Μικρά Πρόσωπα

Στις ζοφερές μέρες, κανείς δεν υπήρχε δίπλα μου και πλέον έχω μάθει να πεθαίνω και να ξαναγεννιέμαι κάθε μέρα μοναχός μου.
Δεν έχω μάθει στα πολλά των άλλων μα στα λίγα τα δικά μου.
Καβάλησα την Σπείρα και δεν ξεσελώνω πλέον στις δύσκολες διαδρομές.
Ορφάνεψα μια νύχτα με πανσέληνο και ένα χέρι παιδικό έπιασε το δικό μου.
Σαν όνειρο ήτανε.
Θα σε κοιτώ στα μάτια όσο με κάνεις να νιώθω πως μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος πλάι σου.
Ψάχνω το καλύτερο μέσα μου πριν στο προσφέρω.
Κι αυτό γιατί δεν σε αφορούν τα ερεβώδη μονοπάτια μου.
Μόνο Φως σου αξίζει.
Η Πανσέληνος δεν έχει σκοτεινή πλευρά να κρύψει στα μάτια των ανθρώπων.
Αγγίζω με το χέρι της καρδιάς και ρίχνω φως στις σκιές σου.
Κι αν δεν μπορείς να μου φανερώσεις το μέγα πρόσωπο της Αγάπης, δώσε μου κάτι από τις μικρές σου μάσκες.
Εκείνες που φοράς στα καρναβάλια του Θέρους.
Φτύσε το αγίασμα που σε κοινώνησα μα πρόσεχε να έχεις τον άνεμο με το μέρος σου.
Όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μας.
Μην ξεχνάς όμως πως έτσι δεν φανερώνεις τον αληθινό σου εαυτό.
Διότι υπάρχει απόσταση.
Και η απόσταση δεν θέλει μασκαρέματα.
Χαρακτήρα και μοίρασμα απαιτεί.
Τέτοιο θα λάβεις.