Corrida de Toros

Θυμωμένα σύννεφα είχαν περικυκλώσει την αρένα.
Ο κόσμος κόχλαζε μέσα στην μαρμίτα του σταδίου ενώ απ'άκρη σ'άκρη η μυρωδιά του κρασιού ανάκατο με μπόλικη αγωνία, μεθούσε την ατμόσφαιρα. Κόκκινο κρασί είχε λερώσει τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα των θεατών. Καθώς έκανε την είσοδο του στην αρένα σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό. Ο αέρας μύριζε αίμα. Το πλήθος ζητωκραύγαζε ανάκατα με χειροκροτήματα το θάνατο όταν στην άλλη πλευρά της αρένας εμφανίστηκε ένας τεράστιος αγέρωχος ταύρος. Δεν σάλευε καθόλου, ήταν σαν να περίμενε και κείνος τα μαντάτα του Χάρου. Τα ρουθούνια του είχαν φουσκώσει, λες και από στιγμή σε στιγμή περίμενες να πλημμυρίσει η αρένα από κύματα οργής.
Βρέθηκαν αντιμέτωποι. Οι δυο τους. Ο ένας απέναντι από τον άλλον. Μόνο ένας θα επιζούσε.
Τα πλουμιστά στολίδια που κοσμούσαν την στολή του ταυρομάχου αντανακλούσαν την αστραφτερή του φήμη σε όλη την Ισπανία. Όλη η νεολαία της Ισπανίας ευχόταν να ήταν στην θέση του έστω για μια μέρα. Μόνο ο ταύρος έδειχνε να μην νοιάζεται και να μην σκιάζεται την υστεροφημία του Torero.
Άλλωστε κουβαλούσε την δική του.
Προερχόμενος από την Miura, το πιο ξακουστό ράντσο ταύρων που βρίσκεται έξω από τη Σεβίλλη και ιδιαιτέρως γνωστό για τους δυνατούς ταύρους που εκτρέφει. Το μαύρο τρίχωμα του γυάλιζε σαν νυχτερινό σεντόνι, έτοιμο να σκεπάσει με αιώνιο ύπνο την έπαρση του ανθρώπου.
Το σύνθημα και για τους δύο δόθηκε.
Ο ταυρομάχος ανέμισε τον μανδύα κάνοντας τον για μια στιγμή να μοιάζει με μεγάλη κόκκινη βεντάλια. Η όλη κίνηση ήταν τέτοια, που ήταν σαν να έκανε ερωτικό σινιάλο στην υποψήφια σύντροφο του στην ζωή και στο θάνατο, κι ο ταύρος ευθύς αμέσως ανταποκρίθηκε στο πεπρωμένο του. Ξεχύθηκε σαν μαύρο τεράστιο βέλος και πριν προλάβει ο χρόνος να μετρήσει την στιγμή, ένα απειλητικό χωμάτινο σύννεφο είχε σηκωθεί από το έδαφος σαν να ήθελε να προειδοποιήσει τον ταυρομάχο. Με μια απαλή κίνηση που θύμιζε λατίνικο ταγκό, ο νεαρός ταυρομάχος απέφυγε την συνάντηση με τα κέρατα του ταύρου και τον έκανε να τον προσπεράσει άθελα του. Το πλήθος επιδοκίμασε μια τέτοια περίτεχνη ενέργεια κι έδειξε από την αρχή την προτίμηση του. Κι αυτή δεν άλλαζε ποτέ. Ήταν ο άνθρωπος.
Ο Ταύρος ξεφύσηξε σκόνη και ιδρώτα και κοίταξε τον Ταυρομάχο από την άλλη πλευρά της αρένας. Τα μάτια του σκοτεινά και κενά, δεν ομολογούσαν τίποτα στον Ταυρομάχο, κι όσο και να προσπαθούσε να τα διαβάσει δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκρυβε μέσα του τούτο το ζωντανό. Δίχως περιστροφές, ο ταύρος ξαναεπιτέθηκε και σήκωσε τέτοια σκόνη στο διάβα του που νόμιζες πως περνούσε κάποιο φορτηγό κι όχι ζώο. Ο μανδύας ξαναπέρασε πάνω από τα κέρατα του ταύρου με απίστευτη ταχύτητα κάνοντας το ζωντανό την ώρα που βουτούσε με ορμή να κοιτάζει αποσβολωμένο τον μανδύα να του χαϊδεύει το κεφάλι. Ο κόσμος παραληρούσε εντός κι εκτός σταδίου. Χιλιάδες κόσμου παρακολουθούσαν από την τηλεόραση και σε κάθε βουτιά του ταύρου προς το θάνατο, φώναζαν "Όλε".
Έπειτα από μερικούς γύρους θανάτου, η κούραση είχε καταβάλει και τους δύο μα περισσότερο τον ταύρο, τον οποίο είχαν φροντίσει οι Picadores & Rejoneadores να τον πληγώσουν σφόδρα.
Η μάχη έφτανε προς το τέλος της όταν ο πληγωμένος ταύρος στάθηκε στην γωνία, φαινομενικά αποκαμωμένος, παίρνοντας μερικές ανάσες. "El tercio de muerte", το πιο δύσκολο μέρος και το τελευταίο. Η απόσταση όχι μόνο είχε μικρύνει ανάμεσα στους δύο μονομάχους αλλά είχε γίνει πιο επικίνδυνη από ποτέ. Ο Torero, ήξερε πως θα έπρεπε να είναι προσεχτικός στις κινήσεις του διότι ο ταύρος αν και εξαντλημένος θα μπορούσε να τον φέρει σε πολύ δύσκολη θέση με μια απρόβλεπτη ενέργεια του. Πλέον βρισκόντουσαν μόνοι στην αρένα. Τόσο κοντά που για μια παγωμένη στιγμή μέσα στο κουβάρι του χρόνου, μίλησαν μόνο τα βλέμματα και όχι τα κορμιά. Κι ο Torero, μέσα στο απειροελάχιστο της ενθύμησης που χαρίζει η αστραπιαία έμπνευση, ταξίδεψε στην μαύρη θάλασσα των ματιών του Ταύρου με παντιέρα τον θαυμασμό για αυτό το μεγαλειώδες ζώο. Κι εκεί ήταν που έσκασε η σιωπή σαν μπαλόνι, και σε μια απέλπιδα προσπάθεια του ταύρου να παλέψει για την ζωή του, έκανε ένα σάλτο προς τον ταυρομάχο με τέτοιο αστραπιαίο και αιφνίδιο τρόπο που ο ταυρομάχος σάστισε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και προτείνοντας το ξίφος του προς το πρόσωπο του ζώου ήλπιζε πως θα βρει ακαριαίο στόχο έστω και την ύστατη στιγμή. Το ξίφος όμως διαπέρασε τον αέρα και συναντήθηκε με το ζώο όχι στο σημείο που είναι ανάμεσα και λίγο ψηλότερα από τα μάτια αλλά δίπλα στον λαιμό του και πίσω από το αριστερό του αυτί. Αυτό το χτύπημα σίγουρα δεν ήταν αρκετό να καθηλώσει την ορμή των κεράτων του ταύρου που σαν σαΐτα χάραξαν πορεία προς τα πλευρά του ταυρομάχου. Το αριστερό κέρατο του ταύρου χάθηκε μέσα στα σπλάχνα του Torero και καθώς ο ταύρος τον παρέσυρε για μερικά μέτρα παλουκωμένο πάνω του, μ'ένα τίναγμα του κεφαλιού του τον άφησε σωριασμένο να ψυχορραγεί. Ευθύς αμέσως, μια ντουζίνα άνθρωποι όρμησαν στην αρένα και επιτέθηκαν στον ταύρο ώστε να αποφύγουν και μια δεύτερη επίθεση του προς τον τραυματισμένο ταυρομάχο. Η συμπεριφορά "παραίτησης" που επέδειξε ο ταύρος απέναντι στους επίδοξους δολοφόνους του, αν μη τι άλλο μαρτυρούσε πως είχε δεχτεί με την σειρά του ότι θα τον πάρει σύντομα κι αυτόν ο θάνατος στην καταπράσινη κοιλάδα του.
Το σαστισμένο πλήθος έμεινε στήλη άλατος στην απρόσμενη τροπή που πήρε το όλο θέαμα. Χιλιάδες κόσμου μπροστά στην τηλεόραση κρατούσαν το στόμα τους λες και προσπαθούσαν να κρατήσουν μέσα τους την κραυγή αγωνίας για τον φημισμένο Torero. Ένα τσούρμο ανθρώπων είχε μαζευτεί γύρω του και του μιλούσε για να δουν αν έχει επαφή με το περιβάλλον. Το αίμα είχε ποτίσει το χώμα της αρένας με το παραπάνω. Μια φωνή από πολύ μακριά έφτασε στα αυτιά του ταυρομάχου, "έχει χάσει πολύ αίμα". Προσπάθησε να πάρει κουράγιο και να το φυσήξει στην τελευταία του ανάσα με όσο σθένος του είχε απομείνει...η μόνη αιματοβαμμένη λέξη που πρόλαβε να ξεστομίσει πριν αφήσει το κύκνειο άσμα του ήταν "Οφηλία".

Χιλιόμετρα μακριά από την αρένα και τον τόπο που έκλεινε κάθε βδομάδα ραντεβού με το χάρο, σε ένα αγρόκτημα νοτιότερα της Σεβίλλης η όμορφη Οφηλία δοκίμαζε παρέα με τις φιλενάδες της το νυφικό που θα φορούσε σε δυο βδομάδες στην εκκλησιά, όταν έμαθε τα χαροκαμένα μαντάτα.
Η ψυχή του Torero, βρισκόταν εκεί δίπλα της, μα δεν μπορούσε να της μιλήσει. Στεκόταν πλάι της μα κι εκείνη δεν μπορούσε να τον ακούσει.
Θα περνούσε πολύς καιρός για να ανταμώσουν ξανά οι δυο τους...