19.10.06

Προς Απάντηση...


Γιατί είμαστε όλοι μαζεμένοι εδώ;

Γιατί αρεσκόμαστε στο να γλύφει ο ένας τις ανοιχτές πληγές του άλλου;

Γιατί απλόχερα ο ένας αγιάζει τα γένια του άλλου από δω μέσα όταν στις πραγματικότητες μας πολύ δύσκολα λέμε καλή κουβέντα για τον διπλανό μας;

Γιατί αυταπατόμαστε νομίζωντας πως καταλαβαινόμαστε καλύτερα μεταξύ μας σε σχέση με τον έξω κόσμο;

Γιατί εντός κυβερνοχώρου φοράμε διαφορετική μάσκα από αυτήν που προβάρουμε στην καθημερινότητα μας και πια από τις τόσες μάσκες που εκάστοτε αλλάζουμε είναι τελικά η πιο ειλικρινά ανταποκρίσιμη στον αληθινό εαυτό μας;

Γιατί πολλές φορές ότι εξομολογούμαστε εδώ δεν το κάνουμε και με τους εκτός "δικτύου";

Γιατί αρνούμαστε την επικοινωνία και την αλληλοκαταννόηση στα εγκόσμια και την αποζητούμε εδώ;

Γιατί προτιμούμε να γράφουμε το "Σ'αγαπώ" από το να το ακούμε;

Γιατί προτιμούμε να γράφουμε το "Σ'αγαπώ" από το να το λέμε;

Γιατί δεν βάζουμε φωτιά στα διαδικτυακά σπιτάκια μας ώστε να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες των προσωπικών μας ψευδαισθήσεων;

26 σχόλια:

Matron Maya είπε...

Πολύ καλό!!! και η φωτογραφία απλά φοβερή!

Tradescadia είπε...

Αγαπητέ μου, αυτή τη φορά θα διαφωνήσω. Προσωπικά όσα καταλογίζεις δε με αφορούν. Είμαι αυτό που γράφω, γράφω αυτό που ζω, και στην προκειμένη περίπτωση το μπλογκ μου θα μπορούσε να είναι και ένα απλό χαρτί με ένα στυλό. Δε νιώθω την ανάγκη να "γλύψω" κανέναν, δε υποκαθιστώ τίποτα μέσα από αυτό το μέσο. Αυτά από μένα, για να μη βάζουμε όλα τα βότσαλα στην ίδια τσάντα! (Δε λέω ότι αυτό που περιγράφεις δεν υπάρχει, απλά διαχωρίζω τη θέση μου!)

Άβατον είπε...

@matron maya,
Χαίρομαι, που σου άρεσε η φωτογραφία. Μου άρεσαν πολύ και αυτές που έχεις βάλει στο blog σου στο sequel του Illusions. :)

@tradescadia,
δεν καταλογίζω τίποτα και σε κανέναν. Δεν είμαι κριτής κανενός πέραν του εαυτού μου. Απλά , παρατηρώ, απορώ, διερωτούμε και στοχάζομαι πάνω στην ανθρώπινη φύση και ανασφάλεια που αφορά το Μύθο που πολλές φορές ασυνείδητα θέλουμε να χτίσουμε μέσα μας μόνο και μόνο για να τον γκρεμίσουμε όταν τον ανταμώνουμε στην καθημερινότητα μας με μάτια σφαλισμένα από φοβίες εμμονές και εγωισμό.
Αν το blog του καθένος ήταν μόνο χαρτί και στυλό, πιστεύω να καταννοείς πως τώρα λόγου χάρη δεν θα το συζητούσαμε όλο αυτό διότι πολύ απλά θα ίσχυε "τα εν οίκο μη εν δήμο". Αρά, μέσα από όλη αυτή την δημόσια έκθεση μας (η οποία σπάνια συμβαίνει σε τέτοια έκταση στην έξω ζωή μας αν φυσικά δεν λάβουμε υπόψην τις Τέχνες όπου το δημιούργημα εκθέτει τις ανησυχίες του καλλιτέχνη), άλλο είναι τότε το ζητούμενο που καλείτε να εξυπηρετήσει τις υποσυνείδητες ανάγκες μας που αφορούν εμάς σαν μονάδα πρώτα και έπειτα την βαθιά επαφή που θα επιθυμούσαμε να έχουμε με τον κοινωνικό μας περίγυρο. Ίσως πολλές φορές αυτό αγγίζει και τα όρια της Ουτοπίας μα δεν παύει να είναι εκδήλωση των βαθύτερων Θέλω μας.

Tamara de Lempicka είπε...

ειναι οπως οταν εγω αποφασιζω να εκθεσω τη δουλεια μου...μπορει τη στιγμη που δημιουργω να μη με νοιαζει κανεις και μπορει εκει πανω να καταθετω τα πιο βαθια στοιχεια του εαυτου μου, ηθελημενα η αθελα μου, ομως εχε υποψη σου οτι ενα εργο*** μου (οποιουδηποτε , οχι μονο δικο μου) μπορει να αποκαλυπτει πολυ περισσοτερα απ΄οτι τα λογια μου οταν σ' εχω απεναντι μου. Αυτο που θελω να πω ειναι πως δεν ειναι αναγκη να τα βλεπεις ολα σαν απομονωση και απομακρυνση απο την πραγματικοτητα...δε λεω πως δε συμβαινει αυτο οταν ενα μεσο σε βοηθα να κρυψεις πραγματα αν θελεισ αλλα υπαρχει και η αλλη οψη του νομισματος παντα...
το θεμα δεν ειναι το μεσο αλλα το πως το χρησιμοποιεις...

***ζωγραφικη,λογος,γραπτο,οτιδηποτε..
προσωπικη αποψη παντα

Sigmataf είπε...

Γιατί είναι ανάγκη ισσοροπίας+αυτοπραγμάτωσης.

εχω κι εγώ μια ερώτηση:
Πάτησα κάποιο κουμπι στις ρυθμίσεις μου και μου άλλαξε τα κείμενα, μήπως γνωρίζεις πως επανέρχονται;(Ενώ όταν γράφω το post αφήνω κενά, παραγράφους, όταν το ανεβάζω στοblog είναι όλα πιλάφι σε συνεχόμανη διάταξη.) HELP MEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!

Άβατον είπε...

@Tamara,
Αυτό ισχύει όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι. Το οποίο εξαρχής γνωρίζουμε πως αν έχει έναν άλφα συμβολισμό, μπορεί να εκτεθεί χωρίς απαραίτητα να μας εκθέσει. Τι γίνεται όμως πέραν αυτού όταν άνθρωποι φτάνουν σε σημείο να οχυρώνονται πίσω από καλώδια και οθόνες απέναντι στην πραγματικότητα; Όταν αυτοδιαιρούνται σε πολλαπλές περσόνες που έχουν τελικά σαν σκοπό-στόχο την επιβίωση σε ένα περιβάλλον το οποίο διαφεντεύεται από την διαφορετικότητα κόσμων που κουβαλά ο καθένας μέσα του; Τότε τι; Λειτουργεί σαν καταφύγιο το Διαδύκτιο, σαν βωμός που θυσιάζουμε τις αγωνίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας ή σαν μέρος που εκδηλώνουμε την ευαίσθητη φύση μας απέναντι στα πράγματα όταν έξω από εδώ η επίδειξη Δύναμης είναι αυτή που κάνει την κοινωνία να μοιάζει με ζούγκλα των ζώων;

Άβατον είπε...

@Sigmataf,
Χμμμ...εμένα συνήθως αυτό μου συμβαίνει όταν επιλέγω να αλλάξω την διαμμόρφωση κειμένου ή το μέγεθος των γραμματοσειρών. Αυνανίζεται ορισμένες φορές ασύστολα και ο blogger. Δοκίμασε να γράψεις ένα νέο post ώστε να τσεκάρεις αν συνεχίζει να το κάνει.

Tamara de Lempicka είπε...

Καλε μου αβατον, καθενας τα εργαλεια του τα χρησιμοποιει με τροπο και σκοπο που ο ιδιος επιλεγει...μπορεις να υποδειξεις, αλλα οχι να επιβαλλεις...καλα κανεις και τα λες, αλλα (ευτυχως για μενα )μονο στον εαυτο σου μπορεις να διαμορφωσεις συμπεριφορα...Αν κατι σε ενοχλει στον προσωπικο τροπο σου, στο χερι σου ειναι να το αλλαξεις.Κι οποιος θελει, ακολουθει...

Άβατον είπε...

@Tamara,
Καλή μου, δεν με ενοχλεί τίποτα στον προσωπικό μου τρόπο. Απλά συμμετέχω σε ένα γενικότερο πλαίσιο το οποίο ονομάζεται "μπλογκ-κοινότητα" και όπως είπα παρατηρώ-προβληματίζομαι και ανταλλάσω απόψεις και εντυπώσεις προς συζήτηση και περισυλλογή!

Tamara de Lempicka είπε...

τοτε καλα κανεις, απλως μερικες φορες "μου φαινεται" πως αυτο στο οποιο συμμετεχεις , το κατηγορεις παραλληλα...(not bad)
βεβαια αν μου φαινεται μπορω παντα και να το κρυψω...χαχα! ;)

Άβατον είπε...

Δεν το κατηγορώ. Το παρατηρώ και από την καλή αλλά και από την ανάποδη και μετά το ζυγίζω πάντα μέσα μου και θα το κάνω ως το τέλος του προσωπικού μου blog διότι αν σταματήσω σημαίνει πως έχω επαναπαυτεί στις δάφνες μου.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Γιατι...η αποξενωση και η απομονωση μας εχουν οδηγησει Εδω.
Να ειμαστε κρυμμενοι πισω απο το δαχτυλο μας...
Καταντια...

Sigmataf είπε...

συνεχίζει

Άβατον είπε...

@Preza TV,
σε σένα μου αρέσει που λες τα πράγματα χωρίς να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου και φυσικά χωρίς να τα ωραιοποιείς.

@Sigmataf,
αν και είσαι άκυρος με το post μου και θα προτιμούσα να μου στείλεις ένα mail έχε χάρη (blog)φίλε που σε συμπονάω ;)
Βασικά, εγώ θα ξαναεπέλεγα το ίδιο template και θα το ξανανέβαζα.

Bliss είπε...

an tis anases klebeis k allou bazeis fwties meine me ta klemmena k pe8ane opws 8es!

etsi lew egw stous fake:-)

alla k gw fake eimai!

makia reeee avaton!poios to gamaei to blogging:d

psit low bap festival dekembrio pshnesai?:D

Xνούδι είπε...

Γιατί να μην σκεφτούμε ότι εδώ, απλά γράφουμε όπως σε ένα χάρτινο ημερολόγιο, απλά επιτρέπουμε ταυτοχρόνως να το ανοίξει και να το δει κι άλλος κόσμος;
Μήπως με καποιους δεν συμβαίνουν όλα αυτά και απλά εκφράζουν αυτά που νοιώθουν, χωρίς περαιτέρω επεκτάσεις?
Εγώ τον χώρο τον βλέπω έτσι.
Γράφω κάτι, "μιλάω" με 5-6 ακόμα ανθρώπους και τέλος.
Μετά συνεχίζω την ζωή μου εκεί έξω.
Το βλέπω ώς κάτι πολύ απλό τελικά και πιστεύω ότι έτσι είναι.
Φιλιά και καλό ΣΚ

perssefoni είπε...

με έβαλε σε σκέψεις το ποστ σου.αν και ελαφρώς σκληρό,κρύβει και μια δόση αλήθειας.προσωπικά ξεκίνησα αυτή τη συνήθεια πιστεύοντας πως βρήκα έναν τόπο να δημοσιεύω απλά και εύκολα κάποια πράγματα που θα ήθελα να κοινοποιήσω,μιας και δεν είμαι συντάκτης ή αρθρογράφος,ούτε κανενα περιοδικό εκδίδω.τέλος πάντων τα βλογ τα αντιμετωπίζω ως ένα ωραίο έντυπο με σκέψεις,γραπτά και εικόνες που με ενδιαφέρουν,μόνο που είναι ηλεκτρονικό(το έντυπο).ελάττωμά μου η πολυλογία,σταματάω εδώ!!:)

Ανώνυμος είπε...

Γιατί φοράμε άλλη μάσκα εδώ μέσα?
Που δεν είναι απαραίτητο να είναι μια χειρότερη ή μια καλύτερη μάσκα.
Γιατί εδώ είναι μια άλλη σκηνή. Άλλα σκηνικά, άλλο σενάριο, άλλου τύπου επικοινωνία, απο ότι στην καθημερινή ζωή. Με πρώτη και βασική διαφορά την έλλειψη της προσωπικής μας εικόνας...αμέσως η σκηνοθεσία αλλάζει..το σενάριο εδώ ΔΕΝ είναι οφθαλμοκεντρικό

Άβατον είπε...

@Margo,
έλα ντε!
Το καλό που σου θέλω τότε, σε αυτή την περίπτωση κανόνισε Δεκέμβριο να πάμε παρεούλα. ;)

@Χνούδι,
Δυστυχώς η πλειοψηφία δεν το κάνει αυτό αλλά το χρησιμοποιεί νομίζω σαν ψυχολογική πατερίτσα ώστε να ορθοποδήσει από μια σακατεμένη πραγματικότητα που βιώνει εκτός διαδυκτίου.

@Persefoni,
Ούδεν μεμπτό καλή μου. Επέλεξα να είναι σκληρό το κείμενο (ίσως πολύ περισσότερο από ότι του αρμόζει), επείδη ήθελα το impact να είναι μέσα μας μεγαλύτερο και χωρίς ωραιοποιήσεις. Μην το ξαναπείς αυτό περί φλυαρίας. Μάλλον το λες επειδή δεν έχεις γνωρίσει εμένα για να δεις τι πάει να πει φλυαρία! ;Ρ

Άβατον είπε...

@Κατσικάκι,
Συμφωνώ μαζί σου. Με άλλα λόγια δηλαδή, επειδή η όλη διαδρομή γνωριμίας του άλλου ξεκινά από τα "μέσα" προς τα "έξω". Και αυτό ίσως να είναι πιο ουσιώδες σε σχέση με αυτό που μας λεν πολλές φορές υποσυνείδητα τα μάτια μας. Από την άλλη, ο τρίτος αποκτά access στα εσώτερα πεδία μας πολύ πιο γρήγορα από κάποιο άτομο που γνωρίζουμε εκτός δικτύου και το οποίο έχουμε την επιλογή να το "τσεκάρουμε" αν όντως αξίζει κάτι τέτοιο και αυτό επίσης ορισμένες φορές μπορεί να είναι tricky :)
Καλά είσαι εσύ φάτσα?

Bliss είπε...

@avaton katebainw dekembrio re su :D

exw hdh epikoinwnhsei me low bap foundation :P kai mou pan gia to festival giati h8ela na ma8w an kanoun kana live edw uk!
opote sigoura to prolabainw k 8a paw!
:D

pshsou pshsou

Άβατον είπε...

@Margo,
WELL DONE!
Νοέμβριο θα είμαι και εγώ Αθήνα άρα ο κύβος ερρίφθη...;)
Ρε συ, ποιά είναι η διεύθυνση του μπλογκ σου; Θέλω να σε λινκάρω στο δικό μου και δεν μου ανοίγει το profile σου

Bliss είπε...

www.margkaki.blogspot.com

exei kapoio problhma to blog m autes tis meres

candyblue είπε...

είμαι έτσι ακριβώς και στον έξω κόσμο. Ίσως λιγότερο ποιητική
Μα το ίδιο μπλοκαρισμένη.
Δεν υπάρχει καμιά διαφορά
Απλά εδώ τα σπίτια μας είναι πιο κοντά και η απόσταση πιο μικρή
Πετάγεσαι πιο εύκολα να πεις ή να δείξεις κάτι
Κάπως έτσι ήταν και στις αρχαίες γειτονιές της Αθήνας του 50 του 60 αντε και μεχρι μέχρι το 80 έτσι ήταν.
Μετά απομακρύνθηκαν όλα, λες και κάποιος τα ξελαστίχωσε
και όσο αυτός ο κάποιος τράβαγε από έξω δώστου εμείς πυκνώναμε το μέσα
μέχρι που γίναμε χελώνες.
και να, δες, που ευτυχώς ανοίξαμε τα σπίτια μας εδώ και έχουμε πάλι ο ένας τον άλλον κοντά.

Ανώνυμος είπε...

δύκολες οι ερωτήσεις σου αγαπητέ...

με λίγα λόγια θα πω το εξής:

Διότι εδώ μέσα οι ανταλλαγές γίνοντε εκ του ασφαλούς!
Διότι όσο και φοβισμένοι να είμαστε πάντα θέλουμε την επαφή!
Διότι πολλές φορές η ζωή μας εκεί έξω έχει γίνει ένα χαλαμουντάρι - που λένε και οι καριώτες - κι εδώ επιθυμεί κανείς να κάνει μια νέα αρχή... να ξαναεκτιμηθεί, να αναγνωριστεί, να αγαπηθεί, να ερωτευθεί, να τσακωθεί, να ξεδιπλωθεί, να ταξιδέψει, να ονειρευτεί,

τελικά,
να παραμυθιαστεί
από τον εαυτό του
με τον εαυτό του...

γιατί ΟΛΑ έχουν να κάνουν με ΕΜΑΣ τους ίδιους,
με την καρδιά και την ψυχή μας...
με την αλήθεια μας και τις ψευδαιθήσεις μας,

ζητώ συγνώμη αν ακούγομαι σκληρή
δεν είναι πρόθεσή μου να θίξω κανέναν και φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου από όλο αυτό το παιχνίδι...

μένω εκτός μη έχοντας μπλοκ,
περιδιαβαίνω, διαβάζω και παρατηρώ
εμένα και "εσάς" που εκτίθεστε έτσι εύκολα... εγώ δεν είμαι σε θέση να το κάνω παρά μόνον επιλεκτικά & ανάλογα τα κέφια μου.

φιλικά
trapped

είναι ένας δρόμος κι αυτός ...

Desposini Savio είπε...

Συμφωνώ σε αρκετά σημεία με την anonymous trapped, και συνεχίζω... για μένα το blog μου είναι χώρος που έχω εκτεθεί η ίδια, με ότι πιστεύω, πως σκέφτομαι, με ότι γαμωανασφάλεια μπορεί να έχω, ότι ψωνισμένο μπορεί να δείχνω.
Είμαι αυτό που βλέπεις, αυτό που καταλαβαίνεις και άλλα ακόμη, δεν χωράνε ποτέ στο χαρτί, στο post, στα comments.
Τη παλεύουμε Άβατον...αυτό κάνουμε..