+- Άπειρο

Η Οδός της Μοναχικότητας ποτέ δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.
Πάντοτε υπήρχαν διάσπαρτα αγκάθια που μάτωναν τα πόδια μου μα όσο κι αν αιμορραγούσα συνέχιζα να χαράζω προσωπικά μονοπάτια.
Με αστείρευτο πείσμα και ακλόνητη πίστη στην καρδιά, ένιωθα πως ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος θα με οδηγούσε σε ένα μέρος που δεν θα το είχε επισκεφθεί κανείς άλλος πριν από μένα.
Όλα όσα απόκτησα και έχασα στην πορεία δεν κατάφεραν να με γεμίσουν και να με αδειάσουν στον επιθυμητό βαθμό.
Όλα όσα κουβαλούσα μέσα μου δεν ήταν αρκετά να μου χαρίσουν γαλήνη.
Έλειπε το Μοίρασμα.
Έλειπε η Ισορροπία που χαρίζει το Συν & το Πλην όταν συμφωνούν συγκαταβατικά και σιωπηλά μεταξύ τους.
Όταν το ένα δεν προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο.
Όταν το ένα καθρεφτίζεται μέσα από την αντανάκλαση του άλλου και επιθυμούν να αγγίξουν το άπειρο.
Κι αυτό μπορεί να συμβεί όταν για πυξίδα τους έχουν την Αγάπη.

Πρώτα αγαπάς εαυτόν, μετά αγαπάς τον άλλον ως εαυτόν κι έπειτα μαζί οι θεϊκοί εραστές αγαπούν όλον τον κόσμο ως εαυτό.
Αυτή είναι η υπέρτατη αποκάλυψη της Αγάπης.
Κι εκεί δεν χωράνε υποσυνείδητοι ανταγωνισμοί, λεκτικά ευφυολογήματα, επίδειξη δυνάμεων και τακτικές επιβολής.
Οι γνώσεις δεν παίζουν κανέναν ρόλο αν προσφέρονται με επιδεικτικό ύφος.
Ακόμη και το Πάθος, σαν σβήσει δεν αφήνει τίποτα πίσω του αν δεν υπάρχει αμοιβαία Αγάπη και σεβασμός.
Όταν κατανοήσεις τα παραπάνω και υποτάξεις το Εγώ σου, τότε μόνο μπορείς να κοιτάς ελεύθερα το Άπειρο και όχι το δάχτυλο που στο δείχνει.