Ορφανός Τίτλος

"Είμαι πολύ μακριά.
Πολύ πιο μακριά από ότι νομίζεις.
Με έχει ξεράσει η ζωή σου και δεν χωράω πλέον σε παίγνια επιβαλλόμενης πραγματικότητας.
Το συναντώ κάθε μέρα.
Άθελα μου πολλές φορές.
Μα εσύ καταλήγεις να με πηγαίνεις πιο ψηλά.
Στα δυσθεώρητα ύψη της ψευδαίσθησης.
Αυτής της εμμονής σου πως όλα είναι έτσι.
Πως μόνο έτσι θα μπορούσαν να είναι.
Και ξέρεις πως είναι αυταπάτη.
Το βλέπω κάθε μέρα στα μάτια σου.
Πριν σηκωθείς να πας για δουλειά.
Στον τρόπο που χαλαρώνεις δίπλα μου.
Ηρεμώντας.
Χαμογελώντας.
Όχι με αδιέξοδα αστεία.

Είμαι πολύ μακριά.
Προσπαθώ να στο εξηγήσω μα δεν μπορεί να βγει από τα χείλη μου.
Από σεβασμό σε εσένα.
Και στην εφήμερη φιλοσοφία σου που με κάνει να ξεχνιέμαι.
Από τον εαυτό μου και τα συννεφιασμένα νησιά του Πάσχα.
Κι είναι φορές που τραβιέμαι στην Ρίζα μου.
Γειωμένος μα συνάμα τόσο απογειωμένος στα φτερά της Αγάπης.
Αυτό με κρατά στην γη.
Με κάνει να κοιτάζω δίπλα μου και να αντιλαμβάνομαι πως όλοι και όλα αποζητούν με ορθόδοξους κι άλλο τόσο ανορθόδοξους τρόπους να απελευθερωθούν όντως αναστημένοι από το μύρο της Αγάπης."

Βλέπεις τελικά ότι δεν είσαι και τόσο μακριά όσο εξαρχής νόμιζες;