Δεν υπάρχει το Ποτέ

Ορισμένοι έσπευσαν να μου επισημάνουν πως σε ένα σημείο του post μου το οποίο ανέβασα στις 29/08, ότι έγραφα με ένα τρόπο που κάλλιστα θα μπορούσες να πεις ότι ήταν σαν να είχε γίνει ήδη ο ημιτελικός της 01/09 αφού άφηνα καθαρά να εννοηθεί πως η Εθνική μας είχε νικήσει τους γιάνκης. Καταννοώ την λογική σας απορία μα να που επιτέλους έγινε και για σας ο χθεσινός ημιτελικός και όλοι είδατε τελικά ποιος βγήκε νικητής. Άρα, επαληθεύτηκα…όχι για την εκτίμηση αλλά για την απόλυτη δήλωση που είχα κάνει κινδυνεύοντας να διαψευστώ δημόσια.
Το μήνυμα εκ των άνωθεν όμως εδώθη σε αυτούς που έπρεπε… και ο νοών νοείτω.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχουν στον λαό της Ιαπωνίας οι αμερικάνικες ατομικές βόμβες ως σήμερα. Και οι παρενέργειες αν μη τι άλλο είναι φανερές.
Πώς να εξηγήσω το ότι χιλιάδες Ιάπωνες μέσα στο γήπεδο την ώρα του ημιτελικού ζητωκραύγαζαν υπέρ των Αμερικάνων;!
Πώς να ερμηνεύσω αυτή την πρωτάκουστη λατρεία του υποτακτικού δουλικού προς τον αφέντη-γαμιά του;;
Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τελικά μόλυναν στο διηνεκές τον λαό αυτής της χώρας. Αναγκάσαν τους Ιάπωνες όχι μόνο να παραδοθούν αλλά και να υποκλιθούν στο σφράγισμα του αιωνίου loser. Και παραδέχθηκαν το κακό που τους έγινε από τους γιάνκης σαν δίκαιη Μοίρα και όχι σαν λόγο Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης απέναντι στο κακό που τους καμώθηκε.
Και ένας loser ποτέ δεν σηκώνει κεφάλι στο Μεγάλο Αφεντικό. Γιατί αυτός είναι που του επιτρέπει να ζει και να αναπνέει.
Καμιά αντίρρηση;
…Έτσι μπράβο…

Μετά;
-Αυλαία-
τα φώτα σβήνουν και όλα φωτίζουν γύρω μας.
Μια Ελλαδίτσα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων (μια αντίστοιχη δηλ. σε μέγεθος βλαχοκωμόπολη της Αμερικής), με μουρόχαβλους ηγέτες, με μια σκατένια Πολιτεία και ζόμπι πολίτες να περιφέρονται στις western style artificial ζωές τους…καταφέρνει έναν ηράκλειο άθλο απέναντι σε αυτόν που έχει σχέση με όσα ορίζουν τον τρόπο ζωής μας…στον υποτιθέμενο παντοδύναμο Πλανητάρχη.
Σε αυτόν τον ξυλοπόδαρο Πλανητάρχη που έφαγε τρικλοποδιά από τον τσαμπουκά της Ελληνικής Ψυχής.
Και τώρα βρισκόταν αναίσθητος φαρδύς πλατύς στη μέση του ρινγκ κάνοντας τον Παναγιώτη Γιαννάκη να πει με πολυδιάστατο νόημα σαν τελευταία λέξη της συνέντευξης του: «Δεν υπάρχει το Ποτέ».

Δεν υπάρχει το Ποτέ για εμάς και το Πάντα για τους Αμερικάνους.