Bubble World

Κάθομαι στο χείλος ενός γκρεμού και απολαμβάνω την θέα.
Τα πόδια μου κρέμονται στο κενό και φαντάζομαι πως αν κάποιος κοιτούσε προς τα πάνω και με έβλεπε να κουνώ τα πόδια μου στο μετέωρο βλέμμα του κενού πως σίγουρα θα σκεφτόταν πως μοιάζω με παλαβή μαριοννέτα που θέλει να αυτοκτονήσει.
Δεν είναι αυτό όμως...απλά απολαμβάνω την πανέμορφη θέα που μου χαρίζει τόσο απλόχερα η μητέρα Φύση.
Κοιτάζω την θάλασσα που απλώνεται ως τις άκρες του πατέρα ουρανού και θαρρώ πως πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες αυτοί οι δύο εκατομμύρια φεγγάρια τώρα αναζητούν ο ένας την αγκαλιά του άλλου.
Κλείνω τα μάτια και κάνω μια τεράστια τσιχλόφουσκα. Τόσο μεγάλη που περιμένω να γίνει μπαλόνι και να με σηκώσει στον αέρα. Να με πάει όπου θέλει ο άνεμος και όταν θα έχω κάνει τον γύρο της γης θα συννενοηθώ με κάποιο πουλί να δώσει τέλος στην βόλτα μου με το ράμφος του ώστε να προσγειωθώ ομαλά στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησα.

Ανοίγω τα μάτια.
Τίποτα.

Σκέφτομαι να κάνω μια ακόμα μεγαλύτερη τσιχλόφουσκα που ίσως μπορέσει να με σηκώσει.
Τίποτα πάλι.
Έχει αρχίσει να μου την δίνει αυτό με τις φούσκες. Η ανθρωπότητα έχει φτιάξει αεροπλάνα και εγώ πολέμαω να πετάξω με τις τσιχλόφουσκες-αερόστατα. Φτύνω την τσίχλα και την παρακολουθώ να χάνεται καθώς την υποδέχεται αχόρταγα το κενό.
Κι εδώ που κάθομαι ψηλά είναι, σκέφτομαι. Τι να το κάνω το πιο ψηλά;
Ανάβω τσιγάρο.
Εκπνέω τον καπνό και τον παρακολουθώ να αιωρείται για λίγο μπρος μου πριν πετάξει οριστικά μακριά μου σαν στοιχειακό του αέρα μεταφέροντας το μήνυμα μου στους ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του ωκεανού.

"Όλα είναι μια τεράστια Φούσκα. Οι περισσότεροι ζούνε με δανεικό αέρα μέσα σε αυτές ενώ κάποιοι άλλοι παλεύουν να σπάσουν τα δεσμά τους και να περπατήσουν ελεύθεροι στη γη με το δικό τους οξυγόνο".


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην Margo.