30.12.08
28.12.08
Μούλος γιος
Αγνώστων λοιπών στοιχείων και απροσδιόριστης καταγωγής.
Ήμουν ακόμη μωρό όταν η ξεδοντιάρα λύκαινα μου αρνήθηκε το γάλα της κι από τότε τρέφομαι με το αίμα που κυλά σιγοβράζοντας στις φλέβες της Αίτνας.
Δεν θυμάμαι καν την μαμή που ξερίζωσε διαπαντός τον ομφάλιο λώρο που με έδενε με κάθε λογής αποκούμπι και βόλεμα.
Έκτοτε την υμνώ για όσα μου χάρισε,
Ως τα σήμερα κουβαλώ κάτω από τα πόδια μου την λασπουριά
Μιας ιδέας που με έκανε να έχω σαφή εικόνα για εμένα
Μόνος.
Μονάχος.
Μοναχός.
Δυσλεκτική πραγματικότητα για όσους φοβούνται να ανταμώσουν τους φόβους τους.
24.12.08
Άνθρωποι των Θαυμάτων: Subcomandante Marcos
Ήμουν πλέον φοιτητής όταν μια μέρα ξεφυλλίζοντας ένα παλιό περιοδικό "τράκαρα" με την περίπτωση του Subcomandante Marcos και τους Ζαπατίστας.
Στην αρχή του άρθρου φιγουράριζε μια φωτογραφία ενός μαυροφορεμένου άντρα με στρατιωτική φόρμα ο οποίος έκανε το σήμα της νίκης φορώντας μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι. Θα μπορούσες να πεις πως έμοιαζε με μωαμεθανό καμικάζι, με Βάσκο αυτονομιστή, με ταγμένο τρομοκράτη ή ακόμα και με κάποιο επίλεκτο μέλος των Ειδικών Δυνάμεων. Οφείλω να ομολογήσω πως η τότε πανεπιστημιακή μου περσόνα είχε αποκτήσει σαφούς αντιεξουσιαστικούς προσανατολισμούς και προτιμήσεις ενώ με φλέρταρε επίμονα η ετυμολογική έννοια της λέξης τρόμο + κράτη δηλ. τι εκπληρώνει αυτός που προκαλεί τρόμο στο Κράτος;
• Τι χαρακτήρα και ιδεώδη κουβαλά;
• Μήπως απλά έχει διαφορετική άποψη με αυτά που λέει και κάνει το Κράτος και για αυτό θεωρείται κιόλας εχθρός του δευτέρου;
• Μήπως εξοπλίζεται, με Βία απέναντι στην Βία που καθημερινά αντιμετωπίζει από το ίδιο το Κράτος, σαν αντανακλαστική του ανάγκη και ένστικτο;
• Μήπως επιλέγει το δρόμο του ένοπλου αγώνα γιατί πιστεύει πως αυτός ο ωμός τρόπος είναι πιστός καθρέφτης όλων των διαφορετικών πτυχών της κοινωνίας;
• Μήπως γνωρίζει καλά πως έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η ένοπλη βία είναι ένας άμεσος τρόπος ώστε να τραβήξει την προσοχή, να σοκάρει και να αφυπνίσει τους φιλήσυχους συμπολίτες του δείχνοντας τους έτσι πως δεν είναι ήρωας από κόμιξ αλλά ένας από αυτούς;
• Μήπως πιστεύει πως κάποιος πρέπει να είναι αυτός που ενίοτε εκπροσωπεί όλο το μένος και το καλά κρυφό απωθημένο της μάζας για εκδίκηση προς τον Δυνάστη της;
• Μήπως εντέλει θεωρεί πως έτσι σπάει τον φαύλο κύκλο του «Θύτη-Θύματος», εφόσον υποθέτει πως αφού ο ένας εξαρτάται από τον άλλον, παίρνοντας τον τίτλο του Επαναστάτη κόβει έτσι και την αλυσίδα της παθητικότητας που κουβάλαγε το θύμα δίνοντας του ένα λόγο για να περάσει στην ενεργητικότητα;
Θυμάμαι πόσο διψασμένα ρουφούσα το μακροσκελές άρθρο του περιοδικού καθώς η φυσιογνωμία και ο βίος του Subcomandante Marcos με εντυπωσίαζε όλο και πιο πολύ και στο τέλος μπορώ να πω πως με κέρδισε κατα-κράτος (για να χαριτολογήσουμε κιόλας λίγο με τις λέξεις). Έκτοτε, ασχολήθηκα πολύ με την φιλοσοφικά οικουμενική περσόνα του Subcomandante Marcos εκτιμώντας απεριόριστα πίσω από αυτήν τον άνθρωπο και καλλιτέχνη της Ζωής, ο οποίος επέλεξε να μείνει κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του Επαναστάτη.
Αυτόν τον άνθρωπο που φέρνει σε υπερήρωα. Αυτόν τον ηγέτη (με την πλήρη σημασία του όρου) που με όλα αυτά που έχει πράξει, έχει πει, εκφράζει σαν παρουσία και νόηση τον κάνουν να μην μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Αυτόν τον τύπο που σίγουρα θα μπορούσες να συναντήσεις σαν πρωταγωνιστή σε κάποιο κόμιξ.
Για αυτό και τον γουστάρουμε όλοι εμείς…
• Γιατί η ζωή του άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία, βιβλίο, πίνακας ζωγραφικής, τραγούδι, γλυπτό ή ποίημα.
• Γιατί το παράδειγμα του μπορεί να μας παραδειγματίσει και να μας φέρει έμπνευση στην στείρα από όνειρα ζωή μας.
• Γιατί πολύ θα το θέλαμε να ήμασταν στην θέση του όταν οι αλυσίδες την ίδια στιγμή μας κρατούν δέσμιους των πλαστών ζωών μας.
• Γιατί ταυτιζόμαστε με το Δίκαιο στον αγώνα του με το Άδικο.
• Γιατί ακόμα και έτσι φανταζόμαστε ένα κόσμο καλύτερο.
• Γιατί ξέρουμε πως ακόμα και αν είναι όλα ένα ουτοπικό όνειρο αξίζει πάνω από όλα να πολεμά κανείς απέναντι στον κακό του εαυτό.
• Γιατί ο Επαναστάτης δεν βγαίνει στην ουσία ποτέ χαμένος παρά μόνον κερδισμένος εφόσον για αυτόν δεν μετρά η έκβαση αλλά η προσπάθεια. Σε αντίθεση με όλους εμάς που ζυγίζουμε καιροσκοπικά τα πάντα γύρω μας.
Τέλος, σημειώστε πως κυκλοφορούν και πολλά αρνητικά σενάρια και φήμες για το πρόσωπο του. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί πολλά. Το τι είναι σωστό, λάθος, αληθινό ή ψευδές είναι καθαρά υποκειμενικό. Η αλήθεια για μένα είναι πάντοτε κάπου στη μέση…
• Αν και φημολογείται πως είναι από πολύ εύπορη οικογένεια και ότι έχει διατελέσει καθηγητής Φιλοσοφίας σε πανεπιστήμιο του Μεξικού, προτιμά να μιλάει απλοϊκά επιλέγοντας πολλές φορές παραβολές έτσι ώστε να γίνεται κατανοητός από την πλειοψηφία της αγράμματης υπαίθρου.
• Πηγή έμπνευσης για αυτόν, μεταξύ άλλων, έχει αποτελέσει και ο Comandante Che Guevara. Η βασική του ένσταση όμως σε σχέση με τον Che (για αυτό και πολύ σωστά επέλεξε τον τίτλο του Υποδιοικητή), είναι πως πιστεύει απόλυτα στην δύναμη της Ιδέας η οποία ως Μορφή αυτοεκφράζεται με το να είναι η ίδια ο αγώνας καθαυτός υποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την Θυσία που οφείλει να κάνει το ανθρώπινο Εγώ στην υπηρεσία του κοινού σκοπού. Άρα, το φυσικό πρόσωπο στην περίπτωση μας επιτελεί μόνον το ταπεινό όχημα και όχι το κέντρο της Ιδέας.
• Φοράει κουκούλα όχι μόνο για να υποστηρίζει με το παράδειγμα του πως ο αγώνας είναι υπεράνω προσώπων αλλά και σε περίπτωση που σκοτωθεί ο ίδιος, κάποιος άλλος να πάρει την θέση του ως Subcomandante Marcos και να συνεχίσει το έργο του δείχνοντας έτσι πως όλα αυτά δεν στηρίζονται σε ένα πρόσωπο αλλά στον κοινό στόχο.
• Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι γυναίκα και όχι άντρας πίσω από αυτήν την περσόνα. Απλά έχει βάλει ως βιτρίνα τον σύντροφο της αφού το αντρικό πρότυπο επαναστάτη έχει μεγαλύτερη δυναμική και απήχηση στις μάζες.
• Κάποιοι άλλοι λένε, πως ίσως έχει κάποια χρόνια πάθηση η οποία τον ταλαιπωρεί και τον έχει αποδυναμώσει αισθητά. Για αυτό και πολλές φορές παίρνουν την θέση του ορισμένοι έμπιστοι συμπολεμιστές του παριστάνοντας αυτόν σε διάφορες συνεντεύξεις και πορείες.
• Ένα από τα αρνητικά σενάρια, ίσως και το επικρατέστερο μεταξύ άλλων, αναφέρει πως ο Subcomandante Marcos μπορεί να είναι η Χολιγουντιανή κατασκευασμένη περσόνα του λαϊκού μεσσία εξ Αμερικής ενώ από πίσω της κρύβεται η πίεση που θέλει να ασκεί η CIA στο εσωτερικό του Μεξικού. Και προσθέτουν πως μέχρι τώρα, αν πραγματικά ήθελε η κυβέρνηση του Μεξικού, θα μπορούσε εύκολα να συλλάβει τον ηγέτη των Ζαπατίστας.
Προσωπικά δεν θέλω να πάρω θέση. Μπορεί να είναι όλα μια πλεκτάνη. Μια συνομωσία από τις πολλές που έχουν λάβει μέρος κατά την διάρκεια της Ιστορίας και δεν έχουμε μυριστεί τίποτα. Ωστόσο, αυτό που αποπνέει η περίπτωση των Ζαπατίστας και του Subcomandante Marcos, είτε είναι Μύθος είτε Πραγματικότητα, είναι και η μεγαλύτερη πηγή δύναμης του ανθρωπίνου είδους…η ΠΙΣΤΗ.
Κι αν τολμήσουμε να παραδεχθούμε πως η σύγχρονη δυτική ορθολογική κοινωνία πάσχει από την ύπαρξη και την πίστη που τρέφουμε πλέον στους μύθους, τότε εμένα μου αρέσει να πιστεύω σε Μύθους σαν και αυτόν του Subcomandante Marcos…
21.12.08
Στο Γελαστό Παιδί
Υπνοβατούμε με ορθάνοιχτα μάτια και τρέμουμε στην σκέψη πως μπορεί να μας ξυπνήσει απότομα κάτι που θα είναι εκτός συστήματος {Matrix}. Κάτι που θα ανατρέψει τα ήδη υπάρχον δεδομένα. Ψελλίζουμε ακατάληπτα λόγια σε στιγμές πανικού και το μόνο που μπορεί να πιάσει το αυτί του διπλανού μας είναι φράσεις όπως "σε παρακαλώ άσε με στην ησυχία μου κι εγώ με την σειρά μου δεν πρόκειται να ενοχλήσω"...και λέγοντας τούτα τα λόγια συνεχίζουμε να περπατάμε σκυφτοί.
Μας πετάν ένα ξεροκόμματο ως ανταμοιβή για την δουλική υπακοή που καθημερινά επιδεικνύουμε μα σαν σηκώσουμε κεφάλι θα πρέπει όχι μόνον να ξεβολευτούμε από τα συνηθισμένα αλλά να απαρνηθούμε οτιδήποτε μας φύτεψαν μέσα στο κεφάλι από μικρά παιδιά. Να ανακεφαλαιώσουμε και να αναθεωρήσουμε όλες εκείνες τις δανεικές πεποιθήσεις που μέχρι πριν τις υποστηρίζαμε με όλο μας το είναι.
Και μέσα σε όλα αυτά ένας καθημερινός αγώνας με κύριο σκοπό: Την επιβίωση.
Ένα αγώνα που δίνουμε ολομόναχοι, αφού αυτοί οι οποίοι μας εξουσιάζουν με την άδεια μας (όπως μας λεν ξανά και ξανά και κείνοι μέσω των τηλεοράσεων), είναι πλέον ηλίου φαεινότερον πως δεν μπήκαν στην Βουλή για να μας εκπροσωπήσουν αλλά για να κάνουν περιουσίες που σκανδαλίζουν και τα πλέον εκκεντρικά τερτίπια βασιλέων του παρελθόντος. Ντυμένοι με το ίδιο πολιτικό σώβρακο περιφέρονται στα κανάλια και παπαγαλίζουν την ίδια κασέτα ξανά και ξανά. Ταυτοχρόνως τα σκάνδαλα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και κείνοι το μόνο που λένε είναι πως είναι έτοιμοι να αναλάβουν το πολιτικό κόστος. Ποιος όμως θα αναλάβει το οικονομικό και ποινικό κόστος τέτοιων πράξεων; Κανείς.
Το "κανείς" υποστηρίζεται με την δική μας ανοχή καθώς τους επιτρέπουμε να βρίσκονται στο απυρόβλητο με τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας. Όταν την ίδια ώρα προσπαθούν να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο, βουλευτές σε ρόλο σερίφηδων και απατεώνων ταμπουρωμένοι πίσω από το βουλευτικό άσυλο δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν. Στην πλέον ακραία περίπτωση, άντε να παραιτηθεί κανείς μα και πάλι αυτό δεν σημαίνει ούτε το ότι θα τον καλέσει η δικαιοσύνη να λογοδοτήσει μα ούτε και το ότι θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του όπως ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας.
Την ίδια ώρα που προσπαθούμε να επι-ζήσουμε και όχι να ζήσουμε, η άκρατη πλουτοκρατία οργιάζει απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μιας αδικημένης πλειοψηφίας πολιτών. Το παπαδαριό έχει αναλάβει να γαμήσει και τα τελευταία ψήγματα πίστης που μας έχουν απομείνει ενώ στα μοναστήρια συντελούνται ρασοφόρα λουκούλλεια γεύματα με πρωταγωνιστές παπάδες και πολιτικούς. Με άλλα λόγια, δυο λειτουργήματα που πλέον έχουν γίνει επαγγέλματα. Κι υπεράνω πατήρ-υιού είναι το άγιο πνεύμα...το χρήμα δηλαδή. Ο Θεός που πιστεύουμε. Αυτός που μας διαφεντεύει χωρίς κανένα ιερό και όσιο. Δίχως αγάπη και μετάνοια.
Και ο Ναός του Θεού αυτού; Οι τράπεζες.
Έθνη και εταιρείες βρίσκονται όμηροι του τραπεζικού και νομισματικού συστήματος. Ως σύγχρονοι τοκογλύφοι οι τράπεζες διαφεντεύουν τις οικονομικές τύχες όλου του πλανήτη και πουλώντας στην ουσία αέρα κοπανιστό υπερχρεώνουν κυβερνήσεις, νοικοκυριά μα και το μέλλον αγέννητων παιδιών τα οποία με το που έρχονται σε αυτόν τον κόσμο εξαρχής κουβαλούν κι ένα χρέος στις πλάτες τους. Οι τραπεζίτες, ως μεγαλοκαρχαρίες λυμαίνονται τον κόπο και τον ιδρώτα του απλού κοσμάκη και μέσα από ένα συγκεντρωτισμό ρευστού χρήματος που θα τον ζήλευαν και τα μεγαλύτερα μονοπώλια καταφέρνουν να είναι οι άρχοντες του παιχνιδιού.
Στα βόρεια προάστια, στο Κολωνάκι και σε άλλες "ελίτ" περιοχές συνεχίζεται το ξεφάντωμα της πλουτοκρατίας με την απληστία παραμονές Πρωτοχρονιάς να ξεχειλίζει τα ποτήρια της σαμπάνιας ενώ την ίδια στιγμή η ανέχεια παραφυλά έτοιμη να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια τους και να τους γκρεμοτσακίσει στα τάρταρα της παλιανθρωπιάς. Η εξουσία είναι μια ψευδαίσθηση και όσοι αναπνέουν και ζουν με αυτήν θα είναι πολύ αργά όταν καταλάβουν πως είναι βαθιά πλανεμένοι. Θα είναι πολύ αργά όταν νιώσουν την οργή να τους χτυπά την πόρτα καθώς το αίμα τους θα είναι αυτό που θα τους ζητηθεί ως σφράγισμα ενός φαύλου κύκλου.
Το πουταναριό πληροφόρησης (βλ. ΜΜΕ) δίνει πάρτι στα στενά καθώς ζητά όλο και περισσότερο αίμα, όλο και υψηλότερα νούμερα προς χάριν μιας πλήρους κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Πουτάνες πληροφόρησης που ανοίγουν τα πόδια για τριάντα αργύρια και στην καλύτερη των περιπτώσεων οι εκάστοτε εντεταλμένοι δημοσιογράφοι θα πούλαγαν και την μάνα τους για να πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας στα χέρια τους ώστε να κατευθύνουν συνειδήσεις και τάσεις ζωής. Μας υπαγορεύουν ασταμάτητα το πως θα ζούμε, θα ντυνόμαστε, θα διασκεδάζουμε, θα ερωτευόμαστε, θα σκεφτόμαστε κοκ...ένας ασταμάτητος βομβαρδισμός εντυπώσεων και μια αντανάκλαση τρόμου και φόβου που μπαινοβγαίνει στα σπίτια μας 24/7.
Κι όλα αυτά να πλαισιώνονται από το μουχλιασμένο μαξιλάρι της Δικαιοσύνης. Δικαστές και δικηγόροι εφαρμόζουν απροκάλυπτα το Νόμο των Λίγων πάνω στις πλάτες των πολλών. Αυτοί που βρίσκονται στα ψηλά δεν πέφτουν ποτέ στα χαμηλά και αυτοί που είναι στα χαμηλά θάβονται όλο και πιο βαθιά μέσα σε νόμους που μπαίνουν σε λειτουργία με καθαρά επιλεκτικά κριτήρια συμφέροντος. Ο ένοχος βαφτίζεται αθώος μέσα σε μια βραδιά και ο αθώος ικετεύει για να βρει το δίκιο του. Οι φυλακές έχουν γεμίσει ασφυχτικά και οι συνθήκες διαβίωσης έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας με ανθρώπους βιώνοντας πραγματικά άσχημες συνθήκες να πεθαίνουν καθημερινά στα κελιά.
Και η αστυνομία έχει αναλάβει να φυλάει ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω. Της έχει ανατεθεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των παραπάνω και όχι να φυλάει τον χαρατσογδαρμένο πολίτη. Και με τις ευλογίες του κράτους αυξάνεστε και πληθύνεστε λοιπόν αγαπητοί μπατσοφορεμένοι ραγιάδες. Όσοι περισσότεροι μπορείτε φορέστε την στολή της καταστολής και απολαύστε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Η καταστολή, φυσικά και δεν έχει να κάνει με το έγκλημα μα με την λαϊκή οργή και μένος που γεννά η αδικία. Διότι όταν θα ξεχειλίσει το ποτάμι της απόγνωσης, τότε θα επιστρατευθεί και ο τελευταίος μπάτσος ώστε να καταστείλει την λαϊκή απαίτηση για ισοτιμία, δικαιοσύνη μα και για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία όπου ο πολίτης δεν θα είναι ένα ψηφοθηρικό άβουλο πλάσμα μα ένα σκεπτόμενο ον.
Όλα είναι μια αλυσίδα δράσεων και αντιδράσεων στον γάμο του λαού με το παλάτι. Κρίκος, κρίκος χτίζεται ο ζυγός της σκλαβιάς αλλά να θυμάσαι πως ο πλέον αδύναμος κρίκος της αλυσίδας θα είναι αυτός που τελικά θα σπάσει τα δεσμά της εξουσιαστικής χαλιναγώγησης ανθρώπων. Θαρρώ πως ξεμακρύναμε πολύ από ποιότητες που έχουν να κάνουν με την πραγματική καταγωγή του ανθρωπίνου είδους και τις ουσιαστικές ανάγκες αυτού διότι σε μερικά χρόνια θέλουμε δεν θέλουμε θα γίνει η μπουγάδα ώστε να καθαρίσουν όλα τα άπλυτα μιας σάπιας κοινωνίας.
Και τούτο, αν δεν συμβεί από τους ανθρώπους να είσαι σίγουρος φίλε Αλέξη πως μια μέρα η ίδια η Φύση θα είναι αυτή που θα εξεγερθεί...
18.12.08
13.12.08
Network (1976)
Παρ'όλο που έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε που προβλήθηκε η ταινία Network καταφέρνει μέχρι τις μέρες μας να είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρη...
26.11.08
Swans-Failure
And I, I've been blind
And I, I've learned nothing
So my hands are firmly tied
To the sinking leadweight
of failure
I've worked hard all my life
Money slips through my hands
My face in the mirror tells me
It's no surprise that I'm
Pushing the stone up the hill
of failure
They tempt me with violence
They punish me with ideals
And they crush me with an image of my
life that's nothing but unreal
Except on the goddamned slaveship
of failure
I'll drown here trying
to get up for some air
But each time I think I breathe
I'm laid on with a double share
of the punishing burden
of failure
I don't deserve to be down here
But I'll never leave
And I've learned one thing
You can't escape the beast
In the null and void pit
of failure
When I get my hands on some money
I'll kiss it's green skin
And I'll ask it's dirty face
"Where the hell have you been?"
"I am the fuel that fires the engine
of failure."
I'll be old and broken down
I'll forget who and where I am
I'll be senile or forgotten
But I'll remember and understand
You can bank your hard-earned money
on failure
I saw my father crying
I saw my mother break her hand
On a wall that wouldn't weep
But that certainly held in
The mechanical moans of a dying man
Who was a failure
My back hurts me when I bend
Because I carry a load
My brain hurts me like a knife-hole
Because I've yet to be shown
How to pull myself out from
The sucking quicksand
of failure
Some people live in hell
Many bastards succeed
But I, I've learned nothing
I can't even elegantly bleed
Out the poison blood
of failure
Αρετή απαιτεί η αρετή
Ο Πόνος, ξεπερνά τις λέξεις και μόνο αν τον βιώσεις στο μέγιστο θα δεις πως οτιδήποτε είχες στο μυαλό σου ως όριο και αντοχή απλά σε ξεπερνούν κατά πολύ. Η Χαρά, μπορεί να σε τσακίσει και να σε κάνει να κουρνιάσεις σε μια αγκαλιά καθώς θα νιώθεις κάθε μικρό κομμάτι του εαυτού σου να παρασέρνεται από την ορμή της. Ο Θυμός, μπορεί να θολώσει το μυαλό σου και να σε δαιμονίσει σε κάτι που ούτε το ορίζεις μα ούτε το αναγνωρίζεις κιόλας. Η Αγάπη, μέσα από μια απειροελάχιστη στιγμή της είναι αρκετή να σε κάνει να χορέψεις τον υπερβατικό χορό της θείας έκστασης κι έτσι να αγγίξεις εις τον αιώνα των αιώνων την Αλήθεια της ύπαρξης σου.
Κι όλα αυτά είναι τόσο ευλογημένα και καλοδεχούμενα. Αρκεί να τ'αγκαλιάσεις ολόψυχα αντί να προσπαθήσεις να τους ξεφύγεις με κάθε τρόπο. Ζήσε ενσυνείδητα την κάθε στιγμή ως το μεδούλι της χαράς ή της λύπης που σου προσφέρει και ταξίδεψε μέχρι εκεί που μπορεί να σε πάει το καρυδότσουφλο της καρδιάς σου. Την επόμενη φορά που κάποιος θα σου προσφέρει ψήγματα σοφίας μέσα από την καρδιά του μην βιαστείς να χαρακτηρίσεις ως μελόδραμα ελληνικής ταινίας αυτό που δεν μπορείς να κατανοήσεις. Αποτελεί κάτι άγνωστο σε σένα όσον αφορά το εμπειρικό πεδίο, γι'αυτό σεβάσου το στρείδι που σου φανερώνει το μαργαριτάρι του.
Διότι απλούστατα, ούτε το στρείδι δημιούργησες μα ούτε και τον θησαυρό του.
Σεβάσου το μόνον.
Με αυτά πορεύτηκα και αυτά έχω μάθει να έχω ως γραφή & λόγο. Δεν χρειάζεσαι πυξίδα για να βρεις τη γη της Επαγγελίας. Στην αρχή, οι ανάξιοι αποζητούν διψασμένα την μαγεία μα σαν τύχει να την απαντήσουν κιόλας, καταφέρνουν όχι να την χάσουν μα να την διώξουν οριστικά από την ζωή τους στο τέλος.
24.11.08
Sepultura - Refuse/Resist
Tanks on the streets
Confronting police
Bleeding the plebs
Raging crowd
Burning cars
Bloodshed stars
Who'll be alive?!
Chaos A.D.
Army in siege
Total alarm
I'm sick of this
Inside the state
War is created
No man's land
What's this shit?!
Refuse/resist
Refuse
Chaos A.D.
Disorder unleashed
Starting to burn
Starting to lynch
Silence means death
Stand on your feet
Inner fear
Your worst enemy
Refuse/resist
Refuse/resist
22.11.08
10.11.08
5.11.08
Ασώματος
3.11.08
Άνθρωποι των Θαυμάτων: Edgar Allan Poe{m} (1809-1849)
ποτέ δεν είχα δεί με το δικό τους βλέμμα.
Τα πάθη μου - ένα υπόγειο ρέμα
κι οι θλίψεις μου απο πηγές μονάχες.
Τραγούδησα χαρές που μόνος είχα ζήσει
κι αγάπησα ό,τι δεν είχαν αγαπήσει.
Παιδί ακόμα - στην αυγή της θύελλας -
είχε φανεί απ' του καλού και του κακού τα βάθη
το μυστικό μου, που κανείς δεν είχε μάθει...
και η αντάρα,
που στα μάτια τα δικά μου
πάνω στον καταγάλανο ουρανό υψώθηκε
σαν δαίμονας μπροστά μου.
26.10.08
{Return I will to old} BrAziL
Brazil
Where hearts were entertaining June
We stood beneath an amber moon
And softly murmured someday soon
We kissed
And clung together
Then
Tomorrow was another day
The morning found me miles away
With still a million things to say
Now
When twilight dims the skies above
Recalling thrills of our love
There's one thing I'm certain of
Return
I will
to old
BRAZIL!!!!!
(<>)
Το βρέφος, κοιτάζει το γέροντα και βάζει τα κλάματα γιατί κι αυτό γνωρίζει με τη σειρά του
27.9.08
*S-N*
"Κείνος πάντα θωρούσε τη λαμπρή του Νότου
και κείνη, δεν μπόρεσε ποτέ να δει το άστρο του Βορρά"
18.9.08
Η Επιστροφή...
Καθώς χειμωνιάζει θα επιστρέψουν ηλιοκαμένοι στα ραγισμένα σπίτια τους.
Το τζάκι θα τους καλωσορίσει ώστε να εξιστορούν σε φίλους και γνωστούς τις ανέμελες μέρες του θέρους και με ίχνη μελαγχολίας να ανταλλάσσουν ο ένας με τον άλλον φωτογραφίες.
Τις νύχτες θα ανοίγουν τα Pc τους και έντρομοι από την εικονοπλαστική ζοφερή πραγματικότητα της πόλης θα αρχίσουν να γλύφουν θαμμένες αστικές πληγές μέσα από δακρύβρεχτα posts.
Έπειτα από το καλοκαιρινό όργιο των αισθήσεων και των παραισθήσεων θα ψάξουν σταθερό ταίρι να γεμίσει τους κρύους μήνες το κρεβάτι τους ως ότου επανέλθει το επόμενο αυγουστιάτικο ξεσάλωμα.
Θα ξανανταμώσουν με εικονικά φιλαράκια και θα ανακτήσουν το πρόσκαιρα χαμένο διαδικτυακό κοινό τους.
Θα ξαναβρεθούν σε ένα στείρο επαγγελματικό περιβάλλον το οποίο καθημερινά τους σκάβει το λάκκο πίσω από την πλάτη τους.
Θα ξανανοίξουν τις κοιμισμένες τηλεοράσεις τους και παραδομένη σε χειμερινό λήθαργο θα περιπλανώνται σε ριάλιτι ονείρατα.
Θα ξαναγεμίσουν τον χρόνο τους με αυστηρό πρόγραμμα γεμάτο από κοινωνικές υποχρεώσεις, επιδερμικές δραστηριότητες και δημοσιοσχετίστικες εκδηλώσεις ώστε να αποφεύγουν όσο περισσότερο μπορούν τον εαυτό τους.
Θα ξαναγυρίσουν στο μαντρί μιας δανεικής ζωής με το χρόνο να επιτελεί χρέη άσπονδου εχθρού.
Θα φορέσουν τις περσόνες ενός διαλυμένου Εγώ και με σκυμμένα κεφάλια και σπασμένα φτερά από τα βάρη στις πλάτες θα περιφέρονται την ημέρα στους δρόμους και τις νύχτες στα μπαρ.
Θα ξανακοιτάξουν τον κόσμο μέσα από τα μεγεθυμένα κιάλια μιας κακώς ευνοημένης πραγματικότητας και θα εστιάσουν στην διαστρεβλωμένη μα και συνάμα επιβαλλόμενη πλευρά της ζωής.
Θα αποτίσουν φόρο τιμής για μια ακόμη φορά στο τσιμεντένιο βωμό της πόλης προσμένοντας ανάσταση Εαυτού.
Επιστροφή σε όλα αυτά που δεν ήθελαν αλλά επέλεξαν να τους περιμένουν λοιπόν...
11.9.08
Επόμενος συρμός...
Ήταν 7 η ώρα το πρωί.
Στοιβαγμένοι άνθρωποι στην αποβάθρα του μετρό περίμεναν υπνοβατώντας να τους πάρει το βαγόνι της γραμμής. Το σιδερένιο φίδι έκανε την εμφάνιση του μέσα από την υποχθόνια τρύπα του και οι πόρτες είχαν ανοίξει. Ο κόσμος άρχισε μηχανικά να στοιβάζεται μέσα στα βαγόνια κι αφού περίμενε καρτερικά να τελειώσει ο πανικός εκείνος μπήκε από τους τελευταίους. Ούτε ξυπνητήρι, ούτε καφές μπορούσαν να τον ξυπνήσουν. Μόνο η μουσική μπορούσε να μετριάσει το μοτίβο μιας καινούργιας μα και τόσο παλιάς ημέρας ταυτόχρονα. Τα ακουστικά τον βοηθούσαν να κλείνει που και που τα μάτια και να φέρνει ξανά και ξανά στην μνήμη του κείνο το περίεργο όνειρο που είχε δει χθες το βράδυ.
Προσπερνώντας την μια στάση μετά την άλλη, ο κόσμος άρχισε να αραιώνει. "Επιτέλους, οξυγόνο", σκέφτηκε. Ήταν μια σκέψη που την έκανε κάθε πρωί τις καθημερινές. Τα Σαββατοκύριακα δεν χρειαζόταν να ακούει μουσική μέσα στα βαγόνια, ούτε να ξυπνά από τις 6 τα χαράματα. Μπορούσε ελεύθερα να ονειρεύεται χωρίς περικοπές και βίαιες εγέρσεις. Στο μεταξύ, το βαγόνι είχε σχεδόν αδειάσει. Η ματιά του, συνάντησε στην άλλη άκρη του χώρου μια κοκκινομάλλα κοπέλα που είχε απορροφηθεί τελείως από το τίποτα που έτρεχε δίπλα στο παράθυρο της. Ένας κόμπος έδεσε τον λαιμό του. Ενστικτωδώς, έτριψε τα μάτια του μπας και φύγει και το τελευταίο ίχνος νύστας και ξανακοίταξε προς την ίδια κατεύθυνση. Εκείνη, βρισκόταν ακόμα εκεί. Ξεροκατάπιε και έμεινε για λίγο καρφωμένος στην θέση του. Έπρεπε να της μιλήσει.
Άρχισε να περπατά αργά προς το μέρος της και μα την αλήθεια του φάνηκε η όλη απόσταση που έπρεπε να διανύσει, όχι μέτρα αλλά χιλιόμετρα! Όταν έφτασε κοντά της έκανε να κάτσει δίπλα της. Εκείνη δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Ο λογισμός της έτρεχε πιο γρήγορα από το τραίνο. Πρέπει να είχε μείνει αρκετή ώρα να την κοιτά αποσβολωμένος πλάι της όταν το κορίτσι γύρισε απότομα και τον κάρφωσε κατάματα.
"Θέλεις κάτι;", του είπε και κείνος σαν να μην άκουσε καν τις λέξεις είχε μείνει παγωμένος να την κοιτά διψασμένα. Μάτια ίδια με πράσινα διαμάντια στόλιζαν ένα χλωμό πρόσωπο και τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλη της το έκαναν να δείχνει ακόμα πιο χλωμό.
"Ρώτησα, θέλεις κάτι;", του ξαναείπε. Ήταν φανερό και σε κείνη πως το αγόρι δίπλα της έδειχνε αν μη τι άλλο σαστισμένο. Σαν να την γνώριζε από κάπου. Η επανάληψη της ερώτησης τον έκανε να τινάξει για μια στιγμή από πάνω του σκέψεις του και προσπάθησε να βρει λαλιά για να απαντήσει.
"Εεε, όχι...εεε, δηλαδή ναι!", είπε με περίσσια τόλμη και μετά έκανε μια παύση για να την χορτάσει ξανά. Η κοπέλα τον κοίταξε λίγο καλύτερα και προσπάθησε να θυμηθεί καθώς τον ρωτούσε, "Γνωριζόμαστε από κάπου;", του είπε με συγκαταβατικό ύφος πριν αρχίσει να πιστεύει πως απλά είναι βλαμμένος.
Αυτό ήταν! Έπρεπε να της πει. Προσπάθησε να το εκφράσει ομαλά μα πάλι κάτι τον κρατούσε αιχμάλωτο. "Εεε, όχι ακριβώς...εεε, κατά κάποιο τρόπο ναι!", ήταν σίγουρο πως θα γελοιοποιούταν έτσι όπως συμπεριφερόταν. Η κοπέλα, έπειτα από τούτη την απάντηση άρχισε να καταλήγει πως απλά είναι ένας ακόμα πυροβολημένος από τους πολλούς που παίρνουν το πρωί το μετρό. "Δεν μου θυμίζεις τίποτα", αποκρίθηκε κοφτά και έκανε να κοιτάξει πάλι έξω. Σαν να τον τίναξε το ρεύμα, στην προσπάθεια του να προλάβει την κίνηση αποφυγής της μάλλον πρέπει να φώναξε λίγο παραπάνω καθώς είπε "Έχεις δίκιο! Έχεις δίκιο και δεν με θυμάσαι διότι δεν έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά...", στο άκουσμα μιας τέτοιας ανταπόκρισης σούφρωσε το πρόσωπο της σαν να είχε φάει ξινή σούπα μα πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε εκείνος συνέχισε σαν χείμαρρος, "...εεε να, αυτό το λέω γιατί συνέβη κάτι πολύ περίεργο χθες το βράδυ. Θα σου φανεί τρελό μα μερικές ώρες πριν σε είδα στον ύπνο μου! Είδα ένα όνειρο στο οποίο λέει είχαμε συναντηθεί στην εξοχή και μιλούσαμε ξαπλωμένοι κάτω από ένα δέντρο. Ήσουν εσύ! Είμαι σίγουρος γι αυτό. Σε είδα εδώ μέσα και η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου", όλη αυτή την ώρα εκείνη τον κοιτούσε εξεταστικά.
"Το μόνο που δεν κατάφερα, ήταν να μάθω το όνομα σου. Θυμάμαι πως σε ρώτησα επανειλημμένα μα δεν ήθελες να μου πεις. Μάλιστα, σε κάποια φάση που έγινα πιεστικός, γύρισες και μου είπες πως θα μου το πεις κάποια άλλη στιγμή από κοντά(?!)...ξέρω μπορεί να σου φαίνεται τρελό ή δήθεν μα λέω την αλήθεια".
Έλεγε αλήθεια. Ήταν πασιφανές πως το αγόρι απέναντι της δεν έλεγε ψέματα. Τα μάτια του μιλούσαν και για τους δυο τους.
"Ευτυχία", του είπε ψιθυριστά, "το όνομα μου, δεν ζήτησες;" χαμογέλασε.
"Ποιος να περίμενε πως θα την συναντήσω εδώ μέσα; Ως τώρα, μόνο στα όνειρα την είχα ανταμώσει", της είπε και κείνος με ένα φωτεινό χαμόγελο.
"Το δικό σου όνομα δεν μου είπες"
"Α, ναι...συγνώμη για την παράλειψη, Απόστολο με λένε"
"Μακάρι να ήξερα ποια περίεργη μοίρα ή σύμπτωση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο σ'έστειλε σήμερα κοντά μου Απόστολε...χάρηκα πάντως για την γνωριμία", του είπε παιχνιδιάρικα καθώς του έδινε το χέρι.
Η στάση που έπρεπε να κατέβουν είχε περάσει εδώ και πολλή ώρα και ο τερματισμός του συρμού, τους βρήκε να συνεχίζουν στην ουσία αυτό που είχε μείνει στο όνειρο ημιτελές...
10.9.08
Τα Πάντα για ένα Τίποτα
Ψάξε στο τίποτα να βρεις, όλα τ' ανώφελα της γης
κράτα μαζί σου
Κι όταν το κόσμο καταπιείς και πάλι τίποτα δε δεις
στη χώνεψή σου
Θα 'σαι ένας ήρωας διαφανής που ούτε ξέρεις, δε μπορείς
και πας στον πάτο και παρακάτω.
Περνάν τα χρόνια, σκάβεις μια τρύπα στο νερό,
την ίδια τρύπα, μα ούτε της μύγας το φτερό
δε το χωράει - θαρρώ - φτύνω το κόρφο μου και απορώ.
Μετράω το κρίμα σου και δεν έχει μετρημό.
Ακούω το φόβο σου, το χρυσοπληρωμένο ρόλο σου,
τον απαράβατο ρυθμό τον ψυχοφθόρο σου
και μες στο τίποτα και πάλι κοίτα τα ,ψάξε καχύποπτα
μήπως και βρεις τα μυστικά τ' ακλείδωτα.
Και δε φαντάζεσαι πως ξημεροβραδιάζεσαι
στη ματαιότητα που πολλαπλασιάζεσαι.
Αυτοθαυμάζεσαι, στην ταραχή σου βιάζεσαι
να 'ναι δικός σου ο κόσμος· αιφνιδιάζεσαι,
δε φτάνει μια ζωή για να χορτάσεις μια στιγμή.
Τα θέλεις όλα, στ' άπειρο ποντάρεις, γραμμή,
μα είναι άκυρο κι εσύ βαριά κι ασήκωτα
χάφτεις τα πάντα για ένα τίποτα.
Θα 'χεις το λόγο σου να μένεις μόνος σου εσύ κι ο κόσμος σου.
Αντίστροφά μετράς κατά βούληση το χρόνο σου
κι ασύδοτα στ' απωθυμένα σου τάζεις αντίδοτα,
τρία οικόπεδα και δύο αυτοκίνητα
Φοράς χρυσόμαλλο, δικέφαλο δέρας,
κυριακάτικη ψυχή με μούτρα τσαγκαροδευτέρας
και χάνεσαι στα φούμαρα, βολεύεσαι στα χρόνια
- καρικατούρα χωρία λόγια για τα αιώνια.
Κι απ' το τίποτα βγάζεις πατέντα·
να ξερες πόσο θυμίζει άλλη μια τσίχλα με μέντα!
κάτω απ' τη σόλα σε κραταει σαν κόλλα,
σα τη βλακεία που αναμφίβολα, κεραυνοβόλα
σ' ερωτεύεται, μένει μαζί σου, τρέφεται σα βδέλλα,
φοράει φύκια αντί μεταξωτή κορδέλα.
Μα εσύ καθόλου και ποτέ σου δε ντροπιάζεσαι
και το τίποτα άλλο λίγο περιεργάζεσαι.
Τίτλος: Τα Πάντα Για Ένα Τίποτα
Group: Active Member
Δίσκος: Fiera
Archive-Again
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
Again, again,again...
You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness
Ιστότοπος
Ο χρόνος είχε χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά την διαβρωτική του δύναμη. Οι εικόνες είχαν θολώσει, το πάθος έκανε υπερατλαντικά ταξίδια με την μορφή ενός ξεφούσκωτου μπαλονιού, το χρώμα των ματιών είχε ξεθωριάσει όμοια με μελάνι διαλυμένο στο νερό, το σχήμα του προσώπου είχε χάσει την συμμετρία του και όλα αυτά που μύριζαν έρωτα είχαν μαραθεί κι αυτά στο κατόπι του χρόνου.
Το ενδιαφέρον, η έγνοια, η προσμονή, το πάθος, η αμοιβαιότητα είχαν πάρει και αυτά το δρόμο της απώλειας.
Η επαναλαμβανόμενη ερώτηση είχε πιαστεί στον ιστό της αγάπης.
"Τι έφταιξε;"
"Ότι αφήνεις σε αφήνει"
"Τα άφησα όλα πίσω για να προχωρήσω εμπρός"
"Όχι όλα. Κράτησες μαζί το Εγώ σου"
9.9.08
Far & Beyond
Μια απειροελάχιστη στιγμή.
Τόσο χρειάστηκε για να συμβεί η αποκάλυψη των Πέπλων.
Μια νωχελικότητα κατέβαλε το κορμί ενώ το κεφάλι αυτοβούλως παραδιδόταν στο μαξιλάρι του αυχένα. Το στόμα ανοιχτό την ίδια στιγμή και τα μάτια ορθάνοιχτα λες και προσπαθούσαν τα καημένα να χωρέσουν την απουσία της όποιας εικόνας. Η ματιά του είχε αφεθεί να πλανάρει στο κενό.
Τότε είναι που συνέβη.
Το απόλυτο άδειο, με την πανδαισία του άχρωμου υπέβαλε στο χωροχρόνο μια εκκωφαντική σιωπή.
Τόσο μεγάλο για να χωρέσει στις λέξεις.
Τόσο πλούσιο μέσα στην απλότητα του.
Τόσο ζωντανό μέσα στην αδράνεια του.
Και όλα γίναν Ένα.
Και το ένα ήταν Όλα.
8.9.08
Πως Τολμάς και Νοσταλγείς Τσόγλανε;
Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο
Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω
Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό
Μα ούτε και απίθανο
Κάθομαι εδώ και περιμένω
-------------------------------------
ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ
Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται
μην και δεν τον φοβηθώ
-------------------------------------
Η ΣΚΕΨΗ ΛΕΝ ΠΩΣ ΤΡΕΧΕΙ
Η σκέψη λεν πως τρέχει
πιο γρήγορα απ' το φως
Μα αν είναι να βρεις την αγάπη σου
Όσο κι αν βιάζεσαι
Καλύτερα ξεκινά με τα πόδια
-------------------------------------
ΕΙΔΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ
Είδα έναν άντρα να πέφτει
όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή
-------------------------------------
ΑΓΝΩΣΤΗ Χ
Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ' το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις
-------------------------------------
Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;
-Γιάννης Αγγελάκας-
Εις μνήμην...Ανδρομέδας
Πέρσι το Καλοκαίρι η Ανδρομέδα έφυγε από κοντά μας (σαν κάτι περισσότερο να ήξερε).
Μέχρι σήμερα όμως μνημονεύω τα λόγια που είχε αναρτήσει στο προφίλ της και καθημερινά αποζητώ την αλήθεια τους:
"Δεν είμαι λογική και δεν περιμένω τίποτα εξαιρετικό από λογικούς ανθρώπους"
Πλέον βρίσκεται πάνω από το φεγγάρι...
7.9.08
Εκπτώσεις
Είναι γεγονός. Η ανθρωπότητα διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εκπτώσεων στα πάντα. Αξίες, ιδέες, ιδανικά τα οποία παλαιότερα έστεφαν ως περήφανοι κίονες τις παρυφές της συνείδησης έχουν εκφυλιστεί όσο δεν πάει άλλο. Ο πάτος δεν έχει τελειωμό και εμείς κατρακυλούμε στο βαρέλι ενός εκλιπόντος Διογένη. Μεταλλασσόμαστε σε κάτι που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας. Αναλωνόμαστε, καταναλωνόμαστε και χρεοκοπούμε σε καθημερινή βάση. Αδυσώπητο είναι το ρολόι που μας κατατρέχει ενώ συνεχώς παραπονούμαστε για την έλλειψη χρόνου, για την απουσία αγάπης από τις ζωές μας, για το πόσα δίνουμε και δεν παίρνουμε τίποτα πίσω σε ανταμοιβή. Στο μεταξύ, οι εκπτώσεις συνεχίζονται στα κανάλια των τηλεοράσεων και εμείς προσπαθούμε να σταθούμε ακέραιοι σε ότι μας τρώει την ψυχή και αδηφάγα κατασπαράζει το φως μας. Εκποίηση συναισθημάτων σε όλα τα επίπεδα και οι εκπτώσεις καλά κρατούν. Όλα αποπνέουν μια προχειρότητα και βιασύνη. Στον τρόπο που επικοινωνούμε με τον εαυτό και τους γύρω μας, στο πως κάνουμε έρωτα με τον/την σύντροφο μας, στο πως αντιλαμβανόμαστε τον καθημερινό μόχθο και την επιβίωση στην αρένα της ζωής, στο πως θα φλερτάρουμε, στο πως θα διασκεδάσουμε. Με επιδερμικές συντεταγμένες χαράζουμε πορεία στης καρδιάς το χάρτη μα όταν είναι να ταξιδέψουμε στα πελάγη της αγάπης κοιτούμε να βρούμε τρόπο διαφυγής μπας και έτσι καταφέρουμε να σώσουμε όλα τα δανεικά και αγύριστα που αποκομίσαμε από τις περιστασιακές επιβεβαιώσεις του Εγώ. Ότι μπορεί κάνει ο καθένας. Τα μαγαζάκια των μικροαστών αναγράφουν στις επιγραφές τους ότι τους προστάζει ο φόβος και η ανασφάλεια της εκάστοτε αγοραστικής αξίας, με αποτέλεσμα παντού να συναντάς από 15-50% εκπτώσεις στην πραμάτεια τους ενώ είναι και ορισμένοι άλλοι που βρίσκονται σε οριστική υπαρξιακή διάλυση. Οι μεγαλοαστοί αρμενίζουν σε ωκεανούς υλικής αφθονίας και υπέρμετρης ματαιοδοξίας. Κάπου κάπου γυρνάν και σου λένε πως "τα μεγάλα καράβια συναντούν μεγάλες φουρτούνες" και έτσι τα βράδια πέφτεις για ύπνο ανακουφισμένος. Όλα πωλούνται και αγοράζονται. Όλα έχουν την τιμή και το τίμημα τους. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους σε μια κοινωνία που όλο κράζει σαν κακόμοιρη γκιόσα μα δεν πράττει τα ανάλογα. Τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο στις μέρες μας. Όλα βρίσκονται υπό δοκιμή και εξαγοράσιμη διάθεση. Προσφορά και Ζήτηση έχουν στήσει γαϊτανάκι στα μυαλά των ανθρώπων και συνεχώς αναζητούμε τι πωλείται και τι αγοράζεται. Αυτό που μας χαρίζεται το φτύνουμε γιατί σε μια τέτοια κοινωνία έχουμε μάθει πως συνήθως αυτό που χαρίζεται μάλλον δεν αξίζει κιόλας. Εκτιμούμε λοιπόν αυτό το οποίο πληρώνουμε ακριβά. Και φυσικά θα έρθει η στιγμή για τον καθένα από εμάς που θα πρέπει να πληρώσει πολύ ακριβά τις αυταπάτες του.
Σε αυτό το άπληστο φαγοπότι και γενικότερο ξεφάντωμα των αισθήσεων και παραισθήσεων, ξεσπά πρωτόγνωρη λύσσα ακόμα και από τους κοντινούς σου ανθρώπους όταν αντιλαμβάνονται πως δεν έχεις τίποτα προς πώληση και αντιστοίχως δεν ενδιαφέρεσαι εξίσου στο να αγοράσεις κάτι. Αυτή σου η αυτονομία και ανεξαρτησία είναι που τους κάνει να βγάζουν αφρούς καθώς δεν μπορούν να σε κατατάξουν σε κανένα target group. Δεν μπορούν να σε δελεάσουν με τα δώρα τους, να σε αποπλανήσουν με τα τερτίπια τους, να σε κάνουν να επιθυμήσεις το περιτύλιγμα του εφήμερου και τότε είναι που ξεσπά το τυφλό μένος απέναντι στο διαφορετικό. "Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα", σου φωνάζουν οι σκοτωμένοι. Μα τούτες τις στιγμές δεν μπορεί κανείς να σου κλέψει το κύκνειο άσμα της αγάπης αν εσύ ο ίδιος δεν επιλέξεις να θυσιαστείς για αυτήν.
6.9.08
Άνθρωποι των Θαυμάτων: Κάρλος Καστανέντα (1925-1998)
"Πρέπει λοιπόν να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως ένας δρόμος είναι ένας δρόμος, τίποτε παραπάνω.
Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να τον ακολουθήσεις, δεν πρέπει να μείνεις σ' αυτόν ότι κι αν συμβεί.
Για να έχεις όμως μια τέτοια διαύγεια πρέπει να ζεις πειθαρχημένη ζωή. Μόνο τότε θα καταλάβεις πως ένας δρόμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας δρόμος και πως δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε κανέναν άλλο αν τον παρατήσεις εφόσον αυτό σου λέει να κάνεις η καρδιά σου.
Αλλά η απόφαση σου, ν' ακολουθήσεις ή να παρατήσεις αυτό το δρόμο δεν πρέπει να βασίζεται στον φόβο ή στη φιλοδοξία.
Σε προειδοποιώ. Εξέταζε το κάθε μονοπάτι με προσοχή και περίσκεψη.
Δοκίμασε το όσες φορές νομίζεις πως χρειάζεται. Κι έπειτα κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου μια ερώτηση.
Είναι μια ερώτηση που μόνο ένας γέρος άνθρωπος μπορεί να κάνει.
Ο ευεργέτης μου μου μίλησε γι' αυτήν όταν ήμουν πολύ νέος.
Αλλά το αίμα μου έβραζε τότε πάρα πολύ για να την καταλάβω.
Τώρα όμως την καταλαβαίνω.
Θα σου πω ποια είναι: Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά;
Όλα τα μονοπάτια είναι ίδια. Δεν οδηγούν πουθενά.
Υπάρχουν μονοπάτια που περνάνε μέσα απ' τους θάμνους ή που οδηγούν μέσα στους θάμνους.
Στη ζωή μου μπορώ να πω πως έχω διασχίσει μεγάλους, πολύ μεγάλους δρόμους αλλά δε βρίσκομαι πουθενά.
Η ερώτηση του ευεργέτη μου αποκτάει τώρα νόημα.
Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά; Αν έχει, το μονοπάτι είναι καλό. Αν όχι είναι άχρηστο.
Και οι δύο δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ο ένας έχει καρδιά, ο άλλος όχι.
Ο ένας είναι φτιαγμένος για χαρούμενο ταξίδι. Όσο καιρό τον ακολουθείς γίνεσαι ένα μαζί του. Ο άλλος θα σε κάνει να βλαστημήσεις τη ζωή σου.
Ο ένας σε κάνει δυνατό, ο άλλος σου αφαιρεί τη δύναμη."
Η διδασκαλία του Δον Χουάν, Κάρλος Καστανέντα
μετάφραση: Άγγελος Μαστοράκης, εκδ. Καστανιώτη
Εορταστικό
Ο καλοκαιρινός κύκλος έκλεισε, για να ανοίξει ένας άλλος.
Πιο μεγάλος, πιο επώδυνος, πιο δύσκολος, πιο διδακτικός και πιο τελεσφόρος από τα πριν.
Και όλη αυτή η περίοδος θαρρείς πως έτρεχε με δύο ταχύτητες στου χρόνου το μονοπάτι.
Μέρες που άλλοτε περνούσαν με την ταχύτητα του φωτός ενώ άλλες θύμιζαν χελώνες άεργες.
Το Καλοκαίρι μου παρέδωσε τους χρησμούς του και οι οιωνοί μου έδειξαν προς τα που θα στρέψω το βλέμμα μου.
Το Θέρος αποκαλύφθηκε ως Έρως, το Φθινόπωρο ας αγγίξει την σκέπη της αγάπης.
Εστίασε στο "που" και το "πως" μα μην σκεφτείς στιγμή το "γιατί"...μόνο νιώσε.
3.9.08
Bob Marley-No More Trouble (tribute by Erykah Badu)
*Ends with interview*
23.8.08
ΑΒΑΤΟΝ-Αερίων επέων άρχομαι
Μτφρ. -με λόγια αιθέρια θ'αρχίσω
*Ζά<.>ελεξάμαν όναρ Κυπρογενηα
Μτφρ. -Πως συζητούσα με την Αφροδίτη ονειρεύτηκα.
*άγι δή χέλυ δια + μοι λέγε +
φωνάεσσα + δε γίνεο +
Μτφρ. -εμπρός λύρα θεϊκή, με την φωνή σου μίλησέ (μου)
22.8.08
Γιατί φοράς κλουβί;
Το "ψηλά" δεν είναι μια ιδέα.
Δεν είναι μια νοητή εικόνα.
Δεν αποτελεί όνειρο άπιαστο.
Κι όσο αναζητάς να πετάξεις στους ουρανούς, να έχεις στο νου σου πως ο μικρός ποταπός εαυτός σου θα σε τραβά όλο και πιο χαμηλά στην γη. Θα σε καρφώνουν στο έδαφος όλα αυτά που κουβαλάς στις πλάτες από παιδί. Όλες οι επίκτητες ιδέες σου -οι οποίες θαρρείς πως είναι δικές σου ανακαλύψεις μα μόνον έτσι δεν είναι τελικά-, το πλασάρισμα μιας κοινωνικής περσόνας η οποία σαφώς και δεν είναι αυτόφωτη μα δανεισμένη από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον, το ρέον κεχριμπάρι που ξεχειλίζει από τις τσέπες μα αγνοεί τι πάει να πει "αυτοδημιούργητο πλάσμα" και η εμμονή σου στην Ζήτηση και όχι στην Προσφορά θα σε κρατούν δέσμιο σε μια αφηρημένη ιδέα για το τι είναι Ζωή. Για το τι είσαι εσύ. Για το πως θα απαρνηθείς τα κοντόφθαλμα κιάλια που σου χαρίζουν θέα σε μια εικονική πραγματικότητα.
Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να σου χρυσώσω το χάπι μα δεν με αφήνει η ίδια η Αλήθεια. Ούτε μου επιτρέπει ο εαυτός μου να σε αφήσω πίσω από τα σίδερα ενός επίχρυσου κλουβιού. Μα όλα αυτά πρέπει να συμβούν με την συγκατάθεση σου. Με την ολόψυχη εναπόθεση του Εγώ σου στην ολοκληρωτική Ταπείνωση. Να καείς στο όνομα του Όντος και να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου. Να στερέψουν οι πηγές σου ξεδιψώντας την καρδιά σου με Αγάπη.
Κι όλα αυτά ξέρω πως σου μοιάζουν τόσο απόμακρα και ξένα. Γιατί εσύ θες να φοράς κλουβί. Να περπατάς και να περιφέρεις στους δρόμους την σκλαβιά σου περιχαρής για την καβάτζα και την ασφάλεια που σου χαρίζει. Να πουλάς τσαμπουκά σε ρομαντικούς αυτόχειρες και να ρωτάς την τιμή στα πάντα.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα...
Στην μούρη θα σε φτύνω, να μην σε ματιάξω
στην μούρη θα σε φτύνω, να σε ξαναβαφτίσω.
"Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ
Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ
Φοράς κλουβί
Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί
Γιατί φοράς κλουβί."
19.8.08
Πουκάμισα
"Στα αντρικά πουκάμισα τα κουμπιά βρίσκονται στη δεξιά πλευρά,
στα γυναικεία στην αριστερή"
Το πρόβλημα της στέγης
‘Κύριε,
μην μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειες μας.
Δεν έχουμε που αλλού να μείνουμε.’
Κική Δημουλά,
Συλλογή
"Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως".
16.8.08
Ο κερδισμένος τα χάνει όλα
Ορισμένες φορές νιώθεις τόσο οδυνηρά αβάσταχτο το βάρος της πνευματικότητας να σου λυγίζει τις πλάτες. Πρέπει να συνεννοηθείς. Σε ένα πρωτόλειο επίπεδο. Σε μια κατάσταση που δεν αφορά κάτι βαθύτερο αλλά ένα ζήτημα επί του πρακτέος αν μη τι άλλο. Πολλές φορές, ένας κούφιος χαιρετισμός, ένα "όχι" ή ένα "ναι", ένα ορφανό ευχαριστώ μπορεί να σε βγάλει από αδιέξοδους συνειρμούς για την ευγένεια ή την καλοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Κι όλα αυτά είναι τόσο επιδερμικά μέσα σου.
Άλλες φορές, ντύνεις με κορδέλες κενά κουτιά και νομίζεις πως έτσι θα μπορέσεις να προσελκύσεις το σημαντικότερο και πλέον σπάνιο δώρο που έχεις λάβει ως τώρα. Στις ζέστες νύχτες του καλοκαιριού αναμασάς παγάκια στο μπαλκόνι και αναπολείς στιγμές που ο πάγος παντρευόταν την φωτιά.
Εκ του μακρόθεν όλα μοιάζουν τόσο θολά. Είναι ο λίβας που καίει τον αέρα και τον κάνει να χάνει την αλαφροΐσκιωτη πατημασιά του στις μέρες των ανθρώπων, είναι ο λίβας που πυρπολεί τις σιλουέτες και τις απελευθερώνει από το καθεστώς των μορφών, είναι η μυρωδιά από τα αποκαΐδια των λιβανισμένων ονείρων που θα σου θυμίζει πως όλα ξεκίνησαν για να καταλήξουν θυσία στον βωμό της αγάπης.
Μην γυρίζεις αλλού το κεφάλι.
Να βλέπω τα μάτια σου θέλω κι ας είναι για μια στιγμή. Μια απειροελάχιστη στιγμή φτάνει για να κολυμπήσω στο βλέμμα σου, να ορθώσω πανιά σε πελάγη ευτυχίας, να πλεύσω στις φουσκοθαλασσιές των λυγμών σου έχοντας περισώσει από τα ναυάγια της ζωής μόνον αυτά που αγαπώ περισσότερο.
Περίοδος εκ-πτώσεων δεν υπάρχει για τους εραστές, καθώς η αποτίμηση συναισθημάτων δεν μπορεί να κοστολογήσει πράξεις ανάμεσα σε δυο καρδιές που χορεύουν στους ίδιους ρυθμούς. Κατόπιν Πτώσεως του Όντος, δεν υπάρχουν εκπτώσεις στο όνομα της αληθινής αγάπης και στο βίωμα αυτής. Δεν θα την βρεις με φρου φρου και αρώματα να μοστράρει τον εαυτό της στις βιτρίνες εμπορικών κέντρων και σε εξώφυλλα περιοδικών. Μήτε θα την αντικρίσεις εκεί που κοιτάν οι πολλοί. Ίσως και να την προσπεράσεις άθελα σου μια μέρα που έμοιαζε σαν όλες τις άλλες.
Μα αν τολμήσεις να την κοιτάξεις κατάματα, φρόντισε να θυμάσαι πως μόνον η γύμνια σου θα σε σώσει από του χρόνου τα εφήμερα καμώματα.
Άγνωστες οι βουλές του Έρωτα και Κυρίου μας.
Σε αυτόν προσκυνούμε και γι'αυτόν εξυψώνουμε σταυρό μαρτυρικής Αγάπης.
Μηδέν το κόστος...κι ας φαίνεται πως έχεις χάσει τα πάντα.
15.8.08
Osho-Strange Consequences
F*CK has become the most important word in the English language...
άΝΤΡΑΣ που δεν ΕΚάΤΕΧΕ
κι είναι για μένα η ζωή σκοτίδι νύχτα μέρα
αγάπησε, και τρέξανε -σαν του μωρού, που λένε
Ψαραντώνης
~ΙΔΑΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ~
