Στο άκουσμα της λέξης "Θάνατος", οι άνθρωποι παγώνουν. Μένουν αγάλματα και προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν αν άκουσαν καλά. Οι περισσότεροι πάλι από μας πάλι θεωρούμε πως ο θάνατος είναι κάτι το οποίο δεν μας αφορά και γενικότερα οι πράξεις των ανθρώπων χαρακτηρίζονται από μια έπαρση και έναν προγραμματισμό πολλές φορές που μοιάζει να μην εμπερίεχει καθόλου το ενδεχόμενο ενός απρόσμενου θανάτου. Στην καθημερινότητα μας ασχολούμαστε συνέχεια με τα σχέδια μας, με τις μελλοντικές μας επενδύσεις, με τα φιλόδοξα όνειρα μας για ένα καλύτερο Αύριο και ενεργούμε σχεδόν πάντα σαν να μην έχουμε την επίγνωση του θανάτου.
Η αλήθεια όμως είναι πως ο θάνατος πάντοτε βρίσκεται στο πλάι μας και μας ακολουθά παντού και πάντα. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όσο περνούν τα χρόνια και νιώθουν την ανάσα του θανάτου όλο και πιο κρύα στην πλάτη τους τότε είναι που αρχίζουν να το σκέφτονται. Τότε είναι που ξαφνικά γίνονται θρήσκοι, που επικαλούντε τον Θεό όλο και πιο συχνά. Τότε αρχίζουν και κάνουν μια ανασκόπηση για το ΤΙ & ΠΩΣ και αυτό φυσικά γίνεται κατά κύριο λόγο από Φόβο για το Μετά, για το Άγνωστο.
Ότι γεννιέται από την πρώτη στιγμή κυοφορεί μέσα του τον σπόρο του Θανάτου. Κι αυτό είναι απαράβατος Νόμος. Άρα η Ζωή με τον Θάνατο δεν είναι κάτι το αντίθετο. Ίσα ίσα θα έλεγα...είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορεί κάτι να υπάρξει ως ζωντανό και να μην έχει να αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα την διαδικασία του Θανάτου. Δεν νοείται κάτι ως Ζωντανό αν δεν πεθάνει μια μέρα. Ίσως ακούγεται λίγο αντιφατικό όλο αυτό αλλά είναι η μόνη και απόλυτη αλήθεια που εκφράζει το εκδηλωμένο Φυσικό Πεδίο.
Αν θυμάμαι καλά ο φίλος μου ο Σωκράτης είχε πει: "Η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται το Θάνατο σαν την μεγαλύτερη δυστυχία ενώ θα έπρεπε να τον θεωρεί ως την μέγιστη Λύτρωση". Σε όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς "εγχειρίδια" που αφορούν την Ζωή μετά θάνατον. Τα οποία δίνουν οδηγίες προς ναυτιλομένους διότι οι περισσότερες θρησκείες δεν δίνουν βάση μόνο στο πως θα κάνεις μια θεάρεστη ζωή αλλά και στο πως θα έχεις ένα καλό θάνατο.
Στα τέλη του 15ου αιώνα (1470) κυκλοφόρησε στην Γερμανία το "Ars Moriendi" (The Art of Dying Well), το οποίο στα πλαίσια του Μεσαίωνα εξηγούσε σε 6 κεφάλαια στον Χριστιανικό κόσμο τις διαδικασίες που οφείλει να ακολουθήσει ο μελλόθάνατος για να έχει ένα καλό θάνατο και να μην ξεγελαστεί στο μακρύ ταξίδι του από κακόβουλες δυνάμεις που θα συναντήσει στο δρόμο.
Στο Θιβέτ, οι Βουδιστές μοναχοί προετοιμάζουν τον εαυτό τους για την Υπέρτατη Μύηση που είναι ο Θάνατος. Υποτίθεται πως οι ανώτεροι στην Ιεραρχία μπορούν και κάνουν "διάγνωση" διαβάζοντας την Αύρα των συναδέλφων τους και όταν η Αύρα κάποιου αρχίζει και "συννεφιάζει" τότε εκείνοι το ερμηνεύουν ως σημάδι ενός επερχόμενου Θανάτου. Από εκεί και πέρα ξεκινά η εκπαίδευση του μελλοθάνατου ο οποίος διαβάζει καθημερινά την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών και διαλογίζεται όμορφες εικόνες για το τι θα συναντήσει όταν θα είναι στην άλλη Όχθη. "Η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών" είναι ένα συλλογικό έργο από Βουδιστές Μοναχούς που στην ουσία περιγράφει το Ταξίδι και τις Δοκιμασίες της Συνείδησης μετά θάνατον και φυσικά καλύπτει όλο το μεσοδιάστημα που μεσολαβεί πριν την καινούργια ενσάρκωση της στο Φυσικό Πεδίο. Σημειώστε πως κάτι παρόμοιο έκαναν και οι Κέλτες με τους ιερείς να λένε στους πολεμιστές τους πως αν πεθάνουν γενναία στο πεδίο της μάχης τότε θα πάνε στην Βαλχάλα όπου εκεί παρθένες θα τους περιμένουν και θα τους προσέχουν. Σαν να λέμε δηλαδή τα αντίστοιχα Ηλύσια Πεδία των αρχαίων Ελλήνων όπου εκεί κατέληγαν όλοι οι Ήρωες.
Οι Αιγύπτιοι, είχαν την λέγομενη "Βίβλο των Νεκρών", στην οποία περιγράφονταν οι Δίκες που έχει να αντιμετωπίσει η Ψυχή μετά θάνατον καθώς αναφέρονται passwords, αριθμοί και διάφορα spells τα οποία θα σε βοηθήσουν στις Δοκιμασίες του Κάτω Κόσμου.
Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω πως πολλοί πολιτισμοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία ακόμη και στον τρόπο θανάτου. Οι Ιάπωνες για παράδειγμα θεωρούσαν πως ένας έντιμος θάνατος σου δίνει και μια σωστή συνέχεια στην μετα Ζωής πραγματικότητα. Για αυτό και τακτικές όπως το Seppuku (Χαρακίρι) θεωρούνταν κάτι παραπάνω από αυτοκτονία μα περισσότερο ιερή τελετουργική πράξη.
Ένα άλλο πρόσφατο εγχώριο παράδειγμα ήταν η οικειοθελής αποχώρηση (δεν αποδεχόταν την λέξη αυτοκτονία) του καθηγητή Φιλοσοφίας Λιαντίνη στο βουνό του Ταΰγετου. Ο συγκεκριμένος αφιέρωσε όλο του το φιλοσοφικό έργο για το τι εστί Θάνατος αλλά και για την ιερότητα της στιγμής της οικιοθελής αποχώρησης από το τρισδιάστατο χώρο προσομείωσης που ονομάζουμε Πραγματικότητα.
Όπως καταλαβαίνετε, στην αρχαιότητα, οι πολιτισμοί δεν εξυμνούσαν μόνο την Ζωή αλλά και το Θάνατο ενώ πολλές από αυτές τον θεωρούσαν πολύ πιο σημαντικό και από την ίδια την Ζωή. Κατόπιν, ο Δυτικός Ορθολογισμός έδωσε πολύ περισσότερη σημασία στην Ζωή και με την βοήθεια διάφορων πολιτικών κινημάτων (βλ. Κομμουνισμός) και της σύγχρονης επιστήμης απομυθοποίησαν τον Θάνατο και εκτός αυτού τον υποβίβασαν σαν κάτι το οποίο απλά μοιραία συμβαίνει. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί άνθρωποι κυνικά να θεωρούν εαυτόν ως μια μάζα νερού και άνθρακα η οποία φθείρει και πεθαίνει...and that's it! Δηλαδή η πνευματική έννοια της Ζωής (άρα και του Θανάτου) χάθηκε και αντικαταστάθηκε από έναν στείρο ρεαλισμό που οδηγούσε σε πνευματικό αδιέξοδο. Ποιός ο λόγος δηλαδή του να ζει κάποιος μόνον για 70 χρόνια μέσω όρο όταν μετά απλά πεθαίνει; Η ζωή και οι κόποι του στερούνται πνευματικότητας αλλά και κίνητρου. Απλά ζει για να ζει και πεθαίνει χωρίς να γνωρίζει το λόγο για τον οποίο ζούσε.
Οι Ινδοί λένε πως κάθε βράδυ που πέφτουμε για ύπνο βιώνουμε και έναν μικρό θάνατο ως προετοιμασίας για τον Μεγάλο Ύπνο. Προσωπικά θεωρώ πως ο Θάνατος είναι η Υπέρτατη Μύηση της Ψυχής. Ο τρόπος που θα ζήσουμε χαρακτηρίζει και τον Θάνατο μας αλλά και την πραγματικότητα που θα βιώσει ο Ανώτερος Εαυτός μας κατόπιν. Είναι τότε που ξεκαθαρίζουν όλα.
Τότε που πέφτουν οι περσόνες και μένει μόνον ο πραγματικός πυρήνας του Γίγνεσθαι. Και γι'αυτό ακριβώς οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο ή για να το πω καλύτερα δεν είναι οι άνθρωποι που τρομάζουν με την Απώλεια αλλά οι επίκτητες περσόνες που δημιουργεί το Εγώ τους κατά την διάρκεια του Βίου τους. Άρα το Εγώ μας φοβάται την απώλεια διότι ξέρει πως δεν είναι Αθάνατο (σε αντίθεση με τον Ανώτερο Εαυτό μας). Το Εγώ είναι αυτό που μας κάνει να σκεφτόμαστε πως χανόμαστε για πάντα, πως αυτό που λογαριάζουμε σαν προσωπικότητα θα εξαφανιστεί δια παντός.
Όλα αυτά όμως είναι σαν τις φλούδες από φρούτο. Εθνικότητα, φύλο, όνομα δεν είναι παρά φλούδες που καλύπτουν τον εσωτερικό μας αθάνατο Πυρήνα-Σπόρο.
Η αλήθεια όμως είναι πως ο θάνατος πάντοτε βρίσκεται στο πλάι μας και μας ακολουθά παντού και πάντα. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όσο περνούν τα χρόνια και νιώθουν την ανάσα του θανάτου όλο και πιο κρύα στην πλάτη τους τότε είναι που αρχίζουν να το σκέφτονται. Τότε είναι που ξαφνικά γίνονται θρήσκοι, που επικαλούντε τον Θεό όλο και πιο συχνά. Τότε αρχίζουν και κάνουν μια ανασκόπηση για το ΤΙ & ΠΩΣ και αυτό φυσικά γίνεται κατά κύριο λόγο από Φόβο για το Μετά, για το Άγνωστο.
Ότι γεννιέται από την πρώτη στιγμή κυοφορεί μέσα του τον σπόρο του Θανάτου. Κι αυτό είναι απαράβατος Νόμος. Άρα η Ζωή με τον Θάνατο δεν είναι κάτι το αντίθετο. Ίσα ίσα θα έλεγα...είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορεί κάτι να υπάρξει ως ζωντανό και να μην έχει να αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα την διαδικασία του Θανάτου. Δεν νοείται κάτι ως Ζωντανό αν δεν πεθάνει μια μέρα. Ίσως ακούγεται λίγο αντιφατικό όλο αυτό αλλά είναι η μόνη και απόλυτη αλήθεια που εκφράζει το εκδηλωμένο Φυσικό Πεδίο.
Αν θυμάμαι καλά ο φίλος μου ο Σωκράτης είχε πει: "Η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται το Θάνατο σαν την μεγαλύτερη δυστυχία ενώ θα έπρεπε να τον θεωρεί ως την μέγιστη Λύτρωση". Σε όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς "εγχειρίδια" που αφορούν την Ζωή μετά θάνατον. Τα οποία δίνουν οδηγίες προς ναυτιλομένους διότι οι περισσότερες θρησκείες δεν δίνουν βάση μόνο στο πως θα κάνεις μια θεάρεστη ζωή αλλά και στο πως θα έχεις ένα καλό θάνατο.
Στα τέλη του 15ου αιώνα (1470) κυκλοφόρησε στην Γερμανία το "Ars Moriendi" (The Art of Dying Well), το οποίο στα πλαίσια του Μεσαίωνα εξηγούσε σε 6 κεφάλαια στον Χριστιανικό κόσμο τις διαδικασίες που οφείλει να ακολουθήσει ο μελλόθάνατος για να έχει ένα καλό θάνατο και να μην ξεγελαστεί στο μακρύ ταξίδι του από κακόβουλες δυνάμεις που θα συναντήσει στο δρόμο.
Στο Θιβέτ, οι Βουδιστές μοναχοί προετοιμάζουν τον εαυτό τους για την Υπέρτατη Μύηση που είναι ο Θάνατος. Υποτίθεται πως οι ανώτεροι στην Ιεραρχία μπορούν και κάνουν "διάγνωση" διαβάζοντας την Αύρα των συναδέλφων τους και όταν η Αύρα κάποιου αρχίζει και "συννεφιάζει" τότε εκείνοι το ερμηνεύουν ως σημάδι ενός επερχόμενου Θανάτου. Από εκεί και πέρα ξεκινά η εκπαίδευση του μελλοθάνατου ο οποίος διαβάζει καθημερινά την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών και διαλογίζεται όμορφες εικόνες για το τι θα συναντήσει όταν θα είναι στην άλλη Όχθη. "Η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών" είναι ένα συλλογικό έργο από Βουδιστές Μοναχούς που στην ουσία περιγράφει το Ταξίδι και τις Δοκιμασίες της Συνείδησης μετά θάνατον και φυσικά καλύπτει όλο το μεσοδιάστημα που μεσολαβεί πριν την καινούργια ενσάρκωση της στο Φυσικό Πεδίο. Σημειώστε πως κάτι παρόμοιο έκαναν και οι Κέλτες με τους ιερείς να λένε στους πολεμιστές τους πως αν πεθάνουν γενναία στο πεδίο της μάχης τότε θα πάνε στην Βαλχάλα όπου εκεί παρθένες θα τους περιμένουν και θα τους προσέχουν. Σαν να λέμε δηλαδή τα αντίστοιχα Ηλύσια Πεδία των αρχαίων Ελλήνων όπου εκεί κατέληγαν όλοι οι Ήρωες.
Οι Αιγύπτιοι, είχαν την λέγομενη "Βίβλο των Νεκρών", στην οποία περιγράφονταν οι Δίκες που έχει να αντιμετωπίσει η Ψυχή μετά θάνατον καθώς αναφέρονται passwords, αριθμοί και διάφορα spells τα οποία θα σε βοηθήσουν στις Δοκιμασίες του Κάτω Κόσμου.
Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω πως πολλοί πολιτισμοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία ακόμη και στον τρόπο θανάτου. Οι Ιάπωνες για παράδειγμα θεωρούσαν πως ένας έντιμος θάνατος σου δίνει και μια σωστή συνέχεια στην μετα Ζωής πραγματικότητα. Για αυτό και τακτικές όπως το Seppuku (Χαρακίρι) θεωρούνταν κάτι παραπάνω από αυτοκτονία μα περισσότερο ιερή τελετουργική πράξη.
Ένα άλλο πρόσφατο εγχώριο παράδειγμα ήταν η οικειοθελής αποχώρηση (δεν αποδεχόταν την λέξη αυτοκτονία) του καθηγητή Φιλοσοφίας Λιαντίνη στο βουνό του Ταΰγετου. Ο συγκεκριμένος αφιέρωσε όλο του το φιλοσοφικό έργο για το τι εστί Θάνατος αλλά και για την ιερότητα της στιγμής της οικιοθελής αποχώρησης από το τρισδιάστατο χώρο προσομείωσης που ονομάζουμε Πραγματικότητα.
Όπως καταλαβαίνετε, στην αρχαιότητα, οι πολιτισμοί δεν εξυμνούσαν μόνο την Ζωή αλλά και το Θάνατο ενώ πολλές από αυτές τον θεωρούσαν πολύ πιο σημαντικό και από την ίδια την Ζωή. Κατόπιν, ο Δυτικός Ορθολογισμός έδωσε πολύ περισσότερη σημασία στην Ζωή και με την βοήθεια διάφορων πολιτικών κινημάτων (βλ. Κομμουνισμός) και της σύγχρονης επιστήμης απομυθοποίησαν τον Θάνατο και εκτός αυτού τον υποβίβασαν σαν κάτι το οποίο απλά μοιραία συμβαίνει. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί άνθρωποι κυνικά να θεωρούν εαυτόν ως μια μάζα νερού και άνθρακα η οποία φθείρει και πεθαίνει...and that's it! Δηλαδή η πνευματική έννοια της Ζωής (άρα και του Θανάτου) χάθηκε και αντικαταστάθηκε από έναν στείρο ρεαλισμό που οδηγούσε σε πνευματικό αδιέξοδο. Ποιός ο λόγος δηλαδή του να ζει κάποιος μόνον για 70 χρόνια μέσω όρο όταν μετά απλά πεθαίνει; Η ζωή και οι κόποι του στερούνται πνευματικότητας αλλά και κίνητρου. Απλά ζει για να ζει και πεθαίνει χωρίς να γνωρίζει το λόγο για τον οποίο ζούσε.
Οι Ινδοί λένε πως κάθε βράδυ που πέφτουμε για ύπνο βιώνουμε και έναν μικρό θάνατο ως προετοιμασίας για τον Μεγάλο Ύπνο. Προσωπικά θεωρώ πως ο Θάνατος είναι η Υπέρτατη Μύηση της Ψυχής. Ο τρόπος που θα ζήσουμε χαρακτηρίζει και τον Θάνατο μας αλλά και την πραγματικότητα που θα βιώσει ο Ανώτερος Εαυτός μας κατόπιν. Είναι τότε που ξεκαθαρίζουν όλα.
Τότε που πέφτουν οι περσόνες και μένει μόνον ο πραγματικός πυρήνας του Γίγνεσθαι. Και γι'αυτό ακριβώς οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο ή για να το πω καλύτερα δεν είναι οι άνθρωποι που τρομάζουν με την Απώλεια αλλά οι επίκτητες περσόνες που δημιουργεί το Εγώ τους κατά την διάρκεια του Βίου τους. Άρα το Εγώ μας φοβάται την απώλεια διότι ξέρει πως δεν είναι Αθάνατο (σε αντίθεση με τον Ανώτερο Εαυτό μας). Το Εγώ είναι αυτό που μας κάνει να σκεφτόμαστε πως χανόμαστε για πάντα, πως αυτό που λογαριάζουμε σαν προσωπικότητα θα εξαφανιστεί δια παντός.
Όλα αυτά όμως είναι σαν τις φλούδες από φρούτο. Εθνικότητα, φύλο, όνομα δεν είναι παρά φλούδες που καλύπτουν τον εσωτερικό μας αθάνατο Πυρήνα-Σπόρο.
11 σχόλια:
Μπράβο για το περιεκτικό και πολύ ενημερωτικό ποστ σου!
Δεν ξέρω αν η πίστη στη ζωή μετά θάνατον είναι δείγμα του ματαιόδοξου εαυτού μας ή αν όντως είναι απαραίτητη για την ύπαρξη ενός νοήματος στη ζωή. Από την άλλη θα μπορούσαμε να δούμε τη ζωή μας ως ενα κρίκο σε μια πολύ μεγαλύτερη αλυσίδα η οποία δε θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς (τη σύντομη μα σημαντική) παρουσία μας.
den se pnigei h idea oti kapoia stigmh
den 8a anasaineis?
isws na mhn niwseis k tpt
isws kai na poneseis
isws na xa8eis oristika!
kai ksereis kati?
oloi 8a eimaste ekei :-)
"Ότι γεννιέται από την πρώτη στιγμή κυοφορεί μέσα του τον σπόρο του Θανάτου."
Φοβερό!!
(μέρμηγκας)
Δεν πεθαίνουμε, δεν πεθαίνουμε!
χιχι
Είμαστε φτιαγμένοι απο το υλικο του ονείρου. Μια βολτίτσα κάνουμε για ελάχιστο χρονικό διάστημα (70-80 χρονάκια γήινα), και μετά η στενεμένη απο το υλικό της κοστουμι ψυχή, το απεκδύεται με μεγάλη της χαρά και πηγαίνει να καταθέσει τις εμπειρίες που πήρε, εδώ στο δύσκολο σχολιό της Γαίας...
@Ε.Τ.
Μάλλον συμφωνώ με το δεύτερο κομμάτι του σχολίου σου
@Margo
Πίστευω πως ο Θάνατος όσον αφορά την αίσθηση πως είναι παρόμοιος με τον Ύπνο. Όταν κοιμάσαι, καταλαβαίνεις πως κοιμάσαι μόνο όταν ξυπνήσεις. :)
@Μέρμυγκα
Και μένα μου αρέσει αυτή η συνειδητοποίηση
@sourfou
Μ'αρέσει που συμφωνούμε (αν και το ήξερα εξαρχής πως θα συμφωνούσες σε πολλά μαζί μου);)
@Κατσικάκι
Ίσως πολύ μεγαλύτερη χαρά από ότι φανταζόμαστε
@Ισις
Ξέρεις πως για μένα η γνώμη μετράει με το παραπάνω. Συμφωνώ σε κάποια πραγματάκια αλλά οφείλω να διευκρινίσω και κάποια άλλα. Ο βιολογικός θάνατος είναι η Υπέρτατη Μύηση που αφορά το Φυσικό Πεδίο. Δεν μιλάμε για ανώτερα επίπεδα για τον Πνευματικό Θάνατο και την Ανάσταση του Πνεύματος σε κάτι πιο όμορφο. Η τελετουργική αυτοκτονία είναι κατακριτέα από όλα τα συστήματα καθαρά για Καρμικούς λόγους. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν είναι ιερή στιγμή εφόσον προυποθέτει την ταπέινωση πρώτα του Εγώ μας και την κυριαρχία της Θέλησης. Προσεχώς θα αναλύσω με λεπτομέρειες αυτή την θαυμαστή και πάνω απ'όλα ΥΠΕΡ-ΓΕΝΝΑΙΑ πράξη του Seppuku για να καταλάβεις πως μόνο "εύκολη λύση" δεν είναι η συγκεκριμένη πρακτική. Διότι πέραν από ατσάλινη Θέληση χρειάζεται ο υπόψηφιος να έχει μέσα του και ένα συμπαγές σύστημα αξιών το οποίο ακολουθεί μέχρι τέλους. Πότε κάποιος που τα βρήκε μπαστούνια δεν θα είχε τα κότσια να κάνει Seppuku. Το πολύ πολύ να έπινε κάνα ποντικοφάρμακο...γι'αυτό είπα πως σε ορισμένα πράγματα δεν μετρά το αποτέλεσμα αλλά ο ΤΡΟΠΟΣ. Και ένας τέτοιος Θαρραλέος τρόπος μάλλον θα έκανε έναν Δυτικό άνθρωπο να πέσει λιπόθυμος από τον φόβο του και μόνο.
Ωστόσο, ζητώ συγνώμη για την παράλειψη, δεν ήθελα να φανεί μέσα από το Post μου πως "σιγοντάρω" την οικειοθελή αποχώρηση κάποιου μα περισσότερο ήθελα να δείξω την μεγαλειότητα που μπορεί να δείξει το ανθρώπινο πνεύμα ακόμα και όταν πρόκειται για μια τόσο φοβερή καρμική πράξη.
Άρα, αποδέχομαι πλήρως το "Σκέψου τι ωραίος θάνατος του εγωϊσμού θα ήταν η αποδοχή της Ζωής..." ;)
@Beloved Isis
Η μόνη βλακεία που διάβασα ως τώρα από σένα είναι το ότι μπορεί να σε μισήσω επείδη είπες την γνώμη σου! Λατρεύω τις απόψεις σου διότι μπορείς και με πηγαίνεις παραπέρα. Και το καλύτερο απ'όλα είναι ότι επειδή μπορώ και σε καταννοώ σε τι επίπεδο μιλάς, μεγαλώνω σαν πνευματικό ανάστημα όταν διαβάζω απόψεις σαν τις δικές σου. Το εννοώ αυτό...
Άλλωστε για αυτό και γράφω δημόσια τέτοια posts...για να διαφωτίζω τον ευατό μου με βαθιά νόηματα άλλων ανθρώπων.
Υ.Γ.: Θα έχεις την ευγνωμοσύνη του Μαθητή προς τον Δάσκαλο όταν χρησιμοποιήσεις το ξύλο επάνω μου. :)
Φίλοι και φίλες, νοιώθω αδύναμος να αποδεχτώ ή να αρνηθώ τα οράματά σας πέρα του κατωφλίου που λέγεται θάνατος! Κανείς δεν επέστρεψε ή επεκοινώνησε μαζί μας να μας πει τι γίνεται στην άλλη όχθη. 'Αν γίνεται κάτι! Εσείς και όσοι υποστηρίζουν ότι ξέρουν, πώς το ξέρετε; Εκεί βρίσκεται η διαφωνία μου. Πιστέυετε ότι οι θρησκείες ξέρουν, για αυτό και υιοθετείτε τις διδασκαλίες τους. Δεν έχει σημασία αν λέγεται Βουδισμός, Ινδουισμός ή Χριστιανισμός. Καμία απόδειξη δεν υπάρχει για τα λόγια τους. Κι αν νοιώθετε ότι "ξέρετε" μήπως είναι απλώς και μόνο wishful thinking; Πώς εμπιστεύεστε τις διδαχές οιουδήποτε γκουρού, ή άλλου θεωρούμενου μυημένου; Εσείς έχετε εμπειρίες που θα δικαιολογούσαν τη "γνώση" σας; Αν ναι το συζητάμε. Αν όχι παραμένω αγνωστικιστής... Μόνο αυτό μπορώ να κάνω!
και γιατι ολα αυτα να μην ειναι παραμυθια?
γιατι ο θανατος να μην ειναι πολυ απλα το τελος?
πρεπει οπωσδηποτε να υπαρχει κατι μετα θανατο?
επειδη ο ανθρωπος δεν θελει να πεθανει ποτέ η ελπιδα πεθαινει τελευταια.
@Heliotypon & Joker,
Αν ψάχνετε για αποδείξεις δεν έχετε παρά να κοιτάξετε την Φύση και την ροή των πραγμάτων. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Τώρα, όσον αφορά την προσωπική εμπειρία που μου ζητάει ο heliotypon να επικαλεστώ, αν και υπάρχει τέτοια δεν θα την χρησιμοποιήσω για να πείσω διότι πολύ απλά δεν ενδιαφέρει κανέναν πέραν εμού.
Ο καθένας οφείλει να βρει τις δικές του εμπειρίες και όχι να ψάχνει να βρει λύσεις σε προσωπικά ερωτήματα μέσα από τα βιώματα τρίτων...έτσι θα είναι και σίγουρος για αυτό που θα λέει...ως τότε ο αγνωστικισμός είναι μια καλή και βολική θέση :)
η φυση των πραγματων κοιταμε.
οτι εχει αρχη εχει και τελος.
νιρβανα=εκμηδενιση και ανυπαρξια
και οχι πρασινα λιβαδια και
αγγελακια που παιζουν αρπες.
ετσι για να σου αναφερω και μια
θρησκεια επειδη καπου ειπες
πως ολες οι θησκειες εχουν
εγχιρειδιο για το μετα θανατο.
να και μια θρησκεια που εχει
εγχειριδιο στην ζωη για να μην
υπαρξεις ποτε ξανα.
αν η ζωη δεν ειναι αντιθετο του
θανατου οπως λες τοτε τι ειναι αντιθετο?
ολα τα αντιθετα ειναι η αλλη οψη
του ιδιου νομισματος. αυτο θα πει αντιθετο.
οπως και να το πεις το ιδιο ειναι.
Φίλε Joker,
φοβάμαι πως είσαι εκτός θέματος...ποιος μίλησε για αντίθετα;
"Ότι γεννιέται από την πρώτη στιγμή κυοφορεί μέσα του τον σπόρο του Θανάτου. Κι αυτό είναι απαράβατος Νόμος. Άρα η Ζωή με τον Θάνατο δεν είναι κάτι το αντίθετο. Ίσα ίσα θα έλεγα...είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορεί κάτι να υπάρξει ως ζωντανό και να μην έχει να αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα την διαδικασία του Θανάτου. Δεν νοείται κάτι ως Ζωντανό αν δεν πεθάνει μια μέρα. Ίσως ακούγεται λίγο αντιφατικό όλο αυτό αλλά είναι η μόνη και απόλυτη αλήθεια που εκφράζει το εκδηλωμένο Φυσικό Πεδίο."
Δημοσίευση σχολίου