Δύο αλλά Χαμαιλέον

Γενικότερα, υπάρχει μια κρατούσα νοοτροπία στο υποσυνείδητο μέρος της Ανθρώπινης Νόησης που αφορά ποικίλα θέματα και πράγματα ως αποδοχή του εκάστοτε διαφορετικού από αυτό που είχαμε συνηθίσει μέχρι πρότινος ως το μόνον ορθόδοξο. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αξιολόγησης, προσπαθούμε να κατατάξουμε το κάθε σε μια κατηγορία ώστε να προσδώσουμε μια κοινή συνισταμένη αποδοχής για το είναι αυτό το οποίο όλοι μας αποκαλούμε "πραγματικότητα". Επιπλέον, υποσκάπτει πίσω από πράξεις και λόγια, μια ανασφάλεια του Εγώ για το αν όντως είμαστε διαφορετικοί και μοναδικοί όσον αφορά την θέση μας σε αυτό που λέμε επίγειο βίο. Κι αυτό είναι με τη σειρά του όμως είναι συζητήσιμο εφόσον από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε την ανάγκη του να "ανήκει" κάπου. Σαν στάση τόσο ζωής αλλά και συμπεριφοράς απέναντι σε ηθικά, υπαρξιακά και κοινωνικά δρώμενα που στοιχειώνουν το επίκτητο σύστημα αξιών που είχε οικοδομήσει ως την ενηλικίωση του ο άνθρωπος καλείται να πάρει θέση και να διαφοροποιήσει τον εαυτό του τόσο στο βιωματικό αλλά και στο θεωρητικό κομμάτι της ζωής και της γνώσης που αποκόμισε κατά την διάρκεια αυτής.
Όπως πολύ σωστά λέει η λαϊκή σοφία, "ο κάθε άνθρωπος έχει να σου πει την ιστορία του". Κι αυτό ακριβώς είναι το πιο μαγευτικό σε αυτή την φάση της Παγκόσμιας Συνείδησης και κατανόησης. Το ότι ο καθένας μας αντιλαμβάνεται μέσα από τα μάτια του τον κόσμο όπως αυτός και μόνο αυτός μπορεί να πράξει και να νιώσει ο καθένας μας. Τώρα, για το αν είναι έτσι η όχι αλλά και για το πως τελικά έχουμε φτάσει στο σημείο, να μιλάμε για μια κοινή επικρατούσα "πραγματικότητα" που αφορά το σύνολο των μαζών, αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα άξιζε να σχολιαστεί σε ένα ίσως μελλοντικό Post.
Σημαντικό είναι να αντιληφθούμε, πως αυτή η φυσική διαφορετικότητα αντίληψης και "πραγματικοτήτων", έχει ξεχωριστή αξία όταν την αντιληφθούμε στην ολότητα της και όχι αποσπασματικά. Να δούμε ολόκληρη την εικόνα και όχι αυτό που μας σερβίρεται σαν ολότητα από την στιγμή που είναι απλά "μια ματιά", στα πράγματα.
Πάνω απ'όλα όμως, αυτό που υπάρχει κρύβεται κάτω από το υπαρξιακό μας χαλάκι, είναι ο Φόβος. Ο Φόβος της μοναξιάς και εν τέλη αποτελεί το Φόβο του Θανάτου. Ο Θάνατος ίσως, αυτών των οποίων πρεσβεύαμε σθεναρά όσο ήμασταν εν ζωή. Αυτών δηλαδή που πιστεύαμε ακράδαντα πως αποτελούσαν αυτό που συνεχώς επικαλούμαστε ως το περίφημο "Εγώ". Ο Θάνατος του Εγώ μας δηλαδή. Κι εφόσον συμβαίνει κάτι τέτοιο, η μέγιστη πλειοψηφία των ανθρώπων, έχει εγκλωβιστεί στην ταύτιση του επίπλαστου Εγώ με τον Απερίγραπτο Ανώτερο Εαυτό, ο οποίος και αντανακλά μέσα μας την γενεσιουργό αιτία των Πάντων. Ορατών και Αοράτων. Εφόσον συμβαίνει κάτι τέτοιο λογικό δεν είναι και η ανθρωπότητα να βρίσκεται σε σύγχυση, μαρασμό και πνευματικό τέλμα;
Νομίζω, πως ναι.
Μέσα λοιπόν από όλη αυτή την διαφορετικότητα που ανέφερα στην αρχή του κειμένου, προσπαθούμε σαν μονάδες να βάλουμε Τάξη στο Άπειρο και τις πιθανότητες που το περικλείουν ντυμένες το απρόβλεπτο και φυσικά, σε αυτό που μας παρουσιάστηκε ως ένα παράξενο "συμμετρικό χάος" από την παιδική μας ηλικία.
Από εκεί και πέρα, ακόμη και στον Εσωτερισμό υπάρχει μια τεράστια σύγχυση για το πως παρουσιάζεται και προβάλλει τον εαυτό του ένας άνθρωπος που υπηρετεί αυτό που λέμε ως Εσωτερική αντιληπτικότητα ιδεο-ύπαρξης. Άρα, η κοινωνική μονάδα που από τρίτους, σε μια προσπάθεια ομαδοποίησης και ταυτοπροσωπίας κατονομάζεται αυτοεπιβεβαιώνονται στα μάτια των άλλων ως "Εσωτεριστές". Και είναι πολλοί μέσα στον Εσωτερισμό που θεωρούν πως πρέπει, έστω υποσυνείδητα να υιοθετούμε ένα συγκεκριμένο στυλάκι τοποθέτησης απέναντι στα πράγματα, έτσι ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν και το ιδεολογικό τους μετερίζι. Πιστεύουν επίσης πως πρέπει να υπάρχει τρόπος και να ακολουθείται μια συγκεκριμένη οδός της εκδηλώσεως του Είναι μας. Με απλά λόγια θέτουν κανόνες. Αυτοπεριορίζονται σε στεγανά κλισέ συμπεριφοράς και δεν υμνούν την ελευθερία του εκδηλωμένου Εαυτού. Ο καθένας κλείνεται στην γυάλα του και αρνείται πεισματικά να κοιτάξει έξω από αυτήν όλα τα υπόλοιπα γυάλινα σύμπαντα τα οποία είναι αλήθεια πως συνυπάρχουν, όχι πάντοτε αρμονικά. Να προσπαθήσει για λίγο να βάλει τον εαυτό σε ένα γενικότερο πλαίσιο υπαρξιακής εκμάθησης ώστε να μάθει περισσότερα από όσα ήδη νόμιζε πως ξέρει ως τα τώρα για αυτόν. Να μπει στην θέση του άλλου βρε αδελφέ, για να το πω όσο πιο απλά γίνεται!
Δεν κατάλαβα, γιατί θα πρέπει να εξυπηρετούμε στερεότυπες στάσεις απέναντι στα πράγματα και κατ'επέκτασιν στον ίδιο τον Εαυτό μας;
Ένας άνθρωπος καλό είναι να περπατά το πιο αβάδιστο μονοπάτι, και αυτό σημαίνει τελικά "προσωπικό", όταν πριν όμως έχει περπατήσει και όλα τα άλλα μονοπάτια και πλέον αντιλαμβάνεται το ότι μπορεί να υπάρξει συμμετοχή με όλη του την καρδιά σε οτιδήποτε επιλέξει ακομπλεξάριστα μα από την άλλη είναι σε θέση να γνωρίζει πως δεν πρόκειται για μια μόνιμη ταύτιση με κάτι έξωθεν και ξενόφερτο ως προς την εσωτερικότητα του.
"Να επιλέγεις το Μονοπάτι που έχει Καρδιά", όπως έλεγε και ο Πολεμιστής Καστανέντα.
Προσωπικά, δεν θέλω να ρίχνω άγκυρα σε καταστάσεις και σε συμπεριφορές που θα με κάνουν να φαντάζω ως υπαρξιακό σκιάχτρο μια υποτιθέμενης πνευματικής θεώρησης απέναντι στα πράγματα. Βρίσκομαι, μέσα σε ένα κήπο τόσο πολυδιάστατο και ενδιαφέρον που θα ήταν κρίμα και άδικο να τον κλείσω μέσα στο μικροκοσμικό μου δισάκι. Είναι σαφές πως έτσι θα τον συρρίκνωνα και θα τον περιόριζα με απαξιωτικό τρόπο. Οι κανόνες, αφορούν πλάσματα που δεν δύναται να ρισκάρουν ώστε να προβούν σε προσωπική επανάσταση και υπέρβαση απέναντι στο τετριμμένο και φθαρτό.
«Κάνε αυτό που θέλεις, αυτό θα είναι το σύνολο του Νόμου»*.
Ποιος λέει ότι κάποιος που ασχολείται, όπως αυτός νομίζει πως ασχολείται με τον Εαυτό του, και με αυτό που γενικά το ταμπελοποιούμε ως "Εσωτερισμό" θα πρέπει να απαντάτε μόνο σε συγκεκριμένα μέρη και να δρα με στερεότυπα κλισέ αντιδράσεων; Κι αν χρειάζεται να σας το "λιανίσω" για να το καταλάβετε, ο άνθρωπος που ενασχολείται με τον Εσωτερισμό, δεν έχει μια συγκεκριμένη μορφή που έχει θέσει ο ίδιος αλλά την εικόνα που του αποδίδουν οι άλλοι, με την σύμπραξη του φυσικά τις περισσότερες φορές.
Μπορεί να είμαι αυτό που εσύ θες να νομίζεις πως είμαι. Οι σκέψεις σου για την διαδικτυακή περσόνα που εκδηλώνω δεν σημαίνει πως αφορούν άμεσα το άτομο μου σαν πολυδιάστατη οντότητα. Ακόμη και στην καθημερινή μου ζωή, η μια μου στιγμή μπορεί να μοιάζει πολύ διαφορετική από την άλλη καθώς αρέσκομαι να καθρεφτίζω τον εαυτό μου μέσα από την αντανάκλαση των άλλων επάνω μου.
Με την ίδια αμεσότητα με την οποία επικοινωνώ από εδώ μέσα, εξίσου μπορώ να πω πως με άλλη τόση αμεσότητα, θα βρεθώ στο γήπεδο και θα γουστάρω όλη αυτή την αδρεναλίνη που θα ποτίσει το μυαλό μου, θα βγω την νύχτα και θα μεθύσω το "Είναι" μου μέσα στα μπαρ με φίλους, θα παρακολουθήσω όπερα και θα συγκινηθώ σαν μικρό παιδί, θα επισκεφτώ μια έκθεση ζωγραφικής και θα νιώσω πως θέλω να υποκλιθώ στο μεγαλείο της Θείας εμπνεύσεως του καλλιτέχνη, θα πάω σε μια συναυλία και θα εκστασιαστώ από τον χορό της Ψυχής μου στις μελωδίες του Κόσμου, θα εκφραστώ με την ίδια καρδιά μέσα από ένα ζεϊμπέκικο και θα νιώσω ξανά την υπέρτατη Ένωση του Αρσενικού με το Θηλυκό, χορεύοντας ένα αργεντίνικο τάνγκο, θα μιλήσω με ένα παιδί με την ίδια ζωντάνια και ειλικρίνεια όπως θα ήθελα να κάνω και με έναν ενήλικα, θα φλερτάρω ασύστολα μια όμορφη κοπέλα και γιατί όχι θα αφεθώ να ερωτευτώ ως το μεδούλι της ύπαρξης μου, θα ησυχάσω από την βοή του έξωθεν συναπαντήματος και θα με εναποθέσω στη Σιγή του μυαλού και της καρδιάς.
Ξεκολλήστε το μυαλό σας λοιπόν και χαλαρώστε με αυτό που έχετε απέναντι σας και όχι με αυτό που εσείς προσδοκούσατε να έχετε. Μην με πρήζετε το λοιπόν.
Και όλα αυτά τα γράφω χωρίς ίχνος εντυπωσιασμού και φυσικά, δίχως την παραμικρή ή ολική ταύτιση με την παρατήρηση του εκάστοτε φαινομένου.
Αν και βιώνεις την στιγμή δεν είσαι μόνον αυτό,
είσαι και αυτό.
Στην συνέχεια δεν μένει παρά να πας παρακάτω και να δεις το εφήμερο ως ρίζα και κατάληξη του δέντρου της Ζωής.
Τότε είμαι σίγουρος πως θα έχεις την ευλογία να εκτιμήσεις πολλά πράγματα.



*Άλιστερ Κρόουλι

Rage Against the Machine-Freedom live!

Τελικά όλα έχουν να κάνουν με το τι Συνείδηση
φωτίζει τον καθένα μας
στους Σκοτεινούς καιρούς
που βιώνουμε.

DE OCULO HOOR*

Δημοσίευση Επιπέδου Α'
Ερμητικό Τάγμα της Χ.Α.


1.Αυτό είναι το Βιβλίο του Ανοίγματος του Ματιού του Ώρου, σύμβολο του οποίου για τους αμύητους είναι το μάτι μέσα στο τρίγωνο και ερμηνεία του η φώτιση.
2.Εσύ που διαβάζεις αυτό δε διαβάζεις. Εσύ που αναζητάς δε θα βρεις. Εσύ που καταλαβαίνεις δεν καταλαβαίνεις. Γιατί η γνώση και η κατανόηση έρχονται όταν δεν είσαι ο εαυτός σου, όταν δεν είσαι τίποτα.
3.Κάποτε υπήρχε ένας μοναχός, ένας μαθητής εκείνου του μεγάλου Μάγου του Τάγματος μας τον οποίο οι άνθρωποι ονομάζουν Βούδα, που σημαίνει Αυτός που είναι Ξυπνητός. Διότι οι άνθρωποι ρώτησαν τον Άρχοντα Γκαουτάμα: "Είσαι Θεός;" Και εκείνος απάντησε: "Όχι". Και ρώτησαν ξανά: "Είσαι άγιος;" Και εκείνος απάντησε ξανά: "Όχι". Και έπειτα τον ρώτησαν: "Τι Είσαι;" Κι εκείνος απάντησε: "Είμαι Ξυπνητός". Έκτοτε είναι γνωστός ως Βούδας, ο Αφυπνισμένος.
4.Και ο μοναχός, προκειμένου να αφυπνίσει τον εαυτό του, εξασκήθηκε στην τέχνη του διαλογισμού όπως τη διδάχτηκε από τον Βούδα, που στην αρχική του μορφή, πριν διαστρεβλωθεί από ψεύτικες φαντασίες και αναλύσεις θεολόγων, ήταν μονάχα αυτό: να παρατηρείς όλα τα περιστατικά και γεγονότα και να Θυμάσαι να λες για το καθένα στην Ψυχή σου: Αυτό είναι εφήμερο.
5.Και ο μοναχός κοίταζε όλα τα περιστατικά και γεγονότα, υπενθυμίζοντας πάντοτε στον εαυτό του: Αυτό είναι εφήμερο.
6.Και ο μοναχός προσέγγισε την Αφύπνιση, και γι'αυτό βρέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο, γιατί ο Άρχοντας της Αβύσσου των Παραισθήσεων, τον οποίο οι βουδιστές αποκαλούν Μάρα ο Σαγηνευτής, έρχεται γρήγορα σε αυτούς που πλησιάζουν την Αφύπνιση, για να τους υπνωτίσει και να τους ρίξει ξανά στον Ύπνο των Αφελών, που είναι η συνηθισμένη συνειδητή κατάσταση του Ανθρώπου.
7.Και ο Μάρα πράγματι βασάνισε σκληρά τον μοναχό, φέρνοντας θάνατο στους απογόνους του, παραφροσύνη στους αγαπημένους, αρρώστια στα μάτια του και συκοφαντίες και κακία και τη μεγάλη κατάρα των μηνύσεων και διάφορα άλλα βάσανα. Όμως ο μοναχός σκεφτόταν πάντα: Αυτό είναι εφήμερο. Κι έτσι πλησίαζε στην Αφύπνιση.
8.Και ο Μάρα, ο Άρχοντας της Αβύσσου των Ψευδαισθήσεων, έκανε τότε τον μοναχό να πεθάνει και να μετενσαρκωθεί ως ένα σχεδόν άμυαλο πλάσμα, έναν παπαγάλο, ο οποίος πετάριζε από δέντρο σε δέντρο βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Και ο Μάρα σκέφτηκε: "Τώρα δεν έχει καμιά ελπίδα να φτάσει στην Αφύπνιση".
9.Όμως ένας αδελφός μοναχός του βουδιστικού τάγματος ήρθε μια μέρα στη ζούγκλα, ψέλνοντας τις Διδαχές, και ο παπαγάλος άκουσε και επαναλάμβανε μια φράση ξανά και ξανά: Αυτό είναι εφήμερο.
10.Και έτσι ξεκίνησε πνευματική δραστηριότητα στον παπαγάλο, και οι αναμνήσεις της περασμένης ζωής του επέστρεψαν, και το νόημα της διδασκαλίας Αυτό είναι εφήμερο. Και ο Μάρα τον καταράστηκε τρομερά από το θυμό του, και τον έκανε να πεθάνει ξανά και να μετενσαρκωθεί ως ελέφαντας, ακόμα πιο βαθιά μέσα στην ζούγκλα και πιο μακριά από τις γλώσσες των ανθρώπων.
11.Και πολλά χρόνια πέρασαν, και φαινόταν ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να γνωρίσει την Αφύπνιση εκείνη η ψυχή. Όμως η επίδραση του καλού κάρμα, όπως και αυτή του κακού, συνεχιζόταν εσαεί, και τελικά εμφανίστηκαν άνθρωποι στην ζούγκλα, και αιχμαλώτισαν τον ελέφαντα για να τον πουλήσουν σε ένα μαχαραγιά.
12.Και ο ελέφαντας ζούσε στην αυλή του μαχαραγιά, και πέρασαν πολλά χρόνια.
13.Και ένας άλλος μοναχός του βουδιστικού τάγματος ήρθε στο μαχαραγιά, και δίδαξε στην αυλή, και η διδαχή του ήταν η εξής: Αυτό είναι εφήμερο. Και στον ελέφαντα ξύπνησαν αναμνήσεις, και το νόημα έγινε κατανοητό με τις αναμνήσεις, και η Αφύπνιση πλησίασε και πάλι.
14.Και ο Μάρα καταράστηκε έξαλλος, και έκανε τον ελέφαντα να πεθάνει. Και αυτή τη φορά ο Μάρα φρόντισε η μετενσάρκωση να γίνει όσο πιο μακριά γινόταν, ώστε να σβήσει κάθε πιθανότητα Αφύπνισης, κάνοντας τον μοναχό να μετενσαρκωθεί ως Αμερικανός ευαγγελιστής.
15.Και ο ευαγγελιστής ανήκε στην Ηθική Πλειοψηφία (bocca grande giganticus) και ταξίδευε σε ολόκληρο το αμερικανικό έθνος, σε βορρά και νότο, ανατολή και δύση, κηρύσσοντας ότι όλοι κινδύνευαν να καούν στο πυρ το εξώτερον και ότι υπήρχε μόνο Ένα μονοπάτι προς τη Λύτρωση, και ότι αυτό το μονοπάτι εξαρτιόταν από το να πιστεύεις όλα όσα έλεγε εκείνος και να κάνεις όλα όσα απαιτούσε.
16.Και έτσι σκλάβωσε πολλούς, οι οποίοι έγιναν υποχείρια του και περιφέρονταν ανακράζοντας: Αλληλούια, σωθήκαμε.
17.Και ο Μάρα χαιρόταν, καθώς τώρα η ψυχή του μοναχού βρισκόταν πιο μακριά από τη Φώτιση παρά ποτέ. Γιατί παλιότερα ήταν ένας Υποκειμενικά Άπελπις Ηλίθιος-δηλαδή κάποιος που έχει συνείδηση της ανίατης ηλιθιότητας του-, ενώ τώρα ήταν ένας Αντικειμενικά Άπελπις Ηλίθιος-δηλαδή κάποιος που Νομίζει ότι Ξέρει, όταν στην πραγματικότητα δεν Ξέρει Τίποτα.
18.Όμως ο ευαγγελιστής συναντήθηκε με άλλους κληρικούς για να συζητήσουν την αποστολή ιεραποστόλων στους απίστους της Ανατολής. Κι εκεί κάποιος μίλησε για τις δεισιδαιμονίες της Ανατολής, και ανέφερε τη βουδιστική διδαχή που λέει: Όλα είναι εφήμερα.
19.Και στο μυαλό του ευαγγελιστή ξεκίνησε πνευματική δραστηριότητα και άρχισαν να ξεδιπλώνονται αναμνήσεις από προηγούμενες μετενσαρκώσεις. Και ο Μάρα, χολωμένος, επιχείρησε να στήσει την Τελευταία των Παγίδων, και έκανε τον ευαγγελιστή να γίνει ο Μαχαμπράχμα, ο Κύριος των Κυρίων, Θεός όλων των πιθανών συμπάντων.
20.Και ο Μαχαμπράχμα έζησε σε θεϊκή ευδαιμονία για δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων χρόνων, δημιουργώντας πολλούς μικρότερους Μπράχμα, οι οποίοι δημιούργησαν τα δικά τους σύμπαντα και ήταν Θεοί σε αυτά. Και ο Μαχαμπράχμα παρακολουθούσε όλη αυτή τη δραστηριότητα και την απολάμβανε με Αφ'Υψηλού Αδιαφορία, γιατί ο Μαχαμπράχμα ήταν η συνείδηση χωρίς πάθος.
21.Και έτσι ο μοναχός φαινόταν τελικά να έχει αποκοπεί από την φώτιση για πάντα.
22.Όμως τελικά ο Μαχαμπράχμα παρατήρησε, έχοντας παρακολουθήσει πολλούς Θεούς να έρχονται και να παρέρχονται, ότι όλα τα σύμπαντα τους μεγάλωναν και άνθιζαν και πέθαιναν, και ότι ο Νόμος των Νόμων ήταν: Όλα είναι εφήμερα.
23.Και ο Μαχαμπράχμα συνειδητοποίησε ότι κι Αυτός ήταν εφήμερος.
24.Και ο Μαχαμπράχμα πέτυχε την φώτιση.
25.Και ο Μαχαμπράχμα επέστρεψε στη συνείδηση στο μυαλό του μοναχού που εξασκούνταν στο βουδιστικό διαλογισμό τού να κοιτάζει όλα τα πράγματα και να σκέφτεται: Αυτό είναι εφήμερο.
26.Και ο μοναχός δεν ήξερε αν ήταν ένας μοναχός που φανταζόταν ότι κάποτε ήταν ο Μαχαμπράχμα ή ο Μαχαμπράχμα που έκανε ότι ήταν ένας μοναχός. Κι έτσι η Φώτισή του τελειοποιήθηκε.



*Περί του οφθαλμού του Ώρου.
**Απόσπασμα από το φανταστικό βιβλίο του Μέγιστου Robert Anton Wilson,
"Οι Μάσκες των Πεφωτισμένων".
Εκδόσεις Λιβάνη.

Λούνα Παρκ

Μέχρι σήμερα, έχει μείνει ανεξίτηλα γραμμένη στην μνήμη μου μια ιστορία από την πρώτη φορά που πήγα στο Λούνα Παρκ (έκτοτε έχω πάει μετρημένες φορές στην ζωή μου).
Θυμάμαι ήταν Χριστούγεννα και είχα βρεθεί με τον τότε κολλητό και συμμαθητή μου σε ένα Λούνα Παρκ κοντά στη γειτονιά μας. Το τόλμημα ήταν μεγάλο, αν σκεφτεί κανείς πως τότε ήμασταν δυο παιδιά μόλις δώδεκα ετών. Είχαμε βρεθεί σε ένα χώρο που τέτοιες μέρες ήταν κατακλυσμένος από οικογένειες και ζευγαράκια. Στα μάτια δυο παιδιών που κυκλοφορούσαν μόνα τους σε ένα τέτοιο μέρος και φυσικά χωρίς την συνδρομή των δικών τους, όλα όσα βλέπαμε και παρατηρούσαμε φάνταζαν τουλάχιστον παραμυθένια. Ένας χώρος γεμάτος από εκτυφλωτικά φώτα, παραμυθένια παιχνίδια, παράξενα γλυκίσματα και τεράστια μηχανήματα που σε σύγκριση με το γενικότερο γκρίζο της πόλης, έδιναν την εντύπωση στα παιδικά μάτια μας πως βρισκόμασταν σε μια αστική όαση κρυμμένη από τα μάτια των μεγάλων. Αλώνιζα, με λαχτάρα τον χώρο του πάρκου με τον κολλητό μου και θυμάμαι την αδάμαστη χαρά μας σε όλο αυτό που μας συνέβαινε. Σαν δυο νεανικά κατσικάκια χοροπηδούσαμε από την χαρά και τον ενθουσιασμό μας σαν δοκιμάζαμε κάτι καινούργιο. Πασχίζαμε να δαμάσουμε τον Ταύρο και ιδρωμένοι από την προσπάθεια γελάγαμε ηττημένοι στο τέλος καθώς το ζώο στεκόταν από πάνω μας αγέρωχα αμίλητο. Κοιτούσαμε τα κοριτσόπουλα να χορεύουν μετέωρα στο φουστάνι μιας γιγάντιας μπαλαρίνας και σκεφτόμασταν πως πολύ θα θέλαμε μια μέρα να έχουμε μια κοπέλα που θα χορεύει έτσι αέρινα στην αγκαλιά μας. Ανεβαίναμε στον Τροχό και κοιτούσαμε μαγεμένοι κάτω από τα πόδια μας την πόλη να σαλεύει με όλα αυτά τα αυτοκίνητα και τα φώτα που έφτιαχναν φωτεινά φιδάκια. Μπαίναμε στα αυτοκινητάκια, και μιμούμασταν με περίσσιο ζήλο τους ενήλικες καθώς οδηγούσαμε, μα πάνω απ'όλα κοιτάζαμε το πως θα καταφέρουμε να τρακάρουμε τον διπλανό μας και έπειτα πως θα γελάσουμε για κάτι που μόνο νεύρα θα έφερνε στους μεγάλους αν συνέβαινε στην πραγματικότητα. Θυμάμαι, τις όμορφες πωλήτριες που μας κοιτούσαν καθώς παραγγέλναμε μαλλί της γριάς και μας έλεγαν το πόσο ταιριαστά αδελφάκια είμαστε. Φυσικά, ο Δημήτρης αδελφός μου δεν ήταν. Τουλάχιστον, εξ'αίματος. Υπήρξε ο καλύτερος μου φίλος όμως και ως δια μαγείας ομολογώ πως μοιάζαμε πολύ. Ξανθομπάμπουρες, ψηλά παιδιά και οι δυο για την ηλικία μας τότε, σκελετούληδες με ένα τεράστιο μόνιμο χαμόγελο στο στόμα κυκλοφορούσαμε με τέτοια χαρά και ανεμελιά που μοιάζαμε σαν τα πιο ελεύθερα πουλιά της γης.
Τον θυμάμαι για μια στιγμή να με τραβά από το μπράτσο και να με σέρνει σε ένα κιόσκι απέναντι από το μεγάλο πειρατικό καράβι.
"Εκεί θα πάμε", μου είπε με έξαψη και ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση από μέρους μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη βρεθήκαμε μπροστά σε έναν κύριο ο οποίος στεκόταν πίσω από έναν πάγκο και μας δέχτηκε με χαμόγελο. Κοίταξα για μια στιγμή από πίσω του και τον είδα περιστοιχισμένο από δεκάδες δερμάτινες καρδούλες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Όλες είχαν και κάτι χαραγμένο πάνω τους σε ένδειξη παντοτινής πίστης.
"Κ+Α=L.F.E.", έγραφε μια καφετιά μικρή καρδούλα που ήταν κρεμασμένη από ένα μικρό μπρελόκ.
"Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου", έγραφε μια άλλη κόκκινη καρδιά που είχε ίδιο μέγεθος με ρολόι τοίχου.
"Δεν θέλω συμβουλές, μαλακίες κάνω και μόνος μου", έγραφε μια τρίτη καφέ καρδιά που έμοιαζε σαν να είχε μαραζώσει από την αλήθεια που έφερνε μέσα της.
Το ονειροπόλημα μου σταμάτησε απότομα όταν ο κύριος έβαλε μπροστά μας δυο μικρά χαρτάκια μαζί με δυο στιλούς λέγοντας μας,
"Άντε παλικαράκια, γράψτε ότι θέλετε να έχετε πάντα μαζί σας και σε πέντε λεπτά θα το έχω χαράξει σε μια καρδιά που θα είναι για πάντα στα κλειδιά σας", όλη αυτή η προτροπή είχε έναν γητευτικό χαρακτήρα που στα μάτια δυο δωδεκάχρονων δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Ο Δημήτρης στα δεξιά μου, χωρίς δεύτερη σκέψη ρίχτηκε στο χαρτί με τέτοια σιγουριά και πάθος που σου έδινε την εντύπωση πως αυτό που έγραφε ήταν ριζωμένο μέσα του από πάντα, λες και περίμενε αυτή την ευκαιρία για να εξωτερικευτεί επιτέλους. Τον έβλεπα να σκαλίζει γράμματα και λέξεις που ήταν σαν να έβγαιναν αυτόματα από τα χέρια του.
"Εσύ πιτσιρίκο, δεν έχεις κάτι κατά νου να σου φτιάξω;", μου αποκρίθηκε ο κύριος βλέποντας με προς στιγμήν να στέκομαι άπραγος δίπλα στο φίλο μου.
"Αν θες κοίταξε και πάρε καμιά ιδέα από όλα αυτά που έχω ήδη φτιάξει", μου είπε καθώς με έκδηλη περηφάνια μου παρουσίαζε με το χέρι του δυο ντουζίνες από καρδιές που ήταν κρεμασμένες κατά μήκους και πλάτους στο κιόσκι.
Έστρεψα τα μάτια πάνω από το μικρό χαρτάκι και πήρα τον στιλό άβολα στα χέρια μου. Άρχισα να γράφω δειλά χωρίς δεύτερη σκέψη και με επιφυλακτικότητα του έδωσα το χαρτάκι. Ο Δημήτρης είχε ήδη δώσει το δικό του και πηδούσε σαν σούστα από την αδημονία να φορέσει επιτέλους την καρδιά της επιλογής του στα κλειδιά του. Μόλις πήρε ο κύριος το δικό μου χαρτάκι, κόλλησε για μια στιγμή και μου έριξε μια πιο προσεχτική ματιά.
"Τι είναι αυτό;", με ρώτησε με έκδηλη έκπληξη στο πρόσωπο του. Σίγουρα, δεν του είχε ξανασυμβεί ένας δωδεκάχρονος να του κάνει μια τέτοια παραγγελιά για ένα τέτοιο είδος δώρου.
"Ένας στίχος", απάντησα με τέτοια αφοπλιστική απλότητα που πλέον δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το πόσο έκπληκτος είχε μείνει εξαρχής ο συγκεκριμένος κύριος.
"Καλά, και θες να κυκλοφορείς με κάτι τέτοιο στα κλειδιά σου;", ρώτησε με πηγαία παιδικότητα και αθωότητα στο πρόσωπο του που για μια στιγμή εύκολα κανείς θα μπορούσε να πει πως ο δωδεκάχρονος ήταν αυτός και όχι εγώ στο βλέμμα ενός τρίτου.
"Μα είναι αλήθεια", αποκρίθηκα στον κύριο και όλο αυτό σαν δήλωση ήταν τόσο άμεση και απόλυτη που μην δίνοντας του παραπάνω διάθεση για κουβέντα και σκέψη, τον έκανε να γυρίσει την πλάτη και να αρχίζει μηχανικά να σκαλίζει αυτό που είχα γράψει χωρίς ίχνος ενδοιασμού.
"Τι έκανες πάλι;", σύρισε μέσα από τα δόντια του ο Δημήτρης κάνοντας τον να μοιάζει με φίδι που ήθελε να μου χιμήξει από την υπερβολική ανυπομονησία. Σαν γέρος φακίρης, τον κοίταξα παγερά αδιάφορα απευθείας στα μάτια και περίμενα να παίξει η φλογέρα αυτό που πρόσταζε η θέληση μου ενάντια στην όρεξη της οποιαδήποτε κόμπρας που θα τολμούσε να σταθεί ενάντια μου.
Έπειτα όμως από μια στιγμή, το σύννεφο που στάθηκε ανάμεσα μας εξαφανίστηκε καθώς τα μπρελόκ βρίσκονταν έτοιμα στα χέρια μας. Πληρώσαμε αμέσως και φύγαμε τρέχοντας για να χαρούμε με την ησυχία τα κλειδιά μας και αφήνοντας τον κύριο να μας ακολουθεί με το σοβαρό βλέμμα του ενώ βγαίναμε περιχαρής από το Λούνα Παρκ.
Όταν φτάσαμε τρέχοντας κάτω από το σπίτι μου (αυτό από μόνο του πάντοτε σηματοδοτούσε και την λήξη της βόλτας μας αργά το απόγευμα), ο Δημήτρης μου έβαλε στο πρόσωπο τα κλειδιά του και άρχισε να τα κουνά πέρα δώθε χαρούμενα ρωτώντας με φωναχτά,
"Δεν είναι πολύ ωραία; Σ'αρέσουν; Έ, πες μου. Δεν είναι πιο όμορφα τώρα τα κλειδιά μου;", ενώ ένα πολύχρωμο ζωγραφιστό χαμόγελο στεκόταν ακλόνητο προς επιβεβαίωση.
Πήρα στα χέρια μου τα κλειδιά του και με σεβασμό κοίταξα την καρδούλα που τα πλαισίωνε.
"Δ+Μ=Σ'αγαπώ πολύ!", διαβάζοντας το, χαμογέλασα και μια έκρηξη χαράς μας απογείωσε και τους δυο μας αφού ξέραμε πως το αρχικό γράμμα "Μ", είχε να κάνει με τον επίμονο και σφοδρό έρωτα του φίλου μου για μια συμμαθήτρια μας.
"Θα το φοράω συνέχεια και μόλις γυρίσουμε στο σχολείο από τις διακοπές θα της το δώσω!", μου είπε σκανδαλιάρικα΄και άρχισε να χαχανίζει από την νευρικότητα που του προκάλεσε και μόνον η σκέψη μιας τέτοιας παράτολμης πράξης που σκαρφίστηκε.
"Δείξε μου και το δικό σου! Έλα, σειρά σου τώρα...", ευθύς πρόσταξε και περίμενε αδημονώντας. Έβγαλα δισταχτικά την καρδιά από την τσέπη μου και άνοιξα την παλάμη μου κάνοντας να σκύψει για να διαβάσει αυτό που ήταν μέσα στο χέρι μου. Έσκυψε ακόμα πιο κοντά στην ανοιχτή μου παλάμη καθώς διάβαζε,
"Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη"* φώναξε με τέτοια δύναμη που πρέπει να τον άκουσε όλη η γειτονιά!
"Ουάουυ, γαμώ! Τι είναι αυτό ρε;"
"Η Αλήθεια", του είπα χαμογελώντας και βάζοντας απαλά στην τσέπη το μπρελόκ μου, γύρισα να ανέβω στο σπίτι μου.

Μετά από δέκα μέρες είχαμε γυρίσει στο σχολείο.
Ο Δημήτρης, τόλμησε και χάρισε στην Μαρία την καρδιά που είχαμε αγοράσει παρέα από το Λούνα Παρκ.
Εγώ ακόμη την έχω να φιγουράρει στα κλειδιά του σπιτιού μου, θυμίζοντας μου έτσι, εκείνη την ξεχωριστή βραδιά της παιδικής μου ηλικίας...




*Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Νυξ

Κανείς δεν είχε δει την ζοφερή νύχτα που σιγόκαιγε κάτω από τα κόκκαλα μας.
Κανείς μας δεν είχε μυριστεί την φωτιά που θα ξέσπαγε μέσα από τα αποκαΐδια πλαστών βίων.
Ουδείς είχε μαντέψει τον θάνατο που θα σκέπαζε κάθε τι ζωντανό κάτω από την κρύα αντάρα του.

"Κοντολογίς στο αδιαίρετο μηδέν,
θα λάμψεις μέσα από την απώλεια όλων των επίπλαστων κεκτημένων σου. "

Δάκρυα λάβας θα σκάψουν το πρόσωπο σου και τα γιορτινά λαμπιόνια θα φαντάζουν αναμνήσεις ενός μακρινού ξεχασμένου ονείρου.
Τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο σε αυτό που έλεγες πραγματικότητα.

Κι αν είναι κάτι που θα μείνει αθάνατο και άφθαρτο,
αυτό θα μου το πουν τα μάτια σου.

Shepherd-Outside of Consciousnesses (Moby-Sky is Broken)

Τραπέζι για δύο

Στρώθηκε εορταστικό δείπνο.
Με την πρέπουσα επισημότητα, αστραφτερά σερβίτσια, αχνοφώτιστα κεριά και κάθε λογής πεντανόστιμα φαγητά εμφανίστηκαν σε τούτο το πλουσιοπάροχο τραπέζι απόψε.
Επιστρατεύσαμε όλους τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς που μας διακρίνουν και φορέσαμε τα πιο φωτεινά μας χαμόγελα κάτω από τις μάσκες του γιορτινού Καρνάβαλου.
Με ψήγματα στείρας αγάπης και αγαθότητας ανοίξαμε τα καννιβαλιστικά μας δώρα και περιμέναμε να κατασπαράξουμε ο ένας το κέφι του άλλου μαζί με όλα φυσικά τα άλλα εδέσματα που είχαμε στη διάθεση μας.

Στο τέλος, μείναμε οι δυο μας.
Μονάχοι.
Να αντικρίζει ο ένας τα πύρινα μάτια του άλλου μέσα στο σκοτάδι,
νομίζοντας πως λάβα θα ξεχυθεί από το πύρινο έσοπτρο του.
Να μυρίζουμε ανήσυχα στον ξηρό αέρα το υγρό αίμα,
που ποτίζει απ'άκρη σ'άκρη τούτο το ζοφερό δώμα.

Οι δυο μας λοιπόν.
Ολομόναχοι.
Εκεί που η σιωπή ακούγεται κούφια μέσα μας.
Με τον αντίλαλο της να στάζει στις καρδιές μας σαν σταγόνα σε πάτο βαρελιού.

Αυστηρά οι δυο μας.
Σε απόσταση αναπνοής,
δειλά δειλά,
δοκιμάζουμε ασθενικά κομμάτια της ζωής του ενός από του άλλου.
Κι έτσι ξεχνιόμαστε για μια στιγμή για το Ψέμα που επιλέξαμε.
Για την ζωή που μας έλαχε.
Για τον θάνατο που μας έταξαν.

Ο ένας απέναντι από τον άλλον.
Τόσο κοντά,
τόσο μακριά.
Ένα άγγιγμα κοντά,
μια λέξη μακριά.

"Στις δυό πλευρές του φαρραγιού,
χάσκει το γεννοβόλημα της Αβύσσου."

Reality Bites

"History became legend
Legend became myth
and some things,
that should not have been forgotten,
were lost."*

*Lord of the Rings Intro

Μακάριων Κληροδότημα

Το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί, είναι το να μπορείς να επιλέγεις κάθε στιγμή αυτό που πραγματικά προστάζει η καρδιά σου.

Να μην υποχρεώνεσαι,
να μην απολογείσαι,
να μην δικαιολογείσαι
και φυσικά να μην παριστάνεις κάτι που δεν είσαι ή κάτι που θα ήθελες να ήσουν.

Το ειλικρινέστερο που μπορείς να κάνεις απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, είναι να τον αφήνεις να αναπνέει από ιδεοληψίες και δογματισμούς του ανθρώπινου νου.

Να μην ακούς κανέναν πέραν του εσώτερου εαυτού σου,
να μην πουλάς της ιδέες σου για την εφήμερη βόλεψη μιας καρέκλας,
να μην σκύβεις το κεφάλι υποτακτικά
και φυσικά να μην χορταίνεις την καρδιά σου με αφρό και αλμύρα της στεριάς.

Οφείλεις να παραδέχεσαι τα λάθη σου με γνώμονα την καρδιά και πυξίδα το ατελές της θνητής σου φύσης.

Να μην λερώνεις τον εαυτό σου με τα λάθη της μέρας,
να μην ονειρεύεσαι τις νύχτες πλούτη και δόξες αλλοπρόσαλλες γιατί η αυγή θα σε βρει χρεωμένο στα μάτια της ζωής,
να μην διαβάζεις τα γραπτά μου διότι η γλώσσα μου είναι πλανεμένη από της ύπαρξης τα ονείρατα.

Κληρονόμησε τις οφειλές της ανθρωπότητας και κάνε την φύρα να μοιάζει με προσωπικό μερίδιο κέρδους.
Άλλωστε κανείς δεν έχασε δίνοντας κάτι από τον εαυτό του.
Φτάνει να το έπραξε με όλη του την καρδιά και χωρίς την σκέψη υποσυνείδητων απολαβών.
Πρόσφερε βοήθεια όπου ζητηθεί και δέξου την αγάπη δίχως όρους.

Σε εξουσιοδοτώ λοιπόν, την εντολή τούτη, μόνον κατόπιν εκτέλεσης του Εγώ σου να την εφαρμόσεις.
Κι αυτό ας συμβεί με άηχο τρόπο, σε μέρος κρυφό και αδιάφορο από το γενικό ενδιαφέρον και βλέμμα των ανθρώπων.

Lisa Gerrard Alive!

Η Lisa Gerrard, δεν είναι μια απλή μουσικός.
Είναι Ιέρεια με όλη τη σημασία της λέξης.
Διαθέτει μια φωνή που την ορίζουν Αγγελικές παρουσίες.
Όλα αυτά τα χρόνια επιλέγει αθόρυβα να υπηρετεί την ανθρωπότητα ως διάμεσος της Διάνοιας και καταφέρνει με απίστευτη ευκολία μέσα από υψηλές δονήσεις να συμβάλλει στο να αγγίζει η συνείδηση μας ανώτερες αλλοκοσμικές πραγματικότητες.
Ο Ανώτερος μας Εαυτός, καθώς ακούει την ονειρική χροιά της φωνής της, έστω και για μια στιγμή μπορεί να εξυψωθεί από το Εφήμερο και να μεταλάβει ως μέσον εξαγνισμού εσώτερο Φως.
Δεδομένης της πρόσφατης παρουσίας της στην Ελλάδα, όλοι εμείς που είχαμε την τύχη και την τιμή να την απολαύσουμε ζωντανά, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στην ιδιαίτερη παρουσία της και να την ευχαριστήσουμε για την ευλογία που μας χάρισε απλόχερα την νύχτα της ενάτης Νοεμβρίου.

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Κρισναμούρτι (1895-1986)

(3 Αυγούστου του 1929. Ο Κρισναμούρτι την ημέρα της διάλυσης του Τάγματος του Αστέρος.)

Στα τριάντα τέσσερά του χρόνια, στις 3 Αυγούστου του 1929 παρουσία 3.000 χιλιάδων μελών του Τάγματος του Αστέρος στο Ommen, και με χιλιάδες άλλους Ολλανδούς να τον ακούν από το ραδιόφωνο ο Κρισναμούρτι ανακοίνωσε τα εξής:

"We are going to discuss this morning the dissolution of the Order of the Star. Many will be delighted, and others will be rather sad. It is a question neither for rejoicing nor for sadness, because it is inevitable, as I am going to explain....

I maintain that Truth is a pathless land, and you cannot approach it by any path whatsoever, by any religion, by any sect. That is my point of view, and I adhere to that absolutely and unconditionally. Truth, being limitless, unconditioned, unapproachable by any path whatsoever, cannot be organised; nor should any organisation be formed to lead or coerce people along any particular path. If you first understand that, then you will see how impossible it is to organise a belief. A belief is purely an individual matter, and you cannot and must not organise it. If you do, it becomes dead, crystallised; it becomes a creed, a sect, a religion, to be imposed on others.

This is what everyone throughout the world is attempting to do. Truth is narrowed down and made a plaything for those who are weak, for those who are only momentarily discontented. Truth cannot be brought down, rather the individual must make the effort to ascend to it. You cannot bring the mountain-top to the valley....

So that is the first reason, from my point of view, why the Order of the Star should be dissolved. In spite of this, you will probably form other Orders, you will continue to belong to other organisations searching for Truth. I do not want to belong to any organisation of a spiritual kind; please understand this....

If an organisation be created for this purpose, it becomes a crutch, a weakness, a bondage, and must cripple the individual, and prevent him from growing, from establishing his uniqueness, which lies in the discovery for himself of that absolute, unconditioned Truth. So that is another reason why I have decided, as I happen to be the Head of the Order, to dissolve it.

This is no magnificent deed, because I do not want followers, and I mean this. The moment you follow someone you cease to follow Truth. I am not concerned whether you pay attention to what I say or not. I want to do a certain thing in the world and I am going to do it with unwavering concentration. I am concerning myself with only one essential thing: to set man free. I desire to free him from all cages, from all fears, and not to found religions, new sects, nor to establish new theories and new philosophies. Then you will naturally ask me why I go the world over, continually speaking. I will tell you for what reason I do this; not because I desire a following, not because I desire a special group of special disciples. (How men love to be different from their fellow-men, however ridiculous, absurd and trivial their distinctions, may be! I do not want to encourage that absurdity.) I have no disciples, no apostles, either on earth or in the realm of spirituality.

Nor is it the lure of money, nor the desire to live a comfortable life, which attracts me. If I wanted to lead a comfortable life I would not come to a Camp or live in a damp country! I am speaking frankly because I want this settled once and for all. I do not want these childish discussion year after year.

A newspaper reporter, who interviewed me, considered it a magnificent act to dissolve an organisation in which there were thousands and thousands of members. To him it was a great act because he said: "What will you do afterwards, how will you live? You will have no following, people will no longer listen to you." If there are only five people who will listen, who will live, who have their faces turned towards eternity, it will be sufficient. Of what use is it to have thousands who do not understand, who are fully embalmed in prejudice, who do not want the new, but would rather translate the new to suit their own sterile, stagnant selves?....

Because I am free, unconditioned, whole, not the part, not the relative, but the whole Truth that is eternal, I desire those, who seek to understand me, to be free, not to follow me, not to make out of me a cage which will become a religion, a sect. Rather should they be free from all fears - from the fear of religion, from the fear of salvation, from the fear of spirituality, from the fear of love, from the fear of death, from the fear of life itself. As an artist paints a picture because he takes delight in that painting, because it is his self-expression, his glory, his well-being, so I do this and not because I want any thing from anyone. You are accustomed to authority, or to the atmosphere of authority which you think will lead you to spirituality. You think and hope that another can, by his extraordinary powers - a miracle - transport you to this realm of eternal freedom which is Happiness. Your whole outlook on life is based on that authority.

You have listened to me for three years now, without any change taking place except in the few. Now analyse what I am saying, be critical, so that you may understand thoroughly, fundamentally....

For eighteen years you have been preparing for this event, for the Coming of the World Teacher. For eighteen years you have organised, you have looked for someone who would give a new delight to your hearts and minds, who would transform your whole life, who would give you a new understanding; for someone who would raise you to a new plane of life, who would give you new encouragement, who would set you free - and now look what is happening! Consider, reason with yourselves, and discover in what way that belief has made you different - not with the superficial difference of the wearing of a badge, which is trivial, absurd. In what manner has such a belief swept away all unessential things of life? That is the only way to judge: in what way are you freer, greater, more dangerous to every society which is based on the false and the unessential? In what way have the members of this organisation of the Star become different?....

You are all depending for your spirituality on someone else, for your happiness on someone else, for your enlightenment on someone else.... when I say look within yourselves for the enlightenment, for the glory, for the purification, and for the incorruptibility of the self, not one of you is willing to do it. There may be a few, but very, very few. So why have an organisation?....

No man from outside can make you free; nor can organised worship, nor the immolation of yourselves for a cause, make you free; nor can forming yourselves into an organisation, nor throwing yourselves into work, make you free. You use a typewriter to write letters, but you do not put it on an alter and worship it. But that is what you are doing when organisations become your chief concern. "How many members are there in it?" That is the first question I am asked by all newspaper reporters. "How many followers have you? By their number we shall judge whether what you say is true or false." I do not know how many there are. I am not concerned with that. If there were even one man who had been set free, that were enough....

Again, you have the idea that only certain people hold the key to the Kingdom of Happiness. No one holds it. No one has the authority to hold that key. That key is your own self, and in the development and the purification and in the incorruptibility of that self alone is the Kingdom of Eternity....

You have been accustomed to being told how far you have advanced, what is your spiritual status. How childish! Who but yourself can tell you if you are incorruptible?....

But those who really desire to understand, who are looking to find that which is eternal, without a beginning and without an end, will walk together with greater intensity, will be a danger to everything that is unessential, to unrealities, to shadows. And they will concentrate, they will become the flame, because they understand. Such a body we must create, and that is my purpose. Because of that true friendship - which you do not seem to know - there will be real co-operation on the part of each one. And this not because of authority, not because of salvation, but because you really understand, and hence are capable of living in the eternal. This is a greater thing than all pleasure, than all sacrifice.

So those are some of the reasons why, after careful consideration for two years, I have made this decision. It is not from a momentary impulse. I have not been persuaded to it by anyone - I am not persuaded in such things. For two years I have been thinking about this, slowly, carefully, patiently, and I have now decided to disband the Order, as I happen to be its Head. You can form other organisations and expect someone else. With that I am not concerned, nor with creating new cages, new decorations for those cages. My only concern is to set men absolutely, unconditionally free."

So Called - You Are Never Alone

ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΡΕΝΕΙΑ

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ - 28/09/07

Τα Φύλλα δεν Τετραγωνίζονται, λέμε!

Στα πλαίσια λοιπόν της ανταλλαγής, υποκειμενικών πάντα, απόψεων και με αφορμή ένα μακροσκελές σχόλιο του φίλου It is θα ήθελα να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα που αφορούν προηγούμενο μου Post.
Σε αυτό το σημείο, αν και το θεωρώ αυτονόητο, θα ήθελα να αναφέρω πως οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι καθαρά υποκειμενικές και δεν έχουν σκοπό να πείσουν κανέναν για τίποτα. Ο καθένας έχει ένστικτο, κριτικό νου και πνεύμα ώστε να μπορέσει να επιλέξει τι τον εκφράζει και τι όχι. Ο καθένας από μας μπορεί να ρίξει μια ματιά στον κόσμο και να δει τι είναι αυτό το οποίο έχει πραγματικό νόημα και ουσία για την πρόοδο και την εξέλιξη του Πνεύματος.

Ο άνθρωπος, φέροντας μέσα του την άσβεστη φλόγα του Πνεύματος και με υλικό όχημα το σώμα του ώστε να μπορεί να εκδηλωθεί αλλά και να βιώσει τον εαυτό του καλύτερα στο υλικό πεδίο έχει ως οδηγό τις πέντε του αισθήσεις. Άρα, το φυσικό πεδίο στο οποίο κινείται είναι καθαρά τρισδιάστατο. Αναφέρομαι, στο υλικό φυσικό πεδίο. Οι επιπτώσεις του Χρόνου μπορεί να έχουν εφαρμογή στο φυσικό πεδίο αλλά ο ίδιος αποτελεί κάτι το άυλο και σαφώς δεν έχει να κάνει άμεσα με τις πέντε μας αισθήσεις. Άρα, δεν μιλάμε για τετρασδιάστατο περιβάλλον διότι αναφέρομαι στο πεδίο που αναγνωρίζει ο άνθρωπος μέσα από τις πέντε του αισθήσεις. Ειδάλλως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για άλλες φυσικές δυνάμεις που μας επηρεάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όπως η βαρύτητα ή τα μαγνητικά πεδία.

Είναι κοινή αποδοχή στα μυαλά των κατοίκων ολόκληρου το πλανήτη πως ο χρόνος πράγματι είναι τρισδιάστατος. Όλοι μας αναφερόμαστε στο Χθές, στο Σήμερα και το Αύριο. Ο Χρόνος όμως δεν καταλαβαίνει από αυτές τις διακρίσεις. Είναι γραμμικά κινούμενος και δεν επηρεάζεται από το πως εμείς θα τον αποκαλέσουμε. Υπάρχει για τον εαυτό του και δεν θεωρεί σε καμιά περίπτωση πως αυτοαναιρείται. Το θέμα Χρόνος σαφώς και άπτεται φιλοσοφικών συζητήσεων μα από την άλλη ιδέες όπως αυτή της μετενσαρκώσεως μας δείχνουν το παροδικό της ύλης. Ειδικότερα, αν κάποιος έχει βιώσει μέσα από την ιδέα της μετενσάρκωσης την έννοια του φθαρτού και του πεπερασμένου ως απώτατη μοίρα της ύλης καταλαβαίνει πως το μόνο το οποίο ορίζει ο χρόνος είναι η ύλη και μόνον η ύλη. Η πνευματική φύση του ανθρώπου όχι μόνο είναι ελεύθερη από τα δεσμά του Χρόνου αλλά κατανοεί πως ο Χρόνος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση (βλ. Matrix).

Δεν ανέφερα πως οι επιστήμες είναι εξορισμού αντίθετες με την εξέλιξη και την πρόοδο. Είπα όμως πως έχουν καταλήξει να είναι έτσι. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά. Οι επιστήμες, όπως και οι τέχνες, γεννήθηκαν στους αρχαίους χρόνους και είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι οι κύριες θεωρίες των επιστημών και των τεχνών άνθισαν από την μυστικιστική και την φιλοσοφική σκέψη (βλ. Πυθαγόρεια Μαθηματικά, Ζωροαστρισμό, Θεουργία, Αλχημεία κτλ). Οι περισσότεροι των επιστημόνων και καλλιτεχνών υπήρξαν μυστικιστές. Ήταν αυτοί που τις επιστήμες και τις τέχνες της χρησιμοποίησαν με σεβασμό αλλά και ρομαντική διάθεση απέναντι στην Φύση. Δεν είχαν διάθεση να απομυθοποιήσουν και να καταστρέψουν το μυστήριο της Φύσης αλλά να υποκλιθούν μπροστά στην ιερότητα της. Δεν διαχώρισαν τον άνθρωπο από τα ζώα αλλά και τον φυσικό πλούτο του πλανήτη. Δεν επεδίωξαν να παίξουν το ρόλο ενός γήινου Θεού και με απληστία να ορίζουν την τύχη της ίδιας της γης.

Στις μέρες μας συμβαίνει κάτι τέτοιο ή τελείως το αντίθετο; Η επιστήμη χρησιμοποιείται με σύνεση, σεβασμό και ηθικές αρχές απέναντι στην Φύση ή έχει πέσει σε χέρια ανόητων ανθρώπων που λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος επιχειρήσεων έχοντας απολέσει εδώ και καιρό το αίσθημα του μέτρου; Φυσικά και δεν μιλάω για ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι παραμένουν σταθεροί σε αξίες και ιδανικά τα οποία είναι αφιλόκερδα και μη ωφελιμιστικά. Μα η πλειοψηφία είναι έτσι ή υπάρχουν οργανωμένα λόμπι επιστημονικών κύκλων που λυμαίνονται μαζί με τις επιχειρήσεις την ανθρώπινη υλική ματαιοδοξία και το πνευματικό αδιέξοδο των καιρών μας;

Μπορεί επιτεύγματα των αρχαίων χρόνων να μην λένε τίποτα στον σύγχρονο άνθρωπο αλλά εμένα μου λένε πολλά. Και ο λόγος είναι πως εμείς οι καλλιεργημένοι και κατά τ'άλλα πολιτισμένοι άνθρωποι με τα μέσα που έχουμε στην διάθεση μας όσον αφορά την επιστήμη αντί να δημιουργούμε έναν καλύτερο κόσμο, έχουμε φτάσει στο σημείο του υπέρτατου κυνισμού και κτηνωδίας. Καταστρέφουμε με μεγαλύτερη ευκολία από ότι δημιουργούμε. Παλαιοί πολιτισμοί, κατ'εμάς πρωτόγονοι και βάρβαροι, χωρίς τεχνολογικά μέσα και ανώτερη ακαδημαϊκή παιδεία εντύπωσαν προοδευτικές απόψεις και κατάφεραν πράγματα που ακόμα και σήμερα εμείς οι ανήσυχοι ξερόλες τα κοιτούμε με απορία (βλ. ημερολόγιο των Μάγιας, πυραμίδες, εναλλακτική ιατρική κτλ). Αν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αντιληφθεί σε σχήμα και μορφή το γενετικό ανθρώπινο κώδικα, λαμβάνοντας υπόψιν τα πενιχρά μέσα επιστημονικής κατάρτισης και εξοπλισμού της τότε εποχής, προφανώς είχαν στην διάθεση τους κάποια άλλα κλειδιά γνώσεως που σε μας μέχρι σήμερα παραμένουν άγνωστα. Επειδή όμως οι τότε πολιτισμοί, έδιναν στα πάντα μια μυστικιστική και ιερή εξήγηση ποτίζοντας τα με θρησκευτική διάθεση, απέφευγαν να βάζουν χέρι σε πράγματα που υπάρχουν εξ'ορισμού κόσμου. Απέφευγαν να σχολιάζουν και να βλέπουν με εγωιστική έπαρση τα πεπραγμένα της Φύσεως διότι μέχρι σήμερα ότι έχει φτιάξει η Φύση παραμένει τέλειο και σε πλήρη συμφωνία με τα δημιουργήματα της. Ακόμα και πράγματα που συναντούμε στη Φύση και εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ως δήθεν ατελή εξυπηρετούν ένα μεγαλύτερο σκοπό στην αλυσίδα της αρμονικής εξέλιξης του πλανήτη. Σε αντίθεση με τα περισσότερα εφευρήματα του ανθρώπου που όχι μόνο σε ένα βάθος χρόνου δημιουργούν αστάθεια και δυσαρμονία στην μοίρα της γης αλλά στο τέλος αποδεικνύονται πως είναι εχθρικά όχι μόνο για την φύση αλλά και για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Σε ένα σημείο του σχόλιου σου αναφέρεις, " Η επιστήμη δεν ήταν και δε θα είναι ποτέ μέρος του συστήματος... Σκοταδισμός επέρχεται πάντα όταν πολεμάτε η επιστήμη και επικρατεί η μεταφυσική... ο μεσαίωνας είναι το πιο κλασικό παράδειγμα... ήταν η γιορτή της μεταφυσικής και η δίωξη της επιστήμης..."
Πρώτα απ'όλα, κι ας μου συγχωρεθεί η υπέρμετρη σιγουριά, αλλά μόνο και μόνο από αυτό το σχόλιο σου κατάλαβα πως δεν έχεις ιδέα για το τι εστί Μεταφυσική. Το να αγαπάς την Επιστήμη είναι δικαίωμα σου και καλά κάνεις. Άλλωστε, κι εγώ την αγαπώ εφόσον την θεωρώ απαραίτητο εργαλείο για την έκφραση και εκδήλωση στο φυσικό πεδίο πολυποίκιλων διαχρονικών μεταφυσικών αληθειών. Το παραπάνω σχόλιο σου όμως δείχνει πέραν από πλήρη άγνοια και μια τάση ισοπεδωτισμού. Ο Μεσαίωνας αγαπητέ φίλε δεν ήταν η γιορτή της Μεταφυσικής αλλά η θυσία των δεισιδαιμονιών και των προκαταλήψεων στο βρώμικο βωμό της Θρησκείας και του Δογματισμού. Μυστικιστές από κάθε κλάδο των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους που παρέκκλιναν έστω και στο ελάχιστο από το Status Quo της εκκλησίας όταν την ίδια στιγμή, οι συνάδελφοι τους υποκλίνονταν στα πόδια του Πάπα και υπέγραφαν την θανατική καταδίκη του διαφορετικού.

Ξαναλέω λοιπόν.
Ο Ορθολογισμός απέτυχε παταγωδώς. Διότι απομυθοποίησε τον ρομαντισμό με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ίδια την ζωή. Με άκρατο κυνισμό και ρεαλισμό εξηγούμε τα πάντα και κατόπιν θεωρώντας τα κεκτημένα μας, παραβαίνουμε σε αυτά χωρίς ηθικούς κανόνες και μυστικιστικό σεβασμό στο μυστήριο της Ζωής. Μια ματιά γύρω μας, μπορεί εύκολα να μας δείξει προς τα που οδεύουμε. Γενετικά πειράματα, μεταλλαγμένες τροφές, ασθένειες που εμφανίζονται στα ζώα από το πουθενά, θανατηφόροι ιοί που ξεφεύγουν από πειράματα εργαστηρίων, έξυπνες βόμβες από βλαμμένους ανθρώπους κ.ο.κ.
Η λίστα είναι ατελείωτη και τα αποτελέσματα οδηγούν σε εξίσου ατελείωτες καταστροφικές συνέπειες με τελικό αποδέκτη τον άνθρωπο ως θύτη και θύμα.

Ας καταλάβουν επιτέλους ορισμένοι πως τα φύλλα δεν τετραγωνίζονται.
Ότι οι νιφάδες του χιονιού, κυοφορούν μέσα τους την ασύμμετρη τελειότητα του Χάους.
Η σελήνη, θέλουμε να είναι πηγή έμπνευσης τραγουδιών και ποιήματων και όχι να γίνει διάδρομος προσγείωσης της ανθρώπινης περιέργειας.
Ο Άνθρωπος είναι ένας απλός επισκέπτης που οφείλει να δείξει άπειρη ευγνωμοσύνη στον οικοδεσπότη του και όχι να παρασιτεί πίνοντας το αίμα της γης.
Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να ξεπεράσει το άκρατο υλισμό του και την πλήρη απουσία πνευματικής αναζήτησης.
Αν αποκτήσει επαφή, με τον εσωτερικό του Μικρόκοσμο θα μπορέσει να αφουγκραστεί και την σύνδεση με τον Μακρόκοσμο της ίδιας της Ύπαρξης.

Dead End

"Ο πιο σύντομος δρόμος,
είναι η ευθεία στροφή..."

Kodo

Every Soul Beats on and on...

Περί αποδείξεως του Εσώτερου

Άθελα, ένα σχόλιο της Versallinas μου έδωσε τροφή για το συγκεκριμένο Post. Έτσι, αντί να απαντήσω σε λίγες γραμμές στο σχόλιο της σε προηγούμενο μου Post, θεώρησα καλύτερο να γράψω ένα Post για ορισμένα πράγματα που με μια γενικότερη ταμπέλα τα κατατάσσουμε πολλές φορές στην κατηγορία του Μεταφυσικού με συνέπεια άλλες φορές να παρεξηγούνται ως ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και άλλες φορές μας κάνουν να σκεφτόμαστε, "μπορείς να αποδείξεις αυτό που λες;".

Τι σημαίνει πρώτα απ'όλα η λέξη Μεταφυσικό;
Σαφώς και εννοείται πως έχει σχέση με την Φύση κάποιων πραγμάτων καθώς εμπεριέχει μέσα της τον όρο του Φυσικού εφόσον εμείς ως όντα κινούμαστε σε ένα καθαρά τρισδιάστατο περιβάλλον αντίληψης και εμπειρίας. Με απλά λόγια, αντιλαμβανόμαστε ως γνώση και βίωμα πολλά πράγματα (αν όχι όλα) μέσα από την τριαδική έννοια χώρου και χρόνου. Όσον αφορά το Χώρο, αυτό μεταφράζεται και οριοθετείται από μεγέθη μέτρησης που δεν είναι άλλα από το ύψος, το μήκος και το πλάτος. Δηλαδή κινούμαστε σε έναν χώρο στον οποίο εξ'ορισμού μας πλαισιώνει άρα μας περιορίζει κιόλας κατά κάποιο τρόπο. Ακόμη και τον Χρόνο, νοητικά αλλά και εμπειρικά τον έχουμε χωρίσει σε τρία μέρη. Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον. Το ότι ο ανθρώπινος Νους τον έχει "σπάσει" σε τρία μέρη αντίληψης και κατανόησης, δεν σημαίνει απαραίτητα πως στην πραγματικότητα ο Χρόνος είναι κατ'ανάγκην Τριαδικός. Ο Χρόνος είναι γραμμικός και αδιαίρετος.
Στην ουσία αυτό που μας μαθαίνει η ιδέα της Μετενσάρκωσης είναι πως δεν υπάρχει Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον. Το μέγιστο δίδαγμα είναι πως το μόνο που υπάρχει κάθε στιγμή είναι το Αιώνιο Παρόν. Επίσης ο Άνθρωπος, μέσω της ιδέας της μετενσαρκώσεως, δίνει στην ζωή έναν πνευματικό τόνο και αντιλαμβάνεται ότι η κάθε του ενσάρκωση έχει ένα βαθύτερο νόημα και αποστολή στο γενικότερο εξελικτικό Έργο του πλανήτη. Συνειδητοποιεί πως δεν έχει απλά έναν αναλώσιμο και πεπερασμένο ρόλο στα πράγματα και στο σχολείο της ζωής. Ούτε ερχόμενος από το Πουθενά, βρίσκεται εδώ μόνο για να ικανοποιήσει υλικές επιθυμίες και μετά από 70 χρόνια μέσο όρο ζωής να επιστρέψει ξανά στο Πουθενά. Ο Άνθρωπος, ως μικρογραφία του Σύμπαντος Κόσμου διακατέχεται και ορίζεται από τις ίδιες δυνάμεις (σε μικρότερη αναλογία σαφώς) από αυτές που συντελούν το Σύμπαν. Άρα ο Χρόνος είναι ένα και το αυτό. Δεν χώρισε λοιπόν ο Χρόνος τον εαυτό του σε τρία μέρη αλλά εμείς οι άνθρωποι δημιουργήσαμε αυτή την ψευδαίσθηση έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια του Χρόνου στη ζωή μας.

Η Μεταφυσική, είναι αλληλένδετη με τη Φυσική.
Η Φυσική, έχει ως οδηγό τις πέντε μας αισθήσεις και προσπαθεί να εξηγήσει το μυστήριο της Ζωής μέσα από αιτιάσεις και αποδείξεις που έχουν σαν κινητήριο μοχλό την γενική αποδοχή και απόδειξη μιας ιδέας μέσα από όργανα μετρήσεων που πάλι έχουν να κάνουν με την εξίσωση τρισδιάστατων παραγόντων.
Η Μεταφυσική, ασχολείται με το "μετά" της Φύσεως των πραγμάτων. Την βαθύτερη τους ρίζα και έννοια δηλαδή. Πράγματα που είναι εντός εκτός κι επί ταυτα με το Φυσικό αλλά το διακατέχουν κιόλας μέσα από μια σχέση που είναι συμπληρωματική και όχι αντίθετη. Αυτό σημαίνει πως αν και αποδέχεται την ύπαρξη των πέντε αισθήσεων θεωρεί πως είναι ατελής στην εφαρμογή τους αν και εφόσον ο άνθρωπος δεν έχει καλλιεργήσει και μια ακόμα έμφυτη εσωτερική του αισθητήρια αντίληψη.
Η Μεταφυσική, επειδή ακριβώς πολλές φορές χρησιμοποιεί άλλου είδους "όργανα" μέτρησης και αντίληψης δεν ενδιαφέρεται στο να αποδείξει κάτι στο ευρύ κοινό. Το βίωμα είναι προσωπική υπόθεση. Ξεκινά από το άτομο και μένει σε αυτό ως εμπειρία. Ένας άνθρωπος ο οποίος θα βιώσει κάποια μεταφυσική εμπειρία δεν ενδιαφέρεται να πείσει και να αποδείξει σ'ένα ευρύ κοινό ανθρώπων την προσωπική του αλήθεια. Αυτό είναι δουλειά της Φυσικής και των Θετικών Επιστημών.
Γι'αυτό και γενικότερα οι επιστήμες κατόπιν εορτής έρχονται να επιβεβαιώσουν διαχρονικές αλήθειες που υποστήριζε η Μεταφυσική από τους αρχαίους χρόνους.

Κι ακριβώς επειδή, η ανθρωπότητα πέρασε μεγάλες περιόδους σκοταδισμού και δογματισμού, η Επιστήμη ως σημαντικό μέρος του Συστήματος ανέκαθεν αντιμετώπιζε πρόβλημα προόδου αλλά και επαναστατικού πνεύματος. Οι μισοί επιστήμονες αντιμάχονταν τους άλλους μισούς και όλοι μαζί σαν επιστημονική κοινότητα πέραν από το γενικότερο καλό του πλανήτη πολλές φορές μπήκαν στον πειρασμό της Δόξας αλλά και του Χρήματος. Αυτό σημαίνει κίνητρο αλλά και διαφθορά. Διότι το Έργο για το γενικό καλό μπορεί να είναι ένα πολύ σοβαρό κίνητρο αλλά για το Σύστημα ως χειραγωγός και εκμεταλλευτής της επιστημονικής ανακάλυψης προς όφελος του, σημαίνει ωφελιμιστικό κέρδος και απληστία.
Στις μέρες μας είθισται λοιπόν να ζητάμε αποδείξεις από τους πάντες και τα πάντα. Θεωρούμε πως ο λόγος κάποιου αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν αυτό που μας λέει μπορεί να αποδειχθεί σε τρίτους με "χειροπιαστές" μεθόδους επιβεβαίωσης των λεγόμενων του.

Ως επί το πλείστον μιας και ο Δυτικός κόσμος είχε την ανάγκη της χειροπιαστής απόδειξης μέσα από τις θετικές επιστήμες, άργησε πάρα πολύ να αποδεχθεί διαχρονικές αλήθειες που παλαιότεροι πολιτισμοί είχαν ονοματίσει μέσα από μύθους ή συμβολισμούς ώστε έτσι να περάσουν στο υποσυνείδητο της ευρύτερης μάζας των ανθρώπων διαχρονικές αλήθειες που υπάρχουν εκ καταβολής του ανθρωπίνου είδους.
Όταν οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για το DNA (βλ.κηρύκειο του Ερμή), οι δυτικοί το ανακάλυψαν μόλις το 1953 καθώς προσπαθούσαν, με μαθηματικούς τύπους και όργανα μέτρησης που αφορούν το τρισδιάστατο πεδίο, να εξηγήσουν κάτι που άλλοι πολιτισμοί είχαν εντοπίσει εδώ και χιλιετίες χρησιμοποιώντας άλλα "όργανα μέτρησης" και αντίληψης.
Όταν η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ στα μέσα του 1800, μίλησε για υποατομικά σωματίδια η επιστημονική κοινότητα μόλις το 1964 άρχισε να υποψιάζεται περί αυτού με τελική ορθολογιστική απόδειξη μόλις το 2000!
Όταν ο Ανατολίτικος Εσωτερισμός, όχι μόνο ανέφερε αλλά και απεικόνιζε λεπτομερώς το ενεργειακό σώμα κοινώς αποκαλούμενο ως Αύρα, στην Δύση άρχισαν να λογαριάζουν αυτό το ενδεχόμενο μόλις το 1939(?!) όταν και ανακαλύφθηκαν από το ζεύγος Κίρλιαν, οι Φωτογραφίες Κίρλιαν. Ακόμη και εκεί όμως υπήρξε κύμα σκεπτικισμού και επιθέσεων από επιστημονικά κατεστημένα καθώς τα συμφέροντα που παίζονταν ήταν πολλά και κυρίως χρηματικά (βλ. φαρμακοβιομηχανίες).
Όταν ο Καρλ Γιουνγκ, έχτισε γέφυρες ανάμεσα στην επιστήμη και στις παραδόσεις των αρχαίων λαών δίνοντας μέγιστη προσοχή και σημασία στα σύμβολα και στην μυστικιστική όψη της ζωής, οι ορθολογιστές κοντόφθαλμοι συνάδελφοι του τον χαρακτήρισαν αλλοπαρμένο.
Όταν ο Πυθαγόρας, αποκαλέστηκε ως πατέρας των μαθηματικών και της μουσικής κανείς δεν σκέφτηκε πως πριν απ'όλα ήταν Μέγας Μυστικιστής και Μύστης των Αρχαίων Μυστηρίων.

Η λίστα είναι ατελείωτη. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες και προσωποποιούνται μέσα από εξέχουσες μορφές που εκπροσωπούν όλους τους τομείς των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ο Ορθολογισμός απέτυχε οικτρά και αυτό πλέον το γνωρίζει η πλειοψηφία των επιστημόνων. Στις μέρες μας, Φυσικοί επιστήμονες και Καλλιτέχνες κάνοντας στροφή 360 μοιρών, κοινωνούν μέσα από τις αρχαίες μεταφυσικές παραδόσεις προσπαθώντας να βρουν δίοδο εξήγησης που αφορά την γενεσιουργό δύναμη και τις ποικίλες εκδηλώσεις αυτής (βλ. Ανώτερα Μαθηματικά, Θεωρία του Χάους, Κβαντική Φυσική, Κυβισμός, Σουρεαλισμός κτλ).

Ο Εσωτερισμός δεν είναι Θεωρητική Φιλοσοφία.
Αποτελεί έναν συγκρητισμό και συνδυασμό Φιλοσοφιών, Θρησκειών, Τεχνών και Επιστημών όμως πάνω απ'όλα είναι μια βιωματική αντίληψη του Φιλοσοφείν με πρακτική εφαρμογή στην καθημερινότητα μας. Η ξερή γνώση που είναι απλά πληροφορία και δεν σε κάνει καλύτερο ως Άνθρωπο, πρώτα στα απλά και καθημερινά πράγματα της ζωής δεν είναι πραγματική γνώση. Είναι παπαγάλισμα Ιδεών που δεν σου ανήκαν ποτέ διότι πολύ απλά ουδέποτε βίωσες την βαθύτερη αλήθεια τους.
Ας βιώσουμε λοιπόν τη Γνώση που θα μας επιτρέψει να γίνουμε πιο θετικοί άνθρωποι και τότε θα μπορέσουμε να βαδίσουμε προς την κατάκτηση της Ανώτερης Γνώσης που είναι η Αλήθεια Ορατών & Αοράτων.

Για το τέλος, ας έχουμε το παρακάτω ρητό για οδηγό μας...
"Να βιώνεις ότι διδάσκεις και να διδάσκεις ότι βιώνεις"

Ενθύμηση

Το Δώρο

Πρέπει να ήταν ξημερώματα όταν χτύπησε το κουδούνι της πόρτας μου.
Ο τσιριχτός ήχος μέσα στην άγρια νύχτα με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι λες και με διαπέρασαν ηλεκτροφόρες εκκενώσεις.
Ολόγυμνος και μισοκοιμισμένος καθώς ήμουν, άνοιξα την πόρτα χωρίς καν να σκεφτώ να κοιτάξω ποιος μπορεί να με περιμένει πίσω από αυτή.
Ανοίγοντας την πόρτα μέσα στην ζάλη μου, αντίκρισα μια αντρική φιγούρα γύρω στα δύο μέτρα να στέκεται με επισημότητα στο κατώφλι του διαμερίσματος μου. Ήταν τέτοια η έκπληξη που μου προκάλεσε η εμφάνιση του που δεν σκέφτηκα καν τη δική μου γύμνια προς το πρόσωπο του. Το σκελετωμένο του παράστημα τον έκανε να δείχνει ακόμα πιο ψηλός από ότι ήταν πραγματικά. Φορούσε ένα κολλητό σμόκιν με το πρόσωπο του να είναι το μισό βαμμένο άσπρο και το άλλο μισό μαύρο. Τα χείλη του ήταν έντονα βαμμένα μωβ με τρόπο που θύμιζαν καρικατούρα του Joker. Ένα βιολετί παπιγιόν πλαισίωνε το λιπόσαρκο λαιμό του και στο κεφάλι του φορούσε ένα ψηλό χρυσό καπέλο σε σχήμα κώνου που σίγουρα ξεπερνούσε τους πενήντα πόντους!
Μα τον Θεό, ήταν τόσο παράξενος, που δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν αλλά και τι ήθελε τέτοια ώρα από μένα. Ένας φόβος με είχε ζώσει σαν τεράστιο ανακόντα και είχε σφίξει το λαιμό μου για τα καλά καθώς δεν μπορούσα να εντοπίσω τον σκοπό της επίσκεψης αυτού του αλλόκοσμου πλάσματος.
Η σιωπή ανάμεσα μας κράτησε ελάχιστες στιγμές που σίγουρα από την πλευρά μου έμοιαζαν για ώρες.
Τότε ένας χειρότερος ήχος ακούστηκε, ο οποίος μου θύμισε την εποχή που είχε χαλάσει το κουδούνι της εξώπορτας μου. Το οποίο, εκείνη την εποχή είχε βραχυκυκλώσει σε τέτοιο βαθμό που όποτε χτυπούσε κάποιος το κουδούνι άνετα σε έκανε για μια στιγμή να νομίζεις πως το σπίτι σου είχε γίνει χώρος φαινομένων poltergeist. Μετά από μια στιγμή κατάλαβα πως αυτή ήταν η λαλιά του καθώς άκουγα λέξεις να χτυπούν τα αυτιά μου με ένα σχετικό echo στον τόνο και στο βάθος της φωνής του. Επίσης, παρατήρησα την διαφορά που υπήρχε ανάμεσα στην ταχύτητα του ήχου και στην εκστόμιση των λέξεων που υποτίθεται πως έβγαιναν από το στόμα αυτού του όντος.
"Έχεις ένα Δώρο", συμπέρανα πως άκουσα ότι ήθελε να πει αφού παρά το τέλος της πρότασης το στόμα του ανοιγόκλεινε ακόμη.
Τότε μόνο, πήρα το βλέμμα μου από πάνω του και κοίταξα λίγο πιο χαμηλά. Στα χέρια του κρατούσε με υπέρμετρη επισημότητα ένα υφασμάτινο κόκκινο κουτί.
"Για τα γενέθλια σου", μου είπε με τον ίδιο αλλόκοτο τρόπο.
Μην περιμένοντας καν να δω τα χείλη του να σταματούν υπεραμύνθηκα της προσφοράς και με μια δόση απελπισίας στην φωνή μου του αποκρίθηκα, "Τα γενέθλια μου έχουν περάσει εδώ και πολύ καιρό. Κάποιο λάθος θα έγινε.", πρόσθεσα σε μια ύστατη προσπάθεια ώστε να αποφύγω ένα άγνωστο "Δώρο" από έναν επίσης άγνωστο αποστολέα.
"Σήμερα είναι η Μέρα", μου είπε με μια απόλυτη κενότητα στην φωνή του, που ήταν σαν να έχασκε ένα βάραθρο κάτω από τα πόδια μου. Μου πρότεινε το κουτί με αργές κινήσεις και με το που το πήρα στα χέρια μου, έκανε να γυρίσει την πλάτη του.
"Εεε, συγνώμη, από ποιόν είναι παρακαλώ;", κρατούσα με τρεμάμενα χέρια το κουτί και αν μη τι άλλο αν ήταν να εκραγεί στα χέρια μου ήθελα να μάθω ποιος είχε την ευγενή σκέψη να μου κάνει ένα τέτοιο εμπνευσμένο γενέθλιο δώρο και μάλιστα μια μέρα εντελώς άσχετη με τα γενέθλια μου.
"Ξέρεις...", αποκρίθηκε με τέτοια σιγουριά που μόνον ο Θάνατος έχει απέναντι στους ανθρώπους. Πριν καν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου είχε γίνει στην κυριολεξία καπνός. Η μυρωδιά του καπνού μαζί με μια ανεξήγητη παγωνιά στην ατμόσφαιρα και η σκέψη ότι μπορεί να ξαναγυρνούσε αυτό το Ον, με έκαναν να κλείσω την πόρτα πολύ πιο γρήγορα από ότι θα έκανα σε άλλες περιπτώσεις σαστίσματος.
Κάθισα στο κρεβάτι και με θρησκευτική ευλάβεια έλυσα την χρυσαφί κορδέλα που στόλιζε το κουτί. Όπλισα τον εαυτό μου με κουράγιο στην επερχόμενη έκπληξη και με ορθολογισμούς προσπαθούσα να ξορκίσω το κακό. Δεν υπήρχε λόγος να είναι ας πούμε μια βόμβα. Αν ήταν κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να την είχαν αφήσει έξω από την πόρτα μου και όχι να μου την παραδώσει τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα ένας τύπος που έμοιαζε λες και είχε βγει από ιστορία του David Lynch, σκέφτηκα και συνέχισα με προσοχή να εξερευνήσω το κουτί.
Εξαρχής, το συγκεκριμένο κουτί είχε μια ιδιομορφία. Αντί για κλειδαριά είχε μια μικρή γυάλινη σφαίρα που άλλαζε συνεχώς χρώματα. Κάθε φορά που άλλαζε χρωματισμό ήταν λες και σου μιλούσε για την διάθεση του. Όταν σήκωσα το κουτί στο ύψος του προσώπου μου, έτσι ώστε να το περιεργαστώ καλύτερα, εκείνο πήρε ένα σταθερό ηλεκτρίκ μωβ χρώμα και την ώρα που κοιτούσα το είδωλο μου μέσα στην σφαίρα να είναι λουσμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου, ως δια μαγείας το κουτί άνοιξε αυτοβούλως κάνοντας με να αναπηδήσω από έκπληξη. Ομολογώ πως μετά βίας το κράτησα σταθερό για να μην φύγει από τα χέρια μου.
Αφού πέρασαν μερικές στιγμές και συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν σαλεύει εντός του, έφερα το περιεχόμενο του στο οπτικό μου πεδίο. Αντίκρισα μια επιστολή σφραγισμένη με βουλοκέρι που είχε έναν Ουροβόρο Όφι πάνω του και κάτω από την επιστολή υπήρχε τυλιγμένο σε μετάξι ένα αντικείμενο. Με προσοχή έβγαλα το γράμμα από το κουτί και σπάζοντας την σφραγίδα το άνοιξα. Το κείμενο δεν ήταν γραμμένο στο χέρι αλλά σε γραφομηχανή. Αυτό εξαρχής με έκανε να σκεφτώ πως κάποιος μου είχε στήσει κάποια καλοστημένη φάρσα και δεν ήθελε να δω τον γραφικό του χαρακτήρα. Λαμβάνοντας όμως ευθύς αμέσως υπόψιν τα προηγούμενα γεγονότα και φέρνοντας στο μυαλό μου την εξωπραγματική εμφάνιση/εξαφάνιση αυτού του τύπου, απέκλεισα κάθε πιθανότητα φάρσας. Που ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί και να είναι καμία τρομοκρατική οργάνωση που δεν θέλει να αφήσει αποτυπώματα και σημάδια συναισθηματισμών πάνω σε χαρτί.
Άρχισα λοιπόν να διαβάζω το δακτυλογραφημένο χαρτί.

"Αδίρις είναι το Όνομα.
Η Χάρη του, δίνει πολύχρωμη λάμψη στις καρδιές των αγνών υπάρξεων και ξεθωριάζει τα πεπερασμένα δοχεία της Ματαιότητας περνώντας τα στην ανυπαρξία.
What goes around comes around και το Αδίρις φροντίζει αυτό τον Συμπαντικό Νόμο να τον πραγματώνει πότε για Καλό και πότε για Κακό. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει με την χρήση του αλλά και με το ποιόν αυτού που το τιμάει.
Το Αδίρις δεν γνωρίζει Οίκτο σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και την Αγάπη ως προέκταση του Εγώ τους και φροντίζει πάντοτε ώστε να υπάρχει Ανταποδοτική Δικαιοσύνη. Άρα, το Αδίρις σε καταστεί αυτομάτως υπόλογο και υπεύθυνο για τις πράξεις σου αλλά και σε προφυλάσσει από τις κακόβουλες πράξεις των άλλων επιστρέφοντας τους αυτά που έσπειραν στο χωράφι της καρδιάς σου.
Το Αδίρις εκπληρώνει το μέγιστο της ισχύς του την Πανσέληνο και φροντίζει την διεκπεραίωση των όποιων εκκρεμοτήτων πριν την έναρξη της Νέας Σελήνης.
Να το αγαπάς, να το σέβεσαι και να το προσέχεις ως κόρη οφθαλμού διότι τούτο φέρει πάνω του το Ασυμβίβαστο της Εσωτερικής Αλήθειας σου.
Αν ποτέ το βγάλεις από το λαιμό σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να το ξαναβάλεις γι'αυτό πριν το φορέσεις σκέψου πριν απ'όλα αν είσαι έτοιμος να δεσμευτείς απέναντι του. Αν αμφιβάλλεις ή δεν νιώθεις έτοιμος, κανόνισε την τεσσαρακοστή μέρα κατόπιν των γενεθλίων σου, να βρεθείς δίπλα στην θάλασσα και βύθισε το στα μεσοπέλαγα αποκαλώντας το ως <<Μέγιστο Αστερία>>.
Η ενέργεια του θα επιστρέψει στο Άργυρο Άστρο και το μειδίαμα της θνησιμότητας σου δεν θα σε ξαναενοχλήσει.
Το Αδίρις δεν πρόκειται να σου ευχηθεί Χρόνια πολλά, ούτε να στα εξασφαλίσει.
Μπορεί όμως να σου χαρίσει Χρόνια Αληθινά.

Υπογραφή,
The Order of *11_11*"

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό!
Το περιεχόμενο της επιστολής μου ήταν τόσο οικείο αλλά και ταυτόχρονα τόσο ακαταλαβίστικο. Όσο για τον αποστολέα, παρ'όλο που ο επισκέπτης είπε πως τον ξέρω εγώ δεν είχα ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτή η υπογραφή. Τίναξα το κεφάλι αριστερά δεξιά λες και ήθελα να συνέλθω από το χαστούκι που μόλις εισέπραξα.
Γύρισα το βλέμμα μου προς το κουτί ώστε να δω το Αδίρις. Βρισκόταν στον πάτο του κουτιού τυλιγμένο με ύφασμα καθώς αδημονούσα να το πάρω στα χέρια μου και να καταλάβω με τι ακριβώς έμοιαζε. Ξετυλίγοντας το πανάλαφρο ύφασμα με αργές κινήσεις είδα ένα κρεμαστό για το λαιμό που θα έβαζα στοίχημα πως είναι η μικρογραφία ενός boomerang! Αν και έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από κάποιο κρυστάλλινο διάφανο ορυκτό, με το που το άγγιζες, αυτό έπαιρνε τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου και στο κέντρο του παρουσιαζόταν ξανά ο Ουροβόρος Όφις.
Δεν είχα συναντήσει ξανά κάτι τέτοιο.
Κοιτούσα αποσβολωμένος την μοναδική ομορφιά αυτού του αντικειμένου και χωρίς δεύτερη σκέψη το φόρεσα...

Έκτοτε δεν χρειάζεται να αναφέρω πως δεν το έχω βγάλει από το λαιμό μου.

Ζεν ΙΙ

Δύο Βουδιστές μοναχοί είχαν αφήσει το μοναστήρι τους και κατευθύνονταν προς το διπλανό χωριό.
Περπατούσαν μέσα στο δάσος για ώρες.
Βγαίνοντας από ένα ξέφωτο και φτάνοντας στις όχθες ενός ποταμού αντίκρισαν μια νεαρή όμορφη κοπέλα να στέκεται δίπλα στα ορμητικά νερά και να κλαίει.
Ο γηραιότερος από τους δύο, προχώρησε προς το μέρος της και σαν έφτασε πίσω της τη ρώτησε.
"Γιατί κλαις;"
Η κοπέλα στο άκουσμα της φωνής του γέρου πετάχτηκε σαν τρομαγμένο ζώο. Αντικρίζοντας τους δύο μοναχούς ηρέμησε. Σκούπισε τα δάκρυα της και μιας και θεώρησε πως δεν κινδυνεύει από τους δύο άντρες, αποκρίθηκε στην ερώτηση του ηλικιωμένου.
"Ξεκίνησα από το διπλανό χωριό να πάω σε ένα γάμο. Ετοιμαζόμουν τόσες μέρες για αυτό. Έραψα το πιο καλό μου φόρεμα και τώρα πρέπει να περάσω μέσα από το ποτάμι ώστε να φτάσω στην ώρα μου. Τα ρούχα μου θα καταστραφούν κι εγώ μάλλον μέχρι να φτάσω στο χωριό, σίγουρα θα έχω αρρωστήσει για τα καλά. Δεν περίμενα να συναντήσω δυο μοναχούς μέσα στην ερημιά. Αχ, μακάρι να μπορούσατε να με βοηθήσετε να περάσω απέναντι."
Ο νεαρός μοναχός, στο άκουσμα της παράκλησης της νεαρής κοπέλας, κοίταξε με τρόμο τον Δάσκαλο του. Οι οδηγίες του δόγματος ήταν σαφής. Οι μοναχοί απαγορεύονταν να αγγίζουν γυναίκες. Αυτή του η σκέψη, φρέναρε απότομα καθώς με έκπληξη άκουσε τον Δάσκαλο του να της λέει.
"Θα σε βοηθήσουμε εμείς"
Ο νεαρός μαθητής δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του μα πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τα λεγόμενα του Δασκάλου του, ο γέρος είχε πάρει στην αγκαλιά του την κοπέλα και προχωρούσε μέσα από τα ορμητικά νερά του ποταμού προς την απέναντι πλευρά. Έκπληκτος αλλά και τσαντισμένος με την πρωτοβουλία του Δασκάλου του, άρχισε να τρέχει κι αυτός από πίσω τους ώστε να περάσει το ποτάμι.
Μετά από λίγα λεπτά, είχαν φτάσει και οι τρεις απέναντι.
Ο γέρος χωρίς να χρονοτριβήσει, άφησε απαλά την κοπέλα στο έδαφος την χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Κάνοντας ένα νεύμα στον μαθητή του έδωσε να καταλάβει πως ήταν ώρα να πηγαίνουν.
Οι δυο μοναχοί αφού είχαν περπατήσει για αρκετή ώρα αμίλητοι μέσα στο δάσος ο νεαρός γύρισε προς το Δάσκαλο του και τον ρώτησε με συννεφιασμένο βλέμμα στο πρόσωπο.
"Μεγάλε Δάσκαλε, γιατί το έκανες αυτό;"
Ο Δάσκαλος τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να περπατά με αργό βήμα.
"Εννοώ, πως μπόρεσες να παραβείς τον κανόνα και να πάρεις εκείνη την κοπέλα στα χέρια σου αφού ξέρεις πως απαγορεύεται;"
Ο γέρο Σοφός τον κοίταξε με συμπάθεια και του αποκρίθηκε.
"Η διαφορά είναι πως εγώ την κοπέλα την άφησα πίσω στο ποτάμι.
Εσύ έπειτα από τόση ώρα συνεχίζεις να την κουβαλάς μέσα σου."

Δίχως Καβάτζα Καμιά

Όλα ξεπήδησαν και θα καταλήξουν στης γενέτειρας μου το κατόπι.
Στο στερητικό Μηδέν.

Άχρονο.
Άφθαρτο.
Άτοπο.
Άυλο.
Ατάραχο.
Άμεμπτο.
Αληθινό.
Αθάνατο.

Μήτε θετικό ή αρνητικό, λέγω.
Ουδέτερο, προσκυνώ.
Εγώ ειμί το στερητικό Άλφα & Ωμέγα αυτού του κόσμου.

Ως τέτοια ορίζεται η φύση της Ουσίας.
Και σαν κλείνει το μάτι στην παραφύσιν της Ανοησίας, ως τέτοιο καθορίζεται πάντοτε το Μάταιο .

Παραδέξου.
Άνοιξε τα μάτια καλά και χώρεσε την ωμή Πραγματικότητα που έφτιαξες για σένα και τα λοιπά γούρουνα τούτης της κακόγουστης φάρμας.
Δεύτερο δέρμα έχεις κάμει την φορεσιά ενός παχύδερμου Εγώ.
Επισφαλείς ανασφάλειες κυλούν στις φλέβες σου Ανθρωπάκο, κάνοντας πλέον τους χτύπους της καρδιάς σου να μην είναι και τόσο σίγουροι για την επόμενη στιγμή.

Με αγγίζεις και στάζεις ματαιότητα.
Μια αρρωστημένη εμμονή να αποδείξεις, επιδείξεις το πως πρέπει να ζω.
Μια γαμημένη ματαιότητα, ίδια με ύπουλο ιό, έχει μολύνει απ'άκρη σ'άκρη τα σωθικά του πλανήτη.
Χρεωμένη πλουτοκρατία βασιλεύει στο φαλιμέντο του κόσμου.
Ματαιοδοξία συναισθημάτων, ονείρων, προσδοκιών, κερδών, επιτευγμάτων και φιλοδοξιών έχουν αρρωστήσει τα ανθρώπινα μυαλά.
Παράτα με.
Άσε με στην φτώχεια μου λοιπόν.
Δεν σε θέλω.΄
Ξέγραψε με από τον χάρτη της κοινωνίας σου και άσε με να κλέβω ανάσες στο περιθώριο της γειτονιάς σου.
Δεν είμαστε καμωμένοι ο ένας για τον άλλον ανθρωπάκο.
Ούτε νομίζω πως ποτέ θα μπορέσεις να είσαι Ένας μες τους πολλούς.
Όπως φυσικά πιστεύω πως δεν μπορούν να τολμήσουν οι πολλοί να γίνουν Ένας για Όλους.

Κι όλα αυτά βαραίνουν τις πλάτες σου γιατί αντί να αφουγκραστείς τον Έτσι, καθόριζες της ζωής τα καμώματα "κάπως έτσι".

Έτσι, κανόνισες την κοινωνία σου.
Έτσι, αυτοπεριορίστηκες.
Έτσι, σκλαβώθηκες.
Έτσι, δεν προσπάθησες να ακούσεις την φωνή του Έτσι.

Έτσι κι αλλιώς, είσαι πια τελειωμένος.

Μήτε θετικό ή αρνητικό, λέγω.
Ουδέτερο, θαρρώ.

Δεν αξίζει(ς) τον κόπο.

Άλλωστε,
όλα ξεπήδησαν και θα καταλήξουν στης γενέτειρας μου το κατόπι.
Στο στερητικό Μηδέν.
Εγώ ειμί το στερητικό Άλφα & Ωμέγα αυτού του κόσμου.

Κι έχεις δίκιο Νικόλα,
Ουδέν άλλο πραγματεύεται την Αταραξία του θνητού Έτσι.




Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο.
Πέρασε, έκανε την Βόλτα του και φώτισε λίγο περισσότερο τούτο τον κόσμο.

Μονά - Ζυγά

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.

Γκρίζοι δρόμοι που τις νύχτες φαίνονται ακόμα πιο σκοτεινοί και μοναχικοί, περιμένουν καρτερικά να προϋπαντήσουν και τους τελευταίους πειρατές της ασφάλτου.
Λησμονημένες Λεωφόροι, βρίθουν από φώτα που αιωρούνται σαν φιλάσθενα φωτόδεντρα κατά μήκος της παραλιακής φωτίζοντας έτσι αχνά τις διαδρομές που αποκαλύπτει πότε ψιθυριστά και πότε με κραυγές η μουσική τις υγρές νύχτες του φθινοπώρου.
Νυσταγμένες Γειτονιές έχοντας παραδοθεί σ'έναν άνευ επιστροφής ύπνο του δικαίου, αναπνέουν με δυσκολία τον αέρα της ζωής καθώς άνθρωποι στοιβαγμένοι σε τσιμεντένιους περιστερώνες αγωνίζονται να επιβιώσουν από την λογική του κουτιού. Τέτοιες νυχτιές η συντριπτική πλειοψηφία των μικροαστών κοιμωμένων προσεύχεται ικετευτικά σε κάποια ληστρική βραδιά που ως ακριβοθώρητο λάφυρο θα τους παραδοθεί, μια νυχτερινή πτήση που θα είναι πλουμισμένη με τα πολύχρωμα φτερά της φαντασίας ώστε να επιτρέπει στους ανθρώπους όλων των ηλικιών να πετάξουν πάνω από την μιζέρια της πόλης χαρίζοντας τους έτσι πολύτιμες ανάσες ελευθερίας ενάντια στην αδιέξοδη αυτοικανοποίηση ενός φαύλου υπαρξιακού αυνανισμού.

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.

Μια καθημερινή σαν όλες τις άλλες καθημερινές μέρες.
Κρατώ ακόμη ασφαλής αποστάσεις από τ'αμάξια και τον λαό του Σαβ/κου.
Η ατμόσφαιρα μοσχοβολά διαφορετικά όταν απουσιάζουν οι ώρες αιχμής. Όταν η νύχτα ξεκουράζει τις ξέπνοες όψεις τεντωμένων ανθρώπων, τα γειωμένα και αυστηρά όρια του καθένα χαλαρώνουν με τα σύνορα του ατομικισμού να παραδίδονται αμαχητί με τον καθένα μας να αποθέτει προσωπικά τάματα βρέχοντας το λαρύγγι του με ποικίλα οίνο-πνεύματα. Τούτα με την σειρά τους, ζαλισμένα θα υποκλιθούν στην αναπόφευκτη αλλά και επερχόμενη συνειδητοποίησης μιας νηφάλιας πραγματικότητας που θα ξημερώσει ακόμη πιο σκληρή και ωμή από την χθεσινή της όψη.
Κι όλα αυτά, όταν η μουσική συνεχίζει απροκάλυπτα πότε να χαϊδεύει και πότε να γρατζουνά τα αυτιά της ανέραστης σελήνης με ένα βλέμμα που αρνείται ως τα τώρα να γονατίσει στα πόδια σκυφτών ανθρώπων.

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.
Η ώρα που κυκλοφορούν τα αταίριαστα ζυγά.

Earthlings

Πολλές φορές στη ζωή δεν μπορείς να πεις με ακρίβεια ή να εξηγήσεις με σαφήνεια αν ορισμένα πράγματα εκπορεύονται από σένα ή απλά αν καταλήγουν σε εσένα προερχόμενα από μια εξωγενή πηγή πραγμάτων. Δεν μπορείς επακριβώς να εκτιμήσεις αν πραγματικά κάτι επήλθε από καθαρή επιλογή σου ή απλά εμφανίστηκε στη ζωή σου σε ανύποπτο χρόνο μέσα από δυσανάλογα μεγέθη και απίθανες πιθανότητες.
Σαφώς και υπάρχουν φορές που μια ιδέα, ένα βιβλίο, μια ταινία, ακόμα και μια στιγμή "τρελής" έμπνευσης μοιάζει πως κατά κάποιο τρόπο πως μας "επέλεξε" για ορισμένους λόγους που τουλάχιστον στην αρχή φαντάζουν τουλάχιστον αδιευκρίνιστοι τόσο στα μάτια τα δικά μας αλλά και των τρίτων. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η επιλογή της ελεύθερης βούλησης μοιάζει να μην είναι και τόσο ακέραια αυτόβουλη καθώς προσπαθούμε να ονοματίσουμε ή ακόμα και να εξηγήσουμε ορισμένα συμβάντα στη ζωή μας με μάλλον απλουστευμένο και ρηχό τρόπο.
Λέξεις όπως "Τύχη", "Ατυχία", "Κωλοφαρδία", "Σύμπτωση" κ.ο.κ., γίνονται ψωμοτύρι στην αποκωδικοποίηση της καθημερινότητας μας και τις χρησιμοποιούμε κατά κόρον ενώ μια άλλη πλευρά του εαυτού μας προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει και να εξηγήσει με ορθολογιστικά μέσα ΤΙ ήταν αυτό που μας έσπρωξε να πράξουμε έτσι σε μια δεδομένη στιγμή και φυσικά ΤΙ είναι αυτό που πολλές φορές μας φοβίζει ώστε να το πετάμε σε μια γωνιά του μυαλού μας ονοματίζοντας το ως "Καθαρή Τύχη/Ατυχία".
Πράγμα περίεργο ομολογώ καθώς έτσι αυτομάτως μεταθέτουμε ολοκληρωτικά την όποια τύχη/ατυχία μας πάλι σε μια εξωτερική δύναμη αφού το μόνο σίγουρο μετά από αυτό είναι πως αντιλαμβανόμαστε την ζωή με έναν μοιρολατρικό τρόπο. Τα γεγονότα εναλλάσσονται με τέτοιο ρυθμό που πάντοτε μας πιάνουν απροετοίμαστους και εν γένη οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στεγανά ορθολογιστικά σύνορα με τα οποία έχουμε οριοθετήσει τους χάρτες της πραγματικότητας μας, νιώθουμε το λιγότερο ανίκανοι να τα εξηγήσουμε.
Οι περισσότεροι από μας που ίσως και να αποκαλούνται δεισιδαίμονες όλο αυτό το μεταθέτουν σε μια αποκαλούμενη Ανώτερη Δύναμη, Θεά Τύχη, Σύμπαν με Συνωμοτικό χαρακτήρα κ.ο.κ.
Προσωπικά πιστεύω πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τυχαίο ή ατυχές.
Πιστεύω τόσο στην δράση αλλά και στην αντίδραση.
Κάτι που συναντούμε στον δρόμο της καθημερινότητας μας είναι επειδή εμείς το ζητήσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα και εκείνο μας αποκαλύφθηκε επειδή το χρειαζόμασταν σαν κομματάκι ενός παζλ που σιγά σιγά το κάθε ένα με την μοναδική συμμετοχή του θα μας χαρίσει μια ολοκληρωτική εικόνα του Εαυτού μας αλλά και του Κόσμου σε συνάρτηση με την ανθρώπινη φύση μας φυσικά.
Άρα, η δράση/επίδραση κάποιων πραγμάτων δεν είναι άβουλη αλλά ούτε ολοκληρωτικά αυτόβουλη. Λειτουργεί σε αλληλοεπίδραση κάποιων πραγμάτων που σαφώς και αφορούν επιθυμίες, θέλω, αναζητήσεις, εξηγήσεις, νοήματα και αν μη τι άλλο πολλές φορές έχουν να κάνουν με κάτι βαθύτερο από αυτό που φέρουμε ως εικόνα για την αληθινή Φύση των Πραγμάτων.
Τώρα ένα μεγάλο θέμα, είναι το κατά πόσο και σε τι ποσοστό ο καθένας μπορεί να δημιουργεί την πραγματικότητα την οποία θέλει αλλά και με πιο τρόπο φυσικά. Φυσικά και αυτό έχει να κάνει πάνω απ'όλα με το τι εικόνα έχει κάποιος για το γίγνεσθαι της Φύσης προτού οι αισθήσεις και η κατανόηση του τον διαψεύσουν καθώς του φανερώνονται πράγματα που ίσως άλλοι άνθρωποι τα προσπερνούν σκεπτόμενοι καθαρά ορθολογιστικά και κυνικά για τους ίδιους αλλά και για τη Γη την ίδια.

Μπορεί ένας άνθρωπος να ενεργήσει ως θύτης και όχι σαν θύμα στην διαμόρφωση της πραγματικότητας του;
Μπορεί να αντιληφθεί χωρίς φόβο και πάθος αυτό που είναι πάνω από το εγωιστικό του γήινο προφίλ και να κάνει την ΣΥΝΔΕΣΗ ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που τον ενώνουν και όχι τον χωρίζουν;
Μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό Θεό που θα καθρεφτίζει μέσα από τις πράξεις του την Θετική πλευρά της ζωής, γκρεμίζοντας έτσι τους πλαστούς μικρόκοσμους που τον κρατούν μακριά από την Ουσία;
Μπορεί να ανταποκρίνεται ως μαθητευόμενος Μάγος απέναντι στον άκρατο μυστικισμό ο οποίος σαφώς και εκδηλώνεται μέσα από κάθε έμφαση και φορέα της ζωής;
Μπορεί να πει ΟΧΙ σε πράγματα που το σύνολο της κοινωνίας τα θεωρεί αυτονόητα και επιβαλλόμενα ως προς την πλήρη υποταγή και υπακοή νοήμων ανθρώπων;
Μπορεί να επιλέξει ως το σημείο που το προσωπικό του Θέλημα δεν θα έρχεται κατ'ανάγκην σε σύγκρουση με αξίες ή έννοιες που θεωρεί ξένες ως προς την ατομική του ευδαιμονία και αυτοπραγμάτωση;

Σαφώς και μπορεί ως έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα αναλύσει τον Τρόπο.
Διότι μπορεί να υπάρχει ένας προορισμός για τον καθένα μας αλλά σίγουρα δεν υπάρχει ένας τρόπος για να ταξιδέψει κανείς προς τα εκεί.
Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που τον εκφράζει αλλά και θα τον κάνει στην πορεία ΚΑΛΥΤΕΡΟ Άνθρωπο.
Αυτό είναι το μοναδικό ζητούμενο.

Κι αν σας έχει συμβεί να βρεθείτε πχ. σε βιβλιοπωλείο ώστε να αγοράσετε ένα βιβλίο μα στο τέλος αποχωρήσατε νιώθοντας πως το βιβλίο σας επέλεξε και όχι εσείς αυτό, μην σκιάζεστε.
Υπάρχουν και όντα που κρατούν πυξίδες δια την ορθή πορεία του Ανώτερου Εαυτού μας προς την Αφύπνιση.
Κι αν σας κάνει να νιώσετε άβολα η παρακάτω ταινία, είναι επειδή δεν μπορεί να φιμωθεί η κραυγή της Συνείδησης προς όλη αυτήν την αιματοβαμμένη παράνοια.

Αυτή την στιγμή δεν ζητώ να επιλέξετε το ένα ή το άλλο.
Αυτό μόνο εσείς μπορείτε να το πράξετε.

Σας ζητώ απλά να ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ.





Υ.Γ: Οι εικόνες είναι πολύ σκληρές και οδυνηρές.
Το ίδιο όμως είναι και η Αλήθεια.