Ακάνθινο Στεφάνι

Τα δάκρυα μου έχουν στερέψει εδώ και πολύ καιρό.
Ενώ κυλούσαν αργά αλλά σταθερά
κάποια από αυτά στερεοποιήθηκαν
και μεταμορφώθηκαν σε ακάνθινο στεφάνι
το οποίο από τότε φορώ γύρω από το λαιμό μου.
Έκτοτε σαν τύχει να σταθώ μπρος στον καθρέφτη, αντικρίζοντας το είδωλο μου,
δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτά για τα οποία έχω θρηνήσει μέχρι σήμερα.

Μερικές φόρες πρόσεχουν και άλλοι άνθρωποι πως το φορώ
και με ρωτάν αν είναι ίδιο με το δικό τους ή αν το αγόρασα από το ίδιο μαγαζί.
Τότε λέω ότι το καθένα είναι μοναδικό και διαφορετικό ταυτόχρονα
μα ο σχεδιάστης τους παραμένει πάντα ο ίδιος
"Και το όνομα αυτού;",ρωτάνε.
"ο Πόνος",απαντώ.