The Distance Between

Είχα τελείως λησμονήσει στο χρονοντούλαπο του νου, αδυνατώ να θυμηθώ για πόσο, κείνο το πολυκαιρισμένο και σκοροφαγωμένο συναίσθημα της ανησυχίας.
Το χειρότερο πράγμα είναι όταν συνειδητοποιείς πως σαν σε ζώνουν τα φίδια της έγνοιας κι αντιλαμβάνεσαι ταυτόχρονα πως τα χέρια σου είναι δεμένα αδυνατώντας να κάνεις το παραμικρό.
Μόνο το πνεύμα μπορεί να απλώσει φτερά μακριά και να συντροφέψει το πρόσωπο, την ιδέα ή μια κατάσταση.
Μόνη γέφυρα ανάμεσα σε μένα και σε σένα ήταν ο καπνός του τσιγάρου.
Τον κοιτούσα να ξεδιπλώνεται σαν καπνισμένος δράκος και να απλώνει τα ίχνη του στην άλλη πλευρά της Ευρώπης.
"Όλα θα πάνε καλά", σκεφτόμουν.
"Μην είσαι υπερβολικός", μου έλεγα ξανά και ξανά για να καθησυχάσω την τρικυμία της καρδιάς.
Είχα αθετήσει την υπόσχεση που είχα κάμει και έβρισκα τον εαυτό μου για ακόμη μια φορά να θαρρεί πως η Αγάπη μπορεί να νικήσει την απόσταση.
Και την ανησυχία.
"Όλα τα μπορεί η Αγάπη", ξαναείπα από μέσα μου σαν προσευχή και μέτρησα την απόσταση με της καρδιάς το χάρτη.
Τόσο μακρινά μα συνάμα τόσο κοντινά φαντάζουν όλα.

Εστίασα λίγο πάνω από το στομάχι μου και βρήκα της έγνοιας το σκουλήκι να χει φωλιάσει για τα καλά εντός μου.
Αυτό το γαμημένο συναίσθημα είχε τρυπώσει από νωρίς μέσα μου και δεν έλεγε να σταματήσει να καταβροχθίζει τα σωθικά μου.
Φούμαρα ένα ακόμη τσιγάρο και κλείνοντας τα μάτια έκανα ένα ινδιάνικο σινιάλο καπνού αφήνοντας τον αέρα να πετάξει πέρα από το ταβάνι ώστε να μου ψιθυρίσει τα μαντάτα του μακρινού Βορρά.
"Απόσταση μεταξύ δύο ψυχών υπάρχει μόνο όταν ανάμεσα τους απουσιάζει η Αγάπη", μου είπε η Φωνή και πριν προλάβω να αντιδράσω στα λεγόμενα της συνέχισε,
"Η ζωή με τον θάνατο δεν απέχουν παρά μια λεπτή γραμμή πάνω στην παλάμη. Να μην ανησυχείς για τα γραφόμενα της Μοίρας γιατί τούτα θα σε πάνε παρακάτω".

Γύρισα τότε να βρω απάγκιο στο κρύο μαξιλάρι μου και πριν αποκοιμηθώ ζεστάθηκε η καρδιά μου σαν έφερα την μορφή σου πλάι μου...