Just another one Circle

218 ημέρες από την ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου σαν κινηματογραφικό φίλμ. Ένα φίλμ που τα είχε όλα ή σχεδόν όλα. Ακόμη και αν υπήρξε κάποια παράλειψη από τα πολύχρωμα καρέ της ζωής, είμαι σίγουρος πως θα δώσει το παρόν την επόμενη φορά. Όποτε κι αν είναι αυτή. Αν πάνε όλα καλά ευελπιστώ να επιστρέψω σε 2 μέρες στην Αθήνα. Η άλλη μισή μου ζωή είναι εκεί και με περιμένει μιας και για 7 μήνες είχε πέσει σε εαρινή νάρκη. Δεν είναι η Αθήνα που μου έλειψε αλλά τα αγαπητά και οικεία πρόσωπα είναι αυτό που μου έχει λείψει αφάνταστα. Οι φίλοι που με ξέρουν καλά και με αντικρίζουν με σεβασμό και περρίσια αγάπη. Ο καλύτερος μου φίλος που πλέον είναι ψυχαδερφός μου. Αυτός που με κοιτά στα μάτια και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, που θα με ανταμώσει και θα είναι σαν να μην έχω φύγει ούτε μια μέρα, που θα με κεράσει τσιγάρο και θα καθόμαστε να κοιτάζουμε τα σινιάλα του καπνού να φτιάχνουν ανείπωτες ιστορίες στο ταβάνι το σπιτιού καθώς οι σιωπές θα μιλάνε για πάρτη μας. Έφτασαν οι μέρες που θα ξαμολυθώ για ώρες μέσα σε καταστήματα δίσκων, θα παρακολουθήσω θεατρικές παραστάσεις, θα δω όσες περισσότερες συναυλίες μπορώ, θα διαβάσω ήσυχα τα βιβλία μου και θα ετοιμάσω τις αποσκευές μου για ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδος. Ακόμα δεν ξέρω προς τα που, "...Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο έχεις ξεχάσει που ακριβώς θες να πας...", θέμα χρόνου είναι να αποφασίσω πάντως. Σκέφτομουν να πάω κάνα δίμηνο Αυστραλία-Ν.Ζηλανδία ή Κούβα μόνος μου. Θα δείξει...αυτό που προέχει είναι να ξεκουραστώ λίγο πρώτα και μετά θα δούμε. Δεν θέλω άλλο άγχος ή πρόγραμμα στην καθημερινότητα μου. Αυτό που προέχει είναι να φύγω από εδώ, να αλλάξω παραστάσεις και έπειτα θα επιλέξω με καθαρό μυαλό τις στάσεις που θα κάνει η καρδιά μου.

Ο κύκλος κλείνει και ανοίγει ένας άλλος καινούργιος.

Τετραγωνισμένα Φύλλα

Τετραγωνισμένα φύλλα, φύλλα πουλημένης έκφρασης
φιγουράρουν αποβλακωτικά, πίσω από πάγκους με χυμένα σκουπίδια
έγινε το ροκ στοίβες αποτσίγαρων, από πελάτες παμπ
που τραβολογιούνται από τα ίδια και τα ίδια
από χιλιοτυπωμένες φάτσες, λόγια και παραγγελιές για κανάλια φυγής
για κανάλια φυγής, μου χαχαχααχαχα!
για κανάλια φυγής...

Ταβέρνα, καφετέρια, παμπ, στρατόπεδο, σπίτι
κόλλησαν όλα στο μυαλό μου σαν χυμένοι καφέδες
ξεραμένοι στα ίδια και τα ίδια
λουστραρισμένα τραπεζάκια
έμποροι μεταπουλούν την ευχαρίστηση
με δόσεις άφιλτρων χειμάρρων κοροϊδίας
σε αντάλλαγμα χρυσάφι και πιοτό για παραλλαγή

Ο χοντρός με την κοιλιά με λιγουρεύεται
ασθμαίνοντας μια ανάγκη μου, κολλημένου κατοστάρικου
στην γυαλιστερή φαλάκρα του...στην γυαλιστερή φαλάκρα του χαχαχαχα...
στην γυαλιστερή φαλάκρα του χαχαχαχα...

Ένα τσιγαράκι ρε φίλε, ένα τσιγαράκι
να το κόψω, να κόψω τον πονοκέφαλο
που τσεκουρώνει ύπουλα το κανάλι των σπερμάτων
φαντάρια με μπλουζάκια, των πανδεοντολογικών μου νοήσεων
μηρυκάζουν χαμένες ανάσες μέσα σε στενά μπλου -τζιν
που ξεβάφουν αίμα και θειάφι...

Ξεράσματα ποτάσας, ζητούν κατοικία
ζάχαρες νίτρωσης μιλώντας για κόσμους γαλήνιους μπατσοφορεμένους
με περιπολικά σε περιπολίες, στα στέκια... στα στέκια, που αλήτες...
αλήτες αλλάζουν την πορεία στο αίμα τους... την πορεία στο αίμα τους

Να θυμηθείς ρε να παραβγούμε στο τρέξιμο
σε μια έρημη αμμουδιά να μην μας βλέπει κανένας...
με πεθαμένα κοχύλια
να ξεφυσήσουμε νικοτίνη και σιχαμάρα στα σπλάχνα τους
να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
να ουρλιάξουμε οοοοοο...

Νεκροκεφαλές μηχανάκια ψάχνουν σάρκα απ' την σάρκα μας
ξεράθηκαν τα χείλη μας μιλώντας για τα ίδια και τα ίδια

Και εσύ κοριτσάκι να μην έχεις καταλάβει τίποτα...
τίποτα να μην έχεις καταλάβει...
παρά να φεύγεις μακριά, ξεπουλώντας, αυνανίζοντας όλα τα βράδια που σου χάρισα
με το κορμί μου, με τα χείλη μου
σ' όλες τις κοινωνικές τις μασημένες σεμνότητες των ιριδικών σου καταπιέσεων

Να σε σεργιανίσω σ' όλους τους τάφους
που λυτρώθηκαν φτωχοί, αυτόχειρες
στρατιώτες εικοσάχρονοι με μελανιασμένες κατανοήσεις
φτωχοί, αυτόχειρες...
στρατιώτες εικοσάχρονοι με μελανιασμένες κατανοήσεις
φτωχοί, αυτόχειρες...
στρατιώτες εικοσάχρονοι με μελανιασμένες κατανοήσεις
Φτωχοί, αυτό... όχι...

Τετραγωνισμένα Φύλλα

Γιώργος Τσίγγος και Μαύροι Κύκλοι

Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ

RSS PRISONERS

Από το πρωΐ έχω διαβάσει τις απίστευτες μαλακίες! Και όχι τίποτα άλλο, τριανταρίζω και παραφυλάνε και εγκεφαλικά επεισόδια. Κοίταζα διάφορα blogs και ήμουν έτοιμος να τα χώσω επώνυμα σε ορισμένους εδώ μέσα αφού μόνο και μόνο για να ξεχωρίσουν είτε γράφουν ιστορίες για αγρίους με δόσεις φιλελευθερισμού που ουδέποτε εφάρμοσαν στην καθημερινότητα τους ή αρχίζουν να ευαγγελίζονται τον ποινικό κώδικα (τον ήξεραν και από χθες) λες και είναι η Βίβλος που την φυλάνε στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας τους για να τους φυλά από τις αναποδιές της ζωής. Καλά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με διάφορους άλλους που μόνο και μόνο από αντίδραση ονειρεύονται μακαρονάδες σε κινέζικο εστιατόριο. Περί ορέξεως ουδείς λόγος άλλωστε...αλλά μην μας τρελαίνεται ρε ατομάκια, αφού το πράγμα βγάζει μάτι! Τι να σου πει δηλαδή ο άμοιρος ο Αντώνης Τσιπρόπουλος που πήγαν να του βγάλουν και το μάτι αλλά και το όνομα;
Ορισμένοι πάλι, πάνε να γειώσουν την κατάσταση γιατί τους μυρίζει μπαρούτι και το παίζουν ουδετερότητα τηρώντας σιγή ιχθύος (για να μην πω κουτσομούρας). Όσο για αυτούς που "κάτι τους βρωμάει" (συνεχίζοντας με τον τσελεμεντέ του ψαρά) θα πρέπει να γνωρίζουν πως "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι".
Τώρα, αν ο κ. Τσιπρόπουλος μυρίστηκε Πρωταπριλιά και είπε να μας κάνει πλακίτσα, ουδέν ανησυχία, εφόσον γνωρίζεται πολύ καλά όλοι σας πως αργά ή γρήγορα όλα μαθαίνονται μέσα σε αυτό το συνάφι που λέγεται μπλο(γ)κόσφαιρα. Έπειτα, σε αυτές τις περιπτώσεις, όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά τι κάνουμε σε άτομα που είναι ψεύτες και διαταραγμένοι ψυχοσυνθετικά πουλώντας φύκια και μεταξωτές κορδέλες.
"DELETE from our cyber reality for ever"...So Simple!
Αν όχι, για δεύτερη φορά πάλι μαλάκες θα πιαστείτε και ας μην το παραδεχθείτε λόγω εγωϊσμού! Ως γνωστόν υπάρχει εδώ και 2500 χρόνια το πολύ διδακτικό ρητό το "Δις Εξαμαρτείν Ουκ Ανδρός Σοφού"...κάτι ήξεραν οι αρχαίοι γι'αυτό μην τους σνομπάρετε κάνοντας τους ξερόλες.
Άρα, το θέμα μας είναι αν ξέρουν οι σημερινοί Έλληνες τι τους γίνεται. Και αυτό που συμβαίνει, αν πάρουμε τα πράγματα έτσι όπως μας τα εκμυστηρεύτηκε ο RSS PRISONER BLOGME δείχνοντας καλή πίστη προς τον συνάνθρωπο, αποδεικνύει πως οι σημερινοί αρμόδιοι που προσλήφθηκαν ως "φύλακες ηλεκτρονικού εγκλήματος", δυστυχώς υποθέτω πως μάλλον θα πήραν την θεσούλα αυτή με κάνα κομματικό μέσο. Δεν εξηγείται αλλιώς να μην μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει την ηλεκτρονική πούτσα με την ηλεκτρονική βούρτσα! Καλύτερα να προσλάβουν εμένα τότε που αν και δεν παίζω στα δάχτυλα τα περί Διαδυκτίου αν μη τι άλλο όταν θα μου έδιναν κάποιοι δικηγόροι ορισμένα χαρτιά (άλλο κακό και αυτοί οι δικηγόροι εξ αρχαιότατων χρόνων), θα μπορούσα να διακρίνω π.χ. τι είναι το RSS και δεν θα μπούκαρα στο σπίτι του άλλου για λόγους ρούτινας να του βάλω χειροπέδες και να τον μπουζουριάσω στο κρατητήριο! Θα ασχολιόμουν με την παιδική και όχι με την δικαστική πορνογραφία και θα μπορούσα να κρίνω τι είναι θεμιτό και τι ανυπόστατο σαν κατηγορία. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως (παρα)μορφωμένοι άνθρωποι ενεργούν σαν κυνηγόσκυλα επείδη κάποιος τους λέει "Τζακ άρπα τον!".
Και από πότε παρακαλώ έγινε θέμα ρουτίνας για όλους εμάς ανά πάσα στιγμή να μπαίνει ο κάθε μαλακοκάβλης μέσα στο σπίτι μας απροειδοποίητα να μας φοράει χειροπέδες, να μας κατάσχει προσωπικά δεδομένα και να μας τρέχει στα κρατητήρια επειδή ένας "κύριος" αποφάσισε να ασκήσει το κατοχυρωμένο συνταγματικό του δικαίωμα που λέγεται "μήνυση για ψίλου πήδημα";
Μην χέσω τώρα!
Εδώ άλλα και άλλα πιο σοβαρά γίνονται στην καθημερινότητα μας και δεν κάνουμε μηνύσεις αυτό τον χάλασε; Ίσως τελικά, όπως είπε και ο FunEL, όλο αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να γίνει γνωστό το ονοματάκι του blogger και να αποδωθεί άλλου είδους Δικαιοσύνη. Ξέρετε τι εννοώ..."Δυνατά & Ελληνικά"...και μετά βλέπουμε, ξανακάνεις σατιρικά σχόλια; Ε;
Τώρα, αν μας πήρε όλους εμάς πραγματικά ο πόνος για τον συνάνθρωπο του BLOGME, καλό είναι από τα λόγια να πάμε και στις πράξεις και με μια συντονισμένη προσπάθεια να αφήσουμε κατά μέρους για λιγάκι e-salonia, e-kapela, e-monitor, e-mindblog και την e-magkia μας και να κάνουμε κάτι πιο χειροπιαστό. Κάλλιστα μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κύκλους bloggers του εξωτερικού και να τους ενημερώσουμε για τα κρατικά χάλια μας μιας και στο εξωτερικό δίνουν περισσότερη έκταση σε τέτοιου είδους περιστατικά. Επίσης πληροφορήθηκα πως γίνεται στην Αθήνα (μεγάλη μας τιμή κιόλας) το 1ο Παγκόσμιο Φόρουμ για την Διακυβέρνηση του Διαδυκτίου. Ας αφήσουμε τα ούζα και τις βολτίτσες λοιπόν για ένα απόγευμα και ας δώσουμε το παρόν ειρηνικά ώστε να αντιληφθούν και μερικά κανάλια τα χάλια μας.
Τουλάχιστον θα λέμε πως κάναμε ΚΑΤΙ...έστω μικρό.
Για μας είναι ούτως ή άλλως.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ

"ΣΣσσστττττ...
μην μιλάτε, μην σκέφτεστε, μην γράφετε.
Οτιδήποτε πείτε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας".

Ναι, σας γράφω από την Ελλάδα, το κράτος που κάποτε κυοφόρησε τον θεσμό της Δημοκρατίας και τον διέδωσε στα πέρατα της γης.
Τελικά, όλα πάνε κατ'ευχήν...όπως ακριβώς τα είχαμε σκεφτεί και τα διδάξαμε στους γείτονες μας.
Η ανθρωπότητα ξεπέρασε εκείνες τις ζοφερές μέρες όπου οι άνθρωποι πληρώναν τα συγχωροχάρτια τους για μια θέση στον Παράδεισο.
Ευτυχώς, έπαυσε και το ανελέητο κυνήγι μαγισσών και οι άνθρωποι πλέον μπορούν να εκφράσουν την διαφορετικότητα τους και τον διαφορετικό τρόπο σκέψης τους χωρίς να ανησυχούν για την Πυρά της Ιεράς Εξέτασης.
Ανελιχθήκαμε πνευματικό επίπεδο και πλέον δεν καίμε βιβλία στις πλατείες για να τιμωρήσουμε τους ανθρώπους που στοχάζονται και κριτικάρουν τα τεκταινόμενα. Σταμάτησαν οι τραμπουκισμοί σε πλάσματα που απλά είχαν διαφορετική άποψη από την επιβαλλόμενη του Συστήματος.

Δεν τους ελέγχουμε.


Δεν τους φιμώνουμε.


Δεν τους φυλακίζουμε.


Δεν τους δολοφονούμε.


"ΣΣσσστττττ...
μην μιλάτε, μην σκέφτεστε, μην γράφετε.
Οτιδήποτε πείτε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας".

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ BLOGME

Και μην χειρότερα να λέμε στο Ελλαδιστάν. Γιατί αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα αγαπητοί.
Σήμερα έλαβα ένα mail το οποίο αναφέρεται σε μήνυση δημοσίου προσώπου προς το http://www.blogme.gr/ για blog το οποίο ήταν καταχωρημένο στον κατάλογο του(?!). Ωστόσο, αν και δεν γνωρίζουμε επακριβώς το περιεχόμενο του εν λόγω blog, παρόλα αυτά δεν δικαιολογείται η δικαστική κίνηση που έγινε διότι πολύ απλά καταφέρθηκαν δικαστικά όχι προς τον blogger που φέρεται να είχε υβριστικό & άσεμνο σατυρικό περιεχόμενο (σιγά τα αυγά δηλαδή) στο προσωπικό του Ιστιολόγιο αλλά αντιθέτως η μήνυση έγινε στο blogme το οποίο απλά αποτελεί μια διαδυκτιακή προσπάθειας συλλογής πληροφοριών, με σκοπό την ταξινόμηση των Ελληνικών blogs, και την εύκολη εύρεση καθώς και ανάγνωση τους από τους ενδιαφερόμενους. Το blogme προσφέρει δωρεάν στα Ελληνικά blogs, υπηρεσίες directory & RSS (για την οποία και μηνύθηκε?!).
Περισσότερα από τα χάλια μας ΕΔΩ. Τώρα τελευταία η όλη φάση με τις μηνύσεις πέραν του ότι έχει καταντήσει ξεφτιλισμένα τραγελαφική σε όλη την επικράτεια της μπλογκόσφαιρας είναι και μια απέλπιδα προσπάθεια εντυπωσιασμού ορισμένων για την προσωπική τους προβολή.
Γρηγορείτε λοιπόν συνμπλόγκερς και προπάντων μην μασάτε από γελοία υποκείμενα.

No Sponsors Movement

Παλαιότερα είχα γράψει ένα post με τίτλο YOU ARE STAR! το οποίο είχε καταπιαστεί με την κατάσταση στον καλλιτεχνικό χώρο και φυσικά με την υποτιθέμενη ελευθερία του εκάστοτε καλλιτέχνη που προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω το δημιούργημα του ακέραιο και άθικτο από εξωτερικές παρεμβάσεις από τρίτους που στην τελική η μόνη τους σχέση με το αντικείμενο της Τέχνης είναι καθαρά οικονομικής φύσεως.
Παρακάτω παραθέτω μια πρόσφατη "συνέντευξη" των Active Member που φυσικά είναι σε Πρώτο Πρόσωπο. Αφού διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο, θα διαπιστώσετε πως τέτοιες απόψεις και κινήσεις σπάνια συναντούμε σήμερα στις μέρες μας εφόσον όσο περνούν τα χρόνια, η βιομηχανία Άρτου & Θεάματος έχει γίνει κάτι παραπάνω από τυρρανική για τους καλλιτέχνες αλλά και για το αγοραστικό κοινό.
Επίσης, μια πολύ καλή πρωτοβουλία των Active Member είναι το No Sponsors Movement το οποίο εξηγεί την φιλοσοφία του γκρουπ που αφορά την άρνηση σπόνσορων και των διαφόρων "παρατρέχαμενων" που νοιάζονται για την προκοπή του καλλιτέχνη.
Καιρός είναι λοιπόν να ακολουθήσουν και άλλοι άνθρωποι-καλλιτέχνες το παράδειγμα των Active Member και μόνο χαμένοι δεν θα βγουν τόσο δημιουργικά αλλά και εκφραστικά.

Bubble World

Κάθομαι στο χείλος ενός γκρεμού και απολαμβάνω την θέα.
Τα πόδια μου κρέμονται στο κενό και φαντάζομαι πως αν κάποιος κοιτούσε προς τα πάνω και με έβλεπε να κουνώ τα πόδια μου στο μετέωρο βλέμμα του κενού πως σίγουρα θα σκεφτόταν πως μοιάζω με παλαβή μαριοννέτα που θέλει να αυτοκτονήσει.
Δεν είναι αυτό όμως...απλά απολαμβάνω την πανέμορφη θέα που μου χαρίζει τόσο απλόχερα η μητέρα Φύση.
Κοιτάζω την θάλασσα που απλώνεται ως τις άκρες του πατέρα ουρανού και θαρρώ πως πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες αυτοί οι δύο εκατομμύρια φεγγάρια τώρα αναζητούν ο ένας την αγκαλιά του άλλου.
Κλείνω τα μάτια και κάνω μια τεράστια τσιχλόφουσκα. Τόσο μεγάλη που περιμένω να γίνει μπαλόνι και να με σηκώσει στον αέρα. Να με πάει όπου θέλει ο άνεμος και όταν θα έχω κάνει τον γύρο της γης θα συννενοηθώ με κάποιο πουλί να δώσει τέλος στην βόλτα μου με το ράμφος του ώστε να προσγειωθώ ομαλά στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησα.

Ανοίγω τα μάτια.
Τίποτα.

Σκέφτομαι να κάνω μια ακόμα μεγαλύτερη τσιχλόφουσκα που ίσως μπορέσει να με σηκώσει.
Τίποτα πάλι.
Έχει αρχίσει να μου την δίνει αυτό με τις φούσκες. Η ανθρωπότητα έχει φτιάξει αεροπλάνα και εγώ πολέμαω να πετάξω με τις τσιχλόφουσκες-αερόστατα. Φτύνω την τσίχλα και την παρακολουθώ να χάνεται καθώς την υποδέχεται αχόρταγα το κενό.
Κι εδώ που κάθομαι ψηλά είναι, σκέφτομαι. Τι να το κάνω το πιο ψηλά;
Ανάβω τσιγάρο.
Εκπνέω τον καπνό και τον παρακολουθώ να αιωρείται για λίγο μπρος μου πριν πετάξει οριστικά μακριά μου σαν στοιχειακό του αέρα μεταφέροντας το μήνυμα μου στους ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του ωκεανού.

"Όλα είναι μια τεράστια Φούσκα. Οι περισσότεροι ζούνε με δανεικό αέρα μέσα σε αυτές ενώ κάποιοι άλλοι παλεύουν να σπάσουν τα δεσμά τους και να περπατήσουν ελεύθεροι στη γη με το δικό τους οξυγόνο".


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην Margo.

FIELDS OF THE NEPHILIM - Tribute

Λοιπόν, σήμερα θα αναφερθώ σε ένα από τα δύο βασικότερα "κολλήματα" μου που αφορούν την μουσική και το αναφέρω ως "κόλλημα" διότι όσα χρόνια και να πέρασαν (θαρρώ πως είναι πάνω από 10) από τότε που πρωτοάκουσα τα συγκεκριμένα γκρουπ ακόμα στην συνείδηση μου παραμένουν ως κάτι το ιδιαίτερα ιδιαίτερο. Το ένα είναι οι Dead can Dance και το άλλο είναι οι Fields of the Nephilim. Για τους DCD θα γράψω στο προσεχές μέλλον. Σήμερα θα αναφερθώ εκτενέστερα στους Fields of the Nephilim καθώς η περίπτωση τους ήταν και παραμένει για μένα κάτι το οποίο έχει περισσότερο να κάνει με ένα μοναδικό πάντρεμα Εσωτερισμού και μουσικής.

Οι F.O.T.N. είναι μια μπάντα που προσωπικά θεωρώ πως κατάφερε στον μέγιστο βαθμό να αποδώσει με τον δικό της μαγευτικό τρόπο ένα πιστό ορισμό για το τι είναι Gothic Rock σαν θεματολογία, ατμόσφαιρα και φυσικά ηχοχρώματα. Βέβαια πριν από αυτούς πρωτεργάτες της Gothic σκηνής υπήρξαν οι επίσης μεγαλειώδης Sisters of Mercy. Κατόπιν, όμως οι F.O.T.N. έχοντας στις τάξεις τους τον χαρισματικό, μυστηριώδη, αλλόκοτο και frontman της μπάντας Carl Mc Coy κατάφεραν όχι μόνο να ξεχωρίσουν από την αρχή αλλά και να αγγίξουν τις κορυφές της Gothic σκηνής σε τέτοιο βαθμό που μέχρι και σήμερα διατηρούν ένα πολύ σκληρό πυρήνα οπαδών σε όλο τον κόσμο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Οι F.O.T.N. δημιουργήθηκαν το 1984 στη πόλη Stevenage που ανήκει στην κομητεία του Hertfordshire της Βρετανίας. Το αρχικό line-up αποτελείτο από τους Carl Mc Coy (vocals), Gary Wisker (saxophone?!), Tony Pettitt (bass), Paul Wright (guitar), Nod Wright (drums). Η αρχή έγινε με το debut EP Burning the Fields ('85), κατόπιν ο Wisker αποχώρησε και τη θέση του πήρε ο Peter Yates σαν δεύτερος guitarist.

Το όνομα της μπάντας αναφέρεται στην Βιβλική φυλή των εκπεσόντων αγγέλων Νεφιλίμ για τους οποίους ένα χωρίο της Γένεσσης λέει πως τα Νεφιλίμ ήταν άγγελοι οι οποίοι κατέβηκαν στην Γη και συνουσιάστηκαν με θνητές γυναίκες και γεννήθηκαν ανθρωποειδή γίγαντες (βλ. Τιτάνες). Επίσης, το Βιβλίο του Ενώχ αφηγείται την ιστορία 200 περίπου επαναστατών αγγέλων που αποφάσισαν να παραβούν τους ουράνιους νόμους και να κατέβουν στη γή και να μάθουν στους ανθρώπους την Τέχνη της Μαγείας και να τους δώσουν την μυστική Γνώση. Μετά την κάθοδο τους στη γη οι φύλακες βυθίζονται σε γήινες απολαύσεις με επιλέγμενες συζύγους και δεν μπορούν κατόπιν να επιστρέψουν πίσω. Από εκεί θα γεννηθούν οι Γιγάντιοι Νεφιλίμ. Επειδή δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως σχετικές πληροφορίες για τα Νεφιλίμ μπορείτε να βρείτε στην Βίβλο, στην φιλοσοφία των Σουμέριων, στο Βιβλίο του Ενώχ καθώς και στη σειρά των βιβλίων του Zecharia Sitcin.
Σαφώς και από όλα τα παραπάνω ο Mc Coy ήταν επιρρεασμένος όταν έχτιζε την περσόνα των F.O.T.N. αλλά σε γενικότερα πλαίσια οι στίχοι και η φιλοσοφία του έχουν σαν γνώμονα προσωπικές του αποκαλύψεις και βιώματα στα εσωτερικά πεδία. Γι'αυτό και δια μέσου της δισκογραφικής δουλειάς του θα δείτε το πως συνυπάρχουν και δένουν αρμονικά οι Σουμέριοι, η Μαγεία του Χάους, ο Aleister Crowley, η μυθολογία του Κθούλου και διάφορες Ινδιάνικες Σαμανιστικές τελετές.


Εξαρχής η φιγούρα του Mc Coy και οι μουσική των F.O.T.N. δημιούργησαν παραλλήρημα στο Βρετανικό Gothic κοινό. Τα μέλη του γκρουπ ανέβαιναν στη σκηνή ντυμένα με στυλ outlawed cowboys και εν μέσω καπνών εμφανίζονταν σαν Νεφιλίμ απο τα μαγνητικά πεδία. Ο Mc Coy τις περισσότερες φορές φορούσε γυαλιά θέλωντας να προστατέψει τα μάτια του από τα φώτα καθώς πρέπει να σημειώσουμε πως εκ γεννετής οι κόρες των ματιών του δεν είχαν χρώμα γι'αυτό και σε πολλά videoclips θα τον δείτε πότε με πράσινα, καστανά ή γαλάζια μάτια! Ένας ομολογουμένα πολύ όμορφος άντρας με κοτσιδάκια ίδια σε στυλ με τις κέλτικες clan που οι περισσότεροι μετά από πολλά χρόνια είχα την ευκαιρία να δούμε στην ταινία "Braveheart" είχε κάνει τον γυναικείο πληθυσμό να τον λατρεύει αλλά όχι απαραίτητα να τον καταννοεί κιόλας.

Καθώς οι Fields of the Nephilim, συνέχιζαν να εκπλήσσουν κριτικούς και κοινό με τις διαφορετικές δουλειές σε ατμόσφαιρα και ύφος, ο Carl Mc Coy ένιωθε όλο και πιο άβολα με την όλη κατάσταση που έδειχνε να έχει βγει εκτός ελέγχου εφόσον το τελευταίο πράγμα που ήθελε ο ίδιος ήταν να του συμπεριφέρονται σαν ανδρείκελο ενός Rock Star. Ένα υστερικό γυναικείο κοινό συγκεντρώνοταν έξω από το καμαρίνι του μετά από συναυλίες και το μόνο που του έλεγε ήταν το πόσο όμορφος ήταν ή το πόσο τους άρεσαν τα περίεργα ρούχα του. Το νόημα έδειχνε να έχει χαθεί. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει...

Το 1989 βγήκε το single "Psychonaut", το οποίο όχι μόνο έφτασε το #2 στα UK Indie Charts αλλά ήταν και το αποκορύφωμα για τα τότε δεδομένα εφόσον στο μεν videoclip ο Mc Coy μαζί με όλα τα μέλη του γκρουπ παρουσιάζει τον εαυτό του σαν Σαμάνο και πραγματοποιεί στην πραγματικότητα την ινδιάνικη Τελετή του Ήλιου θυσιάζοντας το σάρκινο κορμί του για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας (ωστόσο, κάποιοι είπαν το αντίθετο δηλ. ότι το έκανε αντίρροπα θέλοντας έτσι να ειρωνευτεί την κατάσταση της ανθρώποτητας σε αντίθεση με αυτό που πρεσβεύει η Χριστιανική Αγάπη)! Φήμες λένε πως επειδή κατά κάποιο τρόπο του είχε απαγορευτεί να πραγματοποιήσει αυτή του την ιδέα μην μπορώντας να βρεί στούντιο για να γυρίσει το κλιπ πως στο τέλος ο Peter Gabriel του παραχώρησε το δικό του μιας και γνωρίζονταν χρόνια πριν αλλά και επειδή ο Gabriel ήταν και αυτός πολύ μπασμένος στον Αποκρυφισμό. Επίσης, πολύ θεωρούν πως και οι στίχοι του τραγουδιού είχαν προφητικό χαρακτήρα καθώς μιλούσε για όλους και για όλα με αποκρυφιστικό τρόπο μιας και στο τέλος έκλεινε με ένα εδάφιο από το Νεκρονομικόν.

Το 1990 και ενώ είχε βγεί το κορυφαίο (κατά πολλούς) άλμπουμ των F.O.T.N. με τίτλο "Elizium" κάνοντας τον κόσμο να παραμιλά, ο Mc Coy αποφασίζει να διαλύσει το γκρουπ ενώ είχαν προηγηθεί και συναυλίες τους όπου ο Mc Coy, τραγουδούσε με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό δείχνωντας τους έτσι πως εφόσον δεν καταννοούν το έργο του δεν ήθελε να τους δίνει καν σημασία! Η απόφαση του leader frontman είχε ήδη παρθεί εδώ και καιρό και δεν γινόταν να αλλάξει. Πλήρωσε τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ τα δικαιώματα του ονόματος της μπάντας και αποχώρησε.


Κατόπιν, χρειάστηκαν 6 ολόκληρα χρόνια για να δούμε κάποια δουλειά του αλλά το 1996 μας αποζημείωσε και με το παραπάνω εφόσον κυκλοφόρησε δίσκο σαν Nefilim με τον τίτλο "Zoon". Ένας δίσκος που ήταν μεγάλη έκπληξη για τους απανταχού φαν των Nephilim εφόσον η ακουστική του είχε speed-metal κατευθύνσεις κάνοντας παραδοσιακά γκρουπ του χώρου όπως οι Sepultura να υποκλιθούν. Κάποιοι κριτικοί επειδή δεν μπορούσαν να αποδώσουν κάποιο σαφή ορισμό για το τι είναι αυτό ακριβώς που παίζει, τοποθέτησαν τον δίσκο στην κατηγορία Nightmare Metal, εκ της οποίας μοναδικός αντιπρόσωπος ήταν μόνο ο Carl Mc Coy! Στο μεν εξώφυλλο, ο ίδιος ο Mc Coy ποζάρει με ιερατικά ρούχα κάνοντας το σήμα της Ιερής Σιωπής που με τον ίδιο τρόπο απεικονιζόταν στην αρχαία Αίγυπτο από τον Θεό Harpocrates. Το στήσιμο της φωτογράφησης φυσικά και ήταν κλεμμένο από τον Aleister Crowley (του οποίου είναι και μεγάλος θαυμαστής ο Mc Coy).


Αφού έκανε πάλι αυτό που ήθελε σε δημιουργικό επίπεδο και μετά από πολλά προβλήματα με εταιρίες που του έκαναν πόλεμο για να πάρουν όσα περισσότερα λεφτά μπορούσαν από τα διάφορα ακυκλοφόρητα κομμάτια του που είχαν στο αρχείο τους μα προπάντων χωρίς ο ίδιος να βιάζεται (εφόσον είχε καταπιαστεί με διάφορα άλλα projects και φυσικά με την εταιρία artwork που έχει φτιάξει ο ίδιος την "Sheer Faith") εν έτη 2005 βγήκε στην αγορά η τελευταία του δισκογραφική δουλειά το "Mourning Sun". Ένας δίσκος που συνδιάζει την λυρικότητα των Fields of the Nephilim αλλά και την δύναμη των Nefilim. Σε αυτόν τον δίσκο, ο Mc Coy μέσα από μια ενδοσκοπική ματιά πραγματεύται μέσα από την προσωπική του συμβολική γλώσσα τις εξελίξεις όχι μόνο σε κοινωνικό επίπεδο μα πάνω απ'όλα σε Κοσμικό προλέγωντας με καλλύμενο τρόπο τις δοκιμασίες που καλείται η ανθρωπότητα να υπερβεί για ένα καλύτερο πνευματικό Αύριο.


Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τον άνθρωπο και μουσικό frontman των F.O.T.N. καθώς υπάρχουν πολλά περιστατικά αλλά και γεγονότα που τον σκιαγραφούν παρ'όλα αυτά ο ίδιος ποτέ δεν ήθελε να δίνει συνεντεύξεις αλλά και ούτε να μιλά για την προσωπική του ζωή. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα σκληροπυρηνικό αποκρυφιστικό τάγμα που λέγεται "The Order of the 24th Moment". Κανείς δεν γνωρίζει κάτι πέραν αυτού αφού το τυλίγει πλήρη μυστικότητα. Μάλιστα στο προσωπικό site του Mc Coy, υπάρχει το εξής announcement: "Όποιος ενδιαφέρεται για το 24th Moment μην επικοινωνήσει μαζί μας αν θέλουμε ξέρουμε που θα τον βρούμε εμείς".





Discography

Albums

May 1987 "Dawnrazor"
Sep 1988 "The Nephilim"
Sep 1990 "Elizium"
Apr 1991 "Earth Inferno" (live)
Nov 2005 "Mourning Sun"

Singles

Oct 1986 "Power"
Apr 1987 "Preacher Man"
Jul 1987 "Burning The Fields (EP)"
Oct 1987 "Blue Water"
Jun 1988 "Moonchild"
May 1989 "Psychonaut"
Jul 1990 "For Her Light"
Nov 1990 "Sumerland (Dreamed)"
Sep 2002 "From The Fire"


Other releases

* Returning To Gehenna, Oct 1987 (compilation)
* Laura, 1991 (compilation)
* BBC Radio 1 - Live in Concert, 1992
* Revelations, 1993 (compilation)
* Zoon, 1996
* From Gehenna To Here, 2001 (compilation)
* One More Nightmare (Trees Come Down A.D.), 2000
* One More Nightmare, 2002
* Fallen, 2002 (unofficial demos)
* Genesis and Revelations , 2006 (unofficial release & DVD)


Videos

* Forever Remain, 1988 (live)
* Morphic Fields, 1989
* Visionary Heads, 1991 (live)
* Revelations, 1993
* Revelations/Forever Remain/Visionary heads, 2002 Compilation DVD

Προς Απάντηση...

Γιατί είμαστε όλοι μαζεμένοι εδώ;

Γιατί αρεσκόμαστε στο να γλύφει ο ένας τις ανοιχτές πληγές του άλλου;

Γιατί απλόχερα ο ένας αγιάζει τα γένια του άλλου από δω μέσα όταν στις πραγματικότητες μας πολύ δύσκολα λέμε καλή κουβέντα για τον διπλανό μας;

Γιατί αυταπατόμαστε νομίζωντας πως καταλαβαινόμαστε καλύτερα μεταξύ μας σε σχέση με τον έξω κόσμο;

Γιατί εντός κυβερνοχώρου φοράμε διαφορετική μάσκα από αυτήν που προβάρουμε στην καθημερινότητα μας και πια από τις τόσες μάσκες που εκάστοτε αλλάζουμε είναι τελικά η πιο ειλικρινά ανταποκρίσιμη στον αληθινό εαυτό μας;

Γιατί πολλές φορές ότι εξομολογούμαστε εδώ δεν το κάνουμε και με τους εκτός "δικτύου";

Γιατί αρνούμαστε την επικοινωνία και την αλληλοκαταννόηση στα εγκόσμια και την αποζητούμε εδώ;

Γιατί προτιμούμε να γράφουμε το "Σ'αγαπώ" από το να το ακούμε;

Γιατί προτιμούμε να γράφουμε το "Σ'αγαπώ" από το να το λέμε;

Γιατί δεν βάζουμε φωτιά στα διαδικτυακά σπιτάκια μας ώστε να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες των προσωπικών μας ψευδαισθήσεων;

Τα Απομεινάρια μιας Μέρας

Είναι κάτι μέρες που σου πέρνουνε το μυαλό. Τα γεγονότα τρέχουν με τόσο φρενήρη ταχύτητα που το μυαλό αδυνατεί να παρακολουθήσει τα όσα συμβαίνουν. Διάφορα συμβάντα, τα οποία φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, ακολουθούν το ένα μετά το άλλο τόσο αναπάντεχα που όσο έτοιμος και να νιώθεις στο τέλος καταλήγεις απλός θεατής. Κατόπιν, προσπαθείς εις μάτην όλα να τα βάλεις σε μια σειρά ώστε να καταλάβεις το βαθύτερο νόημα του "μηνύματος" το οποίο κυοφορούσαν τα πεπραγμένα.
Ηρεμείς,χαλαρώνεις, αφήνεσαι στη στιγμή μα δεν μπορείς να καταλάβεις το "γιατί". Κι αυτό συμβαίνει επειδή εν τέλη καταννοείς πως είσαι πολύ μικρός για να αντιληφθείς την ολότητα και την ακολουθία όλων όσων συμβαίνουν δεμένα αναμεταξύ τους σαν κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας.
Αν και παρόν, άρα είσαι κατά κάποιο τρόπο εμπλεκόμενος σε ποικίλες καταστάσεις, αφομοιώνεις ότι τελικά δεν είναι απαραίτητο να σε αφορούν προσωπικά όσα λαμβάνουν χώρα μπρος στα μάτια σου.
Τελικά έχει τόσο περίπλοκο τρόπο το Σύμπαν για να δίνει μαθήματα και μηνύματα στους ανθρώπους που όσο και να προσπαθείς να γνωρίσεις τι ακριβώς κρύβεται πίσω από το κάθε τι, αποδεικνύεται με αδιάσειστο τρόπο το πόσο μικροί είμαστε για να χωρέσουμε μέσα μας όλο αυτό το μεγαλείο της εκπληκτικής πλοκής και εκδήλωσης ορισμένων συμβάντων.

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ

"ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΘΝΗΤΟΙ ΘΕΟΙ,
ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ

Αν έχεις πρόσωπο -όπως λενε -σου κρατάνε ρεζερβέ
μια καρέκλα και σερβίτσιο σε γωνία πιο πριβέ.
Αν έχεις εκλεγεί με ψήφο κι από το λαό μας,
τρως άμα θέλεις και απ' το πιάτο το δικό μας.
Αν είσαι καναλάρχης και μεγάλος εκδότης,
θα φας καλά, γιατί χαίρεις εκτιμήσεως πρώτης.
Αν είσαι καλλιτέχνης με το κόμμα χορηγό,
τότε σε βάζουν να καθίσεις και πλάι στον αρχηγό.
Αν είσαι του θεού, όχι όμως ξένου, αλλά αυτουνού,
τότε σε βάζουνε με πλάτη στο φόντο του ουρανού.
Αν πάλι είσαι πολέμαρχος με πλάκα τα γαλόνια,
βαράνε προσοχές δίπλα σου όλα τα γκαρσόνια.
Καλά, δε λέμε, βιομήχανος αν είσαι,
έχεις το ελεύθερο, όπου θες, κλάσε και φτύσε·
ακόμα και στα μούτρα τους απάνω, θα χαρούνε,
οι ανίσχυροι παρέα φτάνει μόνο να σας δούνε.
Αν είσαι επενδυτής μικρός που 'ναι και της μόδας,
το ποτήρι της σαμπάνιας σου αλλάζουνε με σόδας.
Αν όμως είσαι απλά θνητός και μεροκαματιάρης,
στο τέλος ψάχνεις ό,τι απέμεινε να πάρεις.

Τα πηρούνια ανάψανε των αρχοντάδων
και το τραπέζι της ζωής καλοστημένο.
Τους βλογάν τα θυμιατά των δεσποτάδων,
καθώς τρώνε αντίδωρο αποστειρωμένο.
Θέλουν μυαλά και ψυχές καλοψημένα,
μαλώνουν ποιοι θα παραγγείλουνε πρώτοι.
Ήδη χωνέψαν όσα αφήσαν χρεωμένα
και τώρα βουρ για το μεγάλο φαγοπότι.

Αν είσαι επίσημος φορέας των επόμενων αγώνων,
μένει καβάτζα μέχρι και των τρισεγγόνων.
Φτάνει να 'σαι εργολάβος του μετρό και κάποιων έργων,
για να πιεις το αίμα, άμα θες, και των ανέργων.
Αν είσαι της νύχτας και 'χεις αυθαίρετη πίστα,
θα περιμένεις λίγο να σε τσεκάρουνε στη λίστα.
Αν σ' έχουν σε συρτάρι με μητρώο λερωμένο,
μάλλον θα φας το φαΐ σου παγωμένο.
Αν είσαι κομματόσκυλο ψηλά σε ιεραρχία,
σε κάθε σου μπουκιά κοίτα να κάνεις ησυχία.
Αν είσαι της πένας της φιλοκυβερνητικής,
δίπλα στου σκύλου το μπολ το φαΐ σου θα το βρεις.
Αν είσαι σύμμαχος πανίσχυρος εκ δύσης,
τους έχεις όρθιους, μπορείς και να τους γδύσεις.
Όρεξη, λοιπόν, καλή σ' όσους καθήσαν πρώτοι
εδώ στο πιο μεγάλο των αιώνων φαγοπότι.

Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Sadahzinia

Η Επόμενη Μέρα

Από Δευτέρα να σας δω λοιπόν νομοταγή ανθρωπάκια.
Το χρέος σας το κάνατε αλλά μετά από αυτό νιώθετε περισσότερο χρεωμένοι απέναντι στον εαυτό σας.
Έτσι δεν είναι;
Άλλωστε, το έχετε ξαναδεί το έργο, έχετε ξαναψηφίσει τέτοιες ηλιόλουστες μέρες.
Όπως επίσης, γνωρίζετε τι μέλλει γεννέσθαι την επόμενη μέρα.
Ελάτε τώρα, μην κάνετε τους χαζούς...μεταξύ μας ειλικρίνεια, δεν είπαμε;

Ναι, ίσως σας πειράζει η γλώσσα μου. Ίσως αυτό που σας καίει είναι το ότι δεν σας μοιάζω, δεν τρέφω αυταπάτες επιβολής πραγματικότητας διότι η Επόμενη Μέρα θα είναι το ίδιο μίζερη με την προηγούμενη και μην νομίζετε λοιπόν πως θα ανασάνετε επειδή μια μέρα από όλο τον χρόνο σας δώθηκε η ευκαιρία να ρίξετε με την ψήφο σας στάχτη στα μάτια της Δημοκρατίας.

Παίχτε το παιχνίδι της Εξουσίας, νιώστε πως έστω και για μια στιγμή έχετε μερίδιο στις αποφάσεις, πως δεν σας έχουν ξεγραμμένους από τον δικό τους χάρτη.
Άντε ΖΩΑ κάντε την κίνηση σας...σύμπραξη Εξουσίας δεν λέγεται αυτό;

Εγώ ως τότε όμως θα κάνω υπομονή...μέχρι την Επόμενη Μέρα, που θα βρει τους ελάχιστους καθισμένους στο τραπέζι για το Μεγάλο Φαγοπότι και τους πολλούς να επαιτούν γονατιστοί για κάνα ψίχουλο.

Α, και που είστε...μην γυρίσει να πει κάνεις σας πάλι πως ασκώ ισοπεδωτική πολιτική στους κακόμοιρους πολιτικούς ή ότι αυτό θέλουνε από εμάς γιατί θα αρχίσω ανάποδα και θα σας σιχτηρίσω για τα καλά. Αυτό που έπρεπε να κάνετε, δεν το κάνατε. Αυτό που τους αρμόζει θα ήταν να υπάρξει ολική αποχή για να σπάσει έστω και πρόσκαιρα αυτός ο ηλίθιος φαύλος κύκλος που έχουμε μπει. Ούτε αυτό όμως έγινε.

Ως την Επόμενη Μέρα λοιπόν, που θα παρακολουθήσουμε όλοι μαζί παρεούλα τα ποντίκια να χορεύουν στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ αλεύρι...

The Watchman

(Σκηνοθέτης,
ηθοποιός,
άλλοτε κομπάρσος
μα πάνω απ' όλα Θεατής)



Δεν έχω διάθεση να μιλήσω.
Να (με) εξηγήσω.

Στέκομαι και κοιτάζω τις εκφράσεις του προσώπου σας.
Παρατηρώ.

Γίνομαι μάρτυρας των καταστάσεων που βιώνει το πρόσωπο σας
σε κάθε διαφορετική πτυχή της ζωής.
Μαθαίνω.

Παρακολουθώ το σθένος με το οποίο υπερασπίζεστε
τις Μικροκοσμικές σας απόψεις.
Χαμογελώ.

Δάκρυα βαπτίζουν με μύρο τον πόνο της καρδιάς σας.
Συμπονώ.

Χαρίζω τα αυτιά μου στην λαλιά σας
ώστε να μου αποκαλύφθει το πιο κρυμένο μυστικό σας.
Λιμάνι.

Νιώθω την Μοναξιά σας.
Αιμορραγώ.

Serenity

Στάσου ήρεμος στο μέσο
της βοής και της βιασύνης
αναλογίσου τη γαλήνη
που βασιλεύει στη Σιώπη.






Υ.Γ.: Η φώτο είναι από το http://www.yavanna.co.uk/index.htm

ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ

Μεγαλοδικηγόροι

Μεγαλογιατροί

Μεγαλοδημοσιογράφοι

Μεγαλοκαλλιτέχνες

Μεγαλοπαράγοντες

Μεγαλοεπιχειρηματίες

Μεγαλοεγκληματίες

Θέλετε να γίνεται και Μεγαλοπολιτικοί τώρα;


Σκατά στα Μούτρα σας
και
σε όσους σας ψηφίσουν.

Baby Dee Concert

A Must See

ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΙΧΩΣ ΘΕΑ

Κι αν είμαι μόνος, πατώ γερά στο έδαφος
ριζωμένος στο γκρεμό της ψυχής μου.
Κοιτώ προς την άβυσσο της καρδιάς
και βαστιέμαι να μη βουτήξω μέσα στην θάλασσα
που προβάλει σαν Έρεβος κάτω απ΄τα πόδια μου.
Σακατεμένος ο ίσκιος μου θα μαρτυρά
την γκρεμισμένη παρουσία μου
κι ένα χαμόγελο θα κρύβει τα ερείπια του Χρόνου.
Φτιαχτό παράθυρο το κάδρο του έρωτα σου
πάντα μου θύμιζε δωμάτιο δίχως θεα.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

Τι άλλο, φοβάσαι πες μου και θα γίνω
κι ας έχω τόσα πολλά και ωραία να χάσω
κι ούτε στιγμή, μη ρωτάς τι θα απογίνω
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου
στον καιρό του τρόμου και τ' αλλόκοτου φόβου
να διπλώνεσαι ν' ανησυχείς και να τρομάζεις
και πριν καλμάρουν οι μέρες τον σκασμό να βγάζεις
να μια απ' τα ίδια ίδιοι δρόμοι ίδιοι κύκλοι
γαυγίζουν οι άνθρωποι, σκιάζονται οι σκύλοι
θρηνούν μανάδες και που να ξαποστάσεις
όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις
έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες
βαρέθηκα τα έγκυρα είναι όλοι προβοκάτορες
που πιάνονται απ' τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες
κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες
από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα
που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα

Έτσι κι εγώ, αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω
ψάχνω λοιπόν ό,τι φοβάσαι για να γίνω

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ
και μοιρολόι στην Παλαιστίνη
τυφλός στη Βοσνία Ερζεγοβίνη
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό
Χίλιες επεξηγήσεις για τον φόβο σου στο λεξικό
μοναχός στο Θιβέτ, κι aboriginal στην Αυστραλία
τζάμι καμένο από φασίστες στην Ιταλία
εθελοντής, γιατρός απ' την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ' ανύπαντρη μάνα
νεκρός, άταφος δάσκαλος στη Σομαλία
κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα
Βραζιλιάνος μ' οχτώ σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο
τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω
εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή, δε γουστάρω να ησυχάσω

Τι άλλο,[τι άλλο]
φοβάσαι πες μου και θα γίνω [τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω]
κι ας έχω [τα πιο ωραία εγώ να χάσω]
τόσα πολλά κι ωραία να χάσω [έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω]

Κι ούτε στιγμή, [κι ούτε στιγμή, σου λέω, ούτε στιγμή]
μη ρωτάς τι θ' απογίνω [μη ρωτάς για μένα φοβισμένε, μη ρωτάς]
μου φτάνει [αλήθεια, μου φτάνει]
που δε γουστάρω να ησυχάσω [που είμαι εδώ και θέλω τη φωνή σου να χαλάσω, πες μου τι άλλο φοβάσαι]

Τι άλλο [τι άλλο]
φοβάσαι πες μου και θα γίνω

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι
σφαγμένο θηλυκό απ' τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ 'την πείνα
τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω

Τι άλλο, φοβάσαι, πες μου και θα γίνω

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια
και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια
Τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει
στο τοίχος της ντροπής stencil απ' το Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει
[πες μου]

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου και θα γίνω...



Υ.Γ.: Από το δίσκο των Active Member "Blah Blasphemy"

No Hard Feelings

Είχα ξυπνήσει αλλά δεν τολμούσα να ανοίξω τα μάτια μου.
Ένιωθα την παρουσία ενός άλλου σώματος δίπλα μου.
Μύριζε όμορφα.
Ένα έντονο άρωμα που με έκανε να αναθεωρήσω και να κοιτάξω την γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη γυμνή δίπλα μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνη ήταν ήδη ξύπνια. Θα πρέπει να με κοιτούσε για ώρα όταν εγώ στο μεταξύ κοιμόμουν. Ήθελα να μιλήσω αλλά το στόμα μου ήταν τόσο ξερό από το αλκοόλ που ένιωθα σαν να είχα φάει μια ντουζίνα κιμωλίες. Χωρίς να μου πει κάτι με καλημέρισε με ένα φιλί στο μάγουλο και συνέχιζε να με κοιτά. Λες και ήθελα να κρυφτώ από ντροπή έχωσα το πρόσωπο μου στα πυκνά της μαλλιά και αφέθηκα στην μυρωδιά της.
Δεν είπα λέξη.
Δεν μπορούσα να πω κάτι.
Δεν ήθελα να μιλήσω.
Με κοίταζε επίμονα και ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει τη σιωπή ανάμεσα μας απευθύνοντας μου το λόγο.
-"Σε πονάει το κεφάλι σου;"
-"Αφάνταστα πολύ"
-"Θες να σου φτιάξω κάτι;", ακούστηκε τόσο ειλικρινές στα αυτιά μου μα κάτι με κρατούσε δέσμιο μην μπορώντας να ανταποκριθώ σε όλη αυτήν την ευγένια.
-"Όχι, θα είμαι εντάξει μέχρι να σηκωθώ από το κρεβάτι. Σ'ευχαριστώ πάντως που ρώτησες", ένιωθα περίεργα με έναν αλλόκοτο τρόπο που αδυνατούσα να εξηγήσω.
-"Ξέρεις κάτι;", ήθελε να μου μιλήσει και εγώ δεν ήμουν σίγουρος αν ήμουν έτοιμος να ακούσω.
-"Όχι, αλλά υποθέτω πως θα μου πεις", δεν ήξερα πως ακούστηκε αυτό μα πάνω απ'όλα δεν ήθελα να φερθώ απότομα.
-"Μετά τα χθεσινά, συζητώντας μαζί σου για τόσα πολλά πράγματα, καταλάβα πως έχω να κάνω με έναν διαφορετικό και ενδιαφέρον άνθρωπο συνάμα", με κοίταξε βαθιά στα μάτια δίνοντας μου την εντύπωση πως προσπαθούσε να διευρευνίσει στο βλέμμα μου αν έγινε αρκετά πιστευτή.
-"Σ'ευχαριστώ για το κοπλιμέντο αλλά δεν νομίζω πως ανταπόκρινεται πλήρως στην πραγματικότητα", σιχαινόμουν να περιαυτολογώ.
-"Γιατί είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου;", ο τόνος της φωνής της δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
-"Κάποιος πρέπει να είναι και όταν αφορά τον εαυτό μου, καλύτερα αυτός ο κάποιος να είμαι εγώ", ακούστηκε τόσο απόλυτο αυτό που δεν της έδωσε την επιλογή να συνεχίσει το σκεπτικό της. Έσκυψε απαλά από πάνω μου και με φίλησε απαλά στην άκρη των χειλιών μου ψυθιρίζοντας μου σιγά στο αυτί:
-"Μαλάκωσες κάπως τώρα;", γουργούριζε σαν παραπονέμενο γατάκι στα αυτιά μου αλλά εγώ δεν είπα τίποτα. Έσκασα ένα χαμόγελο προς το μέρος της θέλωντας έτσι να μαλακώσω την ίδια και όχι τον εαυτό μου. Αυτό έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα ώστε να εκφράσει αυτό που είχε εξαρχής στο μυαλό της.
-"Κοίταξε, ξέρω ότι είμαι συνέχεια ερωτήσεις για σένα, απλώς θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα. Θέλω να δω τι έχεις μέσα σου, τι κόσμους κουβαλάς μες το μυαλό σου, να δω τι ποιότητα φέρεις σαν άνθρωπος. Βασικά θα ήθελα πολύ να ξαναβρεθούμε, να περάσουμε χρόνο μαζί ώστε να νιώσει πιο κοντά ο ένας στον άλλον..."
Πήγα να ανοίξω το στόμα μου αλλά με πρόλαβε συνεχίζοντας...
-"Αν φυσικά θέλεις και εσύ. Ως τώρα είσαι ο μόνος άνθρωπος που ενώ μου μιλούσε καθόμουν ήσυχα και σε άκουγα έχοντας αδειάσει το μυαλό μου τελείως και σε παρακολουθούσα απερίσπαστη με όλη μου την προσοχή. Δεν θα ήθελα να σε πιέσω...ξέρω πως ακόμα και τώρα που σου μιλάω σκέφτεσαι τόσα πολλά πράγματα που ειλικρινά νιώθω κάπως αμήχανα. Δεν θέλω να σε φέρω σε αμηχανία και σένα με τα λεγόμενα μου. Αν μου πεις τώρα να φύγω, θα το σεβαστώ και θα σε αφήσω στην ησυχία σου".
Ενώ εκείνη μου μιλούσε κοιτούσα το ταβάνι λες και περίμενα να ανοίξει στην μέση και να εμφανιστεί ο από Μηχανής Θεός μπας και με σώσει.
"Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα;!", τι στο διάολο σημαίνει αυτό όταν το λέει μια γυναίκα;
Γαμώτο, είχα μπερδευτεί!
Ήθελα κάποιος εκτός του εαυτού μου να με γνωρίσει καλύτερα;
Ήμουν έτοιμος για σχέση;
Όχι δεν είμαι έτοιμος για σχέση.
Μήπως να προσπαθούσα;
Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν με αμοιβαιότητα και όχι κατόπιν προσπάθειας.
Τι να της έλεγα;
Θέλω να νιώσω, να λιώσω από Έρωτα, να καώ και να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου.
Θέλω μια γυναίκα που όλο αυτό θα είναι αμοιβαίο στο απόλυτο.
Μια σύντροφος που θα εκπληρώνει πολλούς ρόλους και θα ανοίγει μαζί μου Κύκλους μέσα στον Κύκλο.
Θα είναι Δάσκαλος - Μαθητής - Εραστής - Φίλος - Συμπολεμιστής - Εχθρός...θα εκπληρώνει μαζί μου πολλούς ρόλους με πρωταγωνιστικό ρόλο το Μοίρασμα & την αμοιβαία Αγάπη.
Είμαι καιρό μόνος και δεν με φοβίζει αυτό σε βαθμό που θα έκανα σπασμωδικές κινήσεις λόγω μοναχικής ανασφάλειας.
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ, να ρίξω νερό στο κρασί μου γαμώτο...

"Φεύγεις;!", πρέπει να είχα μείνει πολύ ώρα χωρίς να βγάλω κουβέντα.
Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ από τις σκέψεις μου που δεν κατάλαβα ότι εκείνη είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι και ντυνόταν. Γύρισε και με κοίταξε με ένα παγωμένο βλέμμα που θύμιζε αρκτικό τοπίο.
"Αυτό μόνο έχεις να πεις μετά από ότι σου είπα; Ναι, λέω να πηγαίνω. Δεν θέλω να σε φέρω σε δυσκολή θέση. Άλλωστε αν θες να με βρείς έχεις το τηλέφωνο μου. Αν δεν με πάρεις μέχρι αύριο, καλύτερα να μην με πάρεις καθόλου. No hard feelings..."
Πήγε προς την έξοδο του δωματίου, φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της και βγήκε χωρίς καν να κοιτάξει πίσω της καθώς έκλεινε την πόρτα.

Όπως πάντα,
No hard feelings...

Θάνατος: Η Υπέρτατη Μύηση

Στο άκουσμα της λέξης "Θάνατος", οι άνθρωποι παγώνουν. Μένουν αγάλματα και προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν αν άκουσαν καλά. Οι περισσότεροι πάλι από μας πάλι θεωρούμε πως ο θάνατος είναι κάτι το οποίο δεν μας αφορά και γενικότερα οι πράξεις των ανθρώπων χαρακτηρίζονται από μια έπαρση και έναν προγραμματισμό πολλές φορές που μοιάζει να μην εμπερίεχει καθόλου το ενδεχόμενο ενός απρόσμενου θανάτου. Στην καθημερινότητα μας ασχολούμαστε συνέχεια με τα σχέδια μας, με τις μελλοντικές μας επενδύσεις, με τα φιλόδοξα όνειρα μας για ένα καλύτερο Αύριο και ενεργούμε σχεδόν πάντα σαν να μην έχουμε την επίγνωση του θανάτου.
Η αλήθεια όμως είναι πως ο θάνατος πάντοτε βρίσκεται στο πλάι μας και μας ακολουθά παντού και πάντα. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όσο περνούν τα χρόνια και νιώθουν την ανάσα του θανάτου όλο και πιο κρύα στην πλάτη τους τότε είναι που αρχίζουν να το σκέφτονται. Τότε είναι που ξαφνικά γίνονται θρήσκοι, που επικαλούντε τον Θεό όλο και πιο συχνά. Τότε αρχίζουν και κάνουν μια ανασκόπηση για το ΤΙ & ΠΩΣ και αυτό φυσικά γίνεται κατά κύριο λόγο από Φόβο για το Μετά, για το Άγνωστο.
Ότι γεννιέται από την πρώτη στιγμή κυοφορεί μέσα του τον σπόρο του Θανάτου. Κι αυτό είναι απαράβατος Νόμος. Άρα η Ζωή με τον Θάνατο δεν είναι κάτι το αντίθετο. Ίσα ίσα θα έλεγα...είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορεί κάτι να υπάρξει ως ζωντανό και να μην έχει να αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα την διαδικασία του Θανάτου. Δεν νοείται κάτι ως Ζωντανό αν δεν πεθάνει μια μέρα. Ίσως ακούγεται λίγο αντιφατικό όλο αυτό αλλά είναι η μόνη και απόλυτη αλήθεια που εκφράζει το εκδηλωμένο Φυσικό Πεδίο.
Αν θυμάμαι καλά ο φίλος μου ο Σωκράτης είχε πει: "Η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται το Θάνατο σαν την μεγαλύτερη δυστυχία ενώ θα έπρεπε να τον θεωρεί ως την μέγιστη Λύτρωση". Σε όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς "εγχειρίδια" που αφορούν την Ζωή μετά θάνατον. Τα οποία δίνουν οδηγίες προς ναυτιλομένους διότι οι περισσότερες θρησκείες δεν δίνουν βάση μόνο στο πως θα κάνεις μια θεάρεστη ζωή αλλά και στο πως θα έχεις ένα καλό θάνατο.
Στα τέλη του 15ου αιώνα (1470) κυκλοφόρησε στην Γερμανία το "Ars Moriendi" (The Art of Dying Well), το οποίο στα πλαίσια του Μεσαίωνα εξηγούσε σε 6 κεφάλαια στον Χριστιανικό κόσμο τις διαδικασίες που οφείλει να ακολουθήσει ο μελλόθάνατος για να έχει ένα καλό θάνατο και να μην ξεγελαστεί στο μακρύ ταξίδι του από κακόβουλες δυνάμεις που θα συναντήσει στο δρόμο.
Στο Θιβέτ, οι Βουδιστές μοναχοί προετοιμάζουν τον εαυτό τους για την Υπέρτατη Μύηση που είναι ο Θάνατος. Υποτίθεται πως οι ανώτεροι στην Ιεραρχία μπορούν και κάνουν "διάγνωση" διαβάζοντας την Αύρα των συναδέλφων τους και όταν η Αύρα κάποιου αρχίζει και "συννεφιάζει" τότε εκείνοι το ερμηνεύουν ως σημάδι ενός επερχόμενου Θανάτου. Από εκεί και πέρα ξεκινά η εκπαίδευση του μελλοθάνατου ο οποίος διαβάζει καθημερινά την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών και διαλογίζεται όμορφες εικόνες για το τι θα συναντήσει όταν θα είναι στην άλλη Όχθη. "Η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών" είναι ένα συλλογικό έργο από Βουδιστές Μοναχούς που στην ουσία περιγράφει το Ταξίδι και τις Δοκιμασίες της Συνείδησης μετά θάνατον και φυσικά καλύπτει όλο το μεσοδιάστημα που μεσολαβεί πριν την καινούργια ενσάρκωση της στο Φυσικό Πεδίο. Σημειώστε πως κάτι παρόμοιο έκαναν και οι Κέλτες με τους ιερείς να λένε στους πολεμιστές τους πως αν πεθάνουν γενναία στο πεδίο της μάχης τότε θα πάνε στην Βαλχάλα όπου εκεί παρθένες θα τους περιμένουν και θα τους προσέχουν. Σαν να λέμε δηλαδή τα αντίστοιχα Ηλύσια Πεδία των αρχαίων Ελλήνων όπου εκεί κατέληγαν όλοι οι Ήρωες.
Οι Αιγύπτιοι, είχαν την λέγομενη "Βίβλο των Νεκρών", στην οποία περιγράφονταν οι Δίκες που έχει να αντιμετωπίσει η Ψυχή μετά θάνατον καθώς αναφέρονται passwords, αριθμοί και διάφορα spells τα οποία θα σε βοηθήσουν στις Δοκιμασίες του Κάτω Κόσμου.
Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω πως πολλοί πολιτισμοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία ακόμη και στον τρόπο θανάτου. Οι Ιάπωνες για παράδειγμα θεωρούσαν πως ένας έντιμος θάνατος σου δίνει και μια σωστή συνέχεια στην μετα Ζωής πραγματικότητα. Για αυτό και τακτικές όπως το Seppuku (Χαρακίρι) θεωρούνταν κάτι παραπάνω από αυτοκτονία μα περισσότερο ιερή τελετουργική πράξη.
Ένα άλλο πρόσφατο εγχώριο παράδειγμα ήταν η οικειοθελής αποχώρηση (δεν αποδεχόταν την λέξη αυτοκτονία) του καθηγητή Φιλοσοφίας Λιαντίνη στο βουνό του Ταΰγετου. Ο συγκεκριμένος αφιέρωσε όλο του το φιλοσοφικό έργο για το τι εστί Θάνατος αλλά και για την ιερότητα της στιγμής της οικιοθελής αποχώρησης από το τρισδιάστατο χώρο προσομείωσης που ονομάζουμε Πραγματικότητα.

Όπως καταλαβαίνετε, στην αρχαιότητα, οι πολιτισμοί δεν εξυμνούσαν μόνο την Ζωή αλλά και το Θάνατο ενώ πολλές από αυτές τον θεωρούσαν πολύ πιο σημαντικό και από την ίδια την Ζωή. Κατόπιν, ο Δυτικός Ορθολογισμός έδωσε πολύ περισσότερη σημασία στην Ζωή και με την βοήθεια διάφορων πολιτικών κινημάτων (βλ. Κομμουνισμός) και της σύγχρονης επιστήμης απομυθοποίησαν τον Θάνατο και εκτός αυτού τον υποβίβασαν σαν κάτι το οποίο απλά μοιραία συμβαίνει. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί άνθρωποι κυνικά να θεωρούν εαυτόν ως μια μάζα νερού και άνθρακα η οποία φθείρει και πεθαίνει...and that's it! Δηλαδή η πνευματική έννοια της Ζωής (άρα και του Θανάτου) χάθηκε και αντικαταστάθηκε από έναν στείρο ρεαλισμό που οδηγούσε σε πνευματικό αδιέξοδο. Ποιός ο λόγος δηλαδή του να ζει κάποιος μόνον για 70 χρόνια μέσω όρο όταν μετά απλά πεθαίνει; Η ζωή και οι κόποι του στερούνται πνευματικότητας αλλά και κίνητρου. Απλά ζει για να ζει και πεθαίνει χωρίς να γνωρίζει το λόγο για τον οποίο ζούσε.
Οι Ινδοί λένε πως κάθε βράδυ που πέφτουμε για ύπνο βιώνουμε και έναν μικρό θάνατο ως προετοιμασίας για τον Μεγάλο Ύπνο. Προσωπικά θεωρώ πως ο Θάνατος είναι η Υπέρτατη Μύηση της Ψυχής. Ο τρόπος που θα ζήσουμε χαρακτηρίζει και τον Θάνατο μας αλλά και την πραγματικότητα που θα βιώσει ο Ανώτερος Εαυτός μας κατόπιν. Είναι τότε που ξεκαθαρίζουν όλα.
Τότε που πέφτουν οι περσόνες και μένει μόνον ο πραγματικός πυρήνας του Γίγνεσθαι. Και γι'αυτό ακριβώς οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο ή για να το πω καλύτερα δεν είναι οι άνθρωποι που τρομάζουν με την Απώλεια αλλά οι επίκτητες περσόνες που δημιουργεί το Εγώ τους κατά την διάρκεια του Βίου τους. Άρα το Εγώ μας φοβάται την απώλεια διότι ξέρει πως δεν είναι Αθάνατο (σε αντίθεση με τον Ανώτερο Εαυτό μας). Το Εγώ είναι αυτό που μας κάνει να σκεφτόμαστε πως χανόμαστε για πάντα, πως αυτό που λογαριάζουμε σαν προσωπικότητα θα εξαφανιστεί δια παντός.

Όλα αυτά όμως είναι σαν τις φλούδες από φρούτο. Εθνικότητα, φύλο, όνομα δεν είναι παρά φλούδες που καλύπτουν τον εσωτερικό μας αθάνατο Πυρήνα-Σπόρο.

Καταγωγή

1

2

3

4

5

6

7

8

9

Από το Μηδέν ξεκίνησα και
στο Μηδέν θα επιστρέψω.

ΤΑΠΕΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ BLOGGERS

Τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Μπαίνω σε διάφορα blogs για να διαβάσω, να φαντασιωθώ, να προβληματιστώ ακόμα και να μοιραστώ απόψεις και το μόνο που αντικρίζω είναι φαγωμάρα, κατινιές και μαλλιοτραβήγματα.
Δεν έχω καταλάβει τίποτα και ούτε θέλω.
Παρατηρώ ενήλικα άτομα τα οποία τσακώνονται σαν παιδιά νηπιαγωγείου.
Και αυτό με στεναχωρεί διότι οι πράξεις είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν και όχι τα λόγια. Όταν υπάρχει Δράση υπάρχει και Αντίδραση με φυσική συνέπεια την ολική Έκρηξη.

Ο λόγος; Βρείτε μου ένα καλό λόγο.

Εδώ μέσα διατηρούμε, νομίζω, Blogs γιατί πάνω απ'όλα είναι το Μοίρασμα. Διότι έχουμε την ανάγκη να κάνουμε τους άλλους να μπορέσουν έστω και για μια στιγμή να δούν μέσα από τα δικά μας μάτια τον κόσμο. Αρά, εκθέτουμε τον εαυτό μας ανά πάσα στιγμή. Δεν είμαστε εδώ για να εκθέτουμε τους άλλους.

Και όλα αυτά τα λέω διότι η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί τελειώς εδώ και καιρό. Σχόλια, κακίες και φιλοσοφίες του κώλου δίνουν και παίρνουν εκατέρωθεν. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να κοιτάνε το Blog τους και όχι να ξεκοκκαλίζουν ξένα blogs για να ξετρυπώσουν κάποιον ή κάτι. Ο Χρόνος κρίνει για μας. Άλλωστε είναι μάταιο και χαζό αυτό που γίνεται.

Εγώ θα ήθελα ορισμένοι bloggers να κάνουν αυτό που ήθελαν να κάνουν εξάρχης ανοίγοντας ένα Blog. Να επιστρέψουν στην αφετηρία του όλου εγχειρήματος και να ξαναβρούν τον χαμένο τους εαυτό, να μοιραστούν ιδέες, χρώματα και αισθήσεις με άλλους ανθρώπους και όχι ύβρεις. Ειδάλλως σε ένα τέτοιο κλίμα που θυμίζει πόλεμο Βόρειων & Νότιων, Αθήνας-Θεσσαλονίκης και Ολυμπιακού-Πάοκ εγώ δεν έχω καμία θέση. Αυτά είναι μικροαστικοί κομπλεξισμοί και δημιουργείται πολικότητα ίδια με αυτήν που παράγουν έντεχνα τα ΜΜΕ. Αν ήθελα να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο μάλλον θα έβλεπα το Survivor και όχι ενήλικους σκεπτόμενους ανθρώπους -υποτίθεται- να τρώγονται μεταξύ τους στο Όνομα...αλήθεια τίνος?

Οι περισσότεροι από εσάς έχετε κοφτερό μυαλό και είναι κρίμα να καταναλώνετε φαιά ουσία σε "μικρότητες". Ξεκολλήστε λοιπόν ΟΛΟΙ ΣΑΣ και γίνεται ξανά ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΙ και αν μη τι άλλο ΘΕΤΙΚΟΙ προς τον ΑΠΕΝΑΝΤΙ σας.
Άρα κατεπέκτασην και στον ίδιο σας τον εαυτό...

Just a Double Click Away...

*Click*
-"Μου έλειψες"
*Click*
-"Και μένα"
*Click*
-"Πότε έρχεσαι;"
*Click*
-"Δεν ξέρω"
*Click*
-"Έχω βαρεθεί να σου μιλάω από το PC"
*Click*
-"Join the club"
*Click*
-"Κουράστηκα"
*Click*
-"Σε καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ένας μήνας μάλλον μένει περίπου."
*Click*
-"Περιμένω πάνω από μισό χρόνο να έρθεις"
*Click*
"Δεν είσαι η μόνη"
*Click*
"Τι; Υπάρχει και άλλη;!"
*Click*
"Όχι, εννοούσα πως και εγώ περιμένω πάνω από μισό χρόνο"
*Click*
"Και το επομένο Καλοκαίρι θα ξαναφύγεις πάλι, έτσι;"
*Click*
"Και τι θες να κάνουμε δηλαδή; Θες να χωρίσουμε;"
*Click*
"Ναι"
*Click*
"Μα καλά τρελάθηκες, μέσα από το διαδύκτιο θα χωρίσουμε;!"
*Click*
"Γιατί όχι, άλλωστε τόσο καιρό μέσα από το Διαδίκτυο δεν έχουμε σχέση ή θες να σε περιμένω να έρθεις στην Αθήνα για να στο πω από κοντά;"
*Click*
"Οριστικό;"
*Click*
"Δυστυχώς ναι"
*Click*
"Τι δυστυχώς λες; Εφόσον το κάνεις για καλύτερα μάλλον ευτυχώς θα έπρεπε να πεις. Τελευταία σου κουβέντα;"
*Click*
"Ευτυχώς ναι"
*Click*
"Σεβαστή η επιθυμία σου"
*Click*
"ΟΚ, bye"
*Click*
*Click*

-"Γαμημένο ποντίκι!"
-"Click"

ΠΙΝΑΚΑ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ

Γαλάζιο στην καρδιά μου,
γεμάτο προσμονή και Πόθο.

Πύρινο χάδι το φιλί σου με
λιώνει από τα μέσα προς τα έξω.

Κορμί μου το κορμί σου
ζητά να σου χαρίσω την αναπνοή μου.

Δεν γνωρίζει πια συμπληγάδες πέτρες
της καρδιάς μας η κοινή προσταγή.

Η Ενότητα στην Ευτυχία
γίνεται μια εικόνα προς χάριν Έρωτα.

TV SURVIVOR!!!

Εφόσον, σήμερα θα αρχίσει το Survivor και θα δούμε Ελληνοτουρκικό Πόλεμο γιατί έβαλαν ειρηνευτική δύναμη τον Μαρκουλάκη και δεν έβαλαν καλύτερα έναν Αμερικάνο;

Ας πούμε την Κοντολίζα...θα μας τα κάνουν που θα μας τα κάνουν κορνίζα, ας είχαν και κάποιον γνήσιο αντιπρόσωπο της όλης Αμερικάνικης Survivor Πολιτικής για να μπαίνουμε στο νόημα!

Μας απογοήτευσες πάλι Mega...

Είπα;

ΚΑΛΟ
ΜΗΝΑ!

YOU ARE A STAR!

Στις μέρες μας μιλάμε για τέχνη.
Για πολλά είδη τέχνης.
Τέχνες οι οποίες παίρνουν σάρκα και οστά διαμέσου της ανθρώπινης συμμετοχής και έκφρασης. Σε όλα αυτά τα μονοπάτια της ανθρώπινης εξερεύνησης του συλλογικού ασυνείδητου που βουτάει ο ψυχισμός μας έχοντας για κινητήρια δύναμη όλες τις μορφές ανθρώπινης τέχνης, έχουν στηθεί κιόσκια πολυεθνικών επιχειρήσεων που λυμαίνονται τα πάντα και τους πάντες.
Όσα πιο πολλά κέρδη αποφέρει το έντεχνο μέσο έκφρασης τόσο πιο μεγάλη είναι η καταδυνάστευση του δημιουργού και του εκφραστή της.
Οι εταιρίες δένουν χειροπόδαρα με ασφυκτικά συμβόλαια τον εκάστοτε καλλιτέχνη και αποκτούν ολική εξουσία απάνω του ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Ασκούν λογοκρισία, παραποιούν και διαστρεβλώνουν πολλές φορές το δημιουργικό έργο προς χάριν της αποδοχής του κατεστημένου με απώτερο σκοπό τα όλο και μεγαλύτερα νούμερα στα χρηματιστήρια αξιών της αγοράς. Ο καλλιτέχνης μεταμορφώνεται σε star και φυσικά αυτό που είναι ο κύριος σκοπός των εταιριών είναι αυτό το «αστέρι» να σταματήσει να είναι αυτόφωτο αλλά να εξαρτάται απόλυτα από τις διάφορες επιχειρήσεις οι οποίες υποτίθεται πως προασπίζονται τα δικαιώματα του και διασφαλίζουν την επιβίωση του στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Τα παραδείγματα πολλά όπου πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι της Τέχνης εξαφανίστηκαν εν μια νυχτί από τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπισαν σε σχέση με promotion ή ανεπαρκές marketing τους από τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι πρότινος μπορεί να τον σήκωναν στους ώμους τους αλλά κατόπιν για τον άλφα ή βήτα λόγο σταμάτησαν να υποστηρίζουν.

Η εκάστοτε εταιρία αποφασίζει το που, πως και γιατί που αφορά το κάθε τι έχει μπορεί να έχει σχέση με τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Όσο πιο μεγάλη η εταιρία, τόσο περισσότερες είναι οι χρηματικές απολαβές του καλλιτέχνη και τόσο μεγαλύτερη γίνεται η σκλαβιά που αντιμετωπίζει. Ακόμα και η αντιδιαφήμιση μερικές φορές είναι η καλύτερη διαφήμιση και αυτό υπόκειται στα παιχνίδια πολυεθνικών κολοσσών.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων το λιγότερο που μπορεί να πάθει είναι να τον αλυσοδέσουν με ένα χρυσό μακροχρόνιο συμβόλαιο ώστε μετά ο ίδιος να χτυπάει τον κώλο του για να γίνει η φετινή χρονιά, η δική του χρονιά. Στην χειρότερη περίπτωση, παίρνοντας πάντα υπόψην και τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου, ο οποιοσδήποτε καλλιτέχνης αναγκάζεται να συναναστρέφεται, να ντύνεται, να κάνει ερωτικές σχέσεις, να γίνεται εξώφυλλο, να συκοφαντείτε, να ξεφτιλίζεται και να λέει και να κάνει ότι θα του πει μια ομάδα image makers που είναι και 100% υπεύθυνοι για την καλλιτεχνική του περσόνα.

Εκτός όλων των άλλων, με μαθηματική ακρίβεια φτάνει η μέρα που το άτομο σταματά να κάνει αυτό που άλλοτε του άρεσε σαν ψυχικό εκφραστικό μέσο και καταντά να αντιμετωπίζει το μεράκι του καθαρά βιοποριστικά και επαγγελματικά σε τέτοιο σημείο που τις περισσότερες φορές κάνει δουλειές που δεν τον εκφράζουν 100% αλλά αναγκάζεται να τις κάνει επειδή κάποιοι άλλοι του είπαν να το κάνει. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις μα φοβάμαι πως το μόνο που κάνουν κατά κύριο λόγο είναι το να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ποιος καλλιτέχνης είναι αυτός που δεν έχει «σπίτι»;
Συμβόλαιο;
Συμβούλους οικονομικών;
Image Makers;
Υπεύθυνους Artwork;
Ατζέντηδες;

Βασικά εμένα το μόνο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό των εγχώριων Ωχρά Σπειροχαίτη! Οι οποίοι σε ένα γενικότερο πλαίσιο αντιλαμβάνονται την Τέχνη σε έναν τόσο πρωτόγνωρο βαθμό και διαφορετικό τρόπο για τα υπάρχουσα σημερινά δεδομένα που δεν έχουν καν την δική τους αυτοδημιούργητη εταιρία παραγωγής και προώθησης. Η μουσική τους κυκλοφορεί μόνον από χέρι σε χέρι διότι πολύ απλά πιστεύουν πως η Τέχνη δεν είναι προϊόν παραγωγής και πώλησης μα η προσωπική τους έκφραση η οποία ούτε πουλιέται αλλά ούτε και αγοράζεται με αντάλλαγμα το χρηματικό κόστος. Άλλωστε ποιος είναι αυτός που μπορεί να «κοστολογήσει» ένα δημιούργημα;

Ένα από τα πλέον σιχαμερά και τελείως άκυρα επαγγέλματα είναι ο «εκτιμητής έργων τέχνης» αλλά και ο «κριτικός τέχνης». Πραγματικά πιστεύω πως είναι δουλειές που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης εφόσον η τέχνη είναι κάτι για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις οικονομικές εκτιμήσεις αλλά ούτε είναι κάτι για το οποίο χωρά κριτική μιας και τα πάντα που την αφορούν είναι υποκειμενικά. Και όταν μιλάμε για γούστα, ποιος είναι ο αντιπρόσωπος – εντολέας – εξουσιοδοτημένος κριτής του λαού – κοινωνός της Αλήθειας ώστε να πει κάτι και αυτό είναι κιόλας;
Εξάλλου το ειρωνικότερο όλων είναι πως ακόμα και όταν καταφέρει να επιβάλλει την δική του γνώμη σε μια μερίδα ανθρώπων, το αντίστοιχο ανάλογο είναι πως ο κόσμος θα έρθει η στιγμή που θα τον κρίνει και αυτόν (αν και εφόσον φυσικά υποθέσουμε πως ορισμένοι διαθέτουν μια στοιχειώδη υγιή αντιληπτικότητα σαν άνθρωποι), εφόσον οφείλει να διατηρεί μέσα του το καθαρά προσωπικό του πρίσμα για να ζυγίζει και να φιλτράρει τα πράγματα.
Άλλωστε, μπορεί από μικρά παιδιά να μας «σερβίρουν» μασημένη τροφή αλλά αν μη τι άλλο όσο μεγαλώνουμε πρέπει να διαμορφώνουμε μια πιο νηφάλια κρίση εντός μας για τον κόσμο και την λειτουργία αυτού.

Και τότε είναι που μπορούμε να γνωρίζουμε αν όντως αυτό γίνεται μόνο και μόνο για την κυκλοφορία του χρήματος, την διαμόρφωση κοινών πρότυπων, πανομοιότυπων γούστων, συγκεκριμένων αντιλήψεων για το τι είναι όμορφο ή άσχημο, όπως επίσης για το τι είναι politically correct και τι όχι.
Πάνω απ’ όλα δεν παύει να είναι μια καθαρή εκμετάλλευση και υποτίμηση του Δείκτη Νοημοσύνης μας.

Τις προάλλες διάβασα πως ο Καρβέλας κυκλοφόρησε ποιητική συλλογή(;!) από τις εκδόσεις Οξύ (τους είχα και σε εκτίμηση ο μαλάκας)!
Ο Σφακιανάκης δήλωσε σε παλαιότερη του συνέντευξη στον Κουίκ πως αυτός είναι «πραγματικός αναρχικός και όχι φυσικά οι χούλιγκαν που σπάνε τα αυτοκίνητα του κοσμάκη και πετάνε μολότοφ σε αστυνομικούς»(¿αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης δηλαδή της αναρχικής σκέψης?)
Ο Μαρκουλάκης, θα πρέπει να αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης τώρα τελευταία. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι θα είναι αυτός που θα παρουσιάσει τον προσεχή Χειμώνα το «Survivor»(!¡)

Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό;
Αυτοί είναι οι εγχώριοι star του σήμερα…

Προσωπικά, θα μου μείνει αξέχαστη η απάντηση του πρώτου τραγουδιστή των AC/DC, του Bon Scott, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το πως νιώθει που είναι Star.

«Αστέρια υπάρχουν μόνο στον ουρανό».