέψουν ενώ κάποιοι άλλοι εκτόξευσαν πληθώρα πυρών με βασικό επικριτικό επιχείρημα το ότι τα έργα από την στιγμή που είχαν επεξεργαστεί με photoshop συνδυάζοντας ίσως δύο διαφορετικές φωτογραφίες, άρα, δεν ήταν "γνήσια" 100% ως αποτέλεσμα της φωτογραφικής εμπνεύσεως που σου χαρίζει η φύση και το υποκείμενο σε ανύποπτο χρόνο, τότε, δεν ήταν και κάτι άξιο για να εκτεθεί δημόσια στο κοινό.
Βράσε όρυζα δηλαδή...ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως πάνω απ'όλα στην Τέχνη αυτό που θαυμάζουμε είναι την (πρωτότυπη) ιδέα και το (πρωτόγνωρο) feeling που μπορεί να σου δημιουργήσει ένα έργο.

Για όσους θέλουν λοιπόν να (απο)δοκιμάσουν το Ashes and Snow

ΤΑΟ

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ
ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ.

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ.

Αχάριστοι Μεταννοείτε!

Ο άνθρωπος τελικά είναι πλάσμα ανικανοποίητο. Του δίνεις ζέστη ενώ εκείνος επιζητά το κρύο, του χαρίζεις το ηλιοβάσιλεμα και παραπονιέται πως πρέπει να ξυπνήσει νωρίς το πρωί για να χαρεί την ανατολή του ηλίου ενώ κάποιοι άλλοι τυγχάνει να γεννηθούν με extra benefits σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο κι αντί να χαίρονται το πόσο σπάνιοι και μοναδικοί είναι σε σχέση με την πλειοψηφία, θέλουν να γίνουν το ένα και το αυτό με τους κοινούς θνητούς!

Τώρα, η προσωποποίηση της αχαριστίας βρίσκεται Εδώ

Από καπέλο μια χαρά φέτος!

Λοιπόν, όλοι εμείς οι απανταχού άντρες θα πρέπει σε κάποια φάση να δώσουμε τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια σε όλες τις μικροαστές Ελληνίδες που σε ένα τόσο δύσκολο Καλοκαίρι, όσο το φετινό, κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κράτησουν στις επάλξεις την ψυχολογία όλου του έθνους.
Άλλωστε δεν συνέβησαν και λίγα εντός - εκτός χώρας τα οποία φυσικά και είχαν απώτερο σκοπό να καταρρακώσουν ειδικότερα την ψυχολογία του γυναικείου πληθυσμού μας. Αναλογιστείτε πόσες άσχημες ειδήσεις χτυπήσαν φέτος τα σπίτια των ανυποψίαστων κορασίδων και μετά διαφωνήστε ελεύθερα μαζί μου.

-Flashback Δελτίο Ειδήσεων-

"Πυρετός κοινητοποιήσεων σε όλη την χώρα με αφορμή τις περίφημες μεταρρυθμίσεις που με τόσο κόπο και βάσανο είχε εμπνευστεί το Υπουργείο Παιδείας"

(Μα καλά βρε τομάρια δεν μας έφτανε ο Γαλλικός Μάρτης που έδινε και έπερνε όλη την ώρα στην TV;! Τι θέλετε βρε άτιμοι φοιτητές Καλοκαιριάτικο; Εμείς πότε θα πάμε σαν άνθρωποι χαλαρά και ανεμπόδιστα για shopping therapy; Πότε θα βρούμε ένα μπικίνι της προκοπής χωρίς άγχος και στρίμωγμα; Εεεε;;;)

"Ακόμη εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της Ευρώπης θετικά κρούσματα της γρίπης των πτηνών"

(Κάτι μας είπατε τώρα. Το πουλί του Τάσου είναι γριπωμένο εδώ και χρόνια! Θα μας κόψετε και το κοτοπουλάκι τώρα;)

"Geia soy Eurovision, welcome Mundial"

('Ενα μήνα Μουντιάλ...!!! Καλύτερα στο Ζάλογγο με το τέρας της Vissis μαζί, παρά να βλέπεις αυτόν τον Αλγερινό τρομοκράτη να παίζει σπαζοκεφαλιές. Italians Do It Better αγόρι μου. Τουλάχιστον έτσι μου έχει πει η φίλη μου η Τέτα που ξέρει να διαβάζει αγγλικά.)

"Τσουνάμι χτυπάει την Ινδονήσια"

(Μόνο αυτό μας έλειπε τώρα να μας βρεί Αυγουστιάτικα στη Μύκονο)

"Φόβος για τρομοκρατικά χτυπήματα σε Αμερική & Βρετανία"

(Σαν να έχει πάλι δίκιο η φίλη μου η Τέτα που λέει πως όλοι αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι τόσο πολύ φανατικοί που ούτε το Καλοκαίρι δεν σταμάτουν για διακοπές!)

"Πολεμική σύρραξη μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου. Εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες. Η Ειρήνη κάνει οριστικά διακοπές στη μέση ανατολή."

(Αμ εγώ; Εγώ που πήγα με την φίλη μου την Είρηνη διακοπές στην Μύκονο και βλέπαμε μετά το clubbing στο Φούρνο του Λάκη κάθε πρωί όλα αυτά τα έκτροπα; Πόλυ στεναχωρήθηκα βρε κορίτσια. Η μήπως νομίζετε πως φέτος που όλη η Ελλάδα φορούσε καουμπόϊκα κάπελα στα νυχτερινά μαγαζιά και στις παραλίες πως γινόταν λόγω μόδας; Λάθος! Καταφέραμε όλες οι γυναίκες ενωμένες να κατατροπώσουμε όλους τους Αμερικανούς & Εβραίους τουρίστες του νησιού χλεύαζοντας αυτό τον χαζοπρόεδρο τους τον Bush που αν δεν κάνω λάθος είναι και από το Τέξας! Γιιουυυυυχουυ....)

Τι άλλο να πω βρε κορίτσια;
Με στεναχωρήσατε πάλι φέτος με τις ενδυματολογικές σας προτιμήσεις.
Όπως λέει πάλι μια γνωστή μου:
"Σαν μουνί καπέλο ήμασταν!"

Μικρόκοσμος

Καθημερινά εκπλήσσομαι από το πόσο σχετικοί / άσχετοι είμαστε επί παντός επιστητού.
Και το χειρότερο όλων είναι πως θεωρώντας πως γνωρίζουμε μόνο εμείς την πάσα αλήθεια, τις περισσότερες φορές συζητούμε ή διαφωνούμε με τόση ορμή και με τόσο φανατισμό προσπαθώντας να επιβάλλουμε την προσωπική μας αλήθεια (φυσικά πάντα για το "καλό" του συνομιλητή μας) στο μέγιστο βαθμό.
Έλα όμως που όταν η ίδια η ζωή έρχεται να μας διαψεύσει πότε δεν είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια ανατροπή απόψεων (πολλές φορές και στάση ζωής), καθότι εγωϊστικά δεν θέλουμε επουδενεί να αποδεχθούμε τα όποια καινούργια δεδομένα μας επιβάλονται.

Εν ολίγοις, εκείνη η αείμνηστη δήλωση που είχε κάνει ο φίλος μου ο Σωκράτης πριν από χιλιάδες χρόνια (βλ. οίεσθαι ειδέναι α μη οίδεν) όχι μόνον είναι η μόνη αντικειμενική αλήθεια αλλά είναι και το μόνο πράγμα για το οποίο δεν ανέχομαι να διαπραγματεύομαι σε συζητήσεις μου με κάθε λογής στενόμυαλους.

Κοιτάζω γύρω μου και αυτό που συναντώ σε κάθε λογής διαφορετική έκφανση της ανθρώπινης ζωής είναι πως όλα είναι ποιημένα με σχετικές αλήθειες από άσχετους ανθρώπους.
Κοινωνικά συστήματα - οικονομικές πραγματικότητες - σχολική διαπαιδαγώγηση - μαζικές κοινητοποιήσεις - πολεμικές συρράξεις - απόψεις επί παντός επιστητού - διαπροσωπικές σχέσεις κ.ο.κ.....όλα είναι διαμορφωμένα και γινόμενα από την σχετική αντίληψη που έχουμε για εμάς, την πραγματικότητα που βιώνουμε και κατεπέκτασην τον ίδιο τον Κόσμο.

Όπως και να έχει το πράγμα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως την ίδια πραγματικότητα βιώνει ο Έλληνας πολίτης τέτοια επόχη που λιώνει στις παραλίες σαν το Ιγκουάνα, με τον Παλαιστίνιο πολίτη που έβλεπε καθημερινά τις βόμβες να πέφτουν τριγύρω του σαν κουφέτα από τον αποτυχημένο γάμο του με το σόι του Ισραήλ. Αυτό είναι μια Μικροκοσμική πραγματικότητα σε εθνικό επίπεδο. Εκτός αυτού, υπάρχουν πολλών είδων διαφορετικών & παραλλήλων πραγματικοτήτων...κάποιες πραγματικότητες αφορούν ολόκληρα έθνη, κάποιες αλλές κοινωνικές ομάδες και τέλος το καλύτερο όλων είναι πως είμαστε 6,5 Δισεκατομμύρια στοιβαγμένες ψυχές σε τούτο το δύσμοιρο πλανήτη και η κάθε μια ζεί στο δικό της κόσμο...τον οποίο και αντιλαμβανόμαστε πολλές φορές ως και τον μόνο αληθινό!
Αυτό κι αν είναι ειρωνία...

Ίσως για αυτό και τα πάντα στις μέρες μας έχουν γίνει τόσο δύσκολα. Εφόσον η ζωή μας έχει περιπλακεί τόσο πολύ και εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει άλλο τόσο περίπλοκοι ως ανθρωπότητα με όλες αυτές τις επίκτητες και τελείως ανούσιες ανάγκες που αγωνιούμε καθημερινά να ικανοποιήσουμε δεν μου φαίνεται περίεργο το πόσο κοντόφθαλμη κοσμοθεώρια έχουμε.
Άρα, για παράδειγμα, όταν πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε "δεν μπορώ να βρώ άκρη με τον/την σύντροφο μου", αυτό συμβαίνει επειδή δεν τα έχουμε βρεί κατά κύριο λόγο με το δικό μας προσωπικό Σύμπαν και κατά δεύτερον διότι δεν θέλουμε να κατανοήσουμε πως οι άνθρωποι στις μετάξυ τους σχέσεις θα έπρεπε να αλληλεπιδρούν συμπληρωματικά και όχι ως αντίθετα σε σύγκρουση σύμπαντα.

Εν Αρχή είναι ο (γραπτός) Λόγος

Παλαιότερα η έννοια και η σημασία του Ημερολογίου θεωρήτω κάτι παραπάνω από ιερή.
θυμάμαι, το πως φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού, τις προσωπικές μου σκέψεις οι οποίες φώλιαζαν σε ένα ταλαίπωρο τετράδιο από τις συνεχόμενες μετακινήσεις μου.
Το κουβαλούσα μαζί μου παντού και πάντα κι αυτό γιατί δεν ήξερα πού και πότε μπορεί να μου χρειαστεί.

Θα μπορούσα να πω πως υπήρχε ανάμεσα σε μένα και στο προσωπικό μου Ημερολόγιο μια περίεργη σχέση, σχεδόν μυσταγωγική. Επιτελούσε περισσότερο κάτι σαν "Ονειρολόγιο" και όχι απλά ένα τετράδιο στο οποίο ξεδιπλώνονταν ή καταγράφονταν απλά καθημερινά συμβάντα.
Φυσικά, ελάχιστοι ήταν αυτοί με τους οποίους είχα καταδεχθεί να μοιραστώ τα γραφόμενα μου και για να πώ την αλήθεια τότε θεωρούσα (ίσως ακόμα υπάρχει κάτι τέτοιο μέσα μου) πως πρόσβαση στον προσωπικό μου Μικρόκοσμο δεν θα μπορούσαν να έχουν παρά μόνον αυτοί που είχαν "συγγενικές" ενέργειες με μένα.

Σε μια μεταμοντέρνα περίοδο καλπάζουσας εξέλιξης της κοινωνίας είναι γεγόνος πως όλα τα πράγματα συνεχώς αλλάζουν με τόσο γοργούς ρυθμούς που τις περισσότερες φορές αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε. Ακόμη και ο τρόπος επικοινωνίας συνεχώς μεταλλάσεται και μαζί με αυτόν και εμείς. Το αν είναι προς το καλύτερο ή το χειρότερο δεν είναι της παρούσης αλλά αποτελεί μια μεγάλη κουβέντα που ίσως θιχτεί προσεχώς.

Άλλωστε, η Γνώση έχει οικουμενικό & ανακυκλώσιμο χαρακτήρα και καλό είναι να μοιράζεται, να αμφισβητείται ορισμένες φορές και γιατί όχι να μπορεί να ΜΗΝ κουβαλά προσωπικές υπογραφές και ταμπελίτσες.

Σκεπτόμενος το παραπάνω επέλεξα από ένα προσωπικό Ημερολόγιο να μεταβώ σε ένα Οικουμενικό και Πανανθρώπινο Ονειρολόγιο με όχημα έκφρασης το Διαδίκτυο (το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως δεν το κατέχω σε ικανοποιητικό βαθμό αλλά έχω την διάθεση να φτάσω σε ένα καλό επίπεδο με την παντοτέ καλοδεχούμενη βοήθεια σας). Από εκεί και πέρα, θα χαρώ πολύ μέσα από αυτό το blog να αμβλύνω την εσωτερική μου ποιότητα, να προβληματιστώ και γιατι όχι να δραστηριοποιηθώ από κοινού με ανθρώπους που κουβαλάνε "συγγενή" ενέργεια με την δική μου και φυσικά θα καταδεχθούν να παίξουν μαζί μου το ειλικρινές παιχνίδι του μοιράσματος.

Αυτό σαν Αρχή...
(με το Τέλος να παραμονεύει όποτε του ζητηθεί)