Το Θύμα του Θύτη

Ξεπέρασες την γραμμή που είχα φτιάξει αργά και βασανιστικά για να περιχαρακώσω τον εαυτό μου, δεν ξέρω κι εγώ από τι, με έναν τρόπο τόσο άμεσο.

Τόσο επιτηδευμένο που με έκανες να μπλοκάρω για μια στιγμή.

Να διερωτηθώ το τι σε φέρνει κοντά μου.

Εσύ που το υπόλοιπο της ζωής σου το είχες αφιερώσει στους πολλούς των αιθέρων.

Τώρα μου κλείνεις το μάτι και μου λες πως όλα θα πάνε καλά.

Συνεχίζω και αναρωτιέμαι πάλι.

Δεν φύγει το ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου.

Direct χτύπημα κάτω από την μέση.

Και γονάτισα.

Λούφαξα από τον πόνο και ομολογώ πως ήμουν έτοιμος να δακρύσω.

Αντί αυτού όμως άκουσα την φωνή σου να με προτρέπει να ξεράσω τα μέσα μου.

Όλη μου την μελανή χολή που κρύβω στα σωθικά μου για τα πάντα.

Για τους πάντες.

Για σένα.

Για μένα.

Εμένα!

Οξυγόνο ζητώ και ορθώνω ανάστημα στης ζωής μας το κατάντημα.

Ήρθες από το πουθενά.

Ιπτάμενο αντικείμενο αγνώστου ταυτότητος.

Κι άφησα ένα αναφωνητό που έκανε τα πλήθη να ζητωκραυγάζουν μαζί μου για την Δευτέρα Παρουσία του ένα και του μοναδικού θεού.

Της Αγάπης.

Την συγκεκριμένη λέξη όποτε την εκφράζω, σκουπίζω μετά τα χείλη μου προσπαθώντας να μην χάσω σταγόνα της από την διαχρονικότητα που την καταβάλει.

Έτσι όπως την νιώθουμε, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε, έτσι όπως μα την μάθαν οι δάσκαλοι, έτσι όπως την διαχωρίζουμε και την ποθούμε διακαώς χωρίς απαραίτητα να έχουμε διερωτηθεί ποτέ τον βαθύτερο λόγο μιας τέτοιας επιθυμίας.

Να μιλάω και να μην λέω τίποτα στην ουσία.

Να πρέπει να μιλάω, να γράφω, να ζωγραφίζω, να ταχθώ σε κάτι έξω από μένα αλλά προορισμένο για μένα το οποίο θα με κάνει άξιο στο να νομίζω πως νιώθω την Αγάπη.

Ναι, αυτή την λέξη που την έχουμε γαμήσει ποικιλοτρόπως.

Την υμνούμε με φαντασίες, υπονοούμενα και λογισμούς της καρδιάς μα δεν την έχουμε κάνει μέρος του αληθινού ριζικού μας.

Την λασπώνουμε τα βρώμικα χέρια μας και μετά της ζητάμε και τα ρέστα για το άπληστο ανεκπλήρωτο που λάχει στην Λ-αγνεία.

Φοβόμαστε να αναρωτηθούμε και να βιώσουμε αυτό το οποίο μας ορίζει.

Εκ φύσεως.