ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ

Καλώς ήρθες στο Matrix λοιπόν...

Η Πτώση συνέβη.

Η Πνευματικότητα χάθηκε, οι Θεοί πέθαναν από χέρι θνητών, οι αξίες ξεπεράστηκαν ως ρομαντικοί αυτόχειρες αλλοτινών καιρών.
Η κουλτούρα έγινε συνώνυμο του «ξενέρωτου» με πλάσματα τα οποία κατά κύριο λόγο πλέον ονομάζονται «καταναλωτικά όντα».
Στον τεχνολογικό τομέα, οι εξελίξεις έχουν πάρει τέτοιες ανεξέλεγκτες διαστάσεις που οι άνθρωποι αδυνατούν να παρακολουθήσουν αλλά και να απορροφήσουν όλο αυτό που συμβαίνει γύρω τους.
Οι επιχειρήσεις μας αντιμετωπίζουν σαν αριθμούς που δεν καταναλώνουν αλλά καταναλώνονται από τις ίδιες τις επίκτητες ανάγκες τους και μας βομβαρδίζουν 24 ώρες το 24ώρο με πρότυπα γίγνεσθαι, διαφημίσεις, με λανθασμένες εντυπώσεις για την κατάσταση του κόσμου και της κοινωνίας, με υποσυνείδητα μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ορθές στάσεις ζωής που πρέπει κανείς να τηρεί.
Οι επιστήμονες έχουν αναλάβει τον ρόλο του Μικρού Θεού και έχουν απορρίψει πλέον κάθε κανόνα Ηθικής υποσχόμενοι στις εταιρίες και στην ίδια την ανθρωπότητα λαγούς και πετραχήλια.
Οι πολίτικοι δεν είναι πλέον άνθρωποι που ασχολούνται με τα Κοινά αλλά έχουν μεταμορφωθεί σε ανδρείκελα που υπηρετούν διάφορα συμφέροντα τα οποία φυσικά και δεν δίνουν δεκάρα για την όποια Ελευθερία, Δημοκρατία και Δικαιοσύνη στον κόσμο αλλά νοιάζονται μόνο για την κυριαρχία μιας συγκεκριμένης ελίτ σε ολόκληρο τον πλανήτη με σκοπό την πλήρη καταστρατήγηση της ανθρώπινης πρωτοβουλίας και ελεύθερης έκφρασης.

Και η αγάπη; Δυστυχώς στις μέρες μας τις περισσότερες φορές ακόμα και η αγάπη ζυγίζει το βάρος της σε χρυσάφι και ευρώ. Την σύμπραξη δύο ανθρώπων σε μια σχέση εύκολα μπορείς να την παρομοιάσεις με εμπορική συμφωνία στην οποία η κάθε μια πλευρά για τους δικούς της λόγους προσπαθεί να διασφαλίσει το προσωπικό της όφελος. Εις μάτην όμως αφού η αγάπη το μόνο που δεν χρειάζεται είναι λεφτά αισθήματα. Αρκούν μόνον δύο ψυχές που θα ανοίγουν κύκλους μέσα στον κύκλο με το να μοιράζονται ο ένας τον κόσμο του άλλου. Πάντα συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά.

Η Εργασία έπαψε να σημαίνει «παράγω Έργο στην ανθρωπότητα όχι για προσωπικό κέρδος μα για το κοινό όφελος» και ξεφτιλίστηκε σε τέτοιο βαθμό που κατάντησε εκμισθωμένη δουλεία. Πλέον δεν λέμε «εργάζομαι» αλλά «δουλεύω», υποδηλώνοντας έτσι εμμέσως πλην σαφώς πως έχουμε αποδεχθεί στον μέγιστό βαθμό ότι είμαστε δούλοι μια σύγχρονης κοινωνίας. Σε ένα πλήρως ελεγχόμενο σύστημα Τυραννίας που μας έχει επιβληθεί από τον ένα και Μοναδικό αληθινό σύγχρονο Θεό, το Χρήμα, η Πραγματικότητα μας εν μέσω καθημερινότητας που αγγίζει τον ορισμό της λέξης «μονοτονία», εξυπηρετεί τους λίγους για να τιθασεύει την ενέργεια των πολλών χάνοντας έτσι η μάζα την Επαναστατικότητα και τον Αυθορμητισμό της.

Ο Χρόνος μας εξαγοράζεται μηνιαίως σε κάτι που καταφέρνει να μας κλέψει τα ¾ όλης της ζωής μας χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα ή ανταπόδοση. Ξεπουλάμε το πολυτιμότερο αγαθό όλων, τον ελεύθερο και δημιουργικό μας χρόνο και εκείνοι προς ανταμοιβή μας πετούνε στη μούρη ένα πενιχρό χρηματικό ποσό προς «κάλυψη βασικών αναγκών» για την επιβίωση μας και φυσικά ως ανταμοιβή και επιβράβευση για τον ζήλο που επιδείξαμε για την δουλική παραγωγικότητα μας προς το καθημερινό ταϊσμα της Μεγάλης Μηχανής. Κι όλα αυτά για κάτι που είναι αυτονόητο δικαίωμα μας. Την επιβίωση μας. Η οποία αντί να θεωρείται δεδομένη με όλη αυτήν την τεχνολογική ανάπτυξη, μας αναγκάζουν καθημερινά να απασχολούμαστε κάπου - κάπως ώστε να μην έχουμε χρόνο να συλλογιστούμε ελεύθερα.

Φυσικά και θα μπορούσαν οι άρχοντες ανά τον κόσμο με όπλο την ανάπτυξη και την τεχνολογία να δημιουργήσουν ένα κόσμο που να μην υπάρχει ανεργία, χρέη, πείνα, πόλεμοι και ανισότητα σε αυτόν τον πλανήτη. Με την υπάρχουσα τεχνολογία αν μη τι άλλο είναι ειρωνεία που αναγκαζόμαστε να καταθέτουμε τουλάχιστον ένα καθημερινό 8ώρο από την ζωή μας όταν κάλλιστα αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν οι μηχανές προς στήριξη της Παγκόσμιας Οικονομίας και εμείς να έχουμε το 100% του ιερού μας χρόνου ώστε να πράξουμε πράγματα για το προσωπικό δημιουργικό μας όφελος. Μα οι 7 πληγές του Φαραώ είναι τεχνητά επιβαλλόμενες προς την επιβολή ενός πλήρους ελεγχόμενου και υποκλινόμενου πλανήτη στα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης ελίτ μισάνθρωπων παλιάτσων.

Κι εμείς κατόπιν σαν ποντίκια που κυνηγάνε το τυράκι που είναι στην φάκα τρέχουμε να καλύψουμε πλαστές ανάγκες που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους Δυνάστες μας ώστε να μας έχουν συνέχεια «υπό» και χρεωμένους στα κιτάπια τους. Και την επόμενη μέρα ξανά πάλι στην δουλειά προσπαθείς να ξεχρεώσεις αυτό που τόλμησες να ονειρευτείς. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα χόμπι, ακόμα και τις ετήσιες διακοπές σου πρέπει να τις πληρώσεις αλλιώς δε έχεις κανένα δικαίωμα να διακόψεις από την γραμμή Παραγωγής! Θυμάμαι μια φράση που είχα διαβάσει σε ένα τοίχο της Αθήνας καθώς έκανα μια απογευματινή βόλτα και την βρήκα πέρα ως πέρα αληθινή: «Το Σαββατοκύριακο είναι το άλλοθι ενός πενθήμερου βιασμού». Τι πιο πραγματικό από αυτό δηλαδή;
Σε ένα περιβάλλον φαινομενικής αφθονίας όλα έχουν το αντίτιμο τους. Μπορείς να τα θαυμάσεις στην βιτρίνα αλλά δεν μπορείς να τα αγγίξεις. Πρέπει να πληρώσεις με την ενέργεια σου. Κι όταν θα καταβάλεις αυτό που σου αναλογεί ενεργειακά τότε αποκαμωμένος και άδειος συνειδητοποιείς πως είσαι παγιδευμένος σε ένα φαύλο αναλώσιμο κύκλο εκμετάλλευσης. Έτσι μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά. «Ο Χρόνος είναι Χρήμα»…μα το χρήμα δεν είναι απαραίτητα και χρόνος αλλά δυστυχώς τίποτα άλλο δεν μετρά από το να αφιερώσεις όσο πιο πολύ Χρόνο και Ενέργεια γίνεται στην παντοκρατορία του Χρήματος.

Μεταλλαχθήκαν οι αγορές εργασίας και έχουν γίνει σκλαβοπάζαρα που επιβιώνουν μόνον οι πληρέστεροι σε προσόντα και ικανότητες σκλάβοι. Ο πήχης των αυστηρών κριτηρίων που θεσμοθετούν τα αφεντικά ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και εμείς καλούμαστε να πληρούμε όσα περισσότερα γίνεται αν θέλουμε να ζούμε «αξιοπρεπώς». Καταλήγουμε όλοι μας να είμαστε «εξειδικευμένοι» ο καθένας στο αντικείμενο του με αποτέλεσμα να αποτελεί σύνηθες φαινόμενο να μην έχουμε άποψη για κάτι που δεν εκπίπτει στις επαγγελματικές αρμοδιότητες μας. Ο Μαθηματικός ή ο χρηματιστής π.χ. μπορεί και κάνει κήρυγμα όταν πρόκειται για μαθηματικούς τύπους ή χρηματικές συναλλαγές και μετοχές μα το πιθανότερο είναι να μην έχει ιδέα για το τι συμβαίνει έξω από τον μικρόκοσμο του. Το ίδιο συμβαίνει με την συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελμάτων μιας και οι άνθρωποι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις συνεχόμενες αυξανόμενες προκλήσεις του τομέα τους ώστε να είναι πλήρως καταρτησμένοι και εφοδιασμένοι για την συνέχεια.

Οι ζωές μας έχουν πάρει ένα συγκεκριμένο ρυθμό που μοιάζουν με καλοκουρδισμένο ρολόι στο οποίο όμως μάλλον δεν θα σημάνει ποτέ η Αφύπνιση. Ο καθένας έχει τον προσωπικό του αριθμό αφού αποτελεί το μέλος μιας αγέλης. Συγχωρέστε με, το μέλος μιας φιλήσυχης φάρμας ήθελα να πω, διότι οι αγέλες είναι συνήθως άγριες και ελεύθερες στη φύση τους. Εμείς αποτελούμε μέλη μια πλήρως υποταγμένης αγέλης προβάτων και ένας θεός ξέρει ποιος μπορεί να είναι ο φύλακας βοσκός μας. Πάντως, όποιος και να είναι έχουμε λησμονήσει τελείως πως ο βοσκός πέραν από φύλακας μια μέρα θα υπάρξει και σφαγέας μας. Έτσι δεν γίνεται πάντα;
Άρα, επιλέγω αγέλη…

Ομολογώ πως είναι πράγμα αφετέρου δύσκολο καθώς η μάζα σε βλέπει σαν την μύγα μες το γάλα και εσύ τότε από μύγα πρέπει πάσης θυσίας να μεταμορφωθείς σε χαμαιλέοντα ειδάλλως το σύστημα και οι γύρω σου θα σε συντρίψουν με μαθηματική ακρίβεια νιώθοντας φθόνο για την μοναδικότητα και την διαφορετικότητα που τόλμησες να επιδείξεις. Και τότε ο χαμαιλέοντας τι κάνει; Εναρμονίζεται με το περιβάλλον ενώ κάποιες άλλες φορές συμβιβάζεται σε σημείο ταύτισης με αυτό που τον περιβάλλει μα όλο αυτό γίνεται μόνο και μόνο για προσωπικό του καμουφλάζ απέναντι στο βίαιο πρόσωπο της Φύσης με κοινό παρανομαστή την αυτοεπιβεβαίωση του αρχέγονου νόμου της επιβίωσης. Χμμ…ίσως πείτε πως αυτό δεν κάνουν τα ζώα επειδή τα θεωρούμε πως δεν έχουν λογική και συνείδηση του Θανάτου εφόσον κινούνται μέσα στην ζωή με γνώμονα τα βασικά τους Ένστικτα; Κι όμως το πιστεύεται ή όχι τα μεγαλύτερα ζώα όλων, τα οποία και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γίνεται ή πως λειτουργεί ο πλανήτης, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος παρουσιάζει μια πρωτοφανή επίδειξη βλακείας για αυτό που κανονικά αναλογεί της Διάνοιας του και σε συνδυασμό μιας άρρωστης και κενής ματαιοδοξίας που διακατέχει κάθε του πράξη, οδηγείται σε ένα μοιραίο και τραγικό επίλογο. Η απαράμιλλη αυτοκαταστροφικότητα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν έχει τελειωμό. Παραφράζοντας την γνωστή παροιμία «Άνθρωποι είμαστε λάθη κάνουμε», έχουμε καταφέρει να είμαστε «λάθη που κάνουν ανθρώπους».
Και αυτό δεν έχει τελειωμό.

Με κάθε γέννηση διαιωνίζεται ένας ατέρμονος κύκλος και νέο αίμα ταΐζει με ενέργεια την «διαδικασία παραγωγής» υποταγμένων συνειδήσεων. Άνθρωποι γεννιούνται, (επί)ζουν και πεθαίνουν με τον τιμητικό τίτλο του «ιδιώτη» έχοντας για καμάρι πως υπήρξαν σε μια πολιτισμένη και ανεπτυγμένη σύγχρονη κοινωνία ενώ ταυτοχρόνως δεν έχουν πάρει ούτε καν χαμπάρι ότι τους άλεσε η μηχανή του κιμά κάνοντας τους ανακυκλώσιμο καταναλωτικό προϊόν στο στομάχι των εταιριών. Εξάλλου τραγελαφική ειρωνεία αποτελεί το ότι ο τιμητικός τίτλος «ιδιώτης» συσχετίζεται με την λέξη «idiot» δηλ. ηλίθιος. Μήπως κάτι σημαίνει αυτό; Μήπως όλη αυτή η σημαντικότητα που έχουμε δώσει σε όλες τις διαφορετικές μορφές εκδήλωσης και επίπεδα έκφρασης της ηλιθιότητας είναι και εν τέλει η παγίδα μας; Ένα πανούργο τέχνασμα που μας έχει στήσει το μυαλό μας στην ύστατη προσπάθεια του να καταφέρει με κάποιο τρόπο την Αθανασία του Εγώ; Αν καθήσουμε και αναλογιστούμε πόσες φορές ξεκινάμε μια φράση βάζοντας αυθόρμητα το «Εγώ» στην αρχή κάθε πρότασης κατά την διάρκεια της ημέρας, τουλάχιστον θα σοκαριστούμε από το αποτέλεσμα. Μιλάμε και ακουγόμαστε στους άλλους σαν να ξέρουμε τον εαυτό μας και το τι μας γίνεται γενικότερα μα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είμαστε και γιατί είμαστε ΕΔΩ αυτή την στιγμή. Το μόνο που καταφέρνουμε στο τέλος είναι το να επιτελεί ο Ανώτερος μας Εαυτός δια εφόρου ζωής όμηρος του καταδικασμένου σε θάνατο Εγώ. Γι’αυτό και η όλη επίδειξη καθώς όλα αυτά τα τεράστια μνημεία – κτίρια ανεγήρονται το ένα μετά το άλλο. Διότι το Εγώ μας αρνούμενο πεισματικά να παραδοθεί στην θνητή του μοίρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφήσει κάτι πίσω του ως σύμβολο Αθανασίας. Η Ιστορία όμως έχει αποδείξει δεκάδες φορές στο παρελθόν πως εν τέλει το μόνο που καταφέρνει στο τέλος το ανθρώπινο Εγώ είναι...μια τρύπα στο νερό. Τα πάντα ακμάζουν και παρακμάζουν και φυσικά οτιδήποτε υπόκειται στους υλικούς νόμους δεν μπορεί να αποφύγει το μοιραίο πεπρωμένο της Φθοράς.

Δεν διαφέρω σε κάτι από τους άλλους. Ίσως είμαι περισσότερο ένοχος από αυτούς διότι έχω επίγνωση της κατάστασης και αυτό είναι ακόμα πιο επίπονο όταν κάνω ένα βήμα μπροστά και κατόπιν αναγκάζομαι να κάνω δύο βήματα πίσω προς χάρην της κατεστημένης πραγματικότητας. Δεν είμαι ιδιαίτερος σε καμία περίπτωση και φυσικά δεν αποτυπώνω όλα τα παραπάνω στο blog μου για να το παίξω Επαναστάτης (τουλάχιστον όχι συλλογικός μα προσπαθώ να αντιδρώ όσο μπορώ σε ατομικό επίπεδο). Αυτό που μπορώ όμως να σημειώσω σαν επίλογο είναι πως όλα δείχνουν ότι ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ…