Σαν ήρθε το πλήρωμα του Χρόνου
και αγκαλιάστηκαν τα δυο 7αρια,
επέλεξα να αποχωριστώ τον Ωκεανό του Αοράτου
και σαν μια ταπεινή σταγόνα που επιζητεί να βιώσει τον εαυτό της ενσαρκώθηκα φέροντας πάνω μου για σφραγίδα τον Νόμο του 9.
Έκτοτε, προσπαθώ να αποβάλλω το κουκούλι και την ασχήμια της κάμπιας.
Μια προσπάθεια μεταμόρφωσης τόσο επίπονη και οδυνηρή,
που πολλές φορές με ανάγκασε να σταματήσω.
Να ξαποστάσω.
Ήθελα όμως τόσο πολύ να ξαναγεννηθώ σε κάτι όμορφο και συνάμα άσπιλο
που θα έκανε την επαίσχυντη καταγωγή μου να μοιάζει με κακό όνειρο.
Διάλεξα όνομα , φύλο και πατρίδα
μα τίποτα από αυτά δεν με έκαναν να λησμονήσω
το Θείο Έργο και την ιερή υποχρέωση που έπρεπε να επιτελέσω.
Above All…
The Law of 4L
3 σχόλια:
Αυτό είναι διαπίστωση ή πίκρα;
@όλα θα πάνε καλά,
συνειδησιακή κατάσταση, μάλλον θα έλεγα εγώ ;)
Συμπασχω. Τουλαχιστον έχεις τη Δύναμη να μην επιλεγεις τη Βιτρίνα. Αυτο μας ενωνει. Τα κοινα παιδικα και λοιπα ειναι μικρα.
Δημοσίευση σχολίου