15.9.07

Μονά - Ζυγά


Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.

Γκρίζοι δρόμοι που τις νύχτες φαίνονται ακόμα πιο σκοτεινοί και μοναχικοί, περιμένουν καρτερικά να προϋπαντήσουν και τους τελευταίους πειρατές της ασφάλτου.
Λησμονημένες Λεωφόροι, βρίθουν από φώτα που αιωρούνται σαν φιλάσθενα φωτόδεντρα κατά μήκος της παραλιακής φωτίζοντας έτσι αχνά τις διαδρομές που αποκαλύπτει πότε ψιθυριστά και πότε με κραυγές η μουσική τις υγρές νύχτες του φθινοπώρου.
Νυσταγμένες Γειτονιές έχοντας παραδοθεί σ'έναν άνευ επιστροφής ύπνο του δικαίου, αναπνέουν με δυσκολία τον αέρα της ζωής καθώς άνθρωποι στοιβαγμένοι σε τσιμεντένιους περιστερώνες αγωνίζονται να επιβιώσουν από την λογική του κουτιού. Τέτοιες νυχτιές η συντριπτική πλειοψηφία των μικροαστών κοιμωμένων προσεύχεται ικετευτικά σε κάποια ληστρική βραδιά που ως ακριβοθώρητο λάφυρο θα τους παραδοθεί, μια νυχτερινή πτήση που θα είναι πλουμισμένη με τα πολύχρωμα φτερά της φαντασίας ώστε να επιτρέπει στους ανθρώπους όλων των ηλικιών να πετάξουν πάνω από την μιζέρια της πόλης χαρίζοντας τους έτσι πολύτιμες ανάσες ελευθερίας ενάντια στην αδιέξοδη αυτοικανοποίηση ενός φαύλου υπαρξιακού αυνανισμού.

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.

Μια καθημερινή σαν όλες τις άλλες καθημερινές μέρες.
Κρατώ ακόμη ασφαλής αποστάσεις από τ'αμάξια και τον λαό του Σαβ/κου.
Η ατμόσφαιρα μοσχοβολά διαφορετικά όταν απουσιάζουν οι ώρες αιχμής. Όταν η νύχτα ξεκουράζει τις ξέπνοες όψεις τεντωμένων ανθρώπων, τα γειωμένα και αυστηρά όρια του καθένα χαλαρώνουν με τα σύνορα του ατομικισμού να παραδίδονται αμαχητί με τον καθένα μας να αποθέτει προσωπικά τάματα βρέχοντας το λαρύγγι του με ποικίλα οίνο-πνεύματα. Τούτα με την σειρά τους, ζαλισμένα θα υποκλιθούν στην αναπόφευκτη αλλά και επερχόμενη συνειδητοποίησης μιας νηφάλιας πραγματικότητας που θα ξημερώσει ακόμη πιο σκληρή και ωμή από την χθεσινή της όψη.
Κι όλα αυτά, όταν η μουσική συνεχίζει απροκάλυπτα πότε να χαϊδεύει και πότε να γρατζουνά τα αυτιά της ανέραστης σελήνης με ένα βλέμμα που αρνείται ως τα τώρα να γονατίσει στα πόδια σκυφτών ανθρώπων.

Τρεις τα ξημερώματα.
Η ώρα που κυκλοφορείς Μόνος ή Μονός.
Η ώρα που κυκλοφορούν τα αταίριαστα ζυγά.

6 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Ειναι η ωραια η πολη το βραδυ...

weirdo είπε...

Μελαγχολικό..
Όμορφο..

prasino liker είπε...

Αβατε καλησπερα
θα αναφερθω λιγο στο προφιλ σου, σχετικα με την ασχημη καμπια.
Σιγουρα θα ξερεις ,οτι η καμπια γινεται μια υπεροχη πεταλουδα με καταπληκτικα χρωματα ,μια πεταλουδα ,που θα απολαμβανει την ζωη της πετωντας απο λουλουδι σε λουλουδι .Μην τσαλωπατησεις την καμπια ,Κουβαλαει την ζωη μεσα της.
Οσο για το Μονος με τον τονο στο πρωτο ο και το μονος με τον τονο στο δευτερο ο ,γιατι οχι ,καποιες φορες πρεπει να συμβει και αυτο για
να ανακαλυψομε και καλυρερα ειναι την νυχτα ,τον εαυτο μας ,που εχομε συνηθισει να του αφιερωνομε μονο φως.
Καλο βραδυ

Ατθάνα είπε...

Δυνατό...

satya είπε...

Ξημερωωωωωωωνει κι εγωωω στους δρομους τριγυρνωωωωωωω.....

Μια καρδιαααα εχω μονο μια καρδιααααα
Που για σενα κλαίει καθε βραδιαααα..

Άβατον είπε...

@Prasino Liker,
Μέσα σε όλα τα άλλα αυτό ακριβώς υπονοεί ο παραλληλισμός της κάμπιας με τον πνευματικό θάνατο και την μεταμόρφωση σε μια όμορφη πεταλούδα. :)