Duality has One person

Μέσα από το δίκο μου πρίσμα θα προσπαθήσω να αναλύσω τον Λόγο στο Φυσικό αλλά και Μεταφυσικό Πεδίο μιας και οι λέξεις μαζί με τον προφορικό λόγο έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη και σημασία από ότι νομίζουμε.
Αν θέλουμε να δούμε το τι πραγματικά εκφράζουν οι λέξεις και γιατί είναι τόσο σημαντικές στο να εκφράζονται οι άνθρωποι αλλά και για να καταλαβαίνονται μεταξύ τους μάλλον θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στους Μύθους και τις Παραδόσεις από όλους τους λαούς. Ένας συγκρητισμός σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να κάνει παρά μόνο καλό.

Το ανθρώπινο μυάλο έχει μάθει να πορεύεται και να εξηγεί-ταξινομεί τα πάντα γύρω του μέσα από την διπολικότητα. Έτσι υπάρχει κίνηση, δράση...μέσα από το όμορφο-άσχημο, καλό-κακό, μέρα-νύχτα, ενεργητικό-παθητικό, αρσενικό-θηλυκό κ.ο.κ.
Αυτό σαν αποτέλεσμα έχει την εξέλιξη και δημιουργία (όπως και καταστροφή επίσης). Αν θυμάστε η αρχαία μας μυθολογία αναφέρει πως στην αρχή υπήρχε το Χάος.
Αδράνεια-Παθητικότητα-Αταραξία-Ανυπαρξία δηλαδή. Και για να το πω καλύτερα δεν υπήρχαν ούτε καν αυτές οι έννοιες γιατί ως τότε δεν υπήρξε ο Καθρέφτης (που λέει και ο Subcomandante Marcos σε μια ιστορία του). Αυτή είναι η δουλειά του Καθρέφτη...να μας βάζει απέναντι από το Έσοπτρο μας. Τότε είναι που υπάρχει για πρώτη φορά το Δίπολο-Συμπληρωματικό. Αν δηλαδή υποθέσουμε πως 24 ώρες το 24ώρο είχαμε ήλιο και δεν είχαμε βιώσει ποτέ το σκοτάδι τότε δεν θα υπήρχε και η λέξη «Ημέρα» διότι δεν θα είχαμε τίποτα στο μυαλό μας για να την αντιστοιχήσουμε-συγκρίνουμε εφόσον θα ζούσαμε σε μια αμετάβλητη κάτασταση ύπαρξης. Όταν κοιτάζουμε τον ωκεανό, τον αντιμετωπίζουμε σαν μια ολότητα. Τι γίνεται όμως όταν διαχωρίζεται από αυτό το σύνολο η σταγόνα και γίνεται ατομικότητα θέλοντας να βιώσει τον εαυτό της ; Δεν είναι πια ωκεανός , είναι σταγόνα. Άρα, αν και μικρογραφία του ωκεανού με κοινή προέλευση το στοιχείο του νερού αποτελεί τώρα κάτι το μοναδικό και φυσικά ανεξάρτητο από αυτό που ήταν πριν.

Κατόπιν, εφόσον από την κατάσταση του Χάους (Παθητικότητας), άρχισε η διαδικάσια της εκδηλωμένης δημιουργίας και οράτης όψης του Θεού (όπως λέμε). Δηλαδή αυτό που μέχρι πριν υπήρχε από πάντα ως Παθητικό στοιχείο ξαφνικά κάτι έδωσε το σύνθημα-σπινθίρα της ενεργητικότητας (το λέει και η λέξη θέλοντας να περιγράψει την Ένεργεια). Το κάθε τι ονοματίστηκε. Όλα τα πράγματα έχουν ένα όνομα. Και σε αυτό παίζουν ρόλο οι λέξεις. Οι λέξεις οι οποίες σαν σημείο έκφρασης χρησιμοποιούν ως όχημα τον Λόγο (προφορικό η γραπτό). Επίσης γεγονός είναι πως ο προφορικός Λόγος είναι πολύ πιο σημαντικός από τον γραπτό. Και αυτό συμβαίνει διότι το να μιλάμε δηλώνει ενεργητικότητα ενώ το γράψιμο εμπεριέχει την παθητικότητα. Οι λέξεις ταυτοχρόνως έχουν και μαθηματική μετάφραση (βλ. Πυθαγόρας) δηλ. η κάθε λέξη είναι και ένας αριθμός άρα αυτό που λέμε δημιουργεί δράση και αντίδραση σε ένα ζωντανό και δονούμενο Σύμπαν.

Οι μεγάλοι μύστες το γνώριζαν αυτό. Όπως επίσης ήξεραν και πως υπάρχουν οι λέξεις Δύναμης. Παρατηρώντας την ζωή ορισμένων θα δείτε πως δεν μπήκαν καν στον κόπο να γράψουν για να διαδώσουν την Διδασκαλία τους στις μάζες. Ο Ιησούς δεν έγραψε τίποτα απολύτως. «Εν Αρχή είναι ο Λόγος», αναφέρει η Βίβλος και ο Ιησούς ήξερε πως ο τρόπος για να γητέψεις τις μάζες είναι να τους μιλήσεις και όχι να τους βάλεις να διαβάσουν. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την Διδασκαλία του Θείου Λόγου. Το διάβασμα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση όταν η σωστή χρήση του Λόγου μπορεί να μαγέψει τις μάζες, να τις υπνωτίσει ή να τις αφυπνίσει. Αναλόγως πως χρησιμοποιείται. Το ίδιο έκανε και ο Σωκράτης. Το ίδιο έκανε και ο Χίτλερ. Για αυτό και υπάρχει και η λαϊκή φράση «κατάφερες να μιλήσεις στην καρδιά μου».

Ο Λόγος και οι λέξεις κατεπέκτασην, μιλάνε στο συναισθηματικό μας κομμάτι και στο υποσυνείδητο μας γι’αυτό και έχουν τόσο μεγάλη δύναμη. Επίσης αυτό το «η γλώσσα κοκκάλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» υποδηλώνει το πως κάτι που δεν είναι υλικό μα παρόλα αυτά έχει την δύναμη να παράγει δράση.
Οι πολιτικοί κάνουν το ίδιο στις τεράστιες συγκεντρώσεις τους έχοντας προσλάβει ειδικό team ανθρώπων για να συντάξει το κείμενο που θα ακούσει ο λαός και θα τον υποβάλλουν.
Το σχολικό μάθημα αν και συνοδεύεται από βιβλία οι δάσκαλοι μέσα στην τάξη χρησιμοποιούν το λόγο για να μας περάσουν το νόημα των διδασκαλιών τους και έπειτα αφήνουν το καθένα μόνο του στο σπίτι να το «χωνέψει» καλύτερα μέσα του.
Ακόμα και ένας συγγραφέας αναγκάζεται να κάνει παρουσίαση του βιβλίου του μιλώντας για αυτό ώστε να δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για την ανάγνωση του.
Η Δύναμη του Λόγου επίσης φαίνεται και στις λαϊκές μας παραδόσεις όπου η κατάρα επιβεβαιώνεται και εκπληρώνεται μέσα από το προφορικό κομμάτι και όχι το γραπτό.
Μην ξεχνάμε πως το πιο ατιμωτικό πράγμα για έναν άνθρωπο είναι το να μην «κρατά το λόγο του».
Στον αποκρυφισμό επίσης,ο μάγος χρησιμοποιεί λέξεις δύναμης για να επικαλέστει πνευματικές δυνάμεις που θα υπακούσουν στην ενεργειακή φόρμουλα που αυτός φτιάχνει και στο Καμπαλιστικό σύστημα η μυστική & μαθηματική λέξη του Θεού είναι απαγορευμένη στον αμύητο. Γενικότερα οι λέξεις και ο Λόγος έχουν σαν πεδίο δράσης ότι είναι στο εκδηλωμένο σύμπαν. Ενώ η Παύση (παθητικότητα) αφορά περισσότερο το Ανεκδήλωτο και είναι αυτή που κάνει το Λόγο ακόμα πιο δυνατό. Οι λέξεις χρειάζονται την Σιωπή όπως οι μουσικές νότες χρειάζονται τις αρμονικές Παύσεις για να φτιάξουν ένα μουσικό κομμάτι.

Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται τεράστια ανάλυση και σίγουρα ένα blog δεν είναι το κατάλληλο μέσο ώστε να διαπραγματευτείς κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως αν όλα αυτά τα ξεδίπλωνα προφορικά θα είχαν μεγαλύτερη απήχηση μέσα σας από ότι γραπτώς. Ωστόσο, ελπίζω να μπόρεσα έστω και λίγο να μεταδώσω μέσα από το δικό μου οπτικό πρίσμα την σχέση μου με τις λέξεις και τον Λόγο.