Τα Απομεινάρια μιας Μέρας

Είναι κάτι μέρες που σου πέρνουνε το μυαλό. Τα γεγονότα τρέχουν με τόσο φρενήρη ταχύτητα που το μυαλό αδυνατεί να παρακολουθήσει τα όσα συμβαίνουν. Διάφορα συμβάντα, τα οποία φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, ακολουθούν το ένα μετά το άλλο τόσο αναπάντεχα που όσο έτοιμος και να νιώθεις στο τέλος καταλήγεις απλός θεατής. Κατόπιν, προσπαθείς εις μάτην όλα να τα βάλεις σε μια σειρά ώστε να καταλάβεις το βαθύτερο νόημα του "μηνύματος" το οποίο κυοφορούσαν τα πεπραγμένα.
Ηρεμείς,χαλαρώνεις, αφήνεσαι στη στιγμή μα δεν μπορείς να καταλάβεις το "γιατί". Κι αυτό συμβαίνει επειδή εν τέλη καταννοείς πως είσαι πολύ μικρός για να αντιληφθείς την ολότητα και την ακολουθία όλων όσων συμβαίνουν δεμένα αναμεταξύ τους σαν κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας.
Αν και παρόν, άρα είσαι κατά κάποιο τρόπο εμπλεκόμενος σε ποικίλες καταστάσεις, αφομοιώνεις ότι τελικά δεν είναι απαραίτητο να σε αφορούν προσωπικά όσα λαμβάνουν χώρα μπρος στα μάτια σου.
Τελικά έχει τόσο περίπλοκο τρόπο το Σύμπαν για να δίνει μαθήματα και μηνύματα στους ανθρώπους που όσο και να προσπαθείς να γνωρίσεις τι ακριβώς κρύβεται πίσω από το κάθε τι, αποδεικνύεται με αδιάσειστο τρόπο το πόσο μικροί είμαστε για να χωρέσουμε μέσα μας όλο αυτό το μεγαλείο της εκπληκτικής πλοκής και εκδήλωσης ορισμένων συμβάντων.