The Loneliness of the Long Distance Runner

Στην Ουσία είμαι μόνος.
Ολομόναχος.
Όλα γύρω μου απλώνονται πλαισιωμένα σαν γαρνιτούρα μα το κυρίως πιάτο είναι η Μοναξιά μου.
Αυτή μου έχει σερβιριστεί και εγώ πρέπει με κάθε τρόπο όχι μόνο να την χωνέψω αλλά και να γλείψω στο τέλος ικανοποιημένος τα δάχτυλα μου.

Δεν υπάρχει επιλογή.
Υπάρχει μονάχα η ψευδαίσθηση της επιλογής.

Τότε είναι που την Μοναξιά προσπαθείς να την εκμεταλλευτείς,
να την καλμάρεις έστω μετονομάζοντας την σε Μοναχικότητα.
Και εκεί στέκεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.
Μια συνάντηση που ορισμένες φορές είναι ευχάριστη, κάποιες φορές σε κάνει να θες να κάνεις εμετό τα ίδια σου τα σωθικά και άλλες που δεν θα ήθελες καν αυτή η συνάντηση να πραγματοποιηθεί.

Ναι ξέρω, μου το είπε και η Isis που το έχει βιώσει...πως σε ένα ευρύτερο Συμπαντικό πλαίσιο είμαστε όλοι ΕΝΑ. Όλοι είμαστε σαν κομμάτια ενός παγκόσμιου puzzle. Αν όμως παρατηρήσεις τον τρόπο που έχει η Φύση για να μας εξιστορεί η ίδια τον μύθο της Πτώσης τότε θα διαπιστώσεις πως αν και όλοι μας έχουμε κοινή καταγωγή, ενσαρκωνόμαστε στο Φυσικό Πεδίο σαν ένα κομματάκι από όλοκληρο το puzzle. Μόνοι μας ερχόμαστε, ζούμε και φεύγουμε στο τέλος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση που αποκτούμε στο τρισδιάστατο περιβάλλον. Και όσο πιο γρήγορα το πάρεις χαμπάρι αυτό και ριζώσει μέσα σου τότε δεν δικαιούσε κανένα άλλοθι. Καταννοείς πως όλα τα παρεμφεροί που συναντούμε κατά την διάρκεια του σύντομου βίου μας, δεν είναι παρά ψυχολογικές πατερίτσες. Μπορεί να λέγονται φιλίες, έχθρες, γνωριμίες, έρωτες, ιδεές, θρησκείες, φιλοσοφίες μα πάνω απ'όλα είναι το μέσο για να αντιληφθείς πως ο τρόπος και η έκφραση για να διαβείς το μονοπάτι της Αυτογνωσίας είναι καθαρά μοναχικός.

Για αυτό και σε αυτό το ποταπό κορμί που περιφέρω υπάρχει μοναξιά και δεν φοβάμαι να το πω ούτε αρνούμαι να το παραδεχτώ.
Γεμίζω τις μέρες μου με καθημερινές εξόδους, μεθάω για να σταματήσω το ακατάπαυστο βουητό που στήνει το πολυάσχολο μελίσσι μες το κεφάλι μου, καταπιάνομαι με ποικίλα ενδιαφέροντα μπας και αποκτήσει δημιουργικό νόημα η μοναξιά μου, στρώνω το κρεβάτι μου κάθε βράδυ σε περιστασιακές γυναίκες που έχουν αποδημητικό χαρακτήρα στη ζωή μου και όλα αυτά για να ξεγελάσω την μοναξιά μου.
Για να ξεγελάσω εμένα.

Μα το επόμενο πρωί η μοναξιά είναι ξανά εκεί. Μέσα μου. Υπάρχει σαν Μαύρη Τρύπα που με ρουφάει εκ των έσω. Και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να κάνεις κάτι. Είναι μια επίπονη συνειδησιακή κατάσταση που στο τέλος σε κάνει να την αποδεχθείς μοιρολατρικά. Αυτό όμως είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο δεν είμαι μόνος. Ξέρω αρκετούς που έχουν σταυρωθεί για αυτόν το λόγο.
Η πλειοψηφία εθελοτυφλεί.

Άλλοι πάλι περιμένουν μια Αγάπη να τους λυτρώσει μα αργά η γρήγορα ούτε αυτό συμβαίνει εφόσον εύκολα μπορεί να υπάρχουν δύο άνθρωποι σε μια σχέση μα πάλι να νιώθουν ολομόναχοι. Εκτός αυτού μετά από ένα ορισμένο σημείο αρχίζουν και νιώθουν πως κουβαλούν στις πλάτες τους και την μοναξιά του συντρόφου τους. Βέβαια, είναι και αρκετός κόσμος που τρέχει σε εμπορικά κέντρα για να βάλει σε εκπτώσεις την μοναξιά του κι αυτό πάλι το ονόμασαν ευγενικά shopping therapy μιας και δεν μπόρεσαν να βρούν κάτι έμψυχο να τους γεμίσει το κενό. Α ναι, υπάρχουν και χώροι εκτόνωσης...γήπεδα, μπουζούκια, πολιτικές συγκεντρώσεις, εκκλησίες...εκεί δεν είσαι μόνος σου (φαινομενικά τουλάχιστον). Αποτελείς μέρος μιας ευρύτερης ομάδας και όσο μεγαλύτερη είναι η ομάδα που συμμετέχεις τόσο δυσκολότερο είναι να νιώσεις μοναξιά.
Είναι δυνατόν ΟΛΟΙ αυτοί να έχουν άδικο και εσύ να έχεις δίκιο;
Τι είσαι εσύ πέραν του ενός για να έχεις δίκιο δηλαδή;
Απειροελάχιστη μονάδα σε σχέση με την μάζα.
Έτσι δεν είναι;

Χμμ...το σίγουρο πάντως είναι πως μόνο έτσι ΔΕΝ είναι.